اشعار ولادت امام رضا (ع)

نیمه شبها تا سحر ذکر رضا(ع) باید گرفت

اینچنین حاجات خود را از خدا باید گرفت

در جوار مرقدش هرگز به کم قـانع مشو

چونکه از مشهـد بـرات کربلا باید گرفت

دست خالی آمدم امشب به درگاه شما

هرچه میخواهد دل از راه دعا باید گرفت

چشم در راه دعای خیرتان هستم، فقط

یک ضمـانت از تو در روز جزا باید گرفت

می شود امشب دل من عازم باب الجواد

اجر و مزد نوکری را پس کجا باید گرفت؟

در شب میلادتان دل غرق رحمت می شود

تکّه نانی امشب از دست شما باید گرفت

"شاعر:محسن زعفرانیه"

یک قطره پرازگلایه داری درچشم
دلتنگی لایه لایه داری درچشم

آهو ! تونظرکرده ی محبوب منی
تسبیح بگیر آیه داری درچشم




ارغوان

تا از ضریحـت بوی سوسن می تراود
چیــزی شـبیه عشق در من می تراود

وقتی دخیل عشق می بندم به مویت
در من هــوای با تو بـودن می تراود

از هـر مُـژه مقـراض می سازم دمادم
تا درحرم گـردی به دامـن می تراود

چشــمِ تَـَرم را نـذر ابروی تو کردم
خشـــکیده چشمِ دل ولیکن می تراود

با ایـن غـزل دیــگر نمی چرخد زبانم
با مثنــوی شـاید ســـرودن می تراود

بیمــــارعشــقم درد ها را می شناسی
انگـــورهـای بی حیــا را می شناسی

وقتـــی ضمیـــر مفردم حاصل ندارد
دریـــای جمــع غصه ام ساحل ندارد

آن وقـــت پرپر می زنم بوسیـدنت را
اشـکم که می شویـد مســیردیدنت را

آهــــو تبـارم صیـد دنیا گشته ام ، آه
ای کاش ضامـن بودی ام در آخرِ راه

ای کاش گم بودم به راهی درحریمت
برتن لبــاسـی کرده بـودم از طمیمت

بُــغض غریبـی در گـلو مانـد و نـگفتم
شـــاید غـزل یکـبار دیگر می شـکفتم

خورشــید ِ رویـت روی عالم را گرفته
خورشـید عالم می درخشـد؟ یا...گرفته ؟

در من طلوع عشـق و صبح روشنی که
... تـا بی نهــایـت می تراود ، پا گرفته

این هشتمین باراست مدهوش تو هستم
گـلدســته ات دســت مرا بالا گرفتـه

ای کــاش می مردم میان صحن قُدست
تا مــرغ جانم در حـرم مـأوا گــرفته
****
...آری زیـارت بوده ام ، بُـو کـن دلم را !
عطر حـــرم این خـانه را حـالا گرفتــه

(رضا محمدصالحی)

در عشق تو صد شدیم و این درصد توست

   زیباتر از آسمان ، زمین ، مشهد توست

                       در کشف جدید علم ثابت کردیم ...

   بر مرکز ثقل این جهان مرقد توست

محمدرضامحمدی شیدا

مانند گلی که شوق گلشن دارد

دل در حرمت میل به ماندن دارد

چون تک تک اهل بیت اینجا جمع اند

در محضرتان جامعه خواندن دارد

ملیحه رجائی

شنيدند مردي به ايران مي آيد
كه از لهجه اش لحن قرآن مي آيد

قدم بر زمين مي گذارد تو گويي
در اين خاك خشكيده باران مي آيد

خدا گندم از خاك مي پروراند
كبوتر...كبوتر فراوان مي آيد

بپاشيد و قسمت كنيد و بروبيد
گل و نقل و آيينه.مهمان مي آيد!

مي آيد و آمد و مهمان ما ماند
از آن جمله سبز از آن مي آيد!

و مهمان ما ماند مهمان غربت
شهيدي كه با زخم پنهان مي آيد

نفهميدي اي شعر !اي درد كهنه!
چرا زعفران از خراسان مي آيد؟!

