اشعار ولادت امام رضا (ع)

امشب دوباره بنده خوب خداشدم
چونکه دخیل اسم امام رضاشدم
شیطان مرابه وادی غفلت کشانده بود
نام توراکه بردم ازاین خواب پاشدم
دیدم کنار سفره زهرا نشسته ام
دربین زائران تو وقتی که جاشدم
لطفت گرفت دست مرا ازهمان شبی
که زائر همیشه این کوچه هاشدم
یک بار درحریم شما گریه کردم و
یک عمربادعای شماباصفاشدم
وقتی که آمدم حرم مشهدالرضا
دیدم که زائرحرم کربلاشدم
وقتی برات کرببلا می شود گرفت
پس ازغبارصحن شفا می شودگرفت
صبح حریم توبه سحرطعنه می زند
صحن وسرای تو به گهر طعنه می زند
سنگ حریم تو که کف پای زائراست
هرثانیه به سنگ حجر طعنه می زند
این صحبت ستاره وخورشیدو ابر هاست
ولله گنبدت به قمر طعنه می زند
شیرینی زیارت تو چیز دیگریست
طعم زیارتت به شکر طعنه می زند
نقش ونگارهای ضریح قشنگ تو
برواژهای ناب هنر طعنه می زند
برپایه های عرش وبلندای نه فلک
گلدسته های توست اگر طعنه می زند
یوسف جمالها به رخت غبطه می خورند
بادیدن ضریح تو انگشت می بُرند
لعل لب تو گوهر موسی بن جعفراست
اشک تومثل باده وچشم توساغراست
هرکس که درحیاط شماآب خورده است
می گوید آب صحن شماجام کوثراست
یوسف اگرچه اینهمه زیباودیدنیست
اماجمال فاطمی ات دیدنی تراست
ازدیشبی که دامنتان راگرفته ام
شکرخدامریض من امروز بهتر است
ازعالمان کشور شیعه شنیده ام
باکربلا زیارت مشهدبرابر است
توپاره تنی به نبی مثل فاطمه
این حرف من که نیست حدیث پیمبراست
امشب دوباره دیدم حدیث جواد را:
(بابای من زیارتش از کعبه برتراست)
آقاطواف کعبه اگر هفت مرتبه است
قطعاًطواف کوی شما هشت مرتبه است
آقاخوشا به حال کسی که کنار توست
ایران نه عرش وفرش دراین سایه سار توست
خورشید هم به خاک حرم بوسه می زند
ازصبح تا غروب فقط در جوارتوست
می آیدو به خاک حرم سجده می کند
این هم یکی زمعجزه های غبار توست
از آنزمان که صاحب صحن وحرم شدی
درحسرت نگاه به سنگ مزار توست
توآمدی وصاحب ایران ماشدی
پس هرچه عزت ست فقط اعتبار توست
ایران ما به کل جهان فخر می کند
این سربلندی وشرف وناز کارتوست
عشقت اگر نبود که ایمان نداشتیم
آقای من بدون تو سلطان نداشتیم
مارابرای نوکری خود سواکنید
بایک نگاه قلب مراباصفاکنید
مازخم خورده ایم،به یمن حضورتان
درد دل شکسته مارادواکنید
کی می شود که بامدد صاحب الزمان
درسینه بقیع ضریحی بناکنید
کی می شودکه مثل حریم قشنگتان
گلدسته امام حسن راطلا کنید
امشب بحق چادر خاکی فاطمه
آقاگره زکار من خسته واکنید
درروضه های خاصّتان یاابالحسن
یکبار هم شده منِ بدراصداکنید
ماآمدیم بازصدایت کنیم که
مارادوباره راهی کرببلا کنید
بوی محرم است که ازدور می رسد
فصل زمینه نوحه دم وشور می رسد

