اشعار ولادت امام رضا (ع)

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

ما سوی تو از روز الست آمده ایم

با جلوه و جان حق پرست آمده ایم

ما را به کرامتی دگر مهمان کن

امروز همه کاسه به دست آمده ایم

سید هاشم وفایی

امام رضا(ع)-مناجات

من ذرّه ام و تو آفتابم آقا

در آتش شرم خود کبابم آقا

با جوششی از سلام خود آمده ام

لب تشنۀ یک جرعه جوابم آقا

سید هاشم وفایی

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

ای آن که حریم تو گلستان بهشت است

این باغ پراز لاله و ریحان بهشت است

از باد خزان گر اثری نیست در این مُلک

گلزار تو باغی ز گلستان بهشت است

آئینه در آئینه پر از نور خدائی است

گنجینۀ اسرار فراوان بهشت است

صحن حرم توست تجلی گه توحید

ایوان پر از نور تو، ایوان بهشت است

بر روضۀ مینوی تو افتاده نگاهش

خورشید اگر واله و حیران بهشت است

تا آن که نصیبی برد از خدمت این باغ

شوق حرمت بر سر رضوان بهشت است

آهو نه همین گشت پناهنده به لطفت

آهوی حریمت ز غزالان بهشت است

قهر تو بود نامۀ سربستۀ دوزخ

مهر تو کلید در بُستان بهشت است

هرکس که نهد سر به غبار حرم تو

پیداست که آسوده به دامان بهشت است

آنقدر رئوفی تو که از حُسن مرامت

هرکس شده مهمان تو، مهمان بهشت است

در صحن و سرای حرمت دیدۀ گریان

پیش نظرم غنچۀ خندان بهشت است

در این حرم قدس«وفائی» همۀ عمر

مهمان کرم خانۀ الوان بهشت است

نور حق تابید و معنای کرامت هشت شد

عشق می بالید و اوج استعارت هشت شد

هجر موسی  آسمان را راهی غم کرده بود

تا که یک دم والی مهر و امامت هشت شد

سال ها بودن  به خود بالید وموجش دل ربود

تا که سر انگشت حکمت درامارت هشت شد

در شب بهتان و تاریک دل عباسیان

شد رسالت این خبر یار امانت هشت شد

زیر گام نازکی لرزید اندام زمین

در نمازی که امامش در ولایت هشت شد

مهرورزی زمینی  رنگ می بازد ، ببین

اوج احساسی  که آهو را ضمانت هشت شد

کوی و برزن درپی یک جام هستی بخش بود

جاودان در جام دل با یک اشارت هشت شد

فهیم بخشی

مصرع پایانی 
 
عاشقی شرح پریشانی خود را دارد
عشق ، آیین مسلمانی خود را دارد
 
هر که دلتنگ حرم مانده حریمش سرد است
اشک های شب بارانی خود را دارد
 
بی سبب نیست پریشان تو باشند همه
حرمت سفره ی مهمانی خود را دارد
 
  حسرت دیدن تو شوق نگاهم را برد  
شاعرت غربت کنعانی خود را دارد
 
شاعرت بی سر و سامان تو شد ، با این حال
شاعری بی سر و سامانی خود را دارد
 
شب به شب مشهد تو شهر بهشت است ولی
شب میلاد چراغانی خود را دارد
 
شاعری که شب میلاد تو زائر باشد
تا سحر حال غزل خوانی خود را دارد
 
سخت دل داده ام و ساده پناهم شده ای
سختی عشق تو آسانی خود را دارد
 
قصه ی انوری و عنصری و قطران نیست
این غزل سبک خراسانی خود را دارد
 
مصرع آخر این شعر به نام تو شده
شعر من مصرع پایانی خود را ...  دارد

" امیر علی سلیمانی"

