اشعار ولادت امام رضا (ع)

همسفر فرشته ها شدم من
زائر مشهد الرضا شدم من
بسکه دلم عطر اجابت گرفت
مثل قنوت ، مثل دعا شدم من
با دستایی که رنگ اعجاز داره
طلا نه بلکه کیمیا شدم من 
از آب سقاخونه که چشیدم
مثه لاله عباسی وا شدم من 
نمی دونم اینجا زائر حضرت
یا زائر خود خدا شدم من 
تا که بگم حرف دل خستمو
با اهل دنیا همصدا شدم من
شاعر:حسین ایمان

آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حرمت ملجأ درماندگان
دور مران از در و راهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اذن به یک لحظه نگاهم بده
لشگر شیطان به کمین من است
بی کسم ای شاه پناهم بد
در شب اول که به قبرم نهند
نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطابخش همه عالمی
جمله حاجات مرا هم بده

سخن به مدح تو بايد فصيح و كامل گفت
هم از شكوه مقامت ، هم از فضائل گفت
شبيه صائبِ صاحب سخن قصيده نوشت
غزل غزل سر زلف تو را چو بيدل گفت
نه چند مثنوي و قطعه و غزل ، بايد
كه شرح قصة حسن تو در رسائل گفت
عبا ، نه ... اينكه گداي شما شدم كافيست
حديث حسن تو كي مي توان چو دعبل گفت
تفضلي ! كه فقط از تو خوانده ام يك عمر
و من نگفته ام و هر چه بود اين دل گفت
زلال اشك مرا از تبار كوثر كن
در آسمان دو دستت مرا كبوتر كن
به قفل بسته كليد اجابت است اينجا
كه آستانة جود و كرامت است اينجا
به دلنوازي جان در رواق او بنشين
چرا كه قبر مسيحاي عترت است اينجا
بكوش تا پرِ پروانه اش شوي ،‌ زيرا
پر از تلأ لؤ شمع هدايت است اينجا
زلال اشك تو از چشمة خلوص دل
هميشه إذن دخولِ زيارت است اينجا
نه ديدن حرم و قبر و صحن و گلدسته
هدف وصال حقيقي حضرت است اينجا
دوباره كسبِ ثواب هزار حج كردم
طواف قبرِ تو يا ثامن الحجج كردم
ببين كه حال و هواي حرم چه عرفانيست
پر از بلور و كبوتر پر از چراغانيست
به لطف گنبد و گلدسته هاي زر پوشش‌
هميشه صحن حرم پر فروغ و نورانيست
كجاست روضة رضوان به غير از اين مرقد
كجاست جنت الأعلي اگر كه اينجا نيست
صداي پر زدن بال جبرئيل است اين
در ازدحام حرم گرمِ عطر افشانيست
حديث سلسله از يادمان نخواهد رفت
ولايتت به خدا شرطي از مسلمانيست
هزار مرتبه شكر خدا كه نور تو
چراغ زندگي مردمان ايرانيست
كتاب رأفت و مهرت پر از حكايتها
نظيرِ قصة آن پير مرد سلمانيست
ز يادِ مردمِ سايه نشين ايوانت
نرفته خاطره هاي نماز بارانت
سلام ! مظهر يكتاي « ليس إلا هو »
سلام ! حضرت خورشيد ! ماهِ يوسف رو
مقام عصمتتان « إنما يريد الله »
قسم به اشهد أن لا اله الا هو
شبي نشان بده از باب « يطمئن قلوب »
به چشم خسته­ مان گوشه اي از آن ابرو
دخيل گريه ببنديد زائران اينجا
به حلقه هاي ضريح مطهر از هر سو
چگونه ضامن دلهاي ما نخواهد شد
رئوف شهر كه كرده ضمانت آهو
خوشا به حال كسي كه شبيه اهل نظر
به خدمت حرمش گيرد از مژه جارو
غباري از اثر رفت و آمدش شايد
شبيه فرش حرم بر روي سرش باشد
هميشه باغ لبش غنچة تبسم داشت
كه خنده با لب نورانيش تفاهم داشت
تمام عمر شريفش ، مكارم الأخلاق
به لحظه لحظة  اوقات او تجسم داشت
اگر امام رئوف است ، بسكه همواره
به سينه دغدغة مشكلات مردم داشت    
براي رزق تمامِ كبوتران شهر
حياط خانة آقا هميشه گندم داشت
هر آنكه جرعه اي از جام معرفت نوشيد
سري به خاك قدوم امام هشتم داشت
و هر فرشته براي تبرك بالش
به خاك راه امامِ رضا تيمم داشت
براي ما به جز اين آستان پناهي نيست
از آسمانِ حرم تا بهشت راهي نيست
تويي كه اين همه دارالشفايِ دل داري
نرفته از حرمت نا اميد بيماري
دوباره نغمة نقّاره خانه مي آيد
شفا گرفته كسي با تفضّلت ! آري
كجاست گوش دلي تا كه بشنود هر روز
از اين ترنم نقاره بانگ بيداري
دو بال پر زدنت را قنوت اشكت كن
ببين براي پريدن عجب سبكباري
دوباره پنجره فولاد و إذن كرب و بلا
ميان صحن حرم شد چه گريه بازاري
دوباره روضه گرفتند زائران اينجا
بياد مشك عطش نوش و خشك سرداري
رهاست در نفس اين حرم شميم ياس
به ياد علقمه و قبر حضرت عباس
شاعر:یوسف رحیمی