شاعر : قاسم نعمتی

مژده ای شیعیان  جشن ولادت هشتمین رهبر است  گل زهرا
پسر فاطمه پاره ای از تن و جان پیغمبر است  گل زهرا
فرشتگان می دهند این ندا    خوش آمدی  علی موسی الرضا
مولا مولا  یابن زهرا مدد        مولا مولا  یابن زهرا مدد
این گل احمدی  قبله ی هفتم و حجت هشتم است  نور ایزد
ماه نورانی موسی جعفر است  وارث حیدر است جان احمد
فرشتگان می دهند این ندا    خوش آمدی  علی موسی الرضا
مولا مولا  یابن زهرا مدد        مولا مولا  یابن زهرا مدد
ای شه ارض طوس  میر شمس الشموس  یا انیس النفوس ای رضا جان
جان آن مادر پهلو شکسته ات یک نظر کن تو بر این محبان
فرشتگان می دهند این ندا    خوش آمدی  علی موسی الرضا
مولا مولا  یابن زهرا مدد        مولا مولا  یابن زهرا مدد
یارب امشب قسم به شه اولیا  خسرو عالمین  یا الهی
کن نصیب همه سفر کربلا نجف و کاظمین یا الهی
فرشتگان می دهند این ندا    خوش آمدی  علی موسی الرضا
مولا مولا  یابن زهرا مدد        مولا مولا  یابن زهرا مدد

شاعر : حاج مهدی خرازی

واسه لحظه پريدن زمينا هوا ندارن
چرا ضامناي آهو نظري به ما ندارن
آقا گندم نگاتونو بپاشين توي ايوون
آخه خيلي وقته چشما خبر از شما ندارن
اومديم تو قصه هاتون ديگه آسموني باشيم
دلامون يه حالي داره كه فرشته ها ندارن
يه نفر نشوني داده تو رو واسه رسيدن
ته خط رسيده هامون آقا آشنا ندارن
تو بيا كنار اون ها اگه قمرياي معلول
روي صندلي غربت دل و دست و پا ندارن
اينا بخشي از زمينن كه شروع آسمونه
نگين انتهاي خطن؛ اينا انتها ندارن
حالا كه براي خوندن همه كفترا غريبن
غزلي به غير هوهوي رضا رضا ندارن
مث واژه رسيدن واسه ماجراي سيبي
نظري به حال ما كن نرسيده ها ندارن

شاعر : رزیتا نعمتی

شب است و فيض حضور است در کنار امام
به آسمان همه نور است از امام اَنام
سلام من به حريمى که جبرئيل امين
ز پرده ‏دارى آن يابد اعتبار و مقام
سلام من به حريمى که ذات اقدس حق
دهد به زائر آن خانه اجر و فيض مدام
سلام من به حريمى که در طوافش هست
براى خيل ملايک صفا و سعى تمام
سلام من به حريمى که جنّ و انس و ملک
دهند صاحب آنرا ز روى صدق سلام
سلام من به امامى که عالم و آدم
به حرمت قدمش از ادب کنند قيام
سلام من به امامى که هست شمس شموس
گرفته مهر و مه از نور روى پاکش وام
سلام من به امامى که خوان نعمت او
بود شمول طفيلش همه خواص و عوام
سلام من به امامى که شد ولى خدا
سپرده در کف او ربّ ذوالکرام، زمام
سلام من به امامى که با عدالت خود
رضاى حق طلبد در طريقت اسلام
سلام من به امامى که از کرامت او
بود پناه غريبان و مردم ناکام
سلام من به امامى که ضامن آهوست
گرفته قلب رئوفش ز ذات حق الهام
سلام من به شه طوس امام مظلومان
که شد شهادتش او را به عمر حسن ختام
سلام من به رضا، ثامن الحجج از دل
که يافت عالم هستى از او دوام و قوام
به آنکه عالم آل محمّدى باشد
بگو دو صد صلوات و دو صد درود و سلام
سزد که بشنوم از مقتداى خود سخنى
که واجب آمده در شرع دين جواب سلام
بسى خجسته بود آن زمان که غرق شعف
ز آب کوثر عشقش دهد مرا يک جام
سعادت دو جهان شد برات تربت او
به خاکبوس درش  « مصلح»  است کم ز غلام

