اشعار ولادت امام رضا (ع)

همه جا غرق صفا شد شب میلاد رضا                       پر طراوت همه جا شد شب میلاد رضا

شب میلاد کرامت ، شب میلاد کرم                           شب میلاد وفا شد  شب میلاد رضا     

خانه نجمه بود قبلۀ دلها و بر آن                            کعبه هم قبله نما شد شب میلاد رضا     

عالم آل محمد به جهان جلوه نمود                             عَلَم علم بپا شد شب میلاد رضا

دومین بضعۀ مِنّی که پیمبر فرمود                                 بود نشناخته تا شب میلاد رضا     

هشتمین حجت حق پرده ز رخسارگرفت               حاجت شیعه روا شد شب میلاد رضا     

بارش رحمت و رأفت همه جاریست مگر                   شب میلاد رضا شد شب میلاد رضا    

رسدش نامه آزادی محشر ، هر کس                که د ر این خانه گدا شد شب میلاد رضا     

                                                  ***                                                                            مؤید

آستان تو بود کعبه امید رضا                                                   نشود سائل درگاه تو نومید رضا

به امیدی که بگیرم ز کفت خط امان                                          در برت آمدم ای کعبه امید رضا

سحرهای ناب

و شمیم گلاب

و صحن انقلاب

و دل های دیوونه

دور سقا خونه

با شوق زیارت

تو حرم حضرت

دلدار اقامت

کنار ضریحش

با نور ملیحش

دارالشفامون پنجره فولاده

دلم مقیم صحن گوهر شاده

قبله ی دل هامون باب الجواده

من دخیل می بندم امشب

اون ضریح با صفات را

می گیرم از دست آقا

برات کرب و بلات را

حسین ...

به امید وصال دوست چشمم روشن است امشب      اگر با ما نشینی سعادت با من است امشب

که گوید آن از یک گل بهار هرگز نخواهد شد ای دل      بهاری دارم از یک گل اندر دامن است امشب

به آن شمشیر ابرو ، گر به قصد جان من آید        دریغ از جان ندارم تا که جان اندر تن است امشب

سرگلشن ندارم باغبان زین پس منه منت          که بر اطراف من غیرت فضای گلشن است امشب

 جنون عشق دل را گر که گردانی صحرایی           ولی زنجیر گیسویش پی دلبستن است امشب

مریض عشق را دیگر طبیب جان علاج آمد           رغیب از غصه ی یاران به حال مردن است امشب

نگارم در کنار گل بیار و کلبه ام گلشن             دلم دامن کشان هر سو پی گلچیدن است امشب

گل روی رضا شد جلوه گر در ماه ذیقعده           به عشرت کوش جانا وقت گل بوئیدن است امشب

امام هشتم و نجل علی نوبابه ی زهرا                  که خلقت آرزوی آستان بوسیدن است امشب

                                    ولایت یافته از نجمه ولی از گلشن زهرا

                          ملائک در سما برذکر احسن احسن است امشب

آسمان بر آن شده تا با زمین سارغر زند               مهر خندد  بر مه و مه خنده بر اختر زند

عرشیان را مرغ دل سوی مدینه پر زند                    حضرت روح الامین بیت الولا را در زند

بوسه برخاک سرای موسی جعفر زند                     دم ز وصف بضعه ی زهرا و پیغمبر زند

                                    در کنار نجمه ماه مرتضی پیدا شده

                                    یا به طور موسی کاظم رضا پیدا شده

آفرینش راب ه تن روح مجرد آمده                                مژده در ذیقعده از عیدی مؤید آمده

عالم خلقت به خلد مخلد آمده                              جلوه گر حسن خدای حیّ سرمد آمده

شیر حق در کعبه یا در مکه احمد آمده                                 اهل عالم عالم آل محمد آمده

                                    کیست این استاد دانشگاه کل ، حق را ولی است

                                    قبله ی هفتم امام هشتم و سوم علی است

این پسر مرآت حسن بی مثال داور است      این پسر هم مصطفی هم فاطمه هم حیدر است

این پسر قرآن بابا روی دست مادر است             این پسر از وهم و وصف و مدح ما بالاتر است

این پسر در هفت دریای ولایت گوهر است            این رئوف اهلبیت این بضعه ی پیغمبر است