غنچه ای وا شد دوباره رو به سوی آسمان

مــحــو زیــبــاییِّ او چشمان خیــس باغبان

یک تبــسم کرد خورشید ولایــت بــر رخش

ابــر رحمت آمد و تشکیل شد رنگین کمان

رنــگ سبزش بیشــتـر دارد تجلی می کند

جلوه ی سادات می ریزد ز دست عرشیان

مرز این رنگین کمان از فرش تا عرش خداست

یک سرش دست امام و سمت دیگر در جنان

باغبان موسی بن جعفر ، گل علی موسی الرضا

ایــن امام بی کسان و او امام عاشقان

مرغ دل پر می زند در بوستان اهل بیت

در هوای شام میلاد رضا ، تصنیف خوان

طبع ناقابل کجا عنوان نماید مدح او؟

حضــرت جبریل باشد مادح این خاندان

اصغر چرمی

ای لطف تمام یا رضا ادرکنی

ای فیض مُدام یا رضا ادرکنی

بر محضر پاکت ای امام معصوم

پیوسته سلام یا رضا ادرکنی



ای با تو حلال باده ی صاف خلود

غم با تو حرام یا رضا ادرکنی

ای شه بپذیرم نظری کن بر ما

یا نور و امام یا رضا ادرکنی



با لطف شما روزی خود می گیریم

ای رحمت عام یا رضا ادرکنی

با حضرت حق بگو که لایق سازد

این بنده ی خام یا رضا ادرکنی



در صحن شما یاد خدا کرد دلم

ای جان کلام یا رضا ادرکنی

در پای ضریحتان من عاشق شده ام

ای شوکت تام یا رضا ادرکنی



با نام تو جاری شده الطاف خدا

دریای مرام یا رضا ادرکنی

با نام تو خشنود شود حضرت حق

ای ختم کلام یا رضا ادرکنی



ای نام تو احیاگر آئین علی

ای حسن ختام یا رضا ادرکنی

در روز ولادتت تصدّق بنما

یک حجّ تمام یا رضا ادرکنی

اصغر چرمی

ازدحام است درِبيت امام هفتم

جن و انس و ملك آنجاست چه غوغا شده است

همگي با دلتان راهي آنجابشويد

باز در عرش خدا ولوله برپاشده است

دري از عرش به سمت دل ما واشده است

همه تبريك بگوييد كه بابا شده است

 آنكه عالم همگي محو جمالش هستند

به رخ گل پسرش محو تماشا شده است

 آمده آنكه نوشتند شبيه زهرا

پاره جان و تن حضرت طاها شده است

 پسر حضرت موسي به جهان آمده و

پاركابش همه جا حضرت عيسي شده است

السلام اي همه جا حضرت خورشيد شده

روز ميلاد تو در هر دو جهان عيد شده

با تو هر روز خراسان به خودش مي بالد

نه خراسان همه ايران به خودش مي بالد

 نه خراسان و نه ايران به خداوند قسم

همه عالم امكان به خودش مي بالد

 چونكه روي لب تو لحظه به لحظه جاريست

ثانيه ثانيه قرآن به خودش مي بالد

 منتسب بر تو شده گنبد و ايوان طلا

اين شده گنبد تابان به خودش مي بالد

 من قسم مي خورم اين واژه برازنده توست

با شما واژه سلطان به خودش مي بالد

 چونكه درگوشه ايوان تو جا خوش كرده

برسرخوان تو مهمان به خودش مي بالد

يوسفان در دو سرا محو رخ ماه تو اند

پادشاهان جهان بنده درگاه تو اند

سجده در گوشه ايوان طلايي عشق است

نوكري بر سركوي تو خدايي عشق است

 هر كسي عاشق پابوسي ليلاي خود است

