باران گرفت و سوره ی مریم نزول کرد
      باران شعر آمد و نم نم نزول کرد
       
      اول نوشت قصه ای از سرگذشت ما
      از آن زمان که حضرت آدم نزول کرد
       
      بعداً نوشت قصه ی چشمان خیس تو
      قافیه ام رسیده و زمزم نزول کرد
       
      نام تو را نوشتم و دیدم که ناگهان
      تصویری از خدای مجسم نزول کرد
       
      تنها دلیل آمدن شعر من تویی
      این گونه بود واژه دمادم نزول کرد
       
      آقا سلام آمده ام زائرت شوم
      یعنی اگر اجازه دهی شاعرت شوم
       
      ما شاعریم و دست به گیسو نمی زنیم
      فالی به غیر گوشه ی ابرو نمی زنیم
       
      باید اذان شعر بگویم برای تو
      ما سالهاست نعره ی یاهو نمی زنیم
       
      شغل شریف و محترم ما گدایی است
      ما رو به غیر ضامن آهو نمی زنیم
       
      ما را غلام حلقه به گوش آفریده اند
      جایی به غیر صحن تو جارو نمی زنیم
       
      حتی اگر که خلق سر از ما جدا کنند
      جز رو به روی صحن تو زانو نمی زنیم
       
      موسی رسید در حرمت آبرو گرفت
      آمد ز حوض های حریمت وضو گرفت
       
      تو ماورای ذهن و خیال و تجسمی
      بالاترین تصور ما از تبسمی
       
      روزی سه بار سمت حرم می دهم سلام
      زیباترین جواب «سلام علیکم»ی
       
      کار خداست اینکه به ایران رسیده ای
      اصلا تویی حسین همان زینب قمی
       
      باب الجواد، باب ورودی هر گداست
      تو بهترین وسیله ی حاجات مردمی
       
      ما مردم ری ایم که روزی خور توأیم
      در سفره ی تو نیست به جز نان گندمی
       
      اذن دخول عرش خدا ذکر «یا رضا»ست
      پس هرکه گشت زائر او زائر خداست
       
      هرجا که نام توست همان جا معطر است
      هرجا که ذکر توست همان جا منور است
       
      دنبال معجزه بودم که در حرم
      دیدم که شعر دور حرم وزن بهتر است
       
      دور حرم نوشته کمی از فضایلت
      بهر شرف ز خاک‏نشینان این در است
       
      ای روضه ‏ای که دهر ز بویت معطر است‏
      آبت ز کوثر و گلت از مشک و عنبرست‏
       
      خاکی و نه فلک به وجودت منورست‏
      تا در تو نور دیده‏ ی زهرا و حیدرست‏
       
      کار غزل دوباره به تیغ و جنون کشید
      بالا گرفت کار جنون و به خون کشید
       
      امیرحسین محمودپور

   از لطف التماس ِ صداهايِ آهوان
      بي گريه هم گرفت دعاهايِ آهوان
       
      آهو زياد محضر معشوق ميرود
      پس وصلمان كنيد به پاهايِ آهوان
       
      يك عده اي شدند گدا كلبِ كهف را
      ما نيز ميشويم گداهايِ آهوان
       
      نانم حرام ميل كبوتر شدن كنم
      وقتي كه هست حال و هواهايِ آهوان
       
      صورت گذاشتن به كفِ پات واجب است
      آن هم در آستانِ خداهاي آهوان
       
      صياد نيز پايِ تو را بوسه ميزند
      با ذكر يا امام رضاهايِ آهوان
       
      آهو شديم پس كرمت را نشان بده
      مثل هميشه آن حرمت را نشان بده
       
      ما زلف داده ايم پريشان شود همين
      دل داده ايم دستِ تو حيران شود همين
       
      آئينه ي مرا سحري تكّه تكّه كن
      باشد كه خرج گوشه ي ايوان شود همين
       
      دردِ مرا علاج مكن با طبابتت
      با خاكِ زير پاي تو درمان شود همين
       
      حالا كه هم غذاي غلامان خانه ايم