                                                نجمه الحق یک جهان جان در جهان آورده ای

                                                خلق عالم را امام مهربان آورده ای

ماه آمد در زمین شد آسمان پروانه اش                        اختران دلداده خورشید فلک دیوانه اش

مرغ دل بر بند دام و در هوای دانه اش                       ملک دین ازمقدمش آباد و دل دیوانه اش

خضر در بزم ولایت  تشنه ی پیمانه اش                 بحر رحمت جرعه ای از جام سقّا خانه اش

                                                غیر از این مولا که عالم ملتجی بر او شود

                                                کس ندیده شهر یاری ضامن آهو شود

آتش از بهر محبت او گلستان می شود                     دوزخ ازفیض نگاهش باغ رضوان می شود

اشک بابا در غمش دریای غفران می شود           درد با خاک رهش بی نسخه درمان می شود

سنگ در صحنین او لعل درخشان می شود              ریگ در دست گدایش درّ و مرجان می شود

                                                گر نخواهد از دل آتش عبیر آید برون

                                                ور دهد فرمان ز نقش پرده شیر آید برون

مهر گیرد وام از مهر رخ تابان او                                      مه کم از خشت طلا در گوشه ی ایوان او

آسمانها قطعه ای از سفره ی احسان او                          آسمانی ها زمینی ها ، همه مهمان او

بوالحسن کنیه ، علی نام و رضا عنوان او                              شهر یاران جهان خاک در دربان او

                                                دوست در کویش نه تنها سرافرازی می کند

                                                دشمن ار آید از او مهمان نوازی می کند

ای جمال حضرتت آیئنه ی ربّ جلیل                              ای زبانت با خدا در گفتگو بی جبرئیل

زار قبرت هزاران نوح و موسی و خلیل                                ماه رویت مشعل انّا هدیناه السّبیل

مصطفی را بضعه و موسی ابن جعفر را سلیل             خاک کویت عطر جنت آب جویت سلسبیل

                                                ای تو را آستین دست عطوف اهلبیت

                                                هم رضای اهلبیتی هم رئوف اهلبیت

                                                            ***                                                       (غلامرضا سازگار 

باد فروردین شمیم جان فضا آورده است                    این شمیم جان فضا را از کجا آورده است

زلف سنبل را معطر کرد او در بوستان                     بهر نرگس نکهتی صبح و مساء آورده است

غنچه هر دم ، دم به دم با خنده های زیر لب                   عندلیبان چمن را در نوا آورده است

نامه ی فتح و ظفر بهر سلیمان جهان                         هدهد فرخ پی از شهر صبا آروده است

مطربا در پرده امشب لحن داودی بزن                      ساقی از بزم صفا امشب صفا آورده است

موسی جعفر امام انس و جان سلطان دین                    در جهان آینه ی ایزد نما آورده است

سرمه ای از بهر چشم عاشقان خاص حق                    این صبا از تربت شاه رضا آورده است

بر سپهر آفرینش خالق لیل و النهار                امشبی بدرالدجی شمس الضحی آورده است

گوهر یکدانه ای در بحر خلقت از کرم                           آشکارا در جهان دست خدا آورده است

عرصه ی گیتی به کف امشب ز فرط اشتیاق                    نوگلی از گلشن آل عبا آورده است

آفتاب کشور ایران که از نور رخش                            بر قلوب ما سوی امشب ضیا آورده است

لعل جانبخشکه جانبخش و دلیل ما سوی است           خضر جان ها را در دولت سرا آروده است

پادشاهی در جهان از همت و فرمان خود                       عرش اعلا را غلامش زیر پا آورده است

                               گو به نصرانی که از اعجاز عیسی دم مزن

                                پور موسی راببین داروالشفا آورده است                                    

                             مؤمنی در این جهان دیگر چه غم از معصیت

                                    زان که یزدان شافع روز جزا آورده است

                                                            ***                                                                   (مؤمنی

زحریم کبریا به جهان ولی خدا رسید                      ز ولادت شه دین رضا برکات ومژده به ما رسید

ملکوتیان همه در خروش                                        شده نغمه زن همگی به جوش 

        ز بهشتیان رسداین خروش                                            که نگارمهرو وفا رسید

