نام تو را بردم زمستانم بهاری شد

در خشکسالی دلم صد چشمه جاری شد

بعد از زمانی که گدایی تو را کردم

دار و ندار من عجب دار و نداری شد

گفتند جای توست دل را شستشو کردم

پس می شود از خادمان افتخاری شد

می خواستند از هر طرف تو جلوه گر باشی

این گونه شد دور حرم آئینه کاری شد

گاهی اسیری لذت آهو شدن دارد

بیچاره آنکه از نگاه تو فراری شد

گرد ضریحت با من و گرد دلم با تو

بی تو دوباره این دلم گرد و غباری شد

من سائل بی چیز اطراف حرم هستم

من سالهای سال دنبال کرم هستم

ای حاجت محتاج ترین ها آقا

ای ذکر دخیل بستنم یا آقا

یک لال کنار پنجره فولادت

یکدفعه صدا میزند آقا ....آقا.....

علی اکبر لطیفیان

*** 

همیشه از حرمت، بوی سیب می آید
صدای بال ملائک، عجیب می آید!

سلام! ضامن آهو، دل شکسته من
به پای بوس نگاهت، غریب می آید

نگاه زخمیِ تو، تا بقیع بارانی است
مگر ز سمت مدینه، طبیب می آید؟!..

به پای در دلت، ای غریبه تنها
علی(ع) ز سمت نجف، عنقریب می آید

طلای گنبد تو، وعده گاه کفترهاست.
کبوتر دل من، بی شکیب می آید


برات گشته به قلبم مُراد خواهی داد
چرا که ناله «امّن یُجیب» می آید.

تورو خواب دیدم ,تورویادمه
همون شب که لالاییِ مادرم...
داره بوی عطرت بهم میرسه
توی خلوت کوپه ی آخرم

توروخواب دیدم , تورویادمه
دلم کفتراتو بغل کرده بود
یه گوشه توی دفتر حاجتش
یه شاعر نگاتو غزل کرده بود

دارم میرسم ,میرسه گنبدت
هوای چشام باز بارونیه
چرا حال اینجا یه جور دیگه ست؟
چرا عشق کم نیست  ؟ارزونیه
...
ضریح تو نزدیکه ,راهش کمه
غریبی که ازراه دور اومده
نوشتن:(به خورشید هشتم سلام)
به پابوسیِ ماه دور اومده
...

مگه دست من میرسه دست تو؟
صف عاشقاتو ببین پرشده
خودآسمونم نشسته زمین
نگا کن نگا کن زمین پرشده

میشینم همینجا نگات میکنم
کنارزنی که شبیه منه
داره غرق تو میشه حس می کنم
تورو توی اشکاش صدا میزنه

یه گوشه  یکی  زل زده سوی تو
میدونم میدونی دلش خونه نه ؟
داره عاشقت میشه باهر نگاش
مث عشق لیلی به مجنونه ,نه ؟

یکی توی سجده ست چن ساعته
همه عاشق  صحن وسجاده ان
مث کفترات  توی هفت آسمون
به گلدسته های تو دل داده ان

یه بچه کنارغم مادرش
نشسته  به دستای تو زل زده
چه معصومِ ,انگاری از چشم هاش
 به چشمای معصوم تو پل زده

...
چقد عاشقات پاک وخوبن آقا
میذاری منم خاک پاشون بشم؟
آخه عاشق عاشقاتم شدم
فدای امام رضا(ع) شون بشم
.....

سفر...روز آخر...یه بغض عجیب
نگات میکنم بانگاهِ ترم
داری دور میشی ..دارم میرسم
توی خلوت کوپه ی آخرم