شب است و فيض حضور است در کنار امام
به آسمان همه نور است از امام اَنام
سلام من به حريمى که جبرئيل امين
ز پرده ‏دارى آن يابد اعتبار و مقام
سلام من به حريمى که ذات اقدس حق
دهد به زائر آن خانه اجر و فيض مدام
سلام من به حريمى که در طوافش هست
براى خيل ملايک صفا و سعى تمام
سلام من به حريمى که جنّ و انس و ملک
دهند صاحب آنرا ز روى صدق سلام
سلام من به امامى که عالم و آدم
به حرمت قدمش از ادب کنند قيام
سلام من به امامى که هست شمس شموس
گرفته مهر و مه از نور روى پاکش وام
سلام من به امامى که خوان نعمت او
بود شمول طفيلش همه خواص و عوام
سلام من به امامى که شد ولى خدا
سپرده در کف او ربّ ذوالکرام، زمام
سلام من به امامى که با عدالت خود
رضاى حق طلبد در طريقت اسلام
سلام من به امامى که از کرامت او
بود پناه غريبان و مردم ناکام
سلام من به امامى که ضامن آهوست
گرفته قلب رئوفش ز ذات حق الهام
سلام من به شه طوس امام مظلومان
که شد شهادتش او را به عمر حسن ختام
سلام من به رضا، ثامن الحجج از دل
که يافت عالم هستى از او دوام و قوام
به آنکه عالم آل محمّدى باشد
بگو دو صد صلوات و دو صد درود و سلام
سزد که بشنوم از مقتداى خود سخنى
که واجب آمده در شرع دين جواب سلام
بسى خجسته بود آن زمان که غرق شعف
ز آب کوثر عشقش دهد مرا يک جام
سعادت دو جهان شد برات تربت او
به خاکبوس درش  « مصلح»  است کم ز غلام

(تشـــنه ســـقا خونتم، مـــولا رضـــا جـــان
(سائل مهمون خونتم، مـــولا رضــــا جـــــان
(اگـــر تو جونـــمُ بــخوای، حــــرفی ندارم)
(رو خـــاک پـای نـوکرات، ســر مـــی گذارم)
نــــوکریِ نـــوکر تــــو، بـــهتر ز شـــاهان
(جــــارو کـــــــشی حـــرمت، مـــلک ســـلیمان
مولا مولا یا امام رضا(4)
مـــرغم و در دام تـــوام، مـــــــولا رضا جـــان
کـــبوتر بام تـــــــــوام مــــولا رضــا جـــــان
هـــر کسی خاطر خواهِ یــه دلـــبر نـــازنینه
برای دیدارش همیشه سر راهش می شـــــینه
دل مــــــــــن اســــــیر رویِ، دلکش نگارمه
دیــــگه آروم نــــداره، تــا روی یار رو ببینه
مولا مولا یا امام رضا(4)
عـــاشق دیــــدار تـــوام، مـــولا رضـــا جــان
عـــبد گـــفتار تـــوام، مـــــــولا رضـــا جـــان
ضــــــریح و بـــارگـــاه تـــو، بـــاغ بـــهشتم
مـــــحبت و مــــهربونیت، عـــــین ســـرشتم
بــــه خــــاک آستـــان، بنـــشسته ام مــــن
بـــه پـــنجره فـــولاد تـــو، دل بـــسته ام مـــن
مولا مولا یا امام رضا(4)

