از زماني كه به درگاه تو راهم دادند
      آبرو مند شدم عزت و جاهم دادند
       
      به مقامي كه نبردند سلاطين راهي
      من مسكين به خدا رفتم و راهم دادند
       
      تا شدم معتكف كوي تو اي شمس شموس
      مژده ي روشني شام سياهم دادند
       
      گرمي و شور طلب كردم از اينجا چون شمع
      چشمه ي اشك غم و آتش آهم دادند
       
      خواستم با تو بگويم كه خجالت زده ام
      عرق شرم به عنوان گواهم دادند
       
      در حريم تو خدا را به تو دادم سوگند
      نامه ي عفو گنه بهر گناهم دادند
       
      چه غم از تابش خورشيد قيامت دارم
      تا كه در سايه ي مهر تو پناهم دادند
       
      سوخت در آتش غم جان«وفائي» و سرود
      در غم آل علي حال تباهم دادند
       
      سیدهاشم وفائی

       
      هنوز حال و هوايي كه داشتم دارم
      هنوز طبع گدايي كه داشتم دارم
       
      براي گمشدگان يك چراغ روشن كن
      نياز به راهنمايي كه داشتم دارم
       
      بساط شاه و گدا در كنار هم پهن است
      كنار جايِ تو جايي كه داشتم دارم
       
      همان گداي قديمي كه داشتي داري
      همان امام رضايي كه داشتم دارم
       
      حرم نگو،عتبات است،تو حسين مني
      هنوز كرب و بلايي كه داشتم دارم
       
      علي اكبر لطيفيان 

     
      بهر حاجات اگر دست دعا برخيزد
      دلبري هست به هر حال به پا برخيزد
       
      لطف آقاي خراسان ز همه بيشتر است
      هر زمان از دلِ پُر درد صدا برخيزد
       
      آه در سينه ي عشاق به هم مرتبطند
      وقت نقاره زدن  ناله ي ما برخيزد
       
      جرأتش نيست كسي حرف جهنم بزند
      گر پيِ كار ِ گنهكار ز جا برخيزد
       
      زائر آن است كه در كوي تو اُتراق كند
      آنكه در عرش نشسته ست چرا برخيزد؟
       
      تا به دستِ كرم تو به نوايي نرسد
      از سر ِ راه محال است گدا برخيزد
       
      بر سر خاكم اگر آهوي تو گريه كند
      از تمام جگرم بانگ رضا برخيزد
       
      حرمت زودتر از كعبه مرا حاجي كرد
      حج ما آخر ذي القعده به پا برخيزد
       
      علي اكبر لطيفيان

    خاک حرم رسید ، دوا نیز داده شد 
      آب حرم رسید، شفا نیز داده شد 
       
      ما طور خواستیم مقیم حرم شدیم 
      ما جلوه خواستیم ، خدا نیز داده شد 
       
      اصلا بهانه هاست که ما را می آورد 
      با دادن بهانه ، بها نیز داده شد 
       
      هر جا اگر به خواسته ها لطف می شود 
      در این حرم نخواسته ها نیز داده شد 
       
      از بس کریم بود که درهم خرید و رفت 
      در ازدحام ، حاجت ما نیز داده شد 
       
      اصلا به خواهش کم ما اکتفا نکرد 
