اشعار ولادت امام رضا (ع)

امشب به روی مأذنه نقاره می زنم
چشمه شدم برای تو فوّاره می زنم
تا صبح، مِی به عشق تو همواره می زنم
طرحی برای این دل آواره می زنم
از سمت نور، رایحه ی یار آمده
غوغای عاشقی ست به میدان رزم عشق
به به از این صلابت و این عزم و جزم عشق
گشتم نگرد نیست نظامی به نظم عشق
برخیز و بی درنگ بیا سمت بزم عشق
دل دل نکن که حضرت دلدار آمده
مستی زِ حد فراتر و باقیست باده ها
پُر از صدای شُرب شراب است جاده ها
گیرند دست رهگذران را فتاده ها
ای تکسوار جاده! نظر بر پیاده ها...
آن کس که خورده بر در و دیوار آمده
امشب شب توسل بر آستان مِی
ساقی گشوده است درِ بوستان مِی
حالا شروع شد به طنین اذان مِی
گردهمایی همه ی دوستان مِی
بر این بساط ، سایه ی گلزار آمده
شاهیم اگر ، گدای درِ آل حیدریم
دلدادگان خواهر و مست برادریم
تنها دلیل اینکه سرافراز محشریم:
سربازهای خانه ی موسی بن جعفریم
سربازها به دار که سردار آمده
وقتی نگاه ماه به گهواره ات فتاد
از شرم طرح چهره ی تو پای پس نهاد
مجنون شدند عاقل و دیوانه، ابر و باد
حرف جنون زدیم، زلیخا اشاره داد :
یوسف ترین قمر سر بازار آمده
خورشید از نقاب افق جلوه گر شده
این فجر صادق است، کمال سحر شده
خاک عین کیمیاست که وقت نظر شده
پژواک ذوالفقار علی بیشتر شده
چون جلوه ای زِ حیدر کرّار آمده
نور رضا رسید، مسیحا درست شد
دارالشفا زدند، مداوا درست شد
بست و رواق و صحن حرم تا درست شد
مکه، مدینه، عرش معلّا درست شد
یا کربلا دوباره به تکرار آمده
وقتی نگاه می کنم از راه دورتر
چشمم به گنبد تو شود جفت و جور تر
از هر کجا، ضریح شما پر عبورتر
باید صبور باشم، از این هم صبورتر
در این حریم، خیل گرفتار آمده
هر زائری برای زیارت رسیده است
اول هزار مرتبه منّت کشیده است
هرکس که بهر خویش گناه آفریده است
سلطان طوس آبرویش را خریده است
در توبه خانه ی تو گنهکار آمده
هرگاه در هیاهوی حاجت دعا گرفت
فریاد می زدند مریضی شفا گرفت
هرکس که درد داشت، زِ هر جا دوا گرفت
گفتند: از کنار ضریح رضا گرفت
دارو بیار، این همه بیمار آمده
فصل الخطابِ صحبتِ با یار کربلاست
تنها نشانه ی دل بیدار کربلاست
مشهد که می روم دلم انگار کربلاست
زائر شدم زیارتِ این بار کربلاست
در بزمتان (اسیر) علمدار آمده

شاعر : حمید رمی

لهجه مشهدی ...
مـــن بــه قــربان شــهی کــه تــربت او مــشهـده
نـــام او رضـــایه و بـــاب عــزیزش جـــعفره
هــر چه زوّار و غریب بر در خانش مــیایه
رو بــه ســقا خانه و صـحن و ســرایش مــیایه
هــمه صحن و سرایش بوی عطر و گل مِده
شفا به هر مــریض و غریب و بــینوا مِـــده
روی گــلدسته ها و گــنبد او طـــلا شــده
دو تا  از  ایوون  صَـحنای رضا طلا شـــده
اون رضــایی که ز جد و پدرش جــــدا شده
ضــــامن آهــــوی صـــحرا و بـیابانها شـــده
هـــر کـــه از دروازه مشهد او وارد شده
هر چه درد و غم داره از دل او خارج میشه
دل مــن قربان اون تــربت پــاک او مــیشه
اون رضایی که ز دست دشمنش شهید میشه

