"... دلهره‌ی زنده ماندن،

زندگی را،

از ياد می‌برد..."

"... رشک بردن بر زندگی قارونی،

با ننگ شمردن آن،

یکی نیست!..."

"... خدایا!

مرا،

از همه‌ی فضائلی،

كه به كارِ مردم نیاید،

محروم ساز!

و به جهالتِ وحشیِ معارفِ لطیفی،

مبتلا مكن كه،

در جذبه‌ی احساس‌های بلند،

و اوجِ معراج‌های ماوراء،

برقِ گرسنگی را،

در عمقِ چشمی،

و خطِ كبودِ تازیانه را،

بر پُشتی،

نتوانم دید!..."

"... وقتي که ديگر نبود، من به بودن‌اش نيازمند شدم، وقتي که ديگر رفت، من به انتظار آمدن‌اش نشستم، وقتي که ديگر نمي‌توانست مرا دوست بدارد، من او را دوست داشتم، وقتي او تمام کرد، من شروع کردم، وقتي او تمام شد، من آغاز شدم، و چه سخت است تنها متولد شدن، مثل تنها زندگی کردن است، مثل تنها مردن است..."

"... خدایا!

به من زیستنی عطا کن،

که در لحظه‌ی مرگ،

بر بی‌ثمری‌ی،

لحظه‌ای که،

برای زیستن گذشته است،

حسرت نخورم.

و مُردنی عطا کن،

که بر بیهودگی‌اش،

سوگوار نباشم.

بگذار تا آن را،

من، خود، انتخاب کنم،

امّا، آن چنان که،

تو دوست می‌داری.

چگونه زیستن را،

تو به من بیاموز،

چگونه مردن را،

خود، خواهم آموخت!..."

"... اکنون، زندگی‌ی من، ساعت‌ها خاموش ماندن است، و گذر لحظه‌ها را ديدن، که هر يک به سختی و سنگينی‌ی صخره بزرگی که در مسير سيلي آهسته در حرکت است، بر روی سينه‌ام افتاده‌اند و می‌خزند..."

"... هستی‌ پوچ، زندگی را نيز پوچ می‌سازد، و ناچار انسان نيز به پوچی می‌رسد. هنگامی كه بودن عبث است، همه چيز، از آن رو كه هر چيزی پديده‌ای از بودن است، عبث خواهد بود. نمی‌توان در عالمی كه از شعور، اراده، و جهت عاری است، از مسئوليت انسان سخن گفت..."

"... زندگی راحت، که مرداب روح است..."

"... آنچه مدینه، شهری کوچک و فقیر با دیواره‌های گلی و چند درخت خرما را بر روم، تیسفون، و استخر، کانون‌های بزرگ قدرت و مدنیت آن عصر، فضیلت می‌بخشد، و صفّه‌ي ساده و گردآلود مسجد محمد را، در چشم ما، از تالار پرشکوه و خیره‌کننده‌ي سنای روم، و آپادانای تخت جمشید، عزیزتر می‌سازد. آنچه برای ما اساس و آرمان است، ایمان و ارزش است، آنچه به آدمی جهت می‌دهد، به زندگی معنی می‌بخشد، و می‌آموزد که "بودن" چرا ؟ و "زیستن" چگونه؟..."

خواستم بگویم، فاطمه دختر خدیجهٔ بزرگ است، دیدم فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه دختر محمد است. دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه همسر علی است. دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه مادر حسین است. دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه مادر زینب است. باز دیدم که فاطمه نیست.

نه، این‌ها همه هست و این همه فاطمه نیست. فاطمه، فاطمه است.

"... مردن نیز خود هنری است، و هم‌چون هر هنری، باید آن‌را آموخت. نمایشی سخت زیبا و عمیق. تماشایی‌ترین صحنه‌ی زندگی است. بسیار کم‌اند مردانی که زیبا مرده‌اند... یکی از مشهورترینِ مردن‌ها، از آنِ وسپاسین، امپراطورِ روم است. وی در بستری افتاده بود، و جان می‌کند. افسران‌اش بر بالین ایستاده بودند. همین که احساس کرد که مرگ تا حلقوم‌اش بالا آمده است، ناگهان از جا پرید، و فریاد زد: "یک امپراطور باید ایستاده بمیرد". و سپس، در آغوش افسران‌اش، سرِ پا، جان داد..."

"... می‌خواستم زندگی کنم ، راهم را بستند.

ستایش کردم ، گفتند خرافات است.

عاشق شدم ، گفتند دروغ است.

گریستم ، گفتند بهانه است.

خندیدم ، گفتند دیوانه است.

دنیا را نگه دارید ، می‌خواهم پیاده شوم !..."

"... خدایا!

در تمامی عمرم،

به ابتذال لحظه‌ای گرفتارم مكن كه،

به موجوداتی برخورم كه،

در تمامی عمر،

لحظه‌ای را

در ترجیح "عظمت"، "عصیان"، و "رنج"،

بر "خوشبختی"، "آرامش"، و "لذت"،

اندكی تردید كرده‌اند..."

"... زنده بودن را به بیداری بگذرانیم،

چرا که سال‌ها به اجبار خواهیم خفت..."

"... مگر نمی‌دانی بزرگ‌ترین دشمن آدمی فهم اوست؟

پس، تا می‌توانی "خر" باش،

تا "خوش" باشی!!..."