      ما سنگ خواستیم ، طلا نیز داده شد 
       
      گفتم رضا، عطای حسینی نصیب شد 
      گفتم حسین ، امام رضا نیز داده شد 
       
      میخواستم به مشهد تو راهی ام کنند 
      دیدم برات کرببلا نیز داده شد 
       
      علی اکبر لطیفیان

  به روشنای تو زل میزند سیاهی ها
      شبیه غبطه ی جامانده ها به راهی ها
       
      بجز سلام به تو ، آن هم اکثرا از دور
      چه کرده ایم در این عمری از تباهی ها؟
       
      به پیشگاه شما سر به زیر می آیم
      به سربلندترین شکل عذرخواهی ها
       
      دو لنگه درب حرم باز ، مثل آغوشت
      همیشه هست پذیرای بی پناهی ها
       
      ازین به بعد ندارند تاب دریا را
      که خواب حوض تو را دیده اند ماهی ها
       
      که سنگفرش تو از جنس چشم آهوهاست
      و خاک پای تو اکسیر خوش نگاهی ها
       
      دوباره باید ازینجا به جاده زل بزنم
      همان حکایت جامانده ها و راهی ها
       
      هادی جانفدا

    دل هميشه غريبم هوايتان كرده است
      هواى گريه پايين پايتان كرده است
       
       وَ گيوه‏هاى مرا رد پاى غمگينت
      مسافر سحر كوچه هايتان كرده است
       
       خداش خير دهد آن كسى كه بال مرا
      كبوتر حرم باصفايتان كرده است
       
       چگونه لطف ندارى به اين دو چشمى كه
      كنار پنجره هايت صدايتان كرده است ؟
       
       چگونه از تو نگيرم نجات فردا را 
      خدا براى همين‏ها سوايتان كرده است
       
      چرا اميد ندارى مدينه برگردى 
      مگر نه آنكه خدا هم دعايتان كرده است 
       
       ميان شهر مدينه يگانه خواهرتان
      چه نذرهاى بزرگى برايتان كرده است
       
       تو آن نماز غريب هميشه‏ها هستى
      كه كوچه‏هاى خراسان قضايتان كرده است
       
      سپيده‏اى و به رنگ شفق در آمده‏اى
      كدام زهر ستم جابجايتان كرده است
       
      علی اکبر لطیفیان

      باید غبار صحن تو را طوطیا کنند
       « آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»
       
       هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق
       خیل ملائکند رضا یا رضا کنند
       
       بازار عاشقان تو از بس شلوغ شد
       ما شاعرت شدیم که مارا سوا کنند
       
       «هر گز نمیرد آنکه دلش» جلد مشهد است
       حتی اگر که بال و پرش را جدا کنند
       
       هر کس به مشهد آمد و حاجت گرفت و رفت
       او را به درد کرببلا مبتلا کنند
       
       دردی عظیم و سخت که آن درد را فقط
       با یک نگاه گوشه ی چشمت دوا کنند
       
       از آن حریم قدسی ات آقای مهربان
       «آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنند» 
       