سبک: سرزمین من ...
بلبلا مـــژده مــــی دن        
مــــدینه گـــشته گــلشن
امـــــام هــــفتم مـــــن           
چــشم و دل تــو روشن
ای مـــحبتت آب و دونـــه دلم        
 (روی گــنبدت آشــیونه دلم) (2)
مـــولا رضــا جـــان (4)
بعضی ها بــار می بندن    
گـــریه کــنون مـــی خندن
مســــــــــا فرای شهـــر      
مـــدینه بــــار مـــی بــندن
یا امــام رضــا، حج فقرا تویی       
 (هم مدینه هم، اوج کربلا تویی)(2)
مـــولا رضــا جـــان (4)
دل   بـــهونه  گـــرفته   
 کــجا بـــونه گــــرفته
مـــرغ دلم تو صحنت      
 آشیـــــونه گـــــــرفته
یا امام رضا، درد ما رو می دونی         
(یا امام رضا، ما رو بر نگردونی)(2)
مـــولا رضــا جـــان (4)
اشــــکام مــــثل ستــــاره       
 رو صـــورتم مــــی باره
چون حـــرمت همــیــشه        
بـــــــوی مــــــدینه داره
چون آقا خودت، غصه دار مادری        
 (مثل مادرت، بضعه پیمبری)(2)
مـــولا رضــا جـــان (4)
در شب عـــید میـــلاد       
ســـوالی یـــادم افـــتاد
که غــربت ایـن سوال        
تـــو دلهــا کرده بـیداد
یا امام رضا، ای که گنبدت طلاست       
(جان ما بگو، قبر مادرت کجاست)(2)
مـــولا رضــا جـــان (4)
دلـــم  مـــثل  کــــبوتر      
گــــرفته از شـــــما پـــر
می خوام زبون بگیرم      
بگـــــم غـــریب مـــــادر
جان مادرت از تو ایوون  طلا      
(بال و پر بده، تا برم به کربلا)(2)
مـــولا رضــا جـــان (4)

سبک: (شبیه) بیا یا بن الحسن دورت بگردم
دســـت هـــر بـــنده بـــه دامـــن مـــولا بــرســد
درد بـــی درمانش امـــروز بـــه مــــداوا بـــرسد
امــــروز از پـــرده دل ایــن هـــمه فــریاد می کنم
تــــا مــــگر رضـــا بــه فـــریاد دل مـــا بــــرسد
امروز دلـــم تنگـــه بـــرات        
یــــا امـــام رضـــا فـــدات
می خوام بـمیرم من بـــرات               
یــــا امـــام رضـــا فـــدات
قربون اون صحن و سرات         
یــــا امـــام رضـــا فـــدات
طــبیب مرا کــرده جـــواب
یــــا امـــام رضـــا فـــدات
شــــفا دادن داره ثـــــــواب          
یــــا امـــام رضـــا فـــدات
تو خودت خوب می دونی تو دل ما چی می گذره
گــــدا رو بــــبین آقـــــا منــــــتظره یــک نـــظره
حـــــرم قـــشنگ تـو هــیچی دیگه کـــم نـــداره
مـریضت وقــتی بیاد تُو حـــــرمت غـــم نــــداره
بـــه   درد   مـــا   بـــده   دوا      
 یــــا امـــام رضـــا فـــدات
مـــریضا   رو   بـــده  شـــفا       
یــــا امـــام رضـــا فـــدات
جــــاجتمون    بکــــن    روا           
 یــــا امـــام رضـــا فـــدات
طـــبیب مـرا کرده جـــــواب           
 یــــا امـــام رضـــا فـــدات
شـــــفا  دادن  داره  ثـــــواب         
  یــــا امـــام رضـــا فـــدات
چـــــی مـــی شه ای آقـــا جون درد مــــنو دوا کـــنی
گــــره کـــور مــــرا تــــُو زنـــــدگی، تـــو واکنی
آقــا مــــن جــز در خـــونت جـــای دیــگه نـــمی رم
آن قــــدر مـــی گم رضـــا رضــا تــا بـــــمـــیرم
جــــانم   فــــدای   مـــــادرت         
 یــــا امـــام رضـــا فـــدات
آن   مـــادر  غـــم  پـــرورت       
 یــــا امـــام رضـــا فـــدات
مــــا     مـــرانی   از   درت       
 یــــا امـــام رضـــا فـــدات
طـــبیب مـرا کرده جـــــواب       
 یــــا امـــام رضـــا فـــدات
شـــــفا  دادن  داره  ثـــــواب         
 یــــا امـــام رضـــا فـــدات