بنگر به عز ّ و جلال او به نکات و فهم و کمال او            به تجلیات جلال او که اصل مجد و عطا رسید

حرمش مطاف فرشتگان                                         کرمش بضاعت بی کسان

 شدیاروحامی شیعیان                                              شد عدل وجود و وسخا رسید

ز وجود حجت انس و جان به شعف در آمد قدسیان   به نظاره آمد حوریان که خدیو ملک بقا رسید

                                               ملکوت و عرش مزین است

                                                دل خاک تیره چو گلشن است     

                                                  ره عدل وداد مبرهن است

                                                   که رضا حبیب خدا رسید

                                      ز ورود سرور ملک جان جهان نگر شد گلستان

                               به نجات فرقه ی گمرهان به مدینه شمس الهدی رسید

مه ذیقعده طلوع قمرت باد مبارک                                        جلوه ی طلعت  شمس دگرت باد مبارک

خنده ی نجمه به قرص قمرت باد مبارک                                نجمه ، دیدار فروغ بصرت باد مبارک

صدف بحر ولایت گهرت باد مبارک                             عید میلاد یگانه پسرت باد مبارک                                                   پدر و مادر و فرزند و تبارم به فدایت

                                    به خدا آئینه ی روی خدا داده خدایت

این پسر بر همه مولاست علی نام نکویش      دل صد سلسله افتاده بهذ هر حلقه ی مویش

فیض دیدار خداوند بود در گل رویش                           داروی درد مسیحاست غبار سرکویش

سدره یک شاخ ز نخل است که روید لب جویش          مرحبا نجمه هلا عطر خدا گیر ز بویش

                                    نور ختم رسل وشیر خدا آئینه داری

                                    شرف بنت اسد آبروی آمنه داری

ای دل عیسی مریم به تولای تو زنده                     ای دو صد موسی عمران شده در طور تو بنده

ای که یوسف زده با یاد گل روی تو خنده                          ای که ابر کرامت بر سر ما سایه فکنده

ریشه ی کفر  شد از تیشه ی توحید تو کنده                         نقش شیر از نگه نافذ تو شیر درنده

                                    آهویی را که تو ضامن شوی از لطف و کرامت

                                    نه عجب ضامن خلقی بشوی روز قیامت

تو که جان زنده شود با نفس روح فزایت                          تو که از بال ملک پر شده ایوان طلایت

تو که اشک حرم کعبه شده صحن و سرایت               تو که گلشن شهان سائل و محتاج و گدایت

تو که آهویی بیابان شده مرهون عطایت                تو هم دشمن و هم  دوست کند مدح و ثنایت

                                    چه می شود گر قدمی ، از کرمی رنجه نمایی

                                    آن سه موعود که گفتی به ملاقات من آیی

همه غرق صفا شد شب میلاد رضا                             پر طراوت همه جا شد شب میلاد رضا

شب میلاد کرامت ، شب میلاد کرم                                شب میلاد وفا شد شب میلاد رضا

خانه نجمه بود قبله ی دل ها و بر آن                           کعبه هم قبله نما شد شب میلاد رضا 

عالم آل محمد به جهان جلوه نمود                                 علم علم به پا شد شب میلاد رضا

دومین بضعة منّی که پیمبر فرمود                                  بود نشناخته تا شد شب میلاد رضا

هشتیمن حجت حق پرده ز رخسار گرفت                      حاجت شیعه روا شد شب میلاد رضا

بارش رحمت و رأفت همه جاریست مگر                          شب میلاد رضا شد شب میلاد رضا

                                                   رسدش نامه آزادی محشر ، هر کس

                                                که در این خانه گدا شد شب میلاد رضا

                                                            ***                                           مؤید

مژده از اهل آسمان آمده است                                            شب میلاد رضا آمده است

سجده شکر نمائید شب و روز                                             کعبه ی اهل ولا آمده است

                                                جشن میلاد مبارک بادا

                                                شده ایم شاد  مبارک بادا

جان شیرین پیمبر آمد                                                       گل صدیقه اطهر آمد

به جهان ثانی حیدر آمد                                                   زاده ی موسی جعفر آمد