ديشب به سرم بازهواي دگر افتاد
در خواب، مرا سوي خراسان گذر افتاد
 چشمم به ضريح شه والاگهر افتاد
اين شعر همان لحظه مرا در نظر افتاد
 با آل علي هر كه در افتاد برافتاد
این قبر غریب الغربا خسرو طوس است
این قبر مغیث الضعفا شمس شموس است
 خاک در او مرجع ارواح و نفوس است
 باید ز ره صدق بر این خاک در افتاد
 با آل علی هر که در افتاد بر افتاد
حوران بهشتي، زده اندر حرمش صف
 خيل ملك از نور طبقها همه بركف
 شاهان به ادب در حرمش گشته مشرف
 اينجاست كه تاج از سر هر تاجور افتاد
 با آل علي هر كه در افتاد برافتاد
اولاد علي شافع يوم عرصاتند
داراي مقامات رفيع‌الدرجاتند
در روز قيامت همه اسباب نجاتند
 اي واي بر آن كس كه به اين دوده در افتاد
 با آل علي هر كه در افتاد برافتاد

شاعر : سید اشرف الدین حسینی

رَبَنا آتِنا... محبت او
رَبَنا آتِنا... ولایت او
سائلم سائل امام رئوف
تشنه ام تشنه ی کرامت او
قصد کردم که این شب عیدی
بروم ساعتی زیارت او
اوهمان پادشاه قلب من است
و منم تا همیشه رعیت او
واژه واژه تمام دفتر خود
میکنم هدیه من به ساحت او
تا که شاید به لطف حضرت حق
شامل من شود عنایت او
شک ندارم به مادرش رفته
مهربانی و جود و رحمت او
همه دنبال او به راه افتند
بس که شیربن بود رفاقت او
سبب شعر گفتن ام او بود
شکرلله که با حمایت او
 شاعرم شاعرانه میگویم
بهر او  فاخرانه میگویم
 پر پرواز را به ما دادند
دل گرفتند و کیمیا دادند
مادر او هوای مارا داشت
با دعایش  به دل صفا دادند
با غبار رسیدنش امشب
 به دل مرده مان جلا دادند
برده ایم تا جواب کرده ی خود
بدون هیچ معطلی شفا دادند
"جان زهرای..." احتیاجی نیست
 دردهای همه دوا دادند
از سوال و جواب هراسی نیست
به دل ما امام رضا دادند
شب میلادش عیدی مارا

خرجی راه کربلا دادند
شهر او شهر عشق و عرفان است
 حرمش کربلای ایران است
 تادلم وقف عشق جانان است
دور چشمان او غزلخوان است
همه هستی ست با اشاره ی او
دستهایش کفیل باران است
شاد از آنیم که رعیتش باشیم
به دل ما همیشه سلطان است
در حریمش جناب ابراهیم
دست برسینه است و دربان است
متصدی کفش داری او
نوح یعقوب یا سلیمان است
مستندات پنجره فولاد
گفته است که مسیح ایران است
دومین پاره ی تن احمد
هستی مردم خراسان است
ضامن ما نمیشود !!؟وقتی
ضامن آهوی بیابان است
 از غم و غصه ها دلم آزاد
میپرم در هوای گوهرشاد
 اختیار دلم بود دستش
مهر و ماه و ستاره سرمستش
هدف از خلق جبرئیل این بود
تا که باشد غلام دربستش
نذر او کرده حضرت یعقوب
پسرش - یوسفش- همه هستش
میبرد دل ز مادرش نجمه
سخنان فصیح و دلچسبش
خنده های ملیح معصومه
سبب شادی دل خسته ش
علی سومین آل الله
حیدرانه ست ضربه ی شصتش
کرمش پاک یادمان برود!!؟
کور خوانده ست دشمن پستش
ما مریدیم همه مراد است او
باب عالم ابالجواد است او
همه مجنون صفت وَ او لیلاست
همه پایین و او فقط بالاست
حاتم طایی ام گدای درش
او کریم است و سینه اش دریاست
همه ی دلخوشی معصومه
همه هستی مادرش زهراست
چشم هایش فراتر از خورشید
فاش گویم که قامتش طوباست
حال دیگر ولی شکسته شده
پیرمردی اسیر زهر جفاست
سینه اش داغدار و میسوزد
دم آخر به یاد کرببلاست
یاد اطفال و اشک و هرم عطش
یاد دستان حضرت سقاست
یاد گودال و شمر و عمه ی خود
بر لبانش همیشه "واویلاست "
گفته یابن الشبیب گریه کنید
بر حسین غریب گریه کنید