نه دعبلم نه فرزدق که شاعرت باشم

که شاعرت شده مقبول خاطرت باشم

نه آهو ام نه کبوتر که ضامنم باشی

و یا پرنده ی صحن مجاورت باشم

نه آن دلی که به معنا رسم نه آن چشمی

که مثل آینه حیران ضاهرت باشم

ولی زلطف مرا هم گدای خویش بخوان

که با تو صاحب دنیا و آخرت باشم

همیشه سفره ی مهمان نوازیت باز است

اجازه می دهیم گاه زائرت باشم؟

اجازه می دهیم گاه از تو بنویسم؟

به عمر چند غزل آه شاعرت باشم

***

این که گفتی غریب یعنی چه ؟

از وطن بی نصیب یعنی چه ؟

تا ابد ما کبوتر حرمیم

قمری و عندلیب یعنی چه ؟

تا رضا هست ای خدا

اصلا ذکر امن یجیب یعنی چه ؟

دیدم عیسا دخیل میبندد

عیسوی آن صلیب یعنی چه ؟

کربلا هم به جای خود امّا

بی رضا بوی سیب یعنی چه ؟

پلکی به هم زد آدم و ناگاه دید هست

وقتی که در حیاط حرم می وزید هست

بعدا یقین به نور شما کرد دید نیست

با شک نگاه کرد خودش را و دید هست

پس بی خیال زردی پائیز گشت و گفت:

تا انبساط سبز شما هست عید هست

هر لحظه کهنه می رود و تازه می رسد

این جا چقدر آمد و رفت جدید هست

از سینه چاک های شما کم نمی شود

در دشت لاله خیز همیشه شهید هست

با سنگ های فرش حرم حرف می زنم

این جا چقدر سنگ صبور سفید هست!

دل را به دست پنجره فولاد می دهم

این جا برای هر دل بسته کلید هست

من از کبوتران حرم هم شنیده ام

فرصت برای بال اگر می پرید هست

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند

موج‌های پریشان تو را می‌شناسند

پرسش تشنگی را تو آبی، جوابی

ریگ‌های بیابان تو را می‌شناسند

نام تو رخصت رویش است و طراوت

زین سبب برگ و باران تو را می‌شناسند

هم تو گل‌های این باغ را می‌شناسی

هم تمام شهیدان تو را می‌شناسند

از نشابور بر موجی از «لا» گذشتی

ای که امواج طوفان تو را می‌شناسند

بوی توحید مشروط بر بودن توست

ای که آیات قرآن تو را می‌شناسند

گرچه روی از همه خلق پوشیده داری

آی پیدای پنهان تو را می‌شناسند

اینک ای خوب، فصل غریبی سر آمد

چون تمام غریبان تو را می‌شناسند

کاش من هم عبور تو را دیده بودم

کوچه‌های خراسان تو را می‌شناسند

شعر ولادت امام رضا (ع)

دهه ی دوم ذیقعده شروعش زیباست

زاد روز گلی از نسل علی(ع) وزهراست(س)