یادم میاد بچه بودم،تا میومدم تو حرمت
همه مردم شاه و گدا و زن و مرد و پیر جوون
ازهمه جا از همه رنگ
زیر لبا شور و نوا
ذکر همه یا امام رضا
یادم میاد بچه بودم تامیومدم تو حرمت
 شلوغی دور ضریحت رو می دیدم
رو دوش یکی می رفتم
 به ضریحت می رسیدم
 به پنجره ات می چسبیدم
وقتی پایین می اومدم می خندیدم
پیش همه به خودم می بالیدم
داد میزدم که من اقام رو بوسیدم
صدای تو رو از تو سینه ام می شنیدم
می گفتی مهمون منی
منم می گفتم که توام جون منی
غصه ی تیر مژه هاش آقام امام رضا
  كیه که سرم رو می ذارم به روی پاش آقام امام رضا
دل من کبوتره
 تو حریمت می پره
صدای بال دلم
آقام از هر چی که خوبه بهتره
خداییش گنبد زردش
 خورشید رو از رو می بره
دل و دلدار و دلبره
کیه که به من جون می ده جونم به فداش آقام امام رضا
کیه که گره وا می کنه با خند ه هاش آقام امام رضا
          کیه که دوای مریضا خاک عباش آقام امام رضا
کیه که قیامت می کنه قد و بالاش آقام امام رضا
کیه که عسل می ریزه از لعل لباش آقام امام رضا
یادم میاد بچه بودم تا میومدم تو حرمت
می گفتم از ولایت بی دلیم
با تو خوشم مُردم از  این خوش دلیم
از تو نگام می فهمیدی که من ابو فاضلیم
اذن دخول حرم تو یا ابا الفضله
دست عطا و کرم تو با ابا الفضلهمداح:حاج محمود کریمی

آهوی سر گردان تو امشب شده مهمان تو
خواهد که آسوده شود در سایه ی ایوان تو
دیوانه ی رویت منم ، امام رضا
پروانه ی کویت منم ، امام رضا
سلطان علی موسی الرضا
امام رضا
ای جنت المأوای من،  كنج حریم حرمت
دست گدا و کرمت، چشم گدا و قدمت
مست می جام توام  امام رضا
کبوتر بام توام  امام رضا
سلطان علی موسی الرضا
امام رضا
علی علی علی
هستم غلام قنبر و از عالمی سرم
شادم که خاک پای غلامان حیدرم
علی علی علی
سردار بدر و خیبر و خندق علی علی
آن صاحب خدایی مطلق علی علی
علی علی علی
بنو یسید بر کفنم
من غلام بو الحسنم
علی علی علی
مداح:سید مجید بنی فاطمه

امشب می باره از آسمون نم نم بارون
از مقدم آقامون شده دنیا گلستون
تو همه نه تا فلك ، نغمه ی یاهو پیچیده
آی گرفتارا بیاین ، ضامن آهو رسیده
یامولا گل زهرا
******
اعتبار و بركت همه ایرونیایی
جونم به فدات آقا ، ولی نعمت مایی
حرم و صحن و سرات ، كعبه و حج فقراست
هم مدینه هم نجف ، هم كاظمین و كربلاست
یامولا گل زهرا
******
به به چه رواق و صحن و چه گلدسته هایی
چه ابهت و قیامتی ، عجب صفایی
حق داره بهشت خجل ، ز صحن باصفات بشه
حتی حاتم طایی ، گدای نیم نگات بشه
یامولا گل زهرا
******
من یادم نمی ره گنبد زرد طلاتو
من یادم نمی ره ، صفای اون خادماتو
كفشداریات یه طرف ، جنت اعظم یه طرف
سقاخونت یه طرف ، چشمه ی زمزم یه طرف
یامولا گل زهرا
 

شاعر : رضا رسولی

بال پر زدنم سوی گنبده           
قبله ی دل من آره مشهده
مست صحن و سرای رضا شدم    تب من درجش به روی صده
حج عاشقا رضا ، شوق ما رضا ، با صفا رضا ، یاسلطان
وادی منا رضا ، سامرا رضا ، کربلا رضا ، یاسلطان
یارضا یارضا یارضا رضا
یاعلی موسی الرضا ، یا امام رضا ، یا امام رضا ، یامولا
******

