در برخی از سایت‌ها و نیز با ارسال گسترده‌ی ایمیل، این شبهه را تبلیغ می‌کنند که آیا این همه هزینه برای برپایی مراسمی چون سوم و نیمه شعبان اسراف نیست؟! پاسخ چیست؟
بخش اعتقادات شیعه تبیان
قبل از هر پاسخی باید به هدفدار بودن این ضد تبلیغ پی‌برد. هنوز نه سوم شعبان رسیده است و نه نیمه‌شعبان و نه هزینه‌ای صورت پذیرفته است، اما دشمن در جنگ روانی «جنگ نرم یا سایبری» حملات خود را آغاز نموده و از نقطه‌ی باور مردم «ضرورت پرهیز از اسراف» وارد شده است(؟!) ای کاش سازمان‌ها و مسئولین ذیربط ما نیز این همه حساسیت و آینده‌نگری و جدیت داشته باشند!
بدون شک نگرانی دست‌اندرکاران این ضد تبلیغ، نه اسراف است و نه سایر مسائل شرعی و معضلات اجتماعی مطروحه در ایمیل‌ها (مثل: فقر، بی‌کاری، تورم و...)، بلکه نگرانی و دغدغه‌ی اصلی آنها گرایش مردم به مباحث اعتقادی و باورهای عقلی و قلبی و استحکام ایمان و تشدید شوق دینی و محبت آنان به اهل بیت (ع) است.
باید اذعان داشت که ایام دینی و مراسم‌ها، ضربات مهلکی به ترفندهای دشمنان اسلام مبنی بر «دین‌زدایی» وارد می‌نماید. ده‌ها میلیون دلار هزینه می‌کنند، رسانه‌های صهیونیستی و وابسته را فعال می‌کنند، بوق‌های تبلیغاتی خود را به کار می‌اندازند، شک و شبهه را در هر زمینه‌ای رواج می‌دهند، فسادهای اخلاقی را دامن می‌زنند ...، اما ناگاه ماه مبارک رمضان از راه می‌رسد، دهه‌ی محرم فرا می‌رسد، روز قدس یا 22 بهمن تکرار می‌شود، نیمه‌ی رجب و ماه شعبان می‌رسد... و مردم و به ویژه جوانان از هر قشر و گروهی و هر کس به اندازه‌ی توان خود به سوی روزه، اعتکاف، عزاداری، حضور به موقع در میدان و جشن و سرور به یاد ائمه (ع) ... و در نهایت عبادت پروردگار می‌شتابند و همه‌ی زحمت‌ها و هزینه‌های آنان را نقش برآب کرده و هدر می‌دهند. این است دغدغه‌ای اصلی مخالفان مراسم‌های جشن و عزای دینی و سیاسی.
همین قشر از مدعیان، وقتی در فرصت و عرصه‌ی دیگری مصاحبه یا قلم‌فرسایی می‌کنند، معترض‌اند که چرا در تهران و مراکز استان‌ها فاحشه‌خانه نداریم؟ چرا برخی از سواحل را برای فسق و فجور آزاد اعلام نمی‌کنیم تا توریست بیاید و درآمد کشور زیاد شود؟ چرا کازینو نداریم؟ چرا شو، پارتی، کنسرت‌های غربی و ... نداریم؟ چرا با هزینه‌های گزاف شبکه‌های ماهواره‌ای آن چنانی را آزاد و روی آنتن نمی‌آوریم؟ مردم تفریح ندارند؟ مردم شادی ندارند؟ مردم .... ندارند! و هیچ نگران بار مالی و آثار سوء تحقق این پیشنهادات سفیهانه و ذلت‌بار خود نیستند!
واقع این است که نه تنها هر سیاستی برای ترویج فرهنگ خود هزینه می‌کند، بلکه هزینه‌های استکبار جهانی و صهیونیسم بین‌الملل برای تبلیغ و ترویج فرهنگ باطل خود از یک سو و اسلام زدایی (به ویژه در میان شیعیان) از سوی دیگر، به مراتب بیشتر از هزینه‌های جنگی آنان است. بعد به ما می‌گویند: شما هزینه نکنید، این اسراف است(؟!)
به قول حضرت امام خمینی (ره): «جنگ، جنگ است و عزت و شرف ما در گرو این جنگ» - و باز به قول ایشان: «سلاح تبلیغات برنده‌تر از سلاح جنگ است». و ما باید بصیر باشیم و بدانیم که جنگ گرم در میدان – جنگ نرم – جنگ روانی – جنگ سایبری – جنگ تبلیغاتی – جنگ اقتصادی، علمی، سیاسی و ...، همه جنگ است و نه تنها فرقی بین آنها نیست، بلکه صدمات و لطمات جنگ‌های نرم که بنیان‌های فکری را به استثمار می‌کشد و هویت‌ها را ترور می‌کند، به مراتب شدیدتر و خسران‌بار از جنگ گرم و در میدان است.
مضاف بر این که مگر هزینه‌های جشن‌ها و عزادارای مذهبی را چه کسانی و از چه منبعی تأمین می‌کنند؟ آیا به غیر از این است که مردم این هزینه‌ها را با جان و دل تأمین می‌کنند؟! عده‌ی قلیلی «مرفهین بی‌درد»، که از راه‌های شرعی و غیر شرعی، درآمدهای کلانی به دست می‌آورند، اندوخته‌های خود را صرف سفر به کانادا، اسپانیا، آنتالیا (و اگر ظاهر مذهبی داشته باشند) مالزی و ... می‌کنند و عده‌ی دیگری نیز از درآمد کلان و یا اندک خود برای برپایی جشن یا عزاداری مذهبی سهمی اختصاص می‌دهند تا شعار اسلامی زنده بماند و دین ترویج گردد.
اتفاقاً این مردم هستند که متأسف و معترض‌اند که چرا دولت، دستگاه‌های مربوطه، نهادهای سیاست‌گذاری و تبلیغاتی، اهمیت زیادی برای این شعایر مهم و نقش‌آفرین قائل نیستند و برنامه‌ریزی درست و متقن و هزینه‌ی مناسبی را به آن اختصاص نمی‌دهند؟! به عنوان مثال: آیا هزینه‌ای که صدا و سیما برای فوتبال جام جهانی می‌نماید، با هزینه‌ای که برای ترویج فرهنگ انتظار می‌نماید، برابر یا حتی قابل قیاس است؟!
آیا نه این است که فوتبال، با پخش مستقیم – به کارگیری بهترین گزارشگران – اختصاص زیباترین دکوراسیون‌های استودیویی – به کارگیری فنی‌ترین و زیباترین مونتاژها و افکت‌ها – دعوت از متخصص‌ترین کارشناسان برای نظر خواهی نسبت به چگونگی پاس دادن یک بازیکن به سایر هم بازی‌ها ... و در نهایت هزینه‌های کلان، از جاذبه و پیام رسانی وسیع و عمیقی برخوردار می‌‌گردد و در مقابل در جشن و سرور برای مبعث، میلاد اهل بیت(ع)، نیمه‌شعبان و ...، با پخش چند ترانه از آقای افتخاری و یا دیگر خوانندگان (که هیچ هارمونی و مناسبتی با دین و اهل بیت «ع» ندارد) - شوخی‌های جلف و خنده‌های مصنوعی و بی‌مزه‌ی مجریان در ویژه‌برنامه‌ها ... و در نهایت با بی‌توجهی، اهمال و کم‌بینی عمدی و سهوی، یک ضد تبلیغ گسترده صورت می‌پذیرد؟!
منبع : ایکس شبهه
تبیان