آمدم ای شاه ، پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حَرمَت ملجأ در ماندگان
دور مران از در و ، راهم بده
ای گل بی خار گلستان عشق
قرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اِذن به یک لحظه نگاهم بده
ای که حَریمت به مَثَل کهرباست
شوق وسبک خیزی کاهم بده
تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع
گرمی جان سوز به آهم بده
لشگرشیطان به کمین من است
بی کسم ای، شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به من
با نظری ، یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهند
نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطا بخش همه عالمی
جمله ی حاجات مرا هم بده
شاعر:سراج
 

عاشق هميشه پر شده از اتفاقها
يك چشم وصل و چشم دگر در فراقها
عاشق كبوتر است كه هر بار می پرد
پرواز مي كند به فراسوي طاقها
شبهاي عشق دلهره هاي رسيدن اند
مهتابي اند گاه و گهي در محاقها
تاب و تب هميشگي عشق ارثي است ...
از روز اول و ازل اشتياقها
مشتاق چشم هاي تو هستم امام عشق !
اي آتش نشسته به جان چراغها
توحيد من به حصن حصين ولايتت
اي شرط عشق هستي عشق از عنايتت
باران زد و بهانه ماها رديف شد
سقفي براي بي سرو پاها رديف شد
پشت در سخاوت سبز ضريح تو
زيباترين اميد گداها رديف شد
با لهجه قنوت نگاهت يكي يكي
زنجيره بلند دعاها رديف شد
شاعر نشست قافيه را تا سحر كشيد
وقتي كه مهر ناب شماها رديف شد
يك بار آمديم زيارت وَ كارمان
تا روز حشر تا به كجاها رديف شد
آه اي نگاه دائمي ات در نگاه من
سلطان شرق و غرب دلم اي پناه من !
اي چشم آب مات شكوه زلالي ات
خورشيد و ماه عاطفه لايزالي ات
طعم بلند بنده شدن را چشيده است
هركس گرفت آبروي از ليالي ات
صدها هزار نوح و سليمان نشسته اند
بر جزر و مد عرش نشينان قالي ات
صدها هزار شب شد و يكبار هم نخورد
چشم ستاره اي به شبستان خالي ات
مهريه تمام عروسان شهر ما
پرپر شود براي وداع وصالي ات
اي رافت مداوم محسوس يا رضا
شاهنشه هميشگي طوس يا رضا
با تو هواي دست و قلم فرق مي كند
بي تابي و تلاطم غم فرق مي كند
وقتي كه از حريم تو پايم اجازه خواست
حال دلم قدم به قدم فرق مي كند
تو بي دريغ زخم مرا مي دهي شفا
من پر زنم و يا نزنم فرق مي كند ؟
تا چشم كار مي كند اينجا شكسته دل
دل با دل شكسته چه كم فرق مي كند !
با ياد كربلا و زيارات مادرت
جمعه سحر هواي حرم فرق مي كند
گفتيد كربلا و دلم بي شكيب رفت
تا گريه ي روايت ابن شبيب رفت
شاعر:علیرضا لک