      سید حسن رستگار

  از درد کهنه ای که مداوا نمیشود
      یا میشود گلایه کنم یا نمیشود
       
      اینک سلام حضرت عیسی تر از مسیح
      لطفت نگو که شامل ماها نمیشود
       
      ای من فدای پنجره فولاد چشمهات
      از بغض من چرا گرهی وا نمیشود؟
       
      یوسف ترین عزیز !مرا تا خودت بخوان
      هرچند این غریبه زلیخا نمیشود
       
      امضا:کسی که با همه ی ریزنقشی اش
      در بیکران چشم شما جا نمیشود
       
      مریم اخوان طاهری

تیزی شمشیر هم تسلیم ابرو می شود

شیر هم در پای چشمان تو آهو می شود

نیست فرقی بین رب و عبدِ عین رب شده

گاه ذکرم یا رضا و گاه یا هو می شود

مِهر تو در سنگ هم کار خودش را می کند

شیشه در همسایگیِ عطر خوشبو می شود

تو به ما پا می دهی و ما کلیمت می شویم

لال هم در این حرم مرغ سخنگو می شود

دست خالی بودن ما نیست کتمان کردنی

دست ما هر بار سائل می شود، رو می شود

چشم جاری از تمام چشمه ها بالاتر است

آب سقاخانه هم محتاج این جو می شود

این مژه هایم اگر پیش تو باشد بهتر است

لااقل یک گوشه از صحن تو جارو می شود

پنجره پولاد تو آخر شفایم می دهد

باز هم در صحن های تو هیاهو می شود

علی اکبر لطیفیان

**

دلم شکسته ، دلم را نمی خری آقا

مرا به صحن بهشتت نمی بری آقا

اگر چه غرق گناهم ولی خبر دارم

تو آبروی کسی را نمی بری آقا

چقدر خوبی و دل رحم و مهربان ، عاشق

و در دقایق عمرم شناوری آقا

همیشه از حرمت بوی مهر می آید

شبیه باغ پر از گل معطری آقا

تمام دفتر شعرم فدای چشمانت

که از تمام غزلهام بهتری آقا

ولی بدون تو این شعر ها چه دلتنگند

بدون نام تو اصلا چه دفتری آقا

در اوج بی کسی ام در خیال من هستی

تویی که یارترین یارو یاوری آقا

علی اصغر ذاکری

آمدم ای شاه پناهم بده

خط امانی ز گناهم بده

ای حرمت ملجأ درماندگان

دور مران از در و راهم بده

لایق وصل تو که من نیستم

اذن به یک لحظه نگاهم بده

لشگر شیطان به کمین من است

بی کسم ای شاه پناهم بد

در شب اول که به قبرم نهند

نور بدان شام سیاهم بده

ای که عطابخش همه عالمی

جمله حاجات مرا هم بده

رسید تا فلکه آب و روبروی حرم

گذاشت دست به سینه : سلام سوی حرم

لب زمین دو چشمش دوباره باران خورد

در آستانه دریا گرفت بوی حرم

گذاشت صورت خود را به صورت یک در

نفس کشید و نفس شد به رنگ و روی حرم

تمام حس عطش را به کاسه ها نوشید

و پر شد از تب و تاب لب سبوی حرم

در آن طرف پدری که خمیده . با گریه

گره زده پسرش را به آبروی حرم

چقدر قطره به دریا رسیدنش زیباست

چقدر زمزمه جاری شده به جوی حرم

در ازدحام توسل ز چشم من گم شد

ضریح بود و هزاران دعای توی حرم

شکست بین نماز زیارت آقا

شکست و ریخت قنوتش به گفتگوی حرم

***

شفا گرفته مریضی .....زدند نقاره

صدای معجزه پیدا شد از گلوی حرم

***

گذاشت دست به سینه .عقب عقب برگشت

رسید تا فلکه آب و روبروی حرم

سخن به مدح تو بايد فصيح و كامل گفت

هم از شكوه مقامت ، هم از فضائل گفت

شبيه صائبِ صاحب سخن قصيده نوشت

غزل غزل سر زلف تو را چو بيدل گفت

نه چند مثنوي و قطعه و غزل ، بايد

كه شرح قصة حسن تو در رسائل گفت

عبا ، نه ... اينكه گداي شما شدم كافيست

حديث حسن تو كي مي توان چو دعبل گفت

تفضلي ! كه فقط از تو خوانده ام يك عمر

و من نگفته ام و هر چه بود اين دل گفت

زلال اشك مرا از تبار كوثر كن

در آسمان دو دستت مرا كبوتر كن

به قفل بسته كليد اجابت است اينجا

كه آستانة جود و كرامت است اينجا

به دلنوازي جان در رواق او بنشين

چرا كه قبر مسيحاي عترت است اينجا

بكوش تا پرِ پروانه اش شوي ،‌ زيرا

پر از تلأ لؤ شمع هدايت است اينجا

زلال اشك تو از چشمة خلوص دل

هميشه إذن دخولِ زيارت است اينجا

نه ديدن حرم و قبر و صحن و گلدسته

هدف وصال حقيقي حضرت است اينجا

دوباره كسبِ ثواب هزار حج كردم

طواف قبرِ تو يا ثامن الحجج كردم

ببين كه حال و هواي حرم چه عرفانيست

پر از بلور و كبوتر پر از چراغانيست

به لطف گنبد و گلدسته هاي زر پوشش‌

هميشه صحن حرم پر فروغ و نورانيست

كجاست روضة رضوان به غير از اين مرقد

كجاست جنت الأعلي اگر كه اينجا نيست

صداي پر زدن بال جبرئيل است اين

در ازدحام حرم گرمِ عطر افشانيست

حديث سلسله از يادمان نخواهد رفت

ولايتت به خدا شرطي از مسلمانيست

هزار مرتبه شكر خدا كه نور تو

چراغ زندگي مردمان ايرانيست

كتاب رأفت و مهرت پر از حكايتها

نظيرِ قصة آن پير مرد سلمانيست

ز يادِ مردمِ سايه نشين ايوانت

نرفته خاطره هاي نماز بارانت

سلام ! مظهر يكتاي « ليس إلا هو »

