عاشق هميشه پر شده از اتفاقها
يك چشم وصل و چشم دگر در فراقها
عاشق كبوتر است كه هر بار می پرد 
پرواز مي كند به فراسوي طاقها 
شبهاي عشق دلهره هاي رسيدن اند
مهتابي اند گاه و گهي در محاقها
تاب و تب هميشگي عشق ارثي است ...
از روز اول و ازل اشتياقها 
مشتاق چشم هاي تو هستم امام عشق !
اي آتش نشسته به جان چراغها 
توحيد من به حصن حصين ولايتت 
اي شرط عشق هستي عشق از عنايتت 
باران زد و بهانه ماها رديف شد 
سقفي براي بي سرو پاها رديف شد
پشت در سخاوت سبز ضريح تو 
زيباترين اميد گداها رديف شد 
با لهجه قنوت نگاهت يكي يكي 
زنجيره بلند دعاها رديف شد 
شاعر نشست قافيه را تا سحر كشيد 
وقتي كه مهر ناب شماها رديف شد 
يك بار آمديم زيارت وَ كارمان 
تا روز حشر تا به كجاها رديف شد 
آه اي نگاه دائمي ات در نگاه من 
سلطان شرق و غرب دلم اي پناه من !
اي چشم آب مات شكوه زلالي ات 
خورشيد و ماه عاطفه لايزالي ات 
طعم بلند بنده شدن را چشيده است
هركس گرفت آبروي از ليالي ات 
صدها هزار نوح و سليمان نشسته اند
بر جزر و مد عرش نشينان قالي ات 
صدها هزار شب شد و يكبار هم نخورد 
چشم ستاره اي به شبستان خالي ات 
مهريه تمام عروسان شهر ما 
پرپر شود براي وداع وصالي ات 
اي رافت مداوم محسوس يا رضا 
شاهنشه هميشگي طوس يا رضا 
با تو هواي دست و قلم فرق مي كند 
بي تابي و تلاطم غم فرق مي كند
وقتي كه از حريم تو پايم اجازه خواست 
حال دلم قدم به قدم فرق مي كند
تو بي دريغ زخم مرا مي دهي شفا 
من پر زنم و يا نزنم فرق مي كند ؟ 
تا چشم كار مي كند اينجا شكسته دل 
دل با دل شكسته چه كم فرق مي كند ! 
با ياد كربلا و زيارات مادرت 
جمعه سحر هواي حرم فرق مي كند
گفتيد كربلا و دلم بي شكيب رفت 
تا گريه ي روايت ابن شبيب رفت
 