با زمزمی به وسعت چشم تر آمدم
تا محضر زلالترین کوثر آمدم
قسمت نشد که بال و پری دست و پا کنم
اما به شوق دیدن تو با سر آمدم
گفتند زائر حرمت زائر خداست
مُحرم تر از همیشه بر این باور آمدم
اینک مدینه النبی ام مشهد الرضاست
با نام تو به محضر پیغمبر آمدم
از حس و حال روشن معراج پُر شدم
وقتی به خاکبوسی «بالاسر» آمدم
حسی کبوترانه گرفته ست جان من
«پایین پای» تو شده هفت آسمان من
در این حریم قدسی سر تا سر آینه
روشن شده به نور تو چشمم هر آینه
گرد و غبار صحن تو را می خرد به جان
همواره بوده است بر این باور آینه
پر می کشد از این همه قلب شکسته آه
سر می زند از این همه چشم تر آینه
عکس ضریح توست که در قاب چشم هاست
یا عکسی از بهشت نشسته بر آینه
گم کرده دارم، آمده ام با نگاه تو
پیدا کنم تمام خودم را در آینه
لبریز روشنی است تمام رواقها
آیینگی ست جان کلام رواقها
شب های گریه تا به سحر حرف می زنم
با واژه واژه خون جگر حرف می زند
شمعم که گریه میکنم و گریه می کنم
با قطره قطره آتش تر حرف می زنم
روح لطیف تو شده سنگ صبور من
گویی که با نسیم سحر حرف می زنم
گاهی کنار پنجره های ضریح تو
گاهی در آستانه ی در حرف می زنم
شبهای بارگاه تو را درک کرده ام
از «لیله الرغائب» اگر حرف می زنم
بر لب رسیده از قفس سینه آه من
حرف دل است روی زبان نگاه من
روی تو را ستاره ی اشراق خوانده اند
خوی تو را «مکارم الاخلاق» خوانده اند
دست تورا که خالق لطف و کرامت است
روزی رسان انفس و آفاق خوانده اند
باران مهربانی بی وقفه ی تو را
شان نزول سوره ی انفاق خوانده اند
در مذهب نگاه تو غم حرف اول است
چشم تو را پیمبر عشاق خوانده اند
هفت آسمان و رحمت «شمس الشموسی» ات
ذرات خاک و لطف «انیس النفوسی» ات
شاعر:سید محمد جواد شرافت

نه دعبلم نه فرزدق که شاعرت باشم
که شاعرت شده مقبول خاطرت باشم
نه آهوام نه کبوتر که ضامنم باشی
ویا پرنده ی صحن مجاورت باشم
نه آن دلی که به معنا رسم نه آن چشمی
که مثل آینه حیران ظاهرت باشم
ولی زلطف مرا هم گدای خویش بخوان
که با تو صاحب دنیا و آخرت باشم
همیشه سفره ی مهمان نوازی ات باز است
اجازه میدهی ام گاه زائرت باشم؟
اجازه میدهی ام گاه از تو بنویسم؟
به عمر چند غزل -آه- شاعرت باشم
شاعر:سید محمد جواد شرافت

اين راه براي خسته دور است چقدر
از نور تو چشم بسته دور است چقدر
گامي به تصوّر تو نزديک شدن
از آينه‌اي شکسته دور است چقدر
با ديدن تو چه محشري خواهد شد
آغاز حيات ديگري خواهد شد
وقتي که به صحن آسمانت برسم
آهوي دلم کبوتري خواهد شد
هر چند دلم نقطه‌اي از تاريکي است
بين من و تو پاره خط باريکي است
در هندسه‌ي عشق مثلث شده‌ايم
من، تو «و خدايي که در اين نزديکي است»
من باز ميان موج گيسوي تو غرق
در خلوت صحن پر هياهوي تو غرق
اي ماه من! اين پلنگِ حيرت زده، شد
در برکه‌ي چشم بچه آهوي تو غرق
اينجا همه لحظه‌ها طلايي است چرا؟
هر گوشه‌ي اين زمين، هوايي است چرا؟
برمي‌گردم، در اين دل مشهديم
يک حال عجيب کربلايي است چرا؟
قصدم سفري براي گلگشت نبود
برگشت از آرامش اين دشت نبود
در فال خطوط کف دستانم کاش
تقدير بليت رفت و برگشت نبود
زرد آمده بودم و طلايي رفتم
شب بودم و غرق روشنايي رفتم
از راه زميني آمدم با آهو
همراه کبوترت هوايي رفتم
خط، چشم براه ايستگاه است هنوز
شب، سمفوني قطار و آه است هنوز
خوشبخت کبوترت که تا خانه پريد
آهوي تو آواره‌ي راه است هنوز
شاعر:قاسم صرافان