سلام ! حضرت خورشيد ! ماهِ يوسف رو

مقام عصمتتان « إنما يريد الله »

قسم به اشهد أن لا اله الا هو

شبي نشان بده از باب « يطمئن قلوب »

به چشم خسته­ مان گوشه اي از آن ابرو

دخيل گريه ببنديد زائران اينجا

به حلقه هاي ضريح مطهر از هر سو

چگونه ضامن دلهاي ما نخواهد شد

رئوف شهر كه كرده ضمانت آهو

خوشا به حال كسي كه شبيه اهل نظر

به خدمت حرمش گيرد از مژه جارو

غباري از اثر رفت و آمدش شايد

شبيه فرش حرم بر روي سرش باشد

هميشه باغ لبش غنچة تبسم داشت

كه خنده با لب نورانيش تفاهم داشت

تمام عمر شريفش ، مكارم الأخلاق

به لحظه لحظة  اوقات او تجسم داشت

اگر امام رئوف است ، بسكه همواره

به سينه دغدغة مشكلات مردم داشت     

براي رزق تمامِ كبوتران شهر

حياط خانة آقا هميشه گندم داشت

هر آنكه جرعه اي از جام معرفت نوشيد

سري به خاك قدوم امام هشتم داشت

و هر فرشته براي تبرك بالش

به خاك راه امامِ رضا تيمم داشت

براي ما به جز اين آستان پناهي نيست

از آسمانِ حرم تا بهشت راهي نيست

تويي كه اين همه دارالشفايِ دل داري

نرفته از حرمت نا اميد بيماري

دوباره نغمة نقّاره خانه مي آيد

شفا گرفته كسي با تفضّلت ! آري

كجاست گوش دلي تا كه بشنود هر روز

از اين ترنم نقاره بانگ بيداري

دو بال پر زدنت را قنوت اشكت كن

ببين براي پريدن عجب سبكباري

دوباره پنجره فولاد و إذن كرب و بلا

ميان صحن حرم شد چه گريه بازاري

دوباره روضه گرفتند زائران اينجا

بياد مشك عطش نوش و خشك سرداري

رهاست در نفس اين حرم شميم ياس

به ياد علقمه و قبر حضرت عباس

یوسف رحیمی

عاشق هميشه پر شده از اتفاقها

يك چشم وصل و چشم دگر در فراقها

عاشق كبوتر است كه هر بار می پرد

پرواز مي كند به فراسوي طاقها

شبهاي عشق دلهره هاي رسيدن اند

مهتابي اند گاه و گهي در محاقها

تاب و تب هميشگي عشق ارثي است ...

از روز اول و ازل اشتياقها

مشتاق چشم هاي تو هستم امام عشق !

اي آتش نشسته به جان چراغها

توحيد من به حصن حصين ولايتت

اي شرط عشق هستي عشق از عنايتت

باران زد و بهانه ماها رديف شد

سقفي براي بي سرو پاها رديف شد

پشت در سخاوت سبز ضريح تو

زيباترين اميد گداها رديف شد

با لهجه قنوت نگاهت يكي يكي

زنجيره بلند دعاها رديف شد

شاعر نشست قافيه را تا سحر كشيد

وقتي كه مهر ناب شماها رديف شد

يك بار آمديم زيارت وَ كارمان

تا روز حشر تا به كجاها رديف شد

آه اي نگاه دائمي ات در نگاه من

سلطان شرق و غرب دلم اي پناه من !