زیارت نامه رو می خونم باشور
 از تو صحنای تو می کنم عبور
زائرات توحرم چه فراوونه  
 دست من می رسه تا ضریح به زور
می رم از باب الجواد ، تابدی مراد ، دل صفامی خواد ، یاسلطان
مست رضوان توام ، مهمان توام ، درخوان توام ، یاسلطان
یارضا یارضا یارضا رضا
یاعلی موسی الرضا ، یا امام رضا ، یا امام رضا ، یامولا
******
دلا باز توی صحن گوهرشاده  
کشته مرده پنجره فولاده
برا عیدی ببین که امام رضا     
به ما کرببلا هدیه داده
یار عاشقا حسین ، با وفا حسین ، عشق ماحسین ، ثارالله
یک شبی کرببلا ، قسمتم نما ، جمع رفقا ، ثارالله
یارضا یارضا یارضا رضا
یاعلی موسی الرضا ، یا امام رضا ، یا امام رضا ، یامولا

شاعر : حبیب باقرزاده

فقیری خونتون شد افتخارم  
تویی نگارم ، عزیز زهرا
اسمتُ میون لوح دل نوشتم     
باتو سرشتم ، شد عجین آقا
تموم آسمونیا به پای تو اسیرند
حور و ملک بایک نگاه به پای تو می میرند
تویی که خدا رو گنبدت نوشته ، نوشته
اونی که دوست داره توی بهشته ، بهشته
خاکم و خدا با عشق تو سرشته ، سرشته
ضامن آهو ، یابن الزهرا ، رضا
******
وقتیکه تو ایوون طلات میشینم      
دل و می بینم ، تو عرش اعلا
بسکه آب سقا خونت نوشیدم   
خودم دیدم ، حرم سقا
هرکی میاد تو حرمت با یه دل گرفتار
میگه زیرلب اذن دخول یا عباس علمدار
اونی که دلم بود از ازل اسیرش ، اسیرش
همونی که عالمی شده فقیرش ، فقیرش
دل که مالِ خودته ازم نگیرش ، نگیرش
ضامن آهو ، یابن الزهرا ، رضا

شاعر : محمد حسن قمی

 امشب دل من ، توی شلوغی دلا گم شد
مشهد رو که دید ، یه دفعه ای پراز تلاطم شد
گنبدت منو یاد كاظمین میندازه
تو دلم نقش حرم حسین می سازه
كشته ی مرامتم سلطان         مست ذكر نامتم سلطان
خلاصه ، غلامتم سلطان
******
وقتی كه میخوام ، یه گوشه ی دل شما باشم
باید دوباره ، مشغول ذكر یا رضا باشم
زائر معصومه و رضا كه بی حد شد
بهترین جاده ی دنیا قم تا مشهد شد
تو حرم تا وقتی جون دارم      نوكر و خادم زوّارم
به والله ، خیلی دوسِت دارم
******
پر در میارم ، از مسجد اعظم تا گوهرشاد
میگه دل من ، ولادتت آقا مبارك باد
كف زنون ، دستا به سمت آسمون بالاست
عیدی كو؟ ، عیدی ما برات كربلاست
هركی كه امشب اومد هیئت       از امام رضا داره دعوت
زهرا بهش میگه خدا قوّت

شاعر : حمید رمی

 عزیز دل مادری ، تو اصل می و ساغری
ای گل باغ مصطفا ، تو نجل پاک حیدری
تو فخر زمینی ، مه جبینی ، شافع روز محشری
با ولادتت آقا ، دلای ما آباده
كبوتر دلهامون ، تو صحن گوهر شاده
مددی یا مولا ، گل زهرا ، گل زهرا ، رضا
******
هر دلی كه شیدا میشه ، دیوونه ی آقا میشه
نام تو بردن باعث ، خوشنودی زهرا میشه
با مدد اسمت ، كنج قلبم ، چه شور و غوغا می شه
كبوتر دلهامون ، هوای حرم داره
یه گوشه نگات آقا ، دریای كرم داره
مددی یا مولا ، گل زهرا ، گل زهرا ، رضا
******
پادشه عرض سما ، بركت ایرونیا
پنجره ی فولاد تو ، اذن دخول كربلا
یا ضامن آهو ، آیینه ی هو ، تَصَدَّقْ عَلَیْنا
زیارت شش گوشه ، آرزومونه آقا
كی می شه با اذن تو ، همه بریم كربلا
مددی یا مولا ، گل زهرا ، گل زهرا ، رضا