علیرضا لک

 
سخن به مدح تو بايد فصيح و كامل گفت
هم از شكوه مقامت ، هم از فضائل گفت
شبيه صائبِ صاحب سخن قصيده نوشت
غزل غزل سر زلف تو را چو بيدل گفت
نه چند مثنوي و قطعه و غزل ، بايد
كه شرح قصة حسن تو در رسائل گفت
عبا ، نه ... اينكه گداي شما شدم كافيست
حديث حسن تو كي مي توان چو دعبل گفت
تفضلي ! كه فقط از تو خوانده ام يك عمر
و من نگفته ام و هر چه بود اين دل گفت
زلال اشك مرا از تبار كوثر كن
در آسمان دو دستت مرا كبوتر كن
به قفل بسته كليد اجابت است اينجا
كه آستانة جود و كرامت است اينجا
به دلنوازي جان در رواق او بنشين
چرا كه قبر مسيحاي عترت است اينجا
بكوش تا پرِ پروانه اش شوي ،‌ زيرا
پر از تلأ لؤ شمع هدايت است اينجا
زلال اشك تو از چشمة خلوص دل
هميشه إذن دخولِ زيارت است اينجا
نه ديدن حرم و قبر و صحن و گلدسته
هدف وصال حقيقي حضرت است اينجا
دوباره كسبِ ثواب هزار حج كردم
طواف قبرِ تو يا ثامن الحجج كردم
ببين كه حال و هواي حرم چه عرفانيست
پر از بلور و كبوتر پر از چراغانيست
به لطف گنبد و گلدسته هاي زر پوشش‌
هميشه صحن حرم پر فروغ و نورانيست
كجاست روضة رضوان به غير از اين مرقد
كجاست جنت الأعلي اگر كه اينجا نيست
صداي پر زدن بال جبرئيل است اين
در ازدحام حرم گرمِ عطر افشانيست
حديث سلسله از يادمان نخواهد رفت
ولايتت به خدا شرطي از مسلمانيست
هزار مرتبه شكر خدا كه نور تو
چراغ زندگي مردمان ايرانيست
كتاب رأفت و مهرت پر از حكايتها
نظيرِ قصة آن پير مرد سلمانيست
ز يادِ مردمِ سايه نشين ايوانت
نرفته خاطره هاي نماز بارانت
سلام ! مظهر يكتاي « ليس إلا هو » 
سلام ! حضرت خورشيد ! ماهِ يوسف رو
مقام عصمتتان « إنما يريد الله »
قسم به اشهد أن لا اله الا هو
شبي نشان بده از باب « يطمئن قلوب »
به چشم خسته­ مان گوشه اي از آن ابرو
دخيل گريه ببنديد زائران اينجا
به حلقه هاي ضريح مطهر از هر سو
چگونه ضامن دلهاي ما نخواهد شد
رئوف شهر كه كرده ضمانت آهو
خوشا به حال كسي كه شبيه اهل نظر
به خدمت حرمش گيرد از مژه جارو
غباري از اثر رفت و آمدش شايد
شبيه فرش حرم بر روي سرش باشد
هميشه باغ لبش غنچة تبسم داشت
كه خنده با لب نورانيش تفاهم داشت
تمام عمر شريفش ، مكارم الأخلاق
به لحظه لحظة  اوقات او تجسم داشت
اگر امام رئوف است ، بسكه همواره
به سينه دغدغة مشكلات مردم داشت      
براي رزق تمامِ كبوتران شهر
حياط خانة آقا هميشه گندم داشت
هر آنكه جرعه اي از جام معرفت نوشيد
سري به خاك قدوم امام هشتم داشت
و هر فرشته براي تبرك بالش
به خاك راه امامِ رضا تيمم داشت
براي ما به جز اين آستان پناهي نيست
از آسمانِ حرم تا بهشت راهي نيست
تويي كه اين همه دارالشفايِ دل داري
نرفته از حرمت نا اميد بيماري
دوباره نغمة نقّاره خانه مي آيد
شفا گرفته كسي با تفضّلت ! آري
كجاست گوش دلي تا كه بشنود هر روز
از اين ترنم نقاره بانگ بيداري
دو بال پر زدنت را قنوت اشكت كن
ببين براي پريدن عجب سبكباري
دوباره پنجره فولاد و إذن كرب و بلا
ميان صحن حرم شد چه گريه بازاري
دوباره روضه گرفتند زائران اينجا
بياد مشك عطش نوش و خشك سرداري
رهاست در نفس اين حرم شميم ياس
به ياد علقمه و قبر حضرت عباس
 
 یوسف رحیمی
 
 ********************

رسید تا فلکه آب و روبروی حرم
گذاشت دست به سینه : سلام سوی حرم
لب زمین دو چشمش دوباره باران خورد
در آستانه دریا گرفت بوی حرم
گذاشت صورت خود را به صورت یک در
نفس کشید و نفس شد به رنگ و روی حرم
تمام حس عطش را به کاسه ها نوشید
و پر شد از تب و تاب لب سبوی حرم
در آن طرف پدری که خمیده . با گریه
گره زده پسرش را به آبروی حرم
چقدر قطره به دریا رسیدنش زیباست
چقدر زمزمه جاری شده به جوی حرم
در ازدحام توسل ز چشم من گم شد
ضریح بود و هزاران دعای توی حرم
شکست بین نماز زیارت آقا
شکست و ریخت قنوتش به گفتگوی حرم
***
شفا گرفته مریضی .....زدند نقاره
صدای معجزه پیدا شد از گلوی حرم
***
گذاشت دست به سینه .عقب عقب برگشت
رسید تا فلکه آب و روبروی حرم
 
علیرضا لک

.