چرا از ميان هزاران پرنده
كبوتر به اينجا فراوان مي آيد؟

/نغمه مستشار نظامی/

غزلی نذر سلطان علی بن موسی الرضا المرتضی

طلوع چشم تو آغاز راه این غزل است

به من بتاب که خورشید نسخه ی بدل است

حریم پاک تو یک گوشه از بهشت است و

برای داشتنش بین عاشقان جدل است

به پیشگاه تو بایدکه سر فرو دارند

تمام عالم و آدم، هرآن کسی که یل است

توئی و قلب هزاران هزار زائر تو

تو ضامنی و وفایت برایشان مثل است

اگرچه جاه ندارم خوشم که قسمت من

-غلام حلقه به گوش تو بودن- ازازل است

تمام خواسته ام یک نگاه کوچک توست

از آن دو چشم که گویی دو کاسه ی عسل است

محمد فرخ طلب

چشم ِ بـلـنـد ِ آیـنـه/عطـــر بهارهـا
انـگور جاری از دهـن ِ جـویبارهـا

از گنبد ِ طلایی تان نـور می زنـد
تا می رسد بـه پنجره ِ سبزوارها!

بالاتـریــن نهایـت ِ پـائـیـن پـایـتـان
دارالشفاء کهنه ات از مـانـدگارهـا

از دست یا کریم شما دانه می خورم
چندیست در ضیافت قـول و قـرارها

پائـیـز روزهـای مــرا روبــراه کـن
ای پـرچـم بـلـنـد ِ تـو ابـر بـهـارهـا

مـی آیـم از مـحـلـه"سلطان" اردبـیـل
مـی آیـم از مـحـلـه ِ" آمـوزگــارهـا

از دور گـریه می کنم و دور می شوم
تـا وا شود بـه پـنـجـره ام انـتـظـارهـا!
 

علی سعادتخانی-اردبیل

اينجا همه محو ذكر يا هو شده ايم  

فارغ ز  خود و هرچه هياهو شده ايم

هرچند كه تشنه ايم اما به خدا 

   سرمست مي ضامن آهو شده ايم

------------------

اينجا همه رازهاي خود مي گوييم            

      انوار خدا ز جان و دل مي جوييم

هرچند كه آلوده ولي در اينجا              

           شرمنده لطف ضامن آهوييم

---------------

در غربت و غصه ام تو دلدار ي ده     

   يك جرعه از اين چشمه بس جاري ده

غير از تو كسي نيست كه لطفي بكند  

              يا ضامن آهو ! تو مرا ياري ده

--------------------

قلبی همه نور و جان آگاهم ده    

       عذرم بپذیر و عزت و جاهم ده

مهمانم و با هزار امید آمده ام            

     یا ضامن آهو ! تو خودت راهم ده

ازعرش سروش سرمدی آمده است 

معصومۀ  آل احمدی  آمده  است

آورده صبا  شمیم  باغ   ملکوت

یک دسته گل محمدی  آمده است

*****************
افتخار ایران
ای پادشه مُلک خراسان  مددی

ای ضامن آهوی پریشان مددی

ای سایۀ رحمت خدا بر سر ما

ای مایۀ  ا فتخار ایران مددی

غلامرضا زربانویی (رضا)

کبوتر های حضرت نسل ها مهمان آقایند
نکردند این کبوتر ها به کفتر های دیگر ناز
فراهم آب و دانه بهر شان هم سنگ با کوثر
ندیدم کفتری تا پز دهد بر کفتر اهواز
تاسی می کنند این نازنینان از امام خود
نمی دانند خود را برتر از هم نوع در شیراز
غروبی در حرم بودم نگاه من به کفتر ها
فروتن کفتری هاتف صفت گفتا  مرا این راز
خدا بر عالم هستی نگاه او خداوندی است
حرامی گر به دست آری به رسوایی ستاند باز
کبوتر وار گر بودیم ما هم شیعه ی حضرت
نبودی بسته در ها بهر بعضی،بهر بعضی باز
حرم امن است از عدل امام هشتم شیعه
ندیدم کفتری را در حرم هرگز اسیر باز
(رها)گاهی که از نامردمی ها می شوم دل گیر
حرم را در بغل گیرم و غم ها را دهم پرواز
علی میرزائی-مشهد مقدس

