گناوه يكي از شهرستان هاي ساحلي استان بوشهر است. چرخ اقتصاد گناوه بر مدار ماهي‌گيري، كشاورزي و دام‌داري در گردش است. بر اساس سرشماري سال 1375 جمعيت گناوه 72331 نفر و جمعيت شهر گناوه (مركز شهرستان) 40252 نفر و شامل 8489 خانوار بوده است. نژاد بيش تر مردم آريايي است. اما گروه نسبتا كمي از اهاليداراي نژاد سامي و از اعراب بين اسدي هستند. در ضمن گروه كوچكي نيز كه موسوم بهانكاري هستند مربوط به پرتغالي هايي مي شوند كه سابقا در جزيره خارك سكنا گزيدهبودند. مردم گناوه به زبان هاي فارسي، محلي و عربي صحبت کرده و مسلمان و شيعهمذهبند. شهرستان گناوه از بنادر مهم استان بوشهر است که صنايع دستي آن منحصر بهصنايع دستي ساحلي است. مهم ترين صنايع دستي اين شهرستان را قايق سازي، حصير بافي وعبا بافي تشکيل مي دهد. علاوه بر آن قالي بافي نيز از صنايع دستي مهم اين شهرستانمحسوب مي شود.
لنج سازي و قايق سازي از قديمي ترين و مهم ترين صنايع دستي استانبوشهر است که داراي قدمت زيادي بوده و در بيش تر بنادر اين استان به عنوان صنعتيدستي به توليد آن مي پردازند. اين صنعت در سال هاي اخير به واسطه افزايش مبادلاتدريايي و صيد ماهي از رونق زيادي برخوردار شده است نيروي شاغل اين صنعت منحصر بههمان گلافان(سازندگان لنج و قايق) قديمي است مصالح اوليه مورد نياز چوب هاي جنگليمقاوم در مقابل رطوبت براي اسكلت و تختههاي مرغوب هندي به نام ساي براي بدنه است. بقيه مصالح مورد نياز از محل تهيه مي شود. هنوز وسيله كار گلافان بسيار ابتدايي استكه سبب كندي كار و كمي توليد ساليانه مي شود. حصير در روستاي دالكي از توابعشهرستان گناوه، روستاي چشمه دو راهي، كه در جاده گناوه به برازجان قرار گرفته نيزدر روستاهاي خيرآباد، سربست، تپه چاموشي، مزارع بهرحاج و جم از الياف خرما بافته ميشود.
نوعي فرش حصيري به نام « تك» است كه معمولا با عرض 10 سانتي متر و طول 30متر بافته مي شود. بعد به نسبت اندازه فرش كه توليد آن مورد نظر است چيده و در كناريكديگر دوخته مي شود. فرش هاي حصيري معمولا داراي ابعاد 200× 200 سانتي متر است وبافت هر قطعه آن حدود هشت وقت لازم دارد. از اين نوع حصير به عنوان پوشش سقف كپرهايروستايي نيز استفاده مي شود. نوع ديگري از توليدات حصيري كه نقش موثر در اقتصادروستاها دارد نوعي فرش حصيري شبيه گليم است كه با ساقه گياهان خودرويي همانند ساقهگندم ، بافته مي شود . اين گياهان كه به گويش محلي «خامه» ناميده مي شوند معمولا دراراضي شور مي رويند و شيوه استفاده از آن چنين است : پس از دروكردن ساقه و خشكاندندر آفتاب آن را به وسيله رنگ هاي جوهري ( قرمز ، سبز ، بنفش ، آبي ) رنگرزي كردهسپس چند ساقه را به يكديگر تابيده و از آن ها به عنوان چله استفاده نموده و بر رويدارهاي مخصوص كه داراي عرض 80 سانتي متر است عمل چله كشي را انجام مي دهند آنگاهرشته تار خام را از لابه لاي الياف چله عبور داده و با شاخه هاي فلزي بدان فر ميزنند تا درگيري الياف مستحكم شود. محصول اين دار، عرضي حدود 5/1 سانتي متر و به طولحدود 6 متر دارد كه در پايان كار از وسط نصف شده و با دوختن قطعات آن در كنار همفرشي به ابعاد 15× 300 سانتي متر به دست مي آيد.