      خوب است آدمي ز غلامان شود همين
       
      آنكه به مهرباني ات ايمان نياورد
      در ازدحام حشر پشيمان شود همين
       
      لطف تورا به خاطر اين آفريده اند
      كه آتش ِ خليل، گلستان شود همين
       
      كلِّ زمين بناست اگر كشوري شود
      بهتر كه پايتخت خراسان شود همين
       
      از جلوه ات كنار بزن اين نقاب را
      تا آفتاب پاره گريبان شود همين
       
      سلماني ات نيامده ظرفش طلا شود
      اين جا نشسته است كه سلمان شود همين
       
      حالا كه محمل تو رسيده ست شهر طوس
      حرفي بزن كه شهر مسلمان شود همين
       
      اين بندگيِ ما به قنوتِ تو كامل است
      توحيدِ ما به شرط و شروطِ تو كامل است
       
      جز تو نميشويم گرفتار هيچكس
      هرگز نميشويم هوادار هيچكس
       
      از آن زمان كه با حرمت آشنا شديم
      اصلاً نرفته ايم به دربار هيچكس
       
      اينجا به زائرانِ تو فيضي كه ميرسد
      آن را نميدهند به زوّار هيچكس
       
      نانِ كسي به غير تو من را حلال نيست
      خود را نميكنم بدهكار هيچكس
       
      حالا كه تو امام ِ رئوفِ جهان شدي
      ديگر نميشويم گنهكار هيچكس
       
      جز تو كسي سه بار عيادت نميكند
      در پاسخ زيارتِ يكبار هيچكس
       
      شبهاي قدر غير تماشايِ رويِ تو
      دل خوش نميكنيم به ديدار هيچكس
       
      فردا بگير دستِ مرا ايّهالرئوف
      يا ايّهالامام رضا ايّهالرئوف
       
      هرچند ناتوان شدي اما ز پا نيفت
      اي هشتمين عزيز ، عزيز ِ خدا نيفت
       
      ميترسم آنكه دست بريزد به پهلويت
      باشد ز پا بيفت ولي بي هوا نيفت
       
      كوچه به آلِ فاطمه خيري نداشته
      ديوار را بگير و در اين كوچه ها نيفت
       
      مردم ميان شهر تماشات ميكنند
      اين بار را به خاطر زهرا بيا نيفت
       
      دامان هيچكس به سرت سر نميزند
      حالا كه نيست خواهر تو پس ز پا نيفت
       
      تكّه حصير ِ خويش از اين حجره جمع كن
      اما به ياد نيمه شبِ بوريا نيفت
       
      اي واي اگر به كرب و بلا بوريا نبود
      راهي براي دفن شه كربلا نبود
       
      علي اكبر لطيفيان

   مسافرم كه به دل شوق يك حرم دارم 
      هوائيم كه هواي تو در سرم دارم
       
      هميشه عكس تو را از زمان كودكيم
      ضريح ديده و در قاب باورم دارم
       
      عنايتيست كه در عشق هشت مي گيرم
      قبول فاطمه ام گرچه نمره كم دارم
       
      ميان صحن و سرايت بهشت مي بينم
      ميان صحن و سرايت قدم قدم دارم ...
       
      كنار حضرت جبرئيل راه مي روم و
      نگاه خيس به آن سفره ي كرم دارم
       
      به جرعه اي ز شراب حرم خرابم كن
      كه من هميشه غلام تو و علدارم
       
      دلم گره به ضريح تو خورده محكم كن
      بساط كرب و بلاي مرا فراهم كن
       
      دليل معجزه ي كار صد مسيحا تو
      تمامي بركاتهاي كشور ما تو
       
      كوير هستم و در آرزوي بارانم 
      ببار ابر كرم اي هميشه دريا تو
       
      هميشه خاك قدمهاي تو شدن با من
      هميشه با نظري زر نمودنش با تو
       
      مرا بيا و چو آهوي خود ضمانت كن
      امام عشقي و مأواي بينواها تو
       
      به لقمه ي كمي از سفره اكتفا كردم
      كنار سفره ي مهمان پذيرت اما تو ...
       
