اشعار ولادت امام رضا (ع)

خاک مشهد را بجستم لعل و گوهر یافتم
زره یی چون بو نمودم مشک و عنبر یافتم
نور حق را جلوه گر دیدم به چشم دل همی
در دل خاک جزیی از جسم پیغمبر یافتم
حجتی را از خداوند سبط پاک از مصطفی صلی الله علیه وآله
دری از آن مخزن زهرای اطهر یافتم
یادگاری از ولی خالق یکتا علی علیه السلام
بلکه همنامی از آن ، ساقی کوثر یافتم
نام علی شهرت رضا باشد غریب ارض طوس
بر غریبان جهان آقا و سرور باشد
هست چون شاه خراسان سرور جمله شهان
رتبه اش افزون تر از شاهان دیگر یافتم
ضامن جمله غریبان ، دردمندان را طبیب
یک طبیبی بهر دردمندان مضطر یافتم
یاور درماندگان و بی پناهان را پناه
بر گنه کاران شفیعی بهر محشر یافتم
هر طواف قبر او از بهر شاه و گدا
اجر و مزدش چون ثواب حج اکبر یافتم
شاعر:کریم کریمی

ای امامی که به حق راضی و محبوب خدایی
توتجلیگه راز و سبب امر رضایی
حرمت قبله گه اهل نیاز است
عالم آل محمد تو شفیع دو سرایی
انس  و جن و ملک و مُلک ثنا خوان تو باشد
جان عالم به فدایت مع معین الضعفایی
روز و شب بوسه زنند خلق به حریم حرم تو
به حقیقت که حریم حرم امن و وفایی
تو همان شمس ئو شموسی که در ملک خراسان
روشنی بخش جهان و سبب نور و ضیایی
تو طبیب دردمندی و پناه بی پناهان
توانیس انس و جانی و غریب  الغربایی
تو همان ماء معینی که در مصحف قرآن
منبع فیض مدامی و صفا بخش صفایی
ملک ایران ز تو نور و روشنی یافت
تو همان نور حق و شافع فردای جزایی
تو امام هشتمینی و چراغ اهل دانش
تو رئوف و مهربانی تو شهنشه ولایی
نظری ز لطف رحمت بنما به سوی عدنان
کآمده به کوی عشقت به بهانه ی گدایی
شاعر:عدنانی

با دیده  دل اگر رضا رابینی
مرآت جمال کبریا را بینی
گر پرده اوهام به یک سو فکنی
اندر پس آن پرده خدا را بینی
تا گوهر اشکم سرباز ار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
در سوز جگر مصلحت ماست که ما را
غیر از جگر سوخته در کار نیاید
خارم من و در سینه ی من عشق شکفته است
تا خلق نگویند گل از خار نیاید
ای حجت هشتم که خدا خوانده رضایت
مدح تو جز از  خالق دادار نیاید
نومیدی ز درگاه تو بی سابقه باشد
هر کار ز تو آید و این کار نیاید
دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت
جایی ننوشته است گنه کار نیاید
گویی به کجا روی کند ای همه رحمت
گر بر در تو شخص گرفتار نیاید
شاعر:سراج

آستانی کآسمان بر رفعت وقدرش گواست
آستان قدس رضوان الله اکبر رضاست
آستان قدس هفتم قبله و هشتم امام
آسمان رحمت است و آستان کبریاست
آستان کبریا شد در گهش زیرا دلش
همچو ذات کبریا پاکیزه از کبر و ریاست
هر که در خیر بشر شد بنده  فرمان حق
عالم اندر زیر فرمانش به فرمان خداست
گر شنیدی کیمیا مس را به گوهر زر کند
مس وجود بنده و اکسیر اینان کیمیاست
کیست غالب آنکه دلها را مسخر می کند نیست
نیست فاتح آنکه سلطان برسرنفس وهواست
کیست شنیدی کیمیا مسّ را به گوهر زر کند
مس وجود بنده و اکسیر اینان کیمیاست
کیست غالب آنکه بر خشم و شهو غالب است 
کیست آنکس سلطان بر سر نفس و هواست
کیست فاتح آنکه دلها را مسخر می کند
نیست فاتح آنکه با ظلم و ستم کشورگشاست
بر رضای حق هر آنکس چون رضا تسلیم گشت
لاجرم دربار رضا اکنون بگو جایش کجاست
انتهای زندگی مردمان مرگ است لیک
مرگ مردان خدا عمر ابد را ابتداست
گر به تاریخ عجم با چشم عبرت بنگری
فاش بینی کاندرین در رمزها و رازهاست
فاش بینی آستان ثامن ضامن به حق
در خلاص از غضب و عدوان ما و شماست
آنچه بر نام زیارتنامه خوانی بر درش
دفتر ملیت و تاریخ استقلال ماست
مهر اولاد علی ایران به ایران باز داد
درگه آل علی ز آن درگه دارالشفاست
مکتب آل علی بر غصب و بر عدوان نبود
غصب و عدوان آری خود نه کارمردان خداست
مشرب ایرانیان با مذهب آل علی
کانچه برغصب است و عدوان بر زوال و بر فناست
مهر اولاد علی دلها مسخر کرد و ماند
کانچه پای عدل واحسان است و این اصل بقاست
شاعر:صادق سرمند
 