 
آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حرمت ملجأ درماندگان
دور مران از در و راهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اذن به یک لحظه نگاهم بده
لشگر شیطان به کمین من است
بی کسم ای شاه پناهم بد
در شب اول که به قبرم نهند
نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطابخش همه عالمی
جمله حاجات مرا هم بده

زمانش رسیده بیا و دعا کن
بیا درد را با دعایت دوا کن
 
زمانش رسیده سبک بال باشی
دلت را ز بند تعلّق رها کن
 
اگر خواستی پاک گردی؛خودت را
مقیم حرم خانه ی إنّما کن
 
اگر خواستی محرم راز گردی
بیا و مِس قلب تیره طلا کن
 
اگر کارت از هر لحاظی گِره خورد
علی ابن موسی الرّضا را صدا کن
 
امامی که در مهربانی به نام است
بیا در حریم رضا بار عام است
 
توئی هشتمین گل ز باغ ولایت
خدا و تو دارید از هم رضایت
 
شنیدم که پا بر زمین می گذاری
چراغان نمودم دلم را برایت
 
به لبها (نعم) داری و (لا) نداری
نرفته کسی از درت بی عنایت
 
هر آنچه که خواهد عطا می نمائی
ندارد کرم در نگاهت نهایت
 
هر آنکس که خواهد سه جا پیشش آئی...
...کند یک زیارت برایش کفایت
 
زیارت در این بارگاه مطهّر
بود با هزار عمره و حج برابر
 
به غیر از پناهت؛ پناهی نداریم
به جز روی تو قبله گاهی نداریم
 
برای رسیدن به راه سعادت
به غیر از مسیر تو راهی نداریم
 
همیشه هر آنچه که خواهیم داری
ولی آنچه را تو بخواهی نداریم
 
مگر غیر از این است که تو ثوابی 
و ما پیش تو جز گناهی نداریم
 
قبول است؛ اما ولایت که داریم
نگو عزّت و شأن و جاهی نداریم
 
توئی عزّت و شأن و جاهم رضاجان
منم یک رعیّت،تو شاهم رضاجان
 
ألا ای مرادم،به عشقت مریدم
تو هستی امید دل نا امیدم
 
بلای محبّت بلا نیست هرگز
بلای تو را من به جانم خریدم
 
کمک کرد جبریل تا عرش رفتم
رسیدم به جائی که جز تو ندیدم
 
ندا آمد از غیب روی خدا چیست؟
منم روی ماهت به صفحه کشیدم
 
بهشت خدا را تصوّر نمودم
همین که به باب الجوادت رسیدم
 
تو رضوان...تو جنّت...تو خُلد برینی
تو مهمان نه، آقای ایران زمینی
 
برای خزانیِ قلبم بهاری
تو زیباترین جلوه ی روزگاری
 
برای تو کاری ندارد که من هم
برایت شوم خادم افتخاری
 
اگر خادم افتخاری نشد پس...
...بده لاأقل منصب کفشداری
 
سه جا وعده کردی بیائی سراغم
مبادا که من را تو تنها گذاری
 
شنیدم که پلک دو چشمت شده زخم
چقدر اشک ریز شهِ نی سواری
 
به هر بزم و هر انجمن گریه کردی
تو بر غارت پیرهن گریه کردی
 
علی اصغر انصاریان
 
********************
 

 
دل سودا زده سامان نپذیرد هرگز
کافر چشم تو برهان نپذیرد هرگز
 
آنکه بیمار نگاهی شده هنگام سحر
منت مرهم و درمان نپذیرد هرگز
 
با نگاه تو اگر عاشقی آغاز شود
جز به دیدار که پایان نپذیرد هرگز
 