شاعر : رضا رسولی

بازهم با جنون در افتادم
گوشه ای حول ساغر افتادم
آنقدر مست بودم از می، که
فکر کردم به کوثر افتادم
سفره نور شد دلم بین
چارده نور اطهر افتادم
برلبم اهدنا الصراط آمد
بعد بر پای دلبر افتادم
خاک پایش شدم بلندم کرد
اصلاًآنجا چه بهتر افتادم
 شب مستی است عاشقی باید
 ماه من از مدینه می آید
سرخوشم از شراب، آب مده
مست مستم مرا عذاب مده
شوق جام تو کرده بی تابم
بیخود و بیجهت تو تاب مده
بسکه انگور خورده ام زلبت
حال من بد شده شراب مده
روزیم را حواله کن بر می
باشد آقا خودت جواب مده
هوس باده یاغی ام کرده
وقت عصیان شده ثواب مده
 از همه غیر عشق، دل کندم
 که به جامت نموده پابندم
حضرت آب ،آینه ،قرآن
حضرت ابتدای بی پایان
می شود صبح و شام استشمام
از نفسهات بوی الرحمان
دیدنی میشود نگاه خدا
سمت نقاره خانه وقت اذان
دائم الفضل میشود دستی
که بیفتد به محضرت، سلطان
بیشمارند عاجز از وصفت
بی جهت نیست مانده ام حیران
 گفتم و امر مشتبه تر شد
 دلبرم لا شریک له تر شد
چند دسته کبوترم بدهید
دور و اطراف خود پرم بدهید
زده بی خوابی حرم به سرم
به دو چشم ترم ورم بدهید
دست و بالم دخیلتان آقا
مهرتان چند ؟میخرم ،بدهید
چقدر خضر آمده اینجا
اذن ا...اکبرم بدهید
به من بینوای در مانده
گوشه ای دنج در حرم بدهید
هشتمین زاده رسول ا...
زائرت میشوم به اذن ا...
صبح تا شب دعا دعا، آقا
تا بخواهی گدا گدا، آقا
تا بیفتد به گنبدت، چشمم
کار من شد خدا خدا، آقا
به حضور تو می رسند آخر
گریه های جدا جدا، آقا
چقدر ازدحام معنادار
چقدر سرصدا صدا، آقا
التماس طناب ها یعنی
تا نمردم شفا شفا، آقا
ای مسیحای طوس ادرکنی
 شاه شمش الشموس ادرکنی
صاحب صحن های تو در تو
زائرت میشویم رو در رو
شعرهای کتیبه هایت هست
نکته هایی ظریف تر از مو
از لب کاسه هات، اسرافیل
می زند باده می کند، هو هو
خادم بیقرار ،دور و برت
آنقدر هست که مپرس و مگو
روی طاق بهشت حک شده است:
"غرفه ی چشم ضامن آهو"
من که دلبسته نگاه توأم
عاشق صحن و بارگاه توأم
چون ندارم نگار از این بهتر
نازکن ناز، نازنین ،بهتر
به خدا که نیافته حتی
ماه از پلک تو کمین، بهتر
از سماوات آمدی که کنی
حال ما را دراین زمین بهتر
از ضریح منور تو که نیست
روی ایران زمین نگین، بهتر
تا بمانم کبوتر جَلدت
بالهای مرا بچین، بهتر
 خواهشاً التفات کن گهگاه
 جای دوری نمی رود والله
هر زمان باز می کنی روزه
راغبم می کنی به ارجوزه
می مکد از گل لبت، جبریل
شده لبریز از عسل، کوزه
با نگاه تو گشته نیشابور
معدن سنگ های فیروزه
آنقدر جلوه دیده ام از تو
که فتاده ز چشم من، موزه
سگ درگاه تو شدم که فقط
بکشم روی خاک تو پوزه
 چو ز عشقت مطهرم کردند
سگ شب گرد این حرم کردند
نور محض علی الدوام، رضا
عشق یعنی که یک کلام، رضا
مرگ، بی یاد تو حلال حلال
زندگی بی حرم، حرام رضا
بودنم زیر پرچم سبزت
بوده و باشد از خدام، رضا
روی تخته سیاه قلب خودم
می نویسم فقط امام رضا
نام من را گذاشته، زهرا
در سجلّ دلم، غلامرضا
به ضریحت اگر کسی زد دست
برگ سبزش برات علقمه است
هرچه خیر است، هر چه باداباد
شُکر، کارم فقط به تو افتاد
روزی ام کن ببین که خواهم کرد
دور شش گوشه یاد گوهرشاد
چقدر خوب می شود ترکیب
کف العباس، پنجره فولاد
کربلا خواب، کربلا رویا
قسمتم کن تو را به جان جواد
شاید عمرم دگر به سر برسد
عمر شب های مشهد تو زیاد
صاحب روضه های ابن شبیب
روزی ام کن کنار قبر حبیب:
روضه خوان سری شوم که به نی
کرده در خون چهل منا را طی
روضه خوان تنی که رویاندند
چون زمینی به روش گندم ری
روضه خوان لبی که قرآن را
خواند و سنگش زدند، پی در پی
روضه خوان نگین انگشتی
که ندیدم رکاب می شد، کی
روضه خوان نبودن پایی
که کشند عاقبت، به بزم می
 من و این روضه ها. . .  زبانم لال
 آه، افتاده ام به چاه ز "چال"