شاعر : علیرضا خاکساری

هست از شوق ِچشم دلبر ما
ميل پرواز اگر كه در سر ِما
نزد گنبد طلاي شمسُ شموس
پشت بام پُر از كبوتر ما
چار فصل خدا عنايت او
دائماً سيب سرخ نوبر ما
رشته هاي عباي سبز رضا
سايه ي آفتاب محشر ما
اين كه مثل ياس مي آيد
پاره اي از دلِ پيمبر ما
آمده سايه ي سرم باشد
هشتمين نور باورم باشد
به پرم رنگِ آسمان داده
ميل ِ پرواز بي كران داده
به دلِ كاسه هاي مستي من
طعم شيرين زعفران داده
در قنوت نماز بارانش
ابرها را تكان تكان داده
با بيان حديث سلسله اش
راهِ توحيد را نشان داده
از گُل ِ گندم بهشتِ  حرم
نان به دستِ تنوريان داده
آب و ناني كه بين سفره ي ماست
همه از بركت نگاه رضاست
تا گشودي پَر ِ دعايت را
بال پرواز تا خدايت را
ابتدا مثل مادرت كردي
وقفِ همسايه ربنايت را
بين ِ پس كوچه هاي عرش خدا
ميتوان ديد ردِّ پايت را
تا گدا شرمسارتان نشود
ديده از پشت در عطايت را
دل به تو داده ام ، بي دلت هستم
از غلامان دِعبلت هستم
با نسيم بهشتِ ايوانت
شده ام راهي خراسانت
پا به ايران گذاشتي و شدند
قوم سلمانِ من مسلمانت
بس كه خون ريخت ز چشم صَيادَت
لاله كاري شده بيابانت
شهدِ شيرين ِ زندگيِ من است
نمك سفره هاي احسانت
شاهي اما نشسته اي دائم
سر ِ يك سفره با غلامانت
اي نسيم بهار پُر باران
الدخيل الدخيل يا سلطان
تا نگاهي به اين گدا كردي
مس ِ قلب مرا طلا كردي
باز نقاره ميزنند آري
باز درد مرا دوا كردي
باني ِخير گشتي و مارا
راهي شهر كربلا كردي
كُلّ اموال خويش را آقا
نذر خرجيِ روضه ها كردي
سالها گوشه ي حسينيه ات
روضه ي كربلا به پا كردي
وسط روضه ي حبيبِ غريب
اينچنين گفته اي به يابن شبيب:
همه جا با هواي كرب و بلا
گريه تنها براي كرب و بلا
هر زمان مصيبتي ديدي
گريه كن بر عزاي كرب و بلا
گريه كن بر لبي ترك خورده
پابه پاي خداي كرب و بلا
تشنه بين دو نهر افتاده
سروَر تشنه هاي كرب و بلا
جلويِ چشم مادرش كشتند
شرم بر كوفه واي كرب و بلا
عرش حق پايمال اعدا شد
پاي مركب به پيكرش وا شد

شاعر : حسین شمس

گنبدت از هر کجای شهر سوسو می کند
دست هر آشفته ای را پیش تو رو می کند
در لباس خادمان مهربانت، آفتاب
صبح ها، صحن حرم را آب و جارو می کند
ماه هر شب کنج بست "شیخ حر عاملی"
یاد معصومیت آن بچه آهو می کند
یاد معصومیت آن بچه آهو ...یاد تو
کوچه های شهر را لبریز "یا هو " می کند
باد، هم مثل نگهبان درت... بدو ورود
غصه را از شانه های خسته، پارو می کند
عطر نابی می وزد از کوچه باغ مرقدت
هر که می آید حرم ... این عطر را بو می کند
×××
...خادمی می گفت که... آقا به وقت بدرقه
دست زائر را پر از گل های شب بو می کند