      غذاي حضرتيت را به دست من دادي 
      ادامه ي بركاتهاي دوش مولا تو
       
      ادامه ي بركاتهاي كيسه هاي علي
      به دست توست نظر كن به اين گداي علي
       
      نشسته ام كه بگريم به خشكسال خودم
      به خشكسال خود از چشمه ي زلال خودم
       
      تمام روشني چشمهام مال شما 
      تلاطم دل دور از نگات مال خودم
       
      بكش به بال و پرم دست خود كه
      تا ببرم هزار حور و ملك را به زير بال خودم
       
      تو ايستاده اي آقا كنار آهويي
      كشيدم عكس تو را باز در خيال خودم
       
      غريبه هستم و حالا پناه آوردم 
      اگر پناه مني تو خوشا به حال خودم
       
      محرمي شده ام كربلاي ايراني
      گرفتم اشك غمت را به دستمال خودم
       
      كنار پنجره فولاد گريه ها دارم 
      هوائيه حرمم ميل كربلا دارم 
       
      مسعود اصلانی

      ما شیعه ایم و مهر علی آبروی ماست
      آیینه ایم و جلوه ی او نقش روی ماست
       
      شکر خدا که گرم هیاهوی حیدریم
      شکر خدا که ذکر علی گفتگوی ماست
       
      در پای درس مکتب او پا گرفته ایم
      لبریز باده ی ازلی اش سبوی ماست
       
      با او طهارت نسبی کسب کرده ایم
      یعنی که خاک درگهش آب وضوی ماست
       
      سوگند می خوریم که ما با علی خوشیم
      شکر خدا که قبله ی رویش به سوی ماست
       
      ما شیعه ایم و در همه عالم زبانزدیم
      حلقه به گوش عالِم آل محمدیم
       
      آقا قسم به تو ز غم آزاد می شوم
      وقتی دخیل پنجره فولاد می شوم
       
      شیرین ترین دقایق عمرم دمی است که
      در بیستون عشق تو فرهاد می شوم
       
      احساس می کنم ز دو عالم بریده ام
      وقتی مقیم صحن گهر شاد می شوم
       
      با تو خرابه ی دل من قصر می شود
      با گنج مهربانی ات آباد می شوم
       
      آهو شدم که ضامن من هم شوی رضا!
      ورنه اسیر پنجه ی صیّاد می شوم
       
      هر ضامنی که ضامن آهو نمی شود
      هر کس که نام اوست رضا،او نمی شود
       
      تو هشتمین ستاره ای از بی بدیل ها
      یعنی تویی ز ایل و تبار اصیل ها
       
      از بس کرامت تو به عالم زبانزد است
      عیسی رسیده تا که بندد دخیل ها!
       
      هرگز کسی ز درگه تو ناامید نیست
      لطفت هماره ضامن ابن السَّبیل ها
       
      یک جرعه آب خوردن از آن کاسه ی طلا
      خوشتر بُوَد ز طعم خوش سلسبیل ها!
       