شاعر : رضا دین پرور

جهانِ بودنم بی تو اجاری است
محیط بسته ذهنم اداری است
"دلی دارم خریدار محبت"
اتاق خالی قلبم تجاری است
تجارت خانه قلبم کساد است
که این ویروس از بی کسب و کاری است
چک آرایه ام برگشت خورده
و هرچه گفته ام نقل نداری است
سواد واژه هایم نم کشیده
زبان گفتگویم استعاری است
کسی می گفت اینگونه سرودن
تماماً حاصل بی کارو باری است
برایت این چنین شاید نگفتم
دلم از دست هجر تو فراری است
چقدر این شاخه آن شاخه پریدم
که گوشم در پی یک جمله: آری است
خرابم زیر آوار نگاهت
شده شستم خبردار نگاهت
بدستم نامه ای با مهر آنی است
اگر چه مستحق بایگانی است
کبوتر بچه طبع لطیفم
از اول حرفه اش نامه رسانی است
نوشته بر ضریح نامه هایم
به نام آنکه سرشار از معانی است:
یکی از دوستداران شمایم
اگرچه دوستت دارم زبانی است
ته جیب دلم خالی خالی است
که این فقر از بلایای گرانی است
زمین در عشق تو می سوزد، اما
نه . . . این تشبیه اوج ناتوانی است
تو میتابی و خورشید نگاهت
به هر چه هست موقوف المعانی است
تو وقتی چشم برداری از این شعر
غزل باید سرود از هیچ با " نیست"
غزال چشم هایت خواب خواب است
پگاهت روح صحن آفتاب است
تو عین آب حتی صاف تر هم
از این تشبیه آقا صاف تر هم
تو مثل رود، چشمه، برکه، دریا
نه . . . از مجموع اینها صاف تر هم
چو قلب شیشه ایِ ما مگر هست
در این ابیات آیا صاف تر هم ؟
اگر چشم تو مضمون ساز گردد
شود ابروی معنا صاف تر هم
تو وقتی گل کنی از بستر ذهن
شود تصویر رویا صاف تر هم
سرشک چشمهایت هست مولا
ز آب صاف دریا صاف تر هم
مگردان رو که می گردد مسیر ِ
بدون تو شدن ناصاف تر هم
نشد شعرم ردیف از این ردیفم
نشد وصفت کنم باصاف تر هم
زهر چه بی زبان، من بی زبان تر
ز هرچه مهربان، تو مهربان تر
شبیه کوزه لب پر، شکسته
گدایی آمده مضطر، شکسته
پس از چندی رسیده با دلی زار
به پابوس تو قلبی سرشکسته
برایت آسمانی شعر دارم
کبوتر در کبوتر پر شکسته
بدون تو گدایی حشو هستم
گدایی لنگ، کور وکر، شکسته
شده رو، دست بغض حرف هایم
از اول حرف، تا آخر شکسته
شکسته نرخ روز دلخوشی هام
شدم این روزها که ورشکسته
سفال دلخوری های تو از من
ازاین ترکیب هم بدتر شکسته
اگرچه سنگ مرمر هست قلبم
غرور سنگی مرمر شکسته
کمی سرخورده هستم من در این بند
کم آورده ردیفم در شکسته
صدا در حنجره خشکیده آقا
زیاد از من دلت رنجیده آقا
قدم پشت قدم، دادید دم را
به راه سینه ام بستید، غم را
درون آزمایشگاه هستی
درآوردید فرمول کرم را
به نام خویش، یک یک مهر کردید
تمام قلب های هم قسم را
غزل می رفت تا معراج چشمت
و برمی گشت این صدها قدم را
هر آنچه هست دارد دل به جز" تو"
ندارد شعر من این یک قلم را
گلیم از پای من کوتاه تر بود
قبول از من کن این مقدار کم را
یقین دارم اگر دریا نبودید
نمی دادید بر خود راه، نم را
هرآنچه بود آوردم در این جا
که یک جمله بسازم با "حرم را" . . .
حرم را امتداد عرش کردند
زمین را با نگاهت فرش کردند

