"... آدم بی‌سواد،

سیاست‌اش،

قیل‌و‌قال‌های بی‌ریشه است،

و خدمت‌اش،

پوچ و حقیر،

و زندگی‌اش و لذت‌اش،

گَند، سطحی، عامیانه، و بی‌ارزش.

ارزش و عمق و اصالتِ هر کاری،

به میزانِ خودآگاهی،

رشدِ شخصیت،

و سرمایه و غنای فرهنگ و فکرِ آدمی وابسته است..."

"... نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد!

نمی خواهم بدانم کوزه‌گر از خاک اندام‌ام،

چه خواهد ساخت!

ولی بسیار مشتاقم،

که از خاک گلویم سوتکی سازد!

گلویم سوتکی باشد،

به دست کودکی گستاخ و بازیگوش،

و او یک‌ریز و پی در پی،

دم گرم خودش را بر گلویم سخت بفشارد،

و خواب خفتگان خفته را آشفته‌تر سازد!

بدین‌سان بشکند در من،

سکوت مرگ‌وارم را..."

"... انسان، درختی است که از خاک فرهنگِ خویش تغذیه می‌کند، و با تاریخِ خویش رشد می‌نماید..."

"... خدایا!

مرا، در ایمان،

اطاعتِ مطلق بخش،

تا در جهان،

عصیانِ مطلق باشم..."

"... خدایا!

مرا همواره، آگاه و هوشیار دار،

تا پیش از شناختنِ "درست" و "کاملِ"

کسی یا فکری،

مثبت یا منفی،

قضاوت نکنم..."

"... با همه چیز درآمیز،

و با هیچ چیز آمیخته مشو!

که در "انزوا" پاک ماندن،

نه دشوار است،

و نه با ارزش!..."

"... خدایا!

جهلِ آمیخته با خودخواهی و حسد،

مرا،

رایگان،

ابزارِ قتاله‌ی دشمن،

برای حمله ی به دوست نسازد..."

"... چه پست‌اند آنها که فاصله‌ی میان "آنچه هست"شان، با، "آنچه باید باشد"شان، نزدیک است، و حتی در برخی، هر دو بر هم منطبق! حیوان و درخت است که این دو "بودن"شان یکی است..."

"... هر موجودی در طبیعت "آن‌چنان است که باید باشد"، و تنها انسان است که، هرگز آن‌چنان که باید باشد، نیست. آدمی هرچه روح می‌گیرد، و هرچه از آن که "هست" فاصله می‌یابد، از آن‌که "باید باشد" نیز دورتر می‌شود، و این است که هرکه متعالی‌تر است، از وحشت ابتذال هراسناک‌تر است، و از بودن خویش ناخوشنودتر، و این است فرق میان انسان و حیوان..."

"... خدایا!

در روحِ من

اختلافِ در "انسانیت" را

با اختلافِ در "فکر"

و اختلافِ در "رابطه"

با هم میامیز،

آن‌چنان که نتوانم

این "سه" اقنومِ جدا از هم را

بازشناسم..."

"... آدم‌هایی که هیچ‌وقت احتیاج به تنهایی ندارند، آدم‌های کم‌مایه‌ای هستند..."

"... خدایا!

به من،

توفیقِ تلاش، در شکست،

صبر، در نومیدی،

رفتن، بی‌ همراه،

جهاد، بی سلاح،

کار، بی پاداش،

فداکاری، در سکوت،

دین، بی دنیا،

مذهب، بی عوام،

عظمت، بی نام،

خدمت، بی نان،

ایمان، بی ریا،

خوبی، بی نمود،

گستاخی، بی خامی،

مناعت، بی غرور،

عشق، بی هوس،

تنهایی، در انبوهِ جمعیت،

و دوست داشتن،

بی آنکه دوست بداند،

روزی کن..."

"... خدایا!

رحمتی کن،

تا ایمان،

نام و نان،

برایم نیاورد.

قوتم بخش،

تا نان‌ام را،

و حتی نام‌ام را،

در خطرِ ایمان‌ام افکنم،

تا از آنها باشم،

که پولِ دنیا را می‌گیرند،

و برای دین کار می‌کنند،

نه از آنها که،

پولِ دین می‌گیرند،

و برای دنیا کار می‌کنند!..."

خدایا!

به هر کس که دوست می‌داری،

بیاموز که :

عشق،

از زندگی کردن بهتر است.

و به هر کس که دوست‌تر می‌داری،

بچشان که :

دوست داشتن،

از عشق برتر!

"... اکثريتِ مردم زندگی مي‌کنند، بي‌آنکه نيازي داشته باشند به اين‌که بدانند "چرا"؟ در اين‏‌ها، زندگی کارِ خويش را مي‌کند، و مي‌داند که چه مي‌کند، و هرگز از آنها نمي‌پرسد که دوست مي‌دارند يا نه، طرح ديگري را مي‌پسندند. اين‌ها، وسايلِ جاندارِ طبيعت‌‏اند، و از "وسيله"، کسي نظر نمي‌خواهد! و اقليتي هستند که مي‌خواهند بدانند، و گاه بي گاه، گريبانِ زندگي را مي‌چسبند که: تو چه‏‌ای؟ چه مي‌جويی؟ کجا مي‌روی؟ بالاخره چه؟ با ما چه کار داری؟..."