چشم دل بازکن وشهر مدینه بنگر

خانه ی حضرت کاظم طرب وجشن بپاست

 عرشیان وهمه ی اهل زمین شادانند

بر لب جمله ی آنها فتبارک به نواست

 بوسه ها نجمه زند بر سر وروی پسرش

پدرش خنده زنان شاکر درگاه خداست

آمده تا که شود جای نشین پدرش

او ولیعهد شه هفتم درگاه ولاست

سومین نام علی بین امامان باشد

حجت هشتم حق بر همه ی ارض وسماست

 او پسندیده ی خالق بود و خلق ورسول

زین جهت نام شریفش مزین به رضاست

 نقل از حضرت صادق شده در باره ی او

عالم آل رسولست و به دانش دریاست

ای خوشا موسم میلاد وکنار حرمش

حرمش غرق سرورست وبهشتی ماواست

ای خوشا گوش به نقاره سپردن آنگه

که طربناک به میلاد رضا غرق نواست

ای خوشا دیدن آن خیل عظیم زایر

که به لبهای همه بهر رضا ذکر ثناست

ای خوشا دیدن آن پنجره ی فولادش

دیدن زایر بیمار که دنبال شفاست

ای خوشا نوش زسرچشمه ی سقاخانه

جرعه ای آب که یادآوری آب بقاست

ای خوشا ولوله ی شادی عشاق رضا

که قلوب همگی از غم واندوه رهاست

ای خوشا روشنی چشم به انوار رخی

که پس پرده بود دیدن رویش رویاست

شاعر : اسماعیل تقوایی

مولودی میلاد امام رضا

با نام رضا به سینه ها گل بزنید 

با اشك به بارگاه او پل بزنید 

فرمود كه هر زمان گرفتار شدید 

بر دامن ما دست توسل بزنید 

وارث ایوب و نوح و یونس است 

با كبوترها تنها مونس است 

دل به دیدار محمد می رسد 

هر كه عاشق شد به مشهد می رسد 

اولیا در بحر خون ناجی شدند 

زائران مرقدش حاجی شدند 

در خاطرم از تو اشتیاقی مانده 

طرح حرم و صحن و رواقی مانده 

ای ضامن دلهای غریبان اینجا 

یك آهوی بی قرار باقی مانده 

 مرغ دلم می خونه نغمه عاشقونه 

دلش می خواد همیشه تو حرمت بمونه 

چه عطر دلفریبی چه بوی خوب سیبی 

به قلب خسته من امام رضا طبیبی 

از هر قبیله ای به تو امید بسته اند 

نبود كسی كه چشم تو بر او نظر نكرد 

شاهنشه غریب، امیر رئوف طوس 

دل نیست، آنچه داغ تواش پر شرر نكرد 

بر حال من به جان جوادت نگاه كن 

فكری به حال این دل بی سرپناه كن 

بر زائران پاك تو من غبطه می خورم 

آقا ترحمی به من پر گناه كن 

چـشـمـه هـاى خـروشان تو را مى شناسند 

مـوج هـاى پـريشـان تـو را مى شنـاسند 

پـرسش تـشنـگـى را تـو آبـى ، جوابـى 

ريـگ هـاى بيابـان تـو را مى شنـاسـند 

نام تو رخصت رويـش اسـت و طــراوت 

زين سـبـب بـرگ و باران تو را مى شناسند 

 از نشـابـور بـر مـوجـى از ( لا ) گذشتى 

اى كه امواج تـوفـان تـو را مى شنــاسـند 

اينك اى خوب! فصـل غـريـبـى سـر آمـد 

چـون تمـام غـريـبـان تـو را مى شنـاسند 

كاش من هم عـبور تــو را ديــده بــودم 

كـوچـه هـاى خـراسـان تو را مى شنـاسند 

از انتهای ناله هام ، از پشت چشمای ترم 

بغض گلوم داد می زنه : « من خونه زاد حرمم » 

گنبد پر نور رضا ایستگاه اول ، آخره 

تموم دنیا یه طرف ، پر زدن اینجا محشره 

اینجا به جز كبوترا ملائكه پر می زنن 

اینجا همه سائلن و حلقه رو بر در می زنن 

صابخونه ی كریم ما ، آخر عشقه به خدا 

مشهد مدینه اس،كربلاس،مشهد دمشقه به خدا 

اینجا واسه زیارتهام اذن و اجازت می گیرم 

با آب سقاخونه هاش غسل شهادت میگیرم 

شكوه ایوون طلا وجودم رو تكون می ده 

از كرمش امام رضا به ماها آب و دون می ده 

وقتی پرای خسته ام رو به گنبد تو می كشم 

انگار میرم به كربلا ، طعم غریبی می چشم 

می خوام بگم ترانه هام وقف صفای حرمت 

بیا بشین تو قلب من ، خونه فدای قدمت 

تموم عشق من اینه كه ریزه خوار تو باشم 

بین تموم عاشقات ، عاشق زار تو باشم 

نبض رضا رضا رضا ، طپش طپش های دلم 

دلم نمیاد كه بخوام از حرمت جایی برم 

 میخونیم عاشقونه و دلشاد

با شهیدا میگیم همه با هم

 آقا میلاد تو مبارکباد

 مِهر تو سرشته در آب و گِلم ما

 جانم امام رضا ذکر دل ما

 ابالحسن مددی علی بن موسی الرّضا یا سیدی یا سیدی

ریزه خور های سفره ی لطفت

پادشاه عالم امکانن

 همه خوبا به ذکرِ یا سلطان

 سائل درگه خراسانن

 ما ریزه خور توایم الحمدلله

 هستیم عبدِ کریم الحمدلله

 ابالحسن مددی علی بن موسی الرّضا یا سیدی یا سیدی

 به دمِ من نوای تو آقا

همه هستم فدای تو آقا

 کودکِ دل آرزوشه گم شه

توی صحن و سرای تو آقا

دوست دارم تا ابد پیشت بمونم

مدح شمارو با خوبا بخونم

ابالحسن مددی علی بن موسی الرّضا یا سیدی یا سیدی