شاعر : رضا دین پرور

 بیـا دوباره مـدینه دلا تمـاشا کن
تجلیـات خدا را بیا تمـاشا کن
فضـا پُراست ز نور وجـود شمس شموس
بـه جلوه جلوۀ او در فضا تماشا کن
فروغ چهرۀ شمس الضحا تماشائی است
به روی دامـن بـدراالـُدجی تماشا کن
شکوفـه بارتـریـن گلُبـن فضیلت را
میـان گلشن سبـز ولا تماشا کن
ملائکی کـه بـه پـابـوس آن امـام همُام
رسیـده اند ز اوج سمـا تماشا کن
برای کام وی، آب فـرات آوردنــد
به یاد صحنـه ای از کـربلا تماشا کن
بخوان« یُطهّـرُ »و آندم شکوه قدرش را
میـان آینـه ی انمّا تمــاشـا کن
بیـا بـه مکتب پُـر شـور علــم و دانش او
به نـور عالـم آل عبـا تماشا کن
حریـم زادۀ موساست این حرم، این جا
هزار جلوه به طور وفـا تمـاشا کن
اگرکه شوق تمـاشا بـه تو عطا کردند
به گوشه گوشۀ صحن و سرا تماشا کن
قـدم به ساحت این کعبـۀ وفا بردار
مقـام و زمــزم و سعی و صفا تماشا کن
نظر به کعبـه نمـودن عبـادتی دارد
بیـا به کعبـۀ اهـل ولا تمـاشا کن
صفای شبنـم و لطف بهــار اگـر خـواهی
به چشم زائر پاک رضـا تماشا کن
حضـور تشنـه لبـان حقیقت دیــن را
کنـار چشمـۀ آب بقـا تمــاشا کن
کبـوتـران دعـاگوی زائرانش را
به روی گنبـد زرد طـلا تماشا کن
بــه پشت پنجـرۀ او هـزار معجـزه را
به روشنـائی آئینـه هــا تمـاشا کن
اگـر کـه دست تهی آمــدی، مـرامش را
در ایـن محیـط سخـا و عطا تماشا کن
اگر چو آینـه هـای حـرم شکسته شدی
درستـی دل خـود را بیـا تمـاشا کن
حریم اوست «وفائی»چو روضة الجنّه
بیـا و ساحت این بـاغ را تماشا کن
 

شاعر : استاد سید هاشم وفایی

  تو آمدی و بر این باغ آبرو دادی
بهار بودی بر باغ رنگ و بو دادی
قدم به خاك نهادی تمام هستی را
به پاس مقدم خود قدر و آبرو دادی
ظهور كردی و آفاق از تو روشن شد
به چشم بی رمق مهر و ماه سو دادی
ز فیض نور خود ای آفتاب هستی بخش
به آسمان و زمین جلوه ای نكو دادی
تو هشتمین خم جوشندۀ تولائی
كه بر تمامی تشنه لبان سبو دادی
ز هجرتی كه تو را از مدینه كرد جدا
چه حسرتی به دل بی قرار او دادی
ز جای پای تو سبز است خاك نیشابور
به خاك پاك خراسان تو آبرودادی
كلام وحی ز لب های تو شنیدن داشت
كه شرح حصن ولا را تو مو به مو دادی
نماز عید تو شد یك حماسۀ دیگر
پیام بر همه از لاتفرقو دادی
به هركسی كه به دارالأمان تو رو كرد
همیشه فرصت و امكان گفتگو دادی
فدای قلب رئوفت شوم كه دل ها را
كبوترانه به این آستانه خو دادی
عجیب نیست زتو گر به گوشه چشمی
جواب این همه چشم پر آرزو دادی
برای عرض ارادت «وفائی»آمد و گفت
سیاه نامۀ ما را تو شستشو دادی
 

شاعر : استاد سید هاشم وفایی