در دم مرگ كنارم تو بيايي عشق است

 ضامن آهوي صحرا شدنت جاي خودش

اينكه در روز جزا ضامن مايي عشق است

 تا ابد قبله نماي دل من سمت شماست

اينكه در كشور ما قبله نمايي عشق است

 همه عرش و زمين را به گدايي بدهند

باز مي گويد از اين خانه گدايي عشق است

 كعبه و كرب و بلا هر يكشان عرش خداست

اينكه هم كعبه و هم كرببلايي عشق است

اي كه در كشور ما عرش معلا داري

آنچه خوبان همه دارند تو يكجا داري

اي كه در چهره خود شمس منور داري

در شجرنامه خود نام پيمبر داري

 نوه صادقي و ذريه شيرخدا

خوش به حال تو كه چون فاطمه مادر داري

 فرصت جنگ نشد تا كه بفهمند همه

تو به بازوي خودت قدرت حيدر داري

 همه در صحن تو مشغول به کاري هستند

چقدر دور وبرت خادم ونوكر داري

 چه بزرگان كه ميان حرمت خاك شدند

توخودت ماهي و دور و برت اختر داري

 با جوادت برو در سوريه زينب تنهاست

تو حسين ابن علي هستي و اكبرداري

تيغ بردار و پناه حرم زينب شو

ماسپاهيم و تو صاحب علم زينب شو

تو خودت بر سر دوشت علمش را داری

در دلت روضه ی آن قد خمش را داری

 گرچه در کشور ما از حرم او دوری

از همین دور هوای حرمش راداری

 بارها سوریه رفتی به طواف حرمش

حتم دارم که غبار قدمش را داری

 بار آخر که رسیدم حرمت، محزون بود

به گمانم که تو در سینه غمش راداری

 بکش آهی که پلیدان همگی دق بکنند

مطمئنم که تو در سینه دمش را داری

 بنویس عمه من خود سپرمولا بود

بنویس از ته دل، تو قلمش راداری

بنویس عمه ما مثل دری در صدف است

هر که توهین بکند با خود مولا طرف است

شاعر: مهدی نظری

امام رضا(ع)-مدح و ولادت

امشب به روی مأذنه نقاره می زنم

چشمه شدم برای تو فوّاره می زنم

تا صبح، مِی به عشق تو همواره می زنم

طرحی برای این دل آواره می زنم

از سمت نور، رایحه ی یار آمده

غوغای عاشقی ست به میدان رزم عشق

به به از این صلابت و این عزم و جزم عشق

گشتم نگرد نیست نظامی به نظم عشق

برخیز و بی درنگ بیا سمت بزم عشق

دل دل نکن که حضرت دلدار آمده

مستی زِ حد فراتر و باقیست باده ها

پُر از صدای شُرب شراب است جاده ها

گیرند دست رهگذران را فتاده ها

ای تکسوار جاده! نظر بر پیاده ها...

آن کس که خورده بر در و دیوار آمده

امشب شب توسل بر آستان مِی

ساقی گشوده است درِ بوستان مِی

حالا شروع شد به طنین اذان مِی

گردهمایی همه ی دوستان مِی

بر این بساط ، سایه ی گلزار آمده

شاهیم اگر ، گدای درِ آل حیدریم

دلدادگان خواهر و مست برادریم

تنها دلیل اینکه سرافراز محشریم:

سربازهای خانه ی موسی بن جعفریم

سربازها به دار که سردار آمده

وقتی نگاه ماه به گهواره ات فتاد

از شرم طرح چهره ی تو پای پس نهاد

مجنون شدند عاقل و دیوانه، ابر و باد

حرف جنون زدیم، زلیخا اشاره داد :