شاعر : مریم سقلاطونی

اونی که از همه دلبرا سره آقامه2
اونی که از همه مهربونتره آقامه2
بمیرم بمیرم بمیرم از در خـونـش نمیرم
نمیرم نمیرم نمیرم چون توی دامش اسیرم
دلـمه گـدای رضا.جـونمه فـدای رضا.سـر مـنـو خـاک پـای یارم
دلمه می خونه رضا.پای تو می مونه رضا.تو که باشی خـوبه روزگارم
حـرم قـشـنگـتو دیدم و صد دل دادم2
مثه آهو- تـوی دام عـشـق تو افتادم2
کوچیک بودم آقا شبی که اومـده بـودم زیـارت
خریدی دلم رو با عشقو کردی تو قلبم قیامت
شدم عاشق سرات- فدایی نوکرات- شـدم آقـاجـون منم خاطر خوات
آقا می میرم برات-شبیه جارو کشات-بزا بمونـم منـم تـو صـحـنـات
آرزوی یـک کبـوتـر هـمـیـشه پروازه2
آسمون تو که باشه به خودش می نازه2
عجب حالی داره پـریـدن بـا کـبـوتـرهـای مشهد
عجب حالی داره نشستن عـاشـقـونــه روی گـنبد
منو ببرم حرم به خدا کبوتـرم آقـا دل مـن حـرم رو میخواد
داره می زنه دلم-تا یه دقیقه برم-دوباره تو مسجد گوهرشاد
بده در راه خدا کـه نوکـر بی تابم 2
عـمریـه در انـتـظـار دیدن اربابم2
برا دیدن کربلا تو بگی بمیرم میمیرم
دخیلم دوباره رضاجان کرببلامو بگیرم
آقای خدا سرشت منو ببرم بهشت آخـه چـیزی از تو کم نمیشه
جایی روی این زمین برای ما مه جبین حرم صاحب علم نمیشه

علی ابن موسی الرّضا رویامه
 علی ابن موسی الرّضا دنیامه
تو دو عالم افتخارِ من اینه        
 علی ابن موسی الرّضا آقامه
*همیشه درد بی سامانی ام را با امید خاک بوسیِ حریمت می دهم تسکین
و با رویای دیدارِ ضریحِ با صفایت می رسانم شام را بر صبح،چه رویایی،
چه رویاهای زیبایی که اینها از عنایات علی و مادرت زهرا(س)
شود تصویر نابش در دلم پیدا،شکوهِ جلوه ی عشقِ علی موسی الرّضا
پیدا در این رخسار و سیمامه...
علی ابن موسی الرضا رویامه...
*کبوترهای قلبم عاشقانه می پرند از دل به روی شاخه ی شمشاد ،
سوی صحن گوهرشاد و بر لب زمزمه دارند یاالله ممنونیم ما را
آشنا کردی،اسیر دلربا کردی،وَجَلدِ آستانِ قدسِ مولامان رضا کردی،
چه صحنی،چه حریمی،چه مزاری،چه کراماتی از این آقا عیان گردیده بر عالم،
نسیم عاشقی آید در این درگه ز جنّت در مثل همچون گلی که مست می گردد
ز طعمِ بوسه ی شبنم وَ آن ابری که می بارد به شادی دم به دم نم نم،بیا مدحی بخوانیم
از امام عشق جویان همه عالم،رئوف آل طه و عزیز کلّ دلها و گل زیبای باغ عشق زهرا(س) و
رضا فرزند مولا و چو مادر پاره ای ازقلب طاها و تمام فیض دنیا و بهشت نور عقبا
و تولّی و تبرّی و دل آرا و مصفّایی که نامِش لحظه لحظه وردِ لبهامه...
علی ابن موسی الرضا رویامه...
*اگر مولا دهد جلوه،کند لطفی،همیشه خادم این آستان قدس می مانم،
همیشه در رهِ عشقش تَفَعُّل می زنم بر حافظ و در بزم یلدای ولای او الا یا ایها السّاقی
ز نور شمع جمع یار می خوانم قسم بر لاله و نسرین قسم بر سوسن و نرگس که این گل
از همه گلهای عالم هست زیباتر و نَتوان بی مَدَد،دم از گلِ گلزار زهرا(س) زد
چو می گویی رضا،حیدر به جنّت گویدت جانم،بیا پس قدر این نعمت بدانیم
و دمادم سجده ی شکرِ ولای او بخوانیم و همیشه با نماز و بندگی و فیض تقوی، سائل این در بمانیم و
 ز دل هر عشق جز عشق علی موسی الرضا را ما برانیم و نهال آرزویش را به خاک جان نشانیم
و به دنیا از شرف پوشیم از الیاف سوز عشق و حبّ و عاشقی و بندگی و نوکری جامه
علی ابن موسی الرضا رویامه...