هی می کشانم چادرم را زیر باران ها
رد می شوم از خلوت خیس خیابان ها
حس می کنم در ابتدای آسمان هستم
وقتی سلام ات می کنم از پشت میدان ها
اذن دخولت را که می گیرم ، نمی فهمم
عطر تو اینجا ریخته یا عطر گلدان ها
حتی خودم را می برم از یاد وقتی که
می خوانمت با گریه در بین شبستان ها
زیر پر و بال کبوترها هوا خوب است
حالم برای گفتن ِ "جانم رضا" خوب است
پس خوش به حال من که امشب در هوای تو
پر می زنم ... هی شعر می خوانم برای تو
شاعر شدم تا عاشقی های وجودم را
با شیوه ای زیبا  بریزم زیر پای تو
عاشق شدن یک اتفاق ساده ی سهل است
وقتی رضای من فقط باشد رضای تو
تو نور می ریزی میان گریه های من
من خیره خیره ... خیره در گلدسته های تو
با حس و حالم در حریمت آشنا هستم
پیش توام ... حس می کنم پیش خدا هستم
پیش تو من در اوج ایمانم ، امام عشق
از شدت عشقت پریشانم ، امام عشق
لبخندهای مومن ات دیوانه ام کردند
خوشحالم از اینکه مسلمانم ، امام عشق
این لحظه های خیس با من نسبتی دارند
با تو همیشه زیر بارانم ، امام عشق
دارم نگاهت می کنم از پشت گلدان ها
دارم زیارت نامه می خوانم ، امام عشق
ای باعث دلبستگی هایم ! نگاهم کن
من خسته ام ! با چشمهایت رو به راهم کن
این قیل هایم را ببین ... این قال هایم را
تب کرده ام، حس می کنم تبخال هایم را
مثل کبوترها کنارت می پرم ... پر پر
هی می تکانم توی صحن ات بال هایم را
آنقدر خوبی که بدی ها را نمی بینی
می بخشی و رد می کنی اشکال هایم را
داری تبرک می کنی روز و شب ام را تو
داری مبارک می کنی این سال هایم را
این صحن ها بوی بهارو زعفران دارند
اینجا همه نام تو را روی زبان دارند
یک حس خوب و خاص در جان من افتاده
بغض غریبی در گریبان من افتاده
زیبای من ! از تو جهان خورشید می گیرد
خورشید هم سمت خراسان من افتاده ...
هق هق کنان سر می گذارم روی دیوارت
چشم ات به این چشمان گریان من افتاده
در ازدحام زائرانت ، می برم خود را...
دست ضریحت توی دستان من افتاده
تو آمدی ... قرعه به نام کشورم افتاد
بالابلندا ! سایه ات روی سرم افتاد