                                                جشن میلاد مبارک بادا

                                                شده ایم شاد  مبارک بادا

هشتمین حجت حق جلوه گر است                                 شجر گلشن دین را ثمر آمد

بحر معراج ولا را گهر  است                                      شاد و خرم پدراز این پسر است

                                                جشن میلاد مبارک بادا

                                                شده ایم شاد  مبارک بادا

طاق ابروی تو دل برده  زما                                      هم شده قبله گه اهل ولا

می وزد بوی بهشت از حرمت                                    جان  ما با  فدای قدمت

                                                جشن میلاد مبارک بادا

                                                شده ایم شاد  مبارک بادا

                                                            ***                                                       (صادقی)

بگوش دل ندا آمد ، که یار دلربا آمد                           به درد ما دوا آمد ، رضا آمد ، رضا آمد

                                                            رضا آمد 4

 خدا داد آنچه را وعده ، بشد در ماه ذیقعده                 که آمد بهترین بنده ، رضا آمد ، رضا آمد

بیاید مفرشی از نور ، ز تار گیسوان حور                 که آمد قبله ی منظور ، رضا آمد ، رضا آمد

فروغ زهره زهرا ، زنجمه تافت بر دنیا                       که خورشید جهان آرا ، رضا آمد ، رضا آمد

                                                        رضا آمد 4

زمین رفت و بهشت ، آمد که زیبا جای زشت آمد      گل مینو سرشت آمد ، رضا آمد ، رضا آمد

چو عیسی می کند احیا ، چو موسی با ید بیضا          زنسل حیدر وزهرا ، رضا آمد ، رضا آمد

به دانش ، تالی حیدر ، به عصمت ، وارث مادر           ولایش عین پیغمبر ، رضا آمد ، رضا آمد

                                                        رضا آمد 4

پناه انس و جان است این ، امام مهربان است این   شفیع شیعیان است این ، رضا آمد ، رضا آمد

حسان از غصه دوران ، دلت را منصرف گردان              بگو با چهره ی خندان ، رضا آمد ، رضا آمد

  رضا آمد  رضا آمد                                                             رضا آمد  رضا آمد

  رضا آمد  رضا آمد                                                              رضا آمد  رضا آمد

                                                                        ***                                                       (حسان

با دیده  دل اگر رضا رابینی                                                      مرآت جمال کبریا را بینی

گر پرده اوهام به یک سو فکنی                                           اندر پس آن پرده خدا را بینی

تا گوهر اشکم سرباز ار نیاید                                                   کالای مرا هیچ خریدار نیاید

در سوز جگر مصلحت ماست که ما را                                 غیر از جگر سوخته در کار نیاید

خارم من و در سینه ی من عشق شکفته است                    تا خلق نگویند گل از خار نیاید

ای حجت هشتم که خدا خوانده رضایت                                مدح تو جز از  خالق دادار نیاید

نومیدی ز درگاه تو بی سابقه باشد                                       هر کار ز تو آید و این کار نیاید

دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت                            جایی ننوشته است گنه کار نیاید

                                          گویی به کجا روی کند ای همه رحمت

                                                گر بر در تو شخص گرفتار نیاید

آستانی کآسمان بر رفعت وقدرش گواست                      آستان قدس رضوان الله اکبر رضاست

آستان قدس هفتم قبله و هشتم امام                        آسمان رحمت است و آستان کبریاست

آستان کبریا شد در گهش زیرا دلش                              همچو ذات کبریا پاکیزه از کبر و ریاست

هر که در خیر بشر شد بنده  فرمان حق                       عالم اندر زیر فرمانش به فرمان خداست

 گر شنیدی کیمیا مس را به گوهر زر کند                      مس وجود بنده و اکسیر اینان کیمیاست

کیست غالب آنکه دلها را مسخر می کند نیست    نیست فاتح آنکه سلطان برسرنفس وهواست

کیست شنیدی کیمیا مسّ را به گوهر زر کند                مس وجود بنده و اکسیر اینان کیمیاست

کیست غالب آنکه بر خشم و شهو غالب است       کیست آنکس سلطان بر سر نفس و هواست

کیست فاتح آنکه دلها را مسخر می کند             نیست فاتح آنکه با ظلم و ستم کشورگشاست