      در انتظار مهر رئوفانه ی توأم
      وقتی که می رسند نوای رحیل ها
       
      در انتظار دیدن رویت سه جا منم 
      یعنی دخیل رشته ی حبّ شما منم
       
      سوی تو آمدیم که درمانمان کنی
      با یک نگاه بی سر و سامانمان کنی
       
      یا ایّها الرئوف!امید همه به توست
      داریم امید این که مسلمانمان کنی
       
      یک گوشه ی نگاه تو مس را طلا کند
      بر ما کمی بتاب که سلمانمان کنی
       
      ما رعیتیم و ریزه خور سفره ی شما
      خوشحال می شویم که مهمانمان کنی
       
      امشب تو را به جان جوادت دهم قسم
      تا راهی حریم خراسانمان کنی
       
      احساس می کنم که حریم تو کربلاست
      هر کس که زائر تو شود زائر خداست
       
      محمد فردوسی

    هواي دولتِ مشرق سفير ِباران شد 
      و چترهاي دل ما سرير ِباران شد 
       
      كوير سر به هوايِ به آسمان محتاج 
      دچار مرحمت سر به زير باران شد 
       
      قناتِ مرده ي ما را دوباره احيا كرد 
          و دشت هاي ترك خورده ، سير باران شد 
       
          و چشم ها همه در مسير او خيسند 
          شگفت بدرقه اي در مسير باران شد 
       
          چه رنگ ها كه به هم دستِ بيعت آوردند 
          كماني از بركات غدير باران شد 
       
          ترانه هاي بهاري دل مرا برده ست 
      صداي سوت قطاري، دل مرا برده ست
          
          مسافرم به دياري ببند بار مرا 
          به عزم ديدن ياري ببند بار مرا
       
          سفر، شروع فراق است باخبر هستم 
          اگرچه دوست نداري؛ ببند بار مرا 
       
          بيان قِصه دراز است اندكي بنشين 
          بگويمت به چه كاري ببند بار مرا؟
       
          مرا هواي گلي در سر است، مي بيني
          براي منصب خاري ببند بار مرا 
       
          ببين درون دلم شوق و بيقراري را 
          به قصد كسب قراري ببند بار مرا
       
          تمام راه، من و جاده حرف ها زده ايم 
      غريب گرچه ولي، سربه آشنا زده ايم 
         
          پس از سلام، جواب سلام لازم نيست؟ 
          براي زخمي راه، التيام لازم نيست؟ 
       
          رسيدنم به تو واجب ترين نيازم بود 
          وگرنه باقي درخواست هام، لازم نيست 
       
          براي حاجي احرام بسته ي حرمت 
          دگر زيارت بيت الحرام لازم نيست 
       
          كبوترانه، هواي تو را به پر دارم 
          براي كفتر جلدت كه دام لازم نيست 
       
          اگرچه زشت و سياهم، ولي مگر آقا 
          در اين عمارت شاهي، غلام لازم نيست!؟
       
          اگرچه ساكن اينجام، خانه ام آنجاست
      كبوتري شده ام كاشيانه ام آنجاست 
       
      چه بارگاه قشنگی چه مرقدی داری
      عجب مناره و صحن و چه گنبدی داری
       
      که گفته است غریبی میان ما وقتی 
      همیشه دور و برت رفت و آمدی داری
       
      جناب گل پسر هفتم از قبیله ی یاس
      شمیم روح نواز محمدی داری
       
      به آبروی تو شرمنده آبرو مندست 
      رئوف هستی و الطاف بی حدی داری
       
      میان این همه خوبان که دورتان جمعند 
      خودم که معترفم نوکر بدی داری
       
      و عاشقانه ضریحی پر از غزل دارد 
      ضریح نیست که کندویی از عسل دارد
       
      سپاس آنکه به دنیا ابا الجوادم داد
      سپس گدا شدن خانه زاد یادم داد
       
      ورودم از در باب الجواد واسطه ایست 
      همیشه کم طلبیدم خودش زیادم داد
       
      به من چه شاعرم اصلا خودش که میدانست 
      نه دعبلم نه فرزدق نه با سوادم، داد
       
      جهان سراغ ندارد رئوف تر از او 
      هنوز کاسه ی دستم نشان ندادم داد
       
      در آسمان همه بر نوکریش مفتخرند
      فدای آنکه چنین حُسن انتخابم داد
       
      کشید دست مرا ثامن الحجج رفتم 
      فقیر بودم و مشهد برای حج رفتم...
       