امام رضا(ع)-مدح و ولادت

خدا نه این که مرا از گِل زیاده تان

که آفرید مرا از غبار جاده تان

وبال گردن تان بودم از همان آغاز

بعید هست بیایم به استفاده تان

ببین چه ساده برایت به حرف می آیم

فدای این همه لطف و صفای سادۀ تان

به لطف چشم شما دل همیشه آباد است

خدا کند که بمانم خراب بادۀ تان

خدا نوشت ازل در شناسنامۀ دل

که ما غلام شماییم و خانوادۀ تان

از آن زمان که از این خاک پاک پا شده ام

گدای دائمی حضرت رضا شده ام

بهشت کوچک دامان مادری آقا

تو میوۀ دل موسی بن جعفری آقا

شب ولادت تو در مدینه می گفتند

ز راه آماده خورشید دیگری آقا

دخیل بسته ام امشب به گاهواره تو

رواست حاجتم ار سر برآوری آقا

اگر چه منشاء نور شما یکی باشد

تو بین باغ خدا طعم نوبری آقا

که خوانده است ولی عهد خود تو را وقتی

که تو برای خودت یک پیمبری آقا

تویی که صاحب اوصاف بی حدش خواند

همان که عالم آل محمدش خواند

مهی که چشمۀ چشم تو در تلاطم شد

طلوع مشرقی آفتاب هشتم شد

چه حکمتی است که قبل از شروع موسم حج

طواف قبلۀ هشتم نصیب مردم شد

فقط برای تماشای دانه پاشی تان

دل کبوتریم نذر چند گندم شد

شبیه محشر کبراست صحن های حرم

که در شلوغی هر روزه اش دلم گم شد

به سوی پنجره فولاد حاجتی آمد

دخیل بست و گرفت و غمش تبسم شد

ز کوچه های حرم آفتاب می جوشد

ز دست حوض فرشته شراب می نوشد

تو بحر هستی و کس نیست از تو دریاتر

تو آفـتـابی و از هـر بـلـند بـالاتر

تو نسل نوری و هر چند هشتمین خورشید

ولی ندیده زمین در خود از تو پیداتر

اگر چه باغ بهشت خداست رویایی

ولی بهشت نگاه تو هست رویاتر

از ابتدای ازل چشم هیچ آهویی

ز چشم های تو هرگز ندیده شهلاتر

در آستین بدون عصای تو موسی است

و از مسیح نفس های تو مسیحاتر

نفس نه، گوشه ی چشمی اگر بیندازی

دوا نه، در دل ما مرکز شفا سازی

فدای نام صمیمی و شاعرانه تان

که باز کرده دلم را به سوی خانه تان

بود دست من و بی هوا هوایی شد

گمان کنم که گرفته دلم بهانه تان

نشسته ام به سر دوش گنبدت آقا

بیا و پر مده مرغی ز آشیانه تان

دوباره حرف زیارت دوباره حرف حرم

دوباره حرف کبوتر به آب و دانه تان

چه قدر عمق بلند کلامتان زیباست

میان صحبت شیرین و عامیانه تان

بخوان که هر چه بخوانی برای ما زیباست

رسیدن تو به این خاک هدیه زهراست

کسی که بر لب خود ذکر یا رضا دارد

میان سینه ی زهرا همیشه جا دارد

اگر که بر نخورد بر خدا کجا کعبه

به قدر این حرمت این همه صفا دارد؟

کنار پنجره فولاد مادری خسته

برای کودک خود دست بر دعا دارد

گرفته دامنه های ضریح را مردی

به گریه حاجت امضای کربلا دارد

و نذر روضه ی زهرا نموده می خواند

عقیق سبز علی رنگ کهربا دارد

میان خانه که بستند دست مولا را

میان کوچه شکستند دست زهرا را

كشيده بال مرا باز تا خراسانت
هواي چرخ زدن در رواق و ايوانت
هواي بال گرفتن در اين هواي غريب
كبوترانه به آرامش شبستانت
چه قدر حوصله كردم دوباره سر برسد
كنار ديدن تو، حس گرم دستانت-
كه مي كشي به نوازش به روي موهايم
و من چه خوشبختم زير سقف احسانت
چه مي كشيد به اينجا دوباره پاي مرا
اگر نبود نمك در غذاي مهمانت ؟!
هميشه نان و نمك داده اي غريبان را
هميشه سفره ي بخشايش است دامانت
نه من فقط به تو كه فكر مي كنم گيجم
كه آسمان و زمين مانده اند حيرانت