یوسف ترین قمر سر بازار آمده

خورشید از نقاب افق جلوه گر شده

این فجر صادق است، کمال سحر شده

خاک عین کیمیاست که وقت نظر شده

پژواک ذوالفقار علی بیشتر شده

چون جلوه ای زِ حیدر کرّار آمده

نور رضا رسید، مسیحا درست شد

دارالشفا زدند، مداوا درست شد

بست و رواق و صحن حرم تا درست شد

مکه، مدینه، عرش معلّا درست شد

یا کربلا دوباره به تکرار آمده

وقتی نگاه می کنم از راه دورتر

چشمم به گنبد تو شود جفت و جور تر

از هر کجا، ضریح شما پر عبورتر

باید صبور باشم، از این هم صبورتر

در این حریم، خیل گرفتار آمده

هر زائری برای زیارت رسیده است

اول هزار مرتبه منّت کشیده است

هرکس که بهر خویش گناه آفریده است

سلطان طوس آبرویش را خریده است

در توبه خانه ی تو گنهکار آمده

هرگاه در هیاهوی حاجت دعا گرفت

فریاد می زدند مریضی شفا گرفت

هرکس که درد داشت، زِ هر جا دوا گرفت

گفتند: از کنار ضریح رضا گرفت

دارو بیار، این همه بیمار آمده

فصل الخطابِ صحبتِ با یار کربلاست

تنها نشانه ی دل بیدار کربلاست

مشهد که می روم دلم انگار کربلاست

زائر شدم زیارتِ این بار کربلاست

در بزمتان (اسیر) علمدار آمده

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

...حالا سکوت حنجره فریاد می کشد

تصویری از نگاه تو در یاد می کشد

وقتی که خسته از همه ی شهر می شوم

دور از تمام همهمه ی شهر می شوم

احساس می کنم که فقط با رضای تو

دعبل شوم که شعر بخوانم برای تو

بردی کبوترانه دلم را به آسمان

یک لحظه هم ندیده حرم خواب آسمان

بی اختیار سمت قدمگاه می روم

حس می کنم که پشت سرت راه می روم

وقتی سکوت حنجره فریاد می کشد

دل را به سمت پرچم در باد می کشد

پرچم که باد می خورد و روی گنبد است

زائر میان ماندن و رفتن مردّد است

با سر دویده ام به تماشای کودکی

کودک به جای من و منم جای کودکی

تصویر خاطرات سیاه و سفید شد

عکسی میان قاب نگاهم جدید شد

وقتی سکوت حنجره فریاد می کشد

دل را به سمت صحن گوهرشاد می کشد

صحنی که گوشه گوشه ی آن شور خوانده ام

با هر نماز صفحه ای از نور خوانده ام

یعنی نمی شود بشوم باز رو به راه

از راه دور آمده ام من به اشک و آه

اشکم "موید" دل پر آه می شود

تا همنشین شاعر درگاه می شود

«کوته مباد سایه ی لطفت ز سر مرا

بر پای بوسیت بطلب بیشتر مرا»*

وقتی سکوت حنجره فریاد می کشد

دل را به سمت پنجره فولاد می کشد

ایوان طلا و پنجره فولاد و خاک تو...

آنان که خاک را به نظر کیمیا، که تو...