      مصطفي صابر خراساني

     
      دلم شکسته ، دلم را نمی خری آقا
      مرا به صحن بهشتت نمی بری آقا
       
      اگر چه غرق گناهم ولی خبر دارم
      تو آبروی کسی را نمی بری آقا
       
      چقدر خوبی و دل رحم و مهربان ، عاشق
      و در دقایق عمرم شناوری آقا
       
      همیشه از حرمت بوی مهر می آید
      شبیه باغ پر از گل معطری آقا
       
      تمام دفتر شعرم فدای چشمانت
      که از تمام غزلهام بهتری آقا
       
      ولی بدون تو این شعر ها چه دلتنگند
      بدون نام تو اصلا چه دفتری آقا
       
      در اوج بی کسی ام در خیال من هستی
      تویی که یارترین یارو یاوری آقا
       
      علی اصغر ذاکری

    تیزی شمشیر هم تسلیم ابرو می شود
      شیر هم در پای چشمان تو آهو می شود
       
      نیست فرقی بین رب و عبدِ عین رب شده
      گاه ذکرم یا رضا و گاه یا هو می شود
       
      مِهر تو در سنگ هم کار خودش را می کند
      شیشه در همسایگیِ عطر خوشبو می شود
       
      تو به ما پا می دهی و ما کلیمت می شویم
      لال هم در این حرم مرغ سخنگو می شود
       
      دست خالی بودن ما نیست کتمان کردنی
      دست ما هر بار سائل می شود، رو می شود
       
      چشم جاری از تمام چشمه ها بالاتر است
      آب سقاخانه هم محتاج این جو می شود
       
      این مژه هایم اگر پیش تو باشد بهتر است
      لااقل یک گوشه از صحن تو جارو می شود
       
      پنجره پولاد تو آخر شفایم می دهد
      باز هم در صحن های تو هیاهو می شود
       
      علی اکبر لطیفیان

    همیشه قبل هر حرفی برایت شعر می خوانم
      قبولم کن من آداب زیارت را نمی دانم
       
      نمی دانم چرا این قدر با من مهربانی تو
      نمی دانم کنارت میزبانم یا که مهمانم
       
      نگاهم روبروی تو، بلاتکلیف می ماند
      که از لبخند لبریزم، که از گریه فراوانم
       
      به دریا می زنم دریا ضریح توست غرقم کن
      در این امواج پرشوری که من یک قطره از آنم
       
      سکوت هرچه آیینه، نمازم را طمأنینه
      بریز آرامشی دیرینه در سینه پریشانم
       
      تماشا می شوی آیه به آیه در قنوت من
      تویی شرط و شروط من اگر گاهی مسلمانم
       
      اگر سلطان تویی دیگر ابایی نیست می گویم :
      که من یک شاعر درباری ام مداح سلطانم
       
      سید حمید رضا برقعی

      میان این همه غوغا، میان صحن و سرایت
      بگو که می رسد آیا صدای من به صدایت؟
       
      منی که باز برآنم که دعبلانه برایت
      غزل ترانه بخوانم در آرزوی عبایت
       
      من و عبای شما؟ نه من از خودم گله دارم
      من از خودم که شمایی چقدر فاصله دارم
       
      هنوز شعر نگفته توقع صله دارم
      منی که شعر نگفتم مگر به لطف دعایت
       
      چقدر خوب شد آری، نگاهتان به من افتاد
      همان دقیقه که چشمم درست کنج گهرشاد
       
      بدون وقفه به باران امان گریه نمی داد
      هزار تکه شد این من به لطف آینه هایت
       
      چنان که باید و شاید غزل غزل نشدم مست
      که دست من به ضریحت در این سفر نرسیده است
       
      من این نگاه عوامانه را نمی دهم از دست
      اجازه هست بیفتم شبیه سایه به پایت؟
       
      دوباره اشک خداحافظی رسیده به دامن
      دوباره لحظهء تردید بین ماندن و رفتن
       
      و باز مثل همیشه در آستانهء در من ـ
      کبوترانه زمین گیر می شوم به هوایت
      **
       سکوت کرده دوباره جهان برای من و تو
      نبود و نیست صدایی به جز صدای من و تو
       