بر رضای حق هر آنکس چون رضا تسلیم گشت          لاجرم دربار رضا اکنون بگو جایش کجاست

انتهای زندگی مردمان مرگ است لیک                              مرگ مردان خدا عمر ابد را ابتداست

گر به تاریخ عجم با چشم عبرت بنگری                         فاش بینی کاندرین در رمزها و رازهاست

فاش بینی آستان ثامن ضامن به حق                        در خلاص از غضب و عدوان ما و شماست

آنچه بر نام زیارتنامه خوانی بر درش                                   دفتر ملیت و تاریخ استقلال ماست

مهر اولاد علی ایران به ایران باز داد                               درگه آل علی ز آن درگه دارالشفاست

مکتب آل علی بر غصب و بر عدوان نبود                 غصب و عدوان آری خود نه کارمردان خداست

مشرب ایرانیان با مذهب آل علی                     کانچه برغصب است و عدوان بر زوال و بر فناست

                                      مهر اولاد علی دلها مسخر کرد و ماند

                              کانچه پای عدل واحسان است و این اصل بقاست

                                                                                                            (صادق سرمد)

خاک مشهد را بجستم لعل و گوهر یافتم                    زره یی چون بو نمودم مشک و عنبر یافتم

نور حق را جلوه گر دیدم به چشم دل همی                   در دل خاک جزیی از جسم پیغمبر یافتم

حجتی را از خداوند سبط پاک از مصطفی صلی الله علیه وآله    دری از آن مخزن زهرای اطهر یافتم

یادگاری از ولی خالق یکتا علی علیه السلام                  بلکه همنامی از آن ، ساقی کوثر یافتم

نام علی شهرت رضا باشد غریب ارض طوس                           بر غریبان جهان آقا و سرور باشد

هست چون شاه خراسان سرور جمله شهان                 رتبه اش افزون تر از شاهان دیگر یافتم

ضامن جمله غریبان ، دردمندان را طبیب                          یک طبیبی بهر دردمندان مضطر یافتم

یاور درماندگان و بی پناهان را پناه                                بر گنه کاران شفیعی بهر محشر یافتم

                                    هر طواف قبر او از بهر شاه و گدا

                                    اجر و مزدش چون ثواب حج اکبر یافتم

                                                                                                         (کریم کریمی )

کعبه اگر قبله ی اهل صفاست                                            قبله ی دل مرقد شاه رضاست

کعبه اگر آمده از سنگ و گل                                                لیک در این کعبه ولی خداست

گر شده آن کعبه مطاف و حرم                                             وین حرم و مقصد اهل ولاست

یک قدمی نه به حریمش نگر                                              بارگه طوس عجب با صفاست

هست دعا در حرمش مستجاب                                          بهر مریضان همه دارالشفاست

هر که زند بوسه به درگاه او                                                شافعش او مهر به روز جزاست

ضامن آهوش از آن خوانده اند                                              زانکه پناه همه شاه و گداست

                                    هر که در آید به پناه رضا

                                    از غم و از آتش دوزخ رهاست

                                                                       (سید محمد تقی مقدم )

ای امامی که به حق راضی و محبوب خدایی                         توتجلیگه راز و سبب امر رضایی

حرمت قبله گه اهل نیاز است                                        عالم آل محمد تو شفیع دو سرایی

انس  و جن و ملک و مُلک ثنا خوان تو باشد               جان عالم به فدایت مع معین الضعفایی

روز و شب بوسه زنند خلق به حریم حرم تو                 به حقیقت که حریم حرم امن و وفایی

تو همان شمس ئو شموسی که در ملک خراسان    روشنی بخش جهان و سبب نور و ضیایی

تو طبیب دردمندی و پناه بی پناهان                          توانیس انس و جانی و غریب  الغربایی

تو همان ماء معینی که در مصحف قرآن                      منبع فیض مدامی و صفا بخش صفایی

ملک ایران ز تو نور و روشنی یافت                            تو همان نور حق و شافع فردای جزایی

تو امام هشتمینی و چراغ اهل دانش                          تو رئوف و مهربانی تو شهنشه ولایی

                                    نظری ز لطف رحمت بنما به سوی عدنان

                                    کآمده به کوی عشقت به بهانه ی گدایی

                                                                                                                 (عدنانی )