به کوی رضا جان صفا می پذیرد
در اینجا فروغ خدا می پذیرد
تو ای بینوا ، رو سوی رضا کن
که این پادشه ، خوش گدا می پذیرد
به پا بوس او رو که زوار خود را
سر خوان جود و عطا می پذیرد
بود رحمتش بی کران همچو دریا
هم آلوده ، هم پارسا می پذیرد
اگر دردمندی بیا بر در او
که هر درد اینجا شفا می پذیرد
خدا را به او خوان و خواه آنچه خواهی
که ایزد به پاسش دعا می پذیرد
امید دل من ، به من کن نگاهی
که جان از نگاهت صفا می پذیرد
بخواه از خدا تا ببخشد گناهم
که تو آنچه خواهی خدا می پذیرد
در آتش بسوزان شفق هر هوی را
که جانان دل بی هوی می پذیرد
شاعر:محمد حسین بهجت
 

ماه در حوض بزرگ كاشى است 
آب، آيـيـنـه مـهـتـاب شـده
مـاه مـهمان قشنگ حوض است
حـوض بـيـچاره دلش آب شده
چـشـم من منتظر خورشيد است 
پـيـك خـورشيد، سپيده پيداست
از حـرم بـانـگ اذان مـى آيد  
آه! ايـن مـنظره خيلى زيباست!
كـفـتـرى از سر گنبد برخاست   
بـق بـقـو كرد و به پرواز آمد
هـمـرهـش مـرغ نگاه من هم
رفـت و يـك بـار دگر باز آمد
مـرغ بـى تـاب نگـاهم اكنون  
بـر سـر گـنبـد پـاگ آقاست
چـشـمـهـايـم به دلم مى گويد 
راسـتـى گـنبـد آقـا زيباست!
از حرم، از در و ديوار، اين جا 
بـوى جـانـبخـش دعا مى آيد
مـثـل بـوى خوش گلها در باغ  
هـمـه جـا بـوى رضا مى آيد
شاعر:على اصغر نصرتى
 

کعبه اگر قبله ی اهل صفاست
قبله ی دل مرقد شاه رضاست
کعبه اگر آمده از سنگ و گل
لیک در این کعبه ولی خداست
گر شده آن کعبه مطاف و حرم
وین حرم و مقصد اهل ولاست
یک قدمی نه به حریمش نگر
بارگه طوس عجب با صفاست
هست دعا در حرمش مستجاب
بهر مریضان همه دارالشفاست
هر که زند بوسه به درگاه او
شافعش او مهر به روز جزاست
ضامن آهوش از آن خوانده اند
زانکه پناه همه شاه و گداست
هر که در آید به پناه رضا
از غم و از آتش دوزخ رهاست
شاعر:سید محمد تقی مقدم
 

این رضا کیست که عالم همه خشنود و رضاست
این رضا کیست که بر درد دل خلق دواست
ای ضعیفی که تو را پشت و پناهی نبود
شو پناهنده به شاهی که م عین الضعفاست
ساکن کوی رضا باش که این ابر کرم
سایه ی رحمت او بر سر سلطان و گداست
دامن ضامن آهو مده از دست که او
دوست را ضامن و فریاد رس روز جزاست
در دبستان رضا درس فضیلت آموز
که دبستان رضا مکتب تسلیم و رضاست
سخن سوختگان سوزی و حالی دارد
لیک سوزنده تر از هز سخنی شعر رساست
شاعر:قاسم رسا

اى ستون هاى زمين، گلدسته هـاى سربلند! 
  اى رواق زرنـگـار، آيـينه هـاى بندبند!
اى مـقرنس هاى چوبى ، گنبد زرين كلاه! 
بـر سـر آن آسـتـان پـرشكوه بى گزند
بـر سـر هفت آسمان آن مهربان افراشته 
چـترى از بال كبوتر، از حرير و از پرند
دسـت او ايـنـك پـناه آهوان خسته است 
  بـال بـگـشـاييد از شوق، آهوان دركمند!
كـفـتـران آسـمـانـى هـم اسير دام او 
مى كـشاند هر دلى را در رهايى ها به بند
اى حضـور هـشـتـمين! افتادگان غربتيم 
  دست ما را هم بگير از لطف، اى بالا بلند!
شاعر:يدالله گودرزى
 