      و می روم به امید دوباره های من و تو
      میان این همه غوغا میان صحن و سرایت
       
       سید حمید رضا برقعی

      
      وقتی به طوس، جا به کنار تو می‌کنم
      احساس وصل حق، به جوار تو می‌کنم
       
      در بین خلق از همه با آبرو ترم
      چون کسب آبرو ز غبار تو می‌کنم
       
      یک حج به نامه عملم ثبت می‌شود
      با هر قدم که رو به دیار تو می‌کنم
       
      بر یازده امام چو دلتنگ می‌شوم
      می‌آیم و طواف مزار تو می‌کنم…
       
      حاج غلامرضا سازگار

    حس مي‌کنم در مرقدت عطر دعا را
      عطر توسل هاي در باران رها را
       
      غرق اجابت مي شود دست نيازش
      هر کس که مي خواند در اين مرقد خدا را
       
      اي مظهر رأفت براي تو چه سخت است
      خالي ببيني دست محتاج  و گدا را
       
      آهم کبوتر مي‌شود تا گنبد تو
      مي‌آورد فريادهاي يا رضا را
       
      آئينه هاي لطف تو تکثير کردند
      در چشمة دل اشک هاي بي صدا را
       
      آقا کنار پنجره فولادت آخر
      مي‌گيرم از دستت برات کربلا را
       
      اي زائران اينجا دخيل غم ببنديد
      بر آستانش ندبه‌ی «آقا بيا» را
       
      پائين پاي تو غباري مي سرايد
      شعر کرامات نگاه کيميا را
       
      یوسف رحیمی

      در دل خویش غم آل عبا دارم من
      میل جان دادن بر آل کسا دارم من
       
      سر سودا زده ی من به غم خویش خوش است
       دلخوشم با غم و کی میل دوا دارم من
       
      نبوی مکتب و زهرا منش و حیدریم
      قبله ای سوی شه کرب و بلا دارم من 
       
      اغنیا را تو بگو دل به منا خوش دارند
      کعبه ای چون حرم پاک رضا دارم من
       
      تا که آن شاه کند میل به قربانی من
      سر خود بر کف و دل غرق دعا دارم من
       
      آس و پاسم من اگر بین شماها مردم
      صاحبی با حرم  بقعه  طلا دارم من
       
      در میخانه به من باز کن ای شاه رئوف
      که فقط در همه افلاک تو رادارم من
       
      بی نصیبم مکن از گردش چشمت ای دوست
      که دلی سخت گرفتار بلا دارم من
       
      گرچه در چشم خلایق  شده ام خوار  ولی
      در میان  همه مرغان  تو  جا دارم من
       
      دعبل عصر و زمان خودم و  شادم که
      این لیاقت ز عنایات شما دارم من
       
      مجید خضرابی

      با هرم دستهای تو گرما گرفته است
      عشقت عجیب در دل من جا گرفته است
       
      آرامشی شبیه به صحن و سرای تو
      چشمان شوق را به تماشا گرفته است
       
      جان من است! این که شبیه کبوتری
      یک گوشه در کنار تو مأوا گرفته است
       
      آقا به من اجازه ی پرواز می دهی
      بالم زبس نشسته ام اینجا گرفته است
       
      اینجا هزار پنجه ی خورشید پشت ابر
      در انتهای غربت دریا گرفته است
       
      هرکس که حاجتی زتو درخواست می کند
      با چشمهای خیس تمنا گرفته است
       
      دیدم کنار پنجره فولاد مادری
      دستش تمام روزنه ها را گرفته است
       
      "طفلی مریض دارم و دستم به دامنت
      آقا! ... دلم ز مردم دنیا گرفته است"
       
      هر گوشه ای که می نگرم دل شکسته ای
      با تو زبان به شکوه و نجوا گرفته است
       
      معلوم نیست سیطره ی مهربانی ات
      از این حریم تا به کجاها گرفته است
       
      هر صحن و هر رواق تو هرجا به هر زبان
      جمعیتی به ذکر شما پا گرفته است
       
      هر چند عشق ناب تو آقا چو کیمیاست
      بازار عشق بازی ات اما گرفته است
       
      شک نیست هر که زائر شش گوشه می شود
      از آستان لطف تو امضا گرفته است
       
      هر کس هوای کوی ابالفضل می کند
      از تو برات کرب و بلا را گرفته است
       
      دست مرا بگیر ... مرا تا حرم ببر
      کار دلم بدون تو بالا گرفته است...!
       
      باری به دوش دارم و آهی به سینه ام
      این سینه از برای تو آقا گرفته است
       
      هادی ملک پور

     
      هی هول می دهند مرا بین جمعیت 
      گم می شوم دوباره خدا بین جمعیت
       
      معلوم شد شبیه قیامت در این سرا
      فرقی نمی کنند شاه و گدا بین جمعیت 
       
      دیدم خودم فرشته از اینجا عبور کرد
      از لابلای پنجره ها بین جمعیت
       
      تا باز شد دوباره در ، اینجا شلوغ شد
      پیچید یا امام رضا بین جمعیت
       
      امروز هم دوباره مریضی شفا گرفت
      نزدیکی ضریح طلا  بین جمعیت 
       
      من مطمئن شدم که خود آن مسافر است
      تا گفت : التماس دعا بین جمعیت  
       
      مهدی صفی یاری

       
      مثل کبوتران شما گرچه می پرم
      آنها کبوترند و من از جنس دیگرم
       
       دیوارها فضای دلم را گرفته اند
      دیگر هوای پرزدن افتاده از سرم
       
       این شهر بسته بال مرا؛ این حصارها
      تا آسمان کشیده شده در برابرم
       
       گاهی برای بال زدن، آسمان کم است
      یا صحن قدس باید و یا گنبد حرم
       
       آقای من! ببخش اگر بال من شکست
      بر من مگیر خرده اگر کم میاورم
       
       این روزها ببخش اگر دیر میرسم
      گاهی اسیر خانه و فرزند و همسرم
       
       مثل کبوتران شما، نه ! هنوز نه
      مانده است تا قبول کنی یک کبوترم
       
      محسن ناصحی