هر گوشه از حرم رد پای تو دیده اند

در بین جامعه چه صدایی شنیده اند

خدام آمدند و شلوغ است و زمزمه

حالا رضا رضا شده ذکر لب همه

نقاره ها هجوم صدا را شکسته اند

در صحن انقلاب تو دل ها شکسته اند

دلها شکسته اند، ببار آسمان شهر

کوچه به کوچه می شود این داستان شهر

روزی که آخر صفر است و از این جهان

تنها دل تو با خبر است و به ناگهان

دردی غریب در جگرت وقت حادثه

تنها عبا به روی سرت وقت حادثه

حالا سکوت حنجره فریاد می کشد

عاشق به سینه می زند و داد می کشد

*بیتی از استاد سید رضا موید خراسانی

علی پورزمان

امام رضا(ع)-مدح و ولادت

امشب مه ذیقعده خورشید به بر دارد

امشب حرم قرآن آذین دگر دارد

امشب شجر عصمت از نور ثمر دارد

امشب به بغل نجمه تابنده قمر دارد

امشب صدف عترت پاکیزه گهر دارد

امشب خبری تازۀ با خویش سحر دارد

سینا شجر آورده طوبا ثمر آورده

نجمه پسر آورده قرص قمر آورده

ای مرغ سحر اعجاز با حق حق و هو هو کن

از هر دو جهان بگذر در بیت ولا رو کن

صورت متبرّک از خاک سر آن کو کن

گلزار وجودت را خرّم کن و خوشبو کن

با نغمۀ خوش توصیف از ضامن آهو کن

آیینه ی جان روشن با مهر رخ او کن

انوار جلی را بین حسن ازلی را بین

با آل محمّد باش رخسار علی را بین

ای نجمه مبارک باد قرص قمر آوردی

خورشید ولایت را وقت سحر آوردی

یا موسی جعفر را نور بصر آوردی

از دامن ذیقعده ماهی دگر آوردی

انوار الهی را با این پسر آوردی

من هر چه کنم وصفش تو خوب تر آوردی

مرآت جمال حق توحید تمام است این

تا دهر خدا دارد بر خلق امام است این

مدحش سخن قرآن مدّاح خدای او

جنّ و ملک و آدم مرهون عطای او

خورشید جهان آرا خاک پای او

رضوان به درش سائل فردوس گدای او

تسبیح شود تکمیل از فیض دعای او

تهلیل شود مقبول از یمن ولای او

خلق نبوی دارد خوی علوی دارد

هستی ز جمال او نور رضوی دارد

ای سرمۀ حورالعین گرد سُم آهویت

ای ملک دو گیتی پر از بانک هیاهویت

ای درد همه درمان از خاک سر کویت

سی جزو کتاب الله بسم الله ابرویت

جان دو جهان بسته یکسر به سر مویت

تصویر خدا پیدا در آینۀ رویت

تو زادۀ موسایی تو یوسف زهرایی

والنّجمی والشّمسی، یاسینی و طاهایی

کی جز تو جا سه آید بر دیدن زوّارش

کی جز تو بگیرد دست از عبد گرفتارش

کی جز تو گدا جو شد پیوسته به دربارش

کی جز تو بود دائم احسان و کرم کارش

کی جز تو کرم کرده بر دشمن خونخوارش

کی جز تو نهد صورت جبریل بدیوارش

این ناله و آه ما این بار گناه ما

این روی سیاه ما الغوث پناه ما

توحید، ولایت، دین، ایمان، به تو می نازد

تورات، زبور، انجیل، قرآن، بتو می نازد

جود و کرم و عفو و غفران بتو می نازد

فضل و شرف و علم و عرفان بتو می نازد

جنّ و ملک و حور و انسان بتو می نازد

بیش از همهای مولا ایران به تو می نازد

هم آینه ی هویی هو مصطفوی رویی

هم مرتضوی خویی هم ضامن آهویی

خورشید کند تعظیم بر گنبد زّرینت

ایمان خدا جویان تکمیل به آئینت

توحید شود توحید از منطق شیرینت

هم دوست به تعظیمت هم خصم به تحسینت

ای گردن نقش شیر در حلقۀ تمکینت

ما را مفکن مولا از چشم خدا بینت

ما و کرمت مولا خاک قدمت مولا

ظلّ علمت مولا طوف حرمت مولا

ای روح اجابتها نقش در و دیوارت

بال و پر حورالعین فرش ره زوّارت

صد یوسف کنعانی آواره به بازارت

با رشتۀ جان و دل گردیده خریدارت

تو مظهر عفو حق من عبد گنهکارت

مرگ است به من شیرین با لحظۀ دیدارت

گر خارم و گر پستم دل بر کرمت بستم

مسکین درت هستم کوتاه مکن دستم

هر کس به کسی نازد ما نیز رضا داریم

این فیض ولایت را از لطف خدا داریم

هم دامن آلوده هم اشک رجا داریم

هم پای به گِل مانده هم دست دعا داریم

هر چند گنهکاریم در کوی تو جا داریم