شاعر : حاج امیر عباسی

چون ماهیان برکه‌ام، بی‌تاب ماهم یا رضا !
از عاشقانِ «عاشقی با یک نگاهم» یا رضا !
 من خوب می‌دانم بدم اما دوباره آمدم
خاکیِ راه مشهدم پس سر به راهم یا رضا !
 به به! چه می‌آید به هم ترکیب ما، آخر بر آن
صحن سفید مرمرت، خالی سیاهم یا رضا !
 وقت نظر بر گنبد و گلدسته‌های عرشیت
افتاده با عمامه‌ها از سر کلاهم یا رضا !
 تو شرط مستی هستی و هستم ز نیشابوریان
در صحن جمهوری اگر «مشروطه‌خواه»م یا رضا !
 مشروطه و مشروعه را دادم به دست عاقلان
در مجلس مستان تو با پادشاهم یا رضا !
 یادم نمی‌آید یکی از دردهای بی حدم
شکر خدا پهلوی تو من روبراهم یا رضا !
 از ماه زیباتر تویی، از نوح آقا تر تویی
با اینکه بدنامم ولی دادی پناهم یا رضا !
 من در بهشتم پس قسم ساقی! به سقاخانه‌ات  
حتما کشیده دست تو خط بر گناهم یا رضا !
 پیش ضریحت پیشتر خیر دو عالم خواستم
عمریست من شرمنده‌ی آن اشتباهم یا رضا !
 یا ضامن آهو! بگو صیاد آزادم کند
تا صحن آزادی شبی باشد پناهم یا رضا !
 از آب سقا خانه‌ات یک جرعه نوشیدم ببین
«رَستم از این بیت و غزل» من مست مستم یا رضا !

شاعر : قاسم صرافان

 عشق دلبری می کشدم به هر طرف
از صحن رضا،رَوَم به ایوانِ نجف...
مشهد الرّضا عجب صفایی دارد
بهر عاشقان حال و هوایی دارد
اما خودِ حضرت رضا می گوید
اِیوان نجف عجب صفایی دارد...

شاعر : حاج امیر عباسی

علی ابن موسی الرّضا ...
غزل خونن، همه ی ابرا، مردم دنیا، لاله های صحرا
اومد دنیا، پسر زهرا ،قمر زهرا ،ثمر زهرا
امشب بخون با شادی سوره ی قدر و کوثر
عیدی به ما محبّین میده موسی ابن جعفر
علی ابن موسی الرضا ...
آره امشب، زِ رخ زهرا(س)، گل محبّت زده جوونه
در این مولود، لبِ فرشته، به شور وشادی مدیحه میخونه
رئوف آل طه مولای ما خوش آمد
خورشید هشتم حق ، امام رضا خوش آمد
علی ابن موسی الرّضا ...
دلم وقتی، میشه مکدّر میده آقا یک نور مجدد
زمانی که، میگیره این دل میزنه پر سوی شهر مشهد
میرم و از امامم نور و عطا می گیرم
پشت پنجره فولاد یه کربلا می گیرم
علی ابن موسی الرّضا ...

شاعر : حاج امیر عباسی