آسمان بر آن شده تا با زمین ساغر زند 
مهر خندد  بر مه و مه خنده بر اختر زند
عرشیان را مرغ دل سوی مدینه پر زند
حضرت روح الامین بیت الولا را در زند
بوسه برخاک سرای موسی جعفر زند
دم ز وصف بضعه ی زهرا و پیغمبر زند
در کنار نجمه ماه مرتضی پیدا شده
یا به طور موسی کاظم رضا پیدا شده
آفرینش راب ه تن روح مجرد آمده
مژده در ذیقعده از عیدی مؤید آمده
عالم خلقت به خلد مخلد آمده
جلوه گر حسن خدای حیّ سرمد آمده
شیر حق در کعبه یا در مکه احمد آمده
اهل عالم عالم آل محمد آمده
کیست این استاد دانشگاه کل ، حق را ولی است
قبله ی هفتم امام هشتم و سوم علی است
این پسر مرآت حسن بی مثال داور است
این پسر هم مصطفی هم فاطمه هم حیدر است
این پسر قرآن بابا روی دست مادر است
این پسر از وهم و وصف و مدح ما بالاتر است
این پسر در هفت دریای ولایت گوهر است
ین رئوف اهلبیت این بضعه ی پیغمبر است
نجمه الحق یک جهان جان در جهان آورده ای
خلق عالم را امام مهربان آورده ای
ماه آمد در زمین شد آسمان پروانه اش
اختران دلداده خورشید فلک دیوانه اش
مرغ دل بر بند دام و در هوای دانه اش
ملک دین ازمقدمش آباد و دل دیوانه اش
خضر در بزم ولایت  تشنه ی پیمانه اش
بحر رحمت جرعه ای از جام سقّا خانه اش
غیر از این مولا که عالم ملتجی بر او شود
کس ندیده شهر یاری ضامن آهو شود
آتش از بهر محبت او گلستان می شود
دوزخ ازفیض نگاهش باغ رضوان می شود
اشک بابا در غمش دریای غفران می شود
درد با خاک رهش بی نسخه درمان می شود
سنگ در صحنین او لعل درخشان می شود
ریگ در دست گدایش درّ و مرجان می شود
گر نخواهد از دل آتش عبیر آید برون
ور دهد فرمان ز نقش پرده شیر آید برون
مهر گیرد وام از مهر رخ تابان او
مه کم از خشت طلا در گوشه ی ایوان او
آسمانها قطعه ای از سفره ی احسان او
آسمانی ها زمینی ها ، همه مهمان او
بوالحسن کنیه ، علی نام و رضا عنوان او
شهر یاران جهان خاک در دربان او
دوست در کویش نه تنها سرافرازی می کند
دشمن ار آید از او مهمان نوازی می کند
ای جمال حضرتت آیئنه ی ربّ جلیل
ی زبانت با خدا در گفتگو بی جبرئیل
زار قبرت هزاران نوح و موسی و خلیل
ماه رویت مشعل انّا هدیناه السّبیل
مصطفی را بضعه و موسی ابن جعفر را سلیل
خاک کویت عطر جنت آب جویت سلسبیل
ای تو را آستین دست عطوف اهلبیت
هم رضای اهلبیتی هم رئوف اهلبیت
شاعر:حاج غلامرضا سازگار

كـمـى بـذر گـل گـنـدم بـكاريـم 
  بـراى كـفـتـران سـبـز مـشـهد
بـنـوشـيـم آب صـاف مـهربـانى
شـبـيـه هـشـتـمين شعر (محمـد)
اگـر چـه گـنبـدش دور است از ما
  ولـى راه نـگـاهـش باز بـاز است
دواى زخـم بـال كـفـتــرانــش  
  دو ركعت عشق و يك قطره نماز است
خـداى آرزوهـايـم كـمـــك كـن 
  حـرم را تـوى خـواب خـوش ببينم
ضـريـح آشـنـايـش را بـبـوسـم
   گـل صـحـن نـگـاهـش را بـچينم
كـمـك كـن كـفـتـرى بر شانه هايم 
بـسـازد لانـه اى از مـهـربـانـى
كـمـك كـن تـا دعـايـم سـبز باشد 
  بـسـازم يـك ضـريـح آسـمـانـى
كـمـك كـن مـثـل مشهد، شهر رؤيا 
  دلـم پـر ازدحـام از نـور بـاشــد
پـر از پـرواز كـفـتـرهـاى كوچك 
سـرم سـبـز و دلـم پـر شور باشد
كـمـك كـن ضـامـن آهـوى قـلبم 
  بـه رنـگ يـك دعـا در مـن بجوشد
خــداى آرزوهــايــم كـمـك كن  
  كـه يـك كـفـتـر دعـايـم را بنوشد
شاعر:نسرين راسخى

