پاسخ به:سخنک
زندگی به خودی خود یعنی مرگ، چون در زندگی خود روزی نمی یابیم که با گذارآن یک روز از زندگی مان کاسته نشود. فرناندو پسوآ
سهراب سپهری
مجسمه اندامی مرده است که با قلم کنده کاری شده تا مرگ را در ماده ای ابدی نگهداری کند. فرناندو پسوآ
کودکان موجودات ادبی هستند، چون همان گونه که احساس می کنند، سخن می گویند و نباید مثل کسی احساس کنند که مثل کس دیگری احساس می کند. فرناندو پسوآ
اگر انسانها بخواهند درباره ی اسرار زندگی کاوش کنند، اگر می توانستند هزاران پیچیدگی را احساس کنند که جزء جزء رفتار روان را گوش می ایستد، هرگز رفتاری پیشه نمی کردند و حتا دیگر نمی زیستند. فرناندو پسوآ
ما هیچ چیزی را عملی نمی سازیم؛ زندگی مثل آهن ربا ما را جذب می کند و ما بیهوده می گوییم: «من حرکت می کنم.» فرناندو پسوآ
مردان بزرگ اهل عمل، قدیسان، نه با بخشی از احساس شان که با کل شان رفتار می کنند. فرناندو پسوآ
چیزی که نوشته شده هم یک موجود زنده است، کلمه اگر دیده یا شنیده شود کامل است. فرناندو پسوآ
چیزی که در اساتید و شناسندگان نامرئی ها توجه مرا دامن می زند این است که می خواهند با نوشتن، اسرارشان را با ما در میان بگذارند یا تحمیل کنند، اما جملگی بد می نویسند. فرناندو پسوآ
یک اثر کامل حتا اگر بد هم باشد بهتر است، چون در هر صورت یک اثر است، یا سکوت واژه ها، خموشی کل روان، تا نویسنده با آن به ناتوانی رفتار خود را ثابت کند. فرناندو پسوآ
نوشتن بهتر از بی باکانه زیستن است. فرناندو پسوآ
در نثر، لطافت لرزانی وجود دارد که بازیگری بزرگ با آن کلمه را در ماده ی هماهنگ اندامش به راز غیر قابل درک آفریدگان مبدل می کند. فرناندو پسوآ
نوشتن یعنی فراموش کردن؛ ادبیات خوش آیندترین شیوه ی نادیده گرفتن زندگی به شمار می رود. فرناندو پسوآ
آنچه کسی احساس می کند، هرگز نمی توان به درستی بازگو کرد. فرناندو پسوآ
ما مطلق پرست هستیم، چون به آن دسترسی پیدا نمی کنیم، اگر آن را می داشتیم دورش می انداختیم. مطلق غیر انسانی است، چرا که انسان ناقص است. فرناندو پسوآ
اگر از زندگی سر در می آوردیم، تحمل ناپذیر می شد. خوشبختانه چنین نیست. ما با همان ناآگاهی مثل حیوانات زندگی می کنیم و مانند آنها بیهوده و عبث. فرناندو پسوآ