امام رضا(ع)-مدح و ولادت

دوباره مادر احمد پیامبر زاده

و یا که بنت اسد حیدری دگر زاده

و یا که فاطمه شبّیر یا شبر زاده

یم وسیع ولایت مگر گهر زاده

ستاره ی فلک موسوی قمر زاده

که نجمه بر پسر فاطمه پسر زاده

نگاهدار زهر چشم بد، خدایش باد

رضاست این! پدر و مادرم فدایش باد

دوباره زلف عروس سخن شکن شکن است

شب ولادت روح خرد به ملک تن است

وجود، غرق یم نور وجه نور وجه ذوالمن است

مه مبارک نجمه چراغ انجمن است

دهان چو درج وثنای رضا دُرِ سخن است

رضا که نام، علی کنیه اش ابوالحسن است

زهی جمال خدا لااله الاّ هو

سلام بر گُل رخسار ضامن آهو

سلام باد به نجمه درود بر قمرش

درود باد بر این مادر و بر این پسرش

فدای این پسر و جدّ و مادرش و پدرش

ستاره ای که بود آفتاب، خاک درش

زهی به عارض از آفتاب خوب ترش

گرفته همچو کتاب خدا پدر به برش

زبان گشوده و اوصاف او شماره کند

وضو گرفته که بر عارضش نظاره کند

الا که آینه ی کبریاست این مولود

برید سجده که روی خداست این مولود

تمام آینه ی مصطفاست این مولود

حقیقت علی مرتضاست این مولود

امام سلسله ی انبیاست ایم مولود

گل بهشت محمّد، رضاست این مولود

به نجمه و به گل سرخ دامنش صلوات

به سیّد رسل و پاره ی تنش صلوات

وجود بسته به یک گوشه ی نظاره ی او

فراتر از عدد، اوصاف بی شماره ی او

وجود، غرق یم رحمت هماره ی او

کشند شمس و قمر و منّت از ستاره ی او

صعود نور بر افلاک از مناره ی او

هزار معجزه پیدا به یک اشاره ی او

کسی به کشور بی مرز دل امیر شود

که با اشاره او شیرِ پرده شیر شود

موّحد است و کسی نیست مثل و مانندش

خدا یگان همگان دست بوس و پابندش

به چهره عارض نادیده ی خداوندش

هماره نور خدا می دمد ز لبخندش

جواد و جود، کنار همند فرزندش

گدا و شاه به هنگام جود خرسندش

پناه شیعه سه جا در صف معاد است این

رؤف آل محمّد ابوالجواد است این

سپهر مجد و کرامت! قمر مبارک باد

کلیم طور ولایت! شجر مبارک باد

شب امید! نسیم سحر مبارک باد

بهشت آل محمّد! ثمر مبارک باد

عروس فاطمه نور بصر مبارک باد

امام موسی کاظم پسر مبارک باد

میان سینه و دست تو یک جهان جان است

ببوس صورت او را که کلّ قرآن است

الا که قلب خراسان ما امام رضاست

بهار و باغ و گلستان ما امام رضاست

کمال مکتب ایمان ما امام رضاست

چراغ چشم و دل و جان ما امام رضاست

رئوف کل امامان ما امام رضاست

پناه کشور ایران ما امام رضاست

به زائر حرمش وعده داده و باید

سه جا به دیدنش از لطف و مرحمت آید

مزار بضعه ی پاک پیمبر است اینجا

فروغ دیده ی زهرای اطهر است اینجا

بهشت قرب خداوند اکبر است اینجا

چه ازدهام عجیبی است محشر است اینجا

قسم به کعبه که از کعبه بهتر است اینجا

حریم زاده ی موسی ابن جعفر است اینجا

به چشم زائر خود تا که محترم گردد

روا بود که حرم دور این حرم گردد

نوای دل، غزل ناب عاشقانه ی او

فرشته مرغ گرفتار دام و دانه ی او

دعای محفل قدّوسیان ترانه ی او

ستاده موسی عمران در آستانه ی او

مسیح محو صدای نقاره خوانه ی او

کرم ترشحی از بحر بی کرانه ی او

اگر چه شهر خراسان دیار غربت اوست

شفای چشم وطن از غبار تربت اوست

الا رئوف تر از ما به ما امام رضا

غریب با همه کس آشنا امام رضا

ابوالحسن خلف مرتضا امام رضا

گدا و شاه ز جودت رضا امام رضا

رفیق زائر بی دست و پا امام رضا

نگاه ماست به دست تو یا امام رضا

تو کیستی به چنین عزّت و جلال بگو

که همنشین گداییّ و ضامن آهو

کبوتر تو به مرغ بهشت ناز کند

به چار صحن تو هفت آسمان نماز کند

بهشت با حرمت روز و شب نیاز کند

به شوق زائرت آغوش خویش باز کند

کرم به دامن تو دست خود دراز کند

مرا گدایی کوی تو سرفراز کند

مگر به لطف تو ای شهریار تا هستم

رسد به پای سگ آستانه ات دستم

اگر چه در حرمت دست خالی آمده ام

ولی به درگه مولی الموالی آمده ام

ستاره ریخته قامت هلالی آمده ام

به کوی وصل تو از خردسالی آمده ام

در آستان تو با خسته حالی آمده ام

ولی به بارگاه ذوالجلالی آمده ام

تو که پناه به کویت دهی دو عالم را

قبول کن به غلامی خویش «میثم» را