باد فروردین شمیم جان فضا آورده است
این شمیم جان فضا را از کجا آورده است
زلف سنبل را معطر کرد او در بوستان
بهر نرگس نکهتی صبح و مساء آورده است
غنچه هر دم ، دم به دم با خنده های زیر لب
عندلیبان چمن را در نوا آورده است
نامه ی فتح و ظفر بهر سلیمان جهان
هدهد فرخ پی از شهر صبا آروده است
مطربا در پرده امشب لحن داودی بزن
ساقی از بزم صفا امشب صفا آورده است
موسی جعفر امام انس و جان سلطان دین
در جهان آینه ی ایزد نما آورده است
سرمه ای از بهر چشم عاشقان خاص حق
این صبا از تربت شاه رضا آورده است
بر سپهر آفرینش خالق لیل و النهار
امشبی بدرالدجی شمس الضحی آورده است
گوهر یکدانه ای در بحر خلقت از کرم
آشکارا در جهان دست خدا آورده است
عرصه ی گیتی به کف امشب ز فرط اشتیاق
نوگلی از گلشن آل عبا آورده است
آفتاب کشور ایران که از نور رخش
بر قلوب ما سوی امشب ضیا آورده است
لعل جانبخشکه جانبخش و دلیل ما سوی است
خضر جان ها را در دولت سرا آروده است
پادشاهی در جهان از همت و فرمان خود
عرش اعلا را غلامش زیر پا آورده است
گو به نصرانی که از اعجاز عیسی دم مزن
پور موسی راببین داروالشفا آورده است
مؤمنی در این جهان دیگر چه غم از معصیت
زان که یزدان شافع روز جزا آورده است
شاعر:مومنی

تـو بـراى عـطـشـم، بـارش بارانستى
بـه تـن مـرده من، روح و دل و جانستى
آه، اى آبـى آرام! دلـم سـوخـتـه است
زخـم دل را تـو فـقط چاره و درمانستى
مـن غـريـب آمده ام، مثل شما، اى مولا!
تـو انـيـس دل غـمـگـيـن غريبانستى
بـاز آهـوى دلـم زار و اسـير غمهاست 
ضـامـنـم بـاش كـه تو حامى انسانستى
تو به گرداب غم و دلهره و ترس و عذاب
مـنـجـى و مـأمـن دلـهاى پريشانستى
سـاكـنـان حـرمت غرق سعادت هستند 
بـركـت و روشـنـى اهـل خراسانستى
دل اسـيـر غـم و دارم ز تـو اميد نجات  
اى كـه تـو ضـامـن آهـوى بـيابانستى
فاطمه ناظرى
 

هنوز بر سر بام تو جا نكرده دلم
هنوز درد دلم را دوا نكرده دلم
هنوز از دل خسته نيامده آهي
خراب، عالم امكان چرا نكرده دلم
ز سوي غيب نشسته‌است دست بر سينه
وگرنه صبر بر اين ماجرا نكرده دلم
قرار بود دلم را حرم نگه داري
يقين كه با دل‌تان خوب تا نكرده دلم
ببين دوباره دلم بين جلوه‌ها گم شد
ولي هنوز دلت را رها نكرده دلم
چه درس‌ها كه ز يك كربلا به من دادي
و حق لطف شما را ادا نكرده دلم
جواب اين‌كه ز عشقش چراا ندادي جان؟
به عاشقيش هنوز ادعا نكرده دلم
مرا كه سخت فقيرم، به خويش وا مگذار
هراس دارم از اين‌كه خدا نكرده دلم...
به دست دشمنتان باز بي‌وفا گردد
و حق گواست چه شب‌ها صدا نكرده دلم...
كه از حريم شمايم خدا جدا نكند
و از خداي جز اين‌ام دعا نكرده دلم
اگرچه كرببلا رفته‌ام ولي جايي
چو صحن قدس هنوزم صفا نكرده دلم
شاعر:میثم کامیابی

هـر سـحر آفتاب من مولاست
همه شب ها شهاب من مولاست
به خراسان كه جز كويرى نيست
عـلـت انـتـساب من مولاست
سـينه ام دست رد زعالم خورد
آن كـه داده جواب من مولاست
از هـر آن چه به عمر دل بستم  
بـهـتـرين انتخاب من مولاست
ورشـكستم به دور از اين درگاه  
چـون تـمام حساب من مولاست
شاعر:مصطفى  خراسانى