اي چشم آب مات شكوه زلالي ات

خورشيد و ماه عاطفه لايزالي ات

طعم بلند بنده شدن را چشيده است

هركس گرفت آبروي از ليالي ات

صدها هزار نوح و سليمان نشسته اند

بر جزر و مد عرش نشينان قالي ات

صدها هزار شب شد و يكبار هم نخورد

چشم ستاره اي به شبستان خالي ات

مهريه تمام عروسان شهر ما

پرپر شود براي وداع وصالي ات

اي رافت مداوم محسوس يا رضا

شاهنشه هميشگي طوس يا رضا

با تو هواي دست و قلم فرق مي كند

بي تابي و تلاطم غم فرق مي كند

وقتي كه از حريم تو پايم اجازه خواست

حال دلم قدم به قدم فرق مي كند

تو بي دريغ زخم مرا مي دهي شفا

من پر زنم و يا نزنم فرق مي كند ؟

تا چشم كار مي كند اينجا شكسته دل

دل با دل شكسته چه كم فرق مي كند !

با ياد كربلا و زيارات مادرت

جمعه سحر هواي حرم فرق مي كند

گفتيد كربلا و دلم بي شكيب رفت

تا گريه ي روايت ابن شبيب رفت

علیرضا لک

گل می کند بهار تو در باغ سینه ها

پر می شود ز باده ی تو آبگینه ها

نقاره می زنند به بامت فرشتگان

حتما شفا گرفته ز دست تو سینه ها

دیگر غریب نیستی ای آشنا ترین

تایید می کند سخنم را قرینه ها

اول همین که سمت حریم تو آمدند

صدها هزار مرد غریب از مدینه ها

دیگر هم آن که از نفس تو غریب ماند

در سینه های عاشق وصل تو کینه ها

تجدید کن حکومت خود را به قلبها

اینجا فراهم است برایت زمینه ها

گرم فضا نوردی خوف و رجا شدیم

آیا به ما نمی رسد آخر سفینه ها

دارد حکایت از عشاق گنبدت

یعنی که زرد باد رخ از عشق بی حدت

هر سر که از خیال تو پر شور می شود

دریای بر کرانه ای از نور می شود

در شعله ی محبت تو سینه تا گداخت

غرق تجلی است وشب طور می شود

با هر "وان یکاد" لبان فرشته ها

صد چشم زخم از حرمت دور می شود

فردا که موج خیز هراس است زائرت

در ساحل نجات تو محشور می شود

با پلک بسته آمده دشمن به جنگ تو

از بس حریم قدس تو پر نور می شود

چون حوض کوثر است گوارا عقیق تو

فوق بهشت آمده صحن عتیق تو

ما را به گوشه حرم خود مقیم کن

مهمان مهربانی دست کریم کن

تا شعله زار شوق تو بالی بگسترد

ای صبح، دشت عاطفه را پر نسیم کن

دربانی حریم تو در آرزوی ماست

ما را عصا به دست بخواه و کلیم کن

مژگان ما که سمت شکوه تو وا شده است

وقف غبار روبی فرش و گلیم کن

بی اطلاع از اول و از آخر خودیم

ما را که حادثیم، رهین قدیم کن

این دل زجنس پنجره فولاد تو نبود

یعنی که زود می شکند از فراق، زود

خورشید گرم چیدن بوسه زماه توست

گلدسته ها منادی شوق پگاه توست

آری شگفت نیست که بی سایه می روی

خورشید هم زسایه نشینان ماه توست

از چشم آهوان حرم می توان شنید

این دشتها به شوق شکار نگاه توست

بالای کاشی حرم تو نوشته است

هرجا دلی شکست همان بارگاه توست

با این که سال هاست سوی طوس رفته ای

اما هنوز چشم مدینه به راه توست

یعنی که کاش فصل غریبی گذشته بود

دیگر مسافرم زسفر بازگشته بود

هرچند سبز مانده گلستان باورت

آیینه ای جز آه نداری برابرت

راه از مدینه تا به خراسان مگر کم است

با شوق دیدنت شده آواره خواهرت

دیگر دلی به یاد دل تو نمی طپد

بالی نمانده است برای کبوترت

مثل نسیم می رسد از ره جواد تو

یعنی نمی نهی به روی خاکها سرت

تنها به کرب و بلا سرنهاده بود

مردی که داشت نوحه گری مثل مادرت

اشک تو هست تا به ابد روضه خوانمان

تا کربلاست همسفر کاروانمان

جواد محمد زمانی