امــشـب دخـیل پنـجـره فـولادتم
آقــا گـدای صحـن گــوهـرشادتم
کبوتـرم کن یا رضاجان
منو بـبر امشب خراسان
عاشقم آقا منو نکن رد-ببرم امـشـب به سوی مشهد یا علی موسی الرضا2
دوباره امشب به سر من زد-تاکه بنشینم روبرو گنبد. یا علی موسی الرضا2
داره مـیـاد صـدای بارون-دوباره تر شده چشامون-باصـدای نقاره خونه2
یه عمریه که تو آقاجون-دلا رو می بری فـراوون-با صدای نقاره خونه2
دستایی که اومد به سوی گنبدت
پر کن تو با فیروزه های مشهدت
کرم کن ای سلطان خوبان
کـرم کـن ای یـار فقیران
شب عیده و باز اومدن مردم-به امید تو قـبلـه گـه هشتم یا علی موسی الرضا2
تو به خاطر بانوی شهـر قـم- بده آقا بهـم یه دونه گندم یا علی مو سی الرضا2
آقـا بازم مثه گـداها دل به نگـاه تـو دادم دم در باب الجوادم2
آقا توزندگی همیشه مـهربـونیـهاته یـادم دم در باب الجوادم2
هرکی به سر داره هوای کربلا
راهـی نـداره جـز دعاهای رضا
برای چشمایی که خیسه
کرببـلا  رو مـی نـویسه
چی میشه من نوکر حسینم-حالا عمریه که به شورو شینم یا علی موسی الرضا2
بـده کربـبـلا نـوردوعـیـنم-آخـه عـاشـق بین الحرمینم یا علی موسی الرضا2
آقا ببین بـازم اسیرم کرببلا مو بگیرم آقا جون زهرا نگاه کن2
من از کنـارت نمیرم کرببلامو بگیرم آقا جون زهرا نگاه کن2
شاعر:احسان محسنی فر

قد  و  قامتت    آسمونی
می باره  ازت   مهربونی
نام  تو  از  بسکه به  دل می شینه
هر کی  رضا میگه به  دل میشینه
کرم تو  بی نظـیره
گداها رو می پذیره
اسم   علی  خیلی  بهت   میادش
مثل تورو  حق   به  کسی ندادش
مددی رضا رضا جان
تو  همه  ایمان  منی
برکت   ایران     منی
هر کسی که عشق رضا رو داره
توی   دل  فاطـمه    مو ندگاره
نوکر   تو    سربلنده
روز قیامت می خنده
 روی   دلم اسم تو رو نوشتم
تـو حرمـت انگاری تو بهشتم
مددی رضا رضا جان
دلمــو کبوتر می کنی
زندگیمو بهتر می کنی
پـر می زنم تا برسم خراسون
داد می زنم از ته دل آقاجون
همه رو یه جا خریدی
بــدیامــو تـو ندیدی
عشق رضا قیمتمو   گرون کرد
این علفمو هم قد زعفرون کرد
مددی رضارضا جان
چی میشه به من توشه بدی
یه برات   شش  گوشه  بدی
هیچ کی برام مثل رضا نمی شه
هیج  جا  برام  کرببلا   نمی شه
باغ و بهارم حسینه
دارو ندارم  حسینه
مست رضا مست حسینم امشب
مجنون    بین الحرمینم  امشب
مددی رضا رضا جان
شاعر:محسن طالبی پور

قشنگترین وقت  طلوع  خورشیده
که تو  شـب  دنیـا  به دلها تابیده
بازم  دلم  توی  حرمه
کنار    سفره     کرمه
دست خدا  روی سرمه
اومد کسی  که  سلطان طوسه
همه میگن که شمش الشموسه
یه  عمـره  آرزو  داره آسـمـون
میخواد که خاک پاهاشو ببوسه
یا رضا یارضا یارضا
کبوتر قلبم  پرش  رو  وا  کرده
بازم  هوای  مشهد الرضا  کرده
حرم  فقط حرم رضا
کرم فقط کرم  رضا
تاج  روی سرم رضا
چشامـو می بندم تا ببینم
توی بهـشت ایران زمینم
کنـار پنـجره فولاد  رضا
منم میون جمع  زائـرینم
یارضا یارضا یارضا
صدای دستامه که  کریلا میخواد
نشسته امشب پشت پنجره فولاد
میخوام بشم کبوتر تو
آقا بیـام  دور  و بر  تو
پر بزنـم   دور  سر  تو
میخوام که  روی گنبد بشینم
ستاره ای از چشمام   بچـینم
دوبـاره پـر بزنـم تـو  آسمون
از اونجا کربلا رو خوب ببینم
یارضا یارضا یارضا
شاعر:حسین ایمان
 