دل اگر خانه ی هر بی سر و پایی گردد
اثر از گفته ی خوبان نپذیرد هرگز
 
عمر بی معرفت آبی است که از جو رفته
این زیانی است که جبران نپذیرد هرگز
 
ما در خانه ی سلطان سر و سامان داریم
هرچه داریم ز آقای خراسان داریم
 
با دم قدسی معشوق نفس تازه کنم
تا که قدری سخن از یار خوش آوازه کنم
 
صحن گردی حرم وقت سحر می خواهم
تا صفای دل شیدا زده اندازه کنم
 
بین هشتی حرم گر بکشیدم بر دار
سر سودایی خود زینت دروازه کنم
 
سرگذشت من و تو گشته کرمنامه ی عشق
هر سحر پای مناجات دلی تازه کنم
 
تار گیسو طلبم تا که ورق های دلم
همچو یک مصحف پر درد به شیرازه کنم
 
نام این مصحف دل را بگذارم ز قضا
قصه ی یک سگ ولگرد و کرامات رضا
 
تا که بر گنبد تو دیده ام از دور افتاد
ناگهان در دل آلوده ی من شور افتاد
 
اولین بار که دیدم حرمت را گفتم:
ای سلیمان به سرایت گذر مور افتاد
 
بی پناه آمدم و خوب پناهم دادی
راهم از حادثه در دولت منصور افتاد
 
تا به خود آمده دیدم که دل از دستم رفت
وسط آینه ام چشمه ای از نور افتاد
 
نه بگویم که کلیمم حرمت عرش خداست
اتفاقی ره موسای دل از طور افتاد
 
یک قدم سوی تو با عمره برابر گردد
کعبه هم دور سر گنبد تو می گردد
 
ای که ناگفته ز اسرار دلم آگاهی
دستگیر دل هر خسته دل و گمراهی
 
ز عنایات رئوفانه ی تو فهمیدم
که نه من بلکه همیشه تو مرا می خواهی
 
در بهشت تو نهم پای چو با کوهی درد
تو طبیبانه دوا می کنی اش با آهی
 
من گدا زاده و تو نسل به نسلت سلطان
خوش برازنده ی تو صحن و سرای شاهی
 
حاجت از دل نگذشته تو روا می سازی
ای که ناگفته ز اسرار دلم آگاهی
 
من مسلمان شده ی نیمه نگاهت هستم
لحظه ی مرگ بیا دیده به راهت هستم
 
دل بیمار مرا فرصت درمانی ده
با دم قدسی ات ای دوست مرا جانی ده
 
قبل از آنی که گناهم نفسم را گیرد
آمدم توبه کنم مهلت جبرانی ده
 
همچنان زلف پریشان تو آواره شدم
به دل خانه خرابم سر و سامانی ده
 
شوری اشک چشیدم که نمک گیر شدم
سر این سفره به من رزق فراوانی ده
 
حمدلله که سر کوی تو زنجیر شدم
استخوانی به سگ خانه ات ارزانی ده
 
لحظه ی مرگ قدم رنجه کن و بر ما هم
فیض دیدار چون آن عاشق سلمانی ده
 
از تو من روزی شبهای محرم خواهم
چشم پر گریه ای و سینه ی سوزانی ده
 
سفره ی عاشقی ام را تو بیا کامل کن
عصر روز عرفه فرصت قربانی ده
 
در حریمت خبر از عرش خدا می آید
بوی سیب حرم کرببلا می آید
 
آمدی تا که به نامت دل ما زنده شود
یادی از فاطمه و شیر خدا زنده شود
 
آمدی تا  سند شیعگی ما باشی
با نفس های تو تسبیح و دعا زنده شود
 
آمدی تا ز پی ات خواهرت آواره شود
یاد آوارگی شام بلا زنده شود
 
پلک زخمی تو از خاطره ی گودال است
آمدی روضه ی آن رأس جدا زنده شود 
 
امر کردی به همه گریه کنند بهر حسین
تا غم بی کفن کرببلا زنده شود