دوزخ چه کند با ما جایی که تو داریم

«میثم» به ثنای تو مرهون عطای تو

ای جان به فدای تو ماییم ولای تو

امام رضا(ع)-مدح

گر عرض سلام اولین هدیۀ توست

ره توشۀ آخرت همین هدیۀ توست

ای زائر آئینۀ هشتم این جا

ذکر صلوات بهترین هدیۀ توست

امام رضا(ع)-ولادت

از عــرش خـــدا صــــدای پـــا مــی آیــد

بــی پــرده تــر از پـیـش خـدا مــی آیــد

گـر خـوب بـه قـلـب مـن تـوجـه بـکـنـیـد

از سـینه صدای یـا رضــا مــی آیــد

حجت الاسلام محمد عابدینی

امام رضا(ع)-مدح و ولادت

گویند رئوف آل طاهاست رضا

آئینۀ حق نمای دل هاست رضا

جان هاست به رونمای او قربانی

زیرا که قرار و جان زهراست رضا

امام رضا(ع)-مدح و ولادت

گل مدینه شد و عطر او رسید به طوس

و خاک طوس، پر از گل شد از پی پابوس

رضا تسلسل نور چراغ احمدی است

و با علی‌ست رضا شعله‌ای ز یک فانوس

سلام ضامن آهو! دل من است این‌جا

رمیده آهویی از بند روزگار عبوس

خراب فلسفه‌ی علم توست افلاطون

مرید مدرسه‌ی طب توست جالینوس

که از شفای تو بینا شود هزار اعما

که حجت تو مسلمان کند هزار مجوس

سلام! نور خداوند در ظلام زمین

سلام! چشمه‌ی رحمت،‌ سلام شمس‌ شموس

... است و خوشه‌ی انگور و دانه دانه‌ی اشک

چه طعم تلخی دارد هوای این کابوس

دریغ، والی آن کس شدی که خود پدرت

به محبس پدرش بود سال‌ها محبوس

عبا کشیده به سر، رفتی ای غریب، آری

به زهر خوردن پنهان، تب تو شد محسوس

شب است و چشمه‌ی نور و شفا، رضا، بیمار

شفا هم از اثر خویش می‌شود مأیوس

هزار آینه چشم است از در و دیوار

و در هر آینه گریان هزارها فانوس ...

شود خجول ز ماهی کوچک غزلش

به شاعری که ببخشی ردای اقیانوس

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

این جا ره امید کسی سد نمی شود

کس نا امید از حرمت رد نمی شود

این جا دعا به مرز اجابت رسیده است

راه دعای اهل دعا سد نمی شود

مهمان این حریم بهشتی، بهشتی است

حال کسی که با تو بود بد نمی شود

بین همه ز رأفت تو صحبت است وکس

مانند تو به مهر زبانزد نمی شود

ای انعکاس مهر چنان تو کسی دگر

آئینه دار خُلق محمدّ نمی شود

حسرت بَرد کسی که به چندین بهار عمر

بهر زیارت تو مقیّد نمی شود

هرکس رسیده است به جائی ز لطف توست

بی التفات تو که مؤید نمی شود

بی بهره از ولایت تو روز رستخیز

مستوجب عنایت ایزد نمی شود

بسیار رفته است «وفائی» سفر ولی

جائی دگر به خوبی مشهد نمی شود

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

خاطرم هست گریه ی مادر

حال و روز مرا به هم می ریخت

قطره قطره نمای گنبدتان

از دو چشمان مادرم می ریخت

منم آن کودکی که صدها بار

گم شدم در میان زائرها

کاش پیدا نمی شدم هرگز

مثل قافیه های شاعرها

یادتان هست اولین دفعه

ذوق کردم برای گلدسته؟

من همان کودکم که با لطفت

قد کشیدم به پای گلدسته

پایِ بستِ حرم شدم پابست

دل خود را به پنجره بستم

آنقدر از شرابخانه ی تو

آب انگو خورده ام مستم

تا میان حرم رسیدم از -

قید و بند جهان شدم آزاد

آدم احساس می کند شاه است

بعد سجده میان گوهرشاد

تو و ایل و تبار تو سلطان

بنده ی بنده زاده ات هم من

سرور خانواده ی من تو

نوکر خانواده ات هم من

هرکجا خورده ام زمین گفتم

"یار بی دستی ام امام رضاست"

بارها گفته ام فقیرم من

"همه ی هستی ام امام رضاست"

گردنم زیر دین لطف شماست

من نمک گیر این حرم هستم

جای دیگر ندارم آقاجان

من که زنجیر این حرم هستم

سروَری که در این حرم دیدم

با گداها کنار می آید

دل ما را ببند یک گوشه

گاه این دل به کار می آید

تو به ما لطف کرده ای دائم

ولی از ما همیشه لجبازی

این گدا هم گدا نشد آخر

نکند دورمان بیندازی؟!

***