اين همه دست به سوي تو دراز است رضا
باز مشت من و آغوش تو باز است رضا
باز «من» دارد از آن دور تهي مي‌آيد
آن که مي‌آيد از آن دور جنازه است رضا
زنده شد پيش نگاهت، تو خدايش شده‌اي
کفرِ «خورشيد» پرستان پُرِ راز است رضا
من و انگور، دلي مست و نگاهي پرِ اشک
قبله در حسرتِ اين راز و نياز است رضا
هشت رکعت وسط صحن تو افتاد به خاک
رقص عشق است، فقط شکل نماز است رضا
هر دلي مي‌رسد از راه شکسته ‌است...   چقدر-
جاده‌ي عاشقيت حادثه ساز است رضا
آه! آواز خوش گوشه‌ي «نيشابور»ت
در مقامي پر از اندوه «حجاز» است رضا
پيش پرهاي کبوتر، آسمان دل تو
تا خدا،  پنجره در پنجره باز است رضا
شاعر:قاسم صرافان

ای رأفت تو رأفت ذات خدا رضا
از پای تا به سر علی مرتضی رضا
نامت از آن رضاست که در عرصه حساب
حق نیست بی‌رضای تو از کس رضا، رضا
هر کس که بیشتر کرمش می‌رسد به خلق
او بیشتر برد به درت التجا رضا
عیسی صفای روح گرفته در این حرم
موسی ستاده بر در تو با عصا رضا
از روضه مقدس تو می‌وزد نسیم
تا باغ خلد، با نفس انبیا رضا
جوشد زبس اجابت از این آستان قدس
گم می‌شود کنار ضریحت دعا، رضا
آغوش خود گشوده برای خوش‌آمدش
از هر دری که سوی تو آید گدا، رضا
خود پیشتر ز خواندن اذن دخول من
بر من نگاه کردی و گفتی بیا رضا
در کوی تو ز بس که رؤفی تو، زائرت
داند ثواب، اگر چه بیارد خطا، رضا
من شرم می‌کنم که بیایم در این حرم
تو می‌زنی مرا ز کرامت صدا، رضا
آید به گوش دل ز طپش‌های سینه‌ام
دائم صدای زمزمه  یا رضا رضا
در آستان قدس تو انگار می‌کنم
گردیده قسمتم سفر کربلا رضا
نشناختم، امام زمان زائر تو بود
کردم سلام و داد جواب مرا رضا
با آنکه شهریار همه عالمی، کسی
مثل تو نیست با فقرا آشنا رضا
یک بار اگر کند به خراسان زیارتت
بر بازدید زائرت آیی سه جا رضا
اول به خُلد فاطمه گوید جواب او
هر کس صدا زند ز ره صدق «یا رضا»
مولای من به جان جواد الائمه‌ات
دست مرا بگیر، برای خدا رضا
دست مرا گرفتی و سوگند می‌خورم
آقاتری از اینکه نمایی رها رضا
زوار چون به سوی حریمت سفر کنند
باید که جان دهند به گنبد نما رضا
هر کس به عمر خود شده مأنوس با کسی
«میثم» گرفتـه انس بـه مهـر شما، رضا
شاعر:حاج غلامرضاسازگار

اون کسی که منو اینجا کشیده، امام رضاست
منو با عشق حسینش خریده، امام رضاست
اون کسی که زائرا، تا که می رن به پابوسش
می خره تمومشون رو ندیده، امام رضاست
شاعر:کمال مومنی

کبوتـر   دلم  می خونه  ( یا امام رضا2)
 چقده   زندگی   قشنگه  (با امام رضا2)
پرش و وا کرده بازدور ضریح چشات
داره بازم هوای گنبد طلات
آقام آقام آقام امام رضا
کسی نمی رسه به پای  (مهربونیات2)
تموم  زندگیم  آقا    ( فدای خوبیات2)
حالا که من اومدم میون صحن حرم
مشه بریزی مهربونی رو سرم
آقام آقام آقام امام رضا
سفر کربلای من( شده حکایتی2)
بده برات کربـلامو (همولایتی 2)
گره کار منو تو میتونی وا کنی
به دل من یه کربلا عطا کنی
آقام آقام آقام امام رضا
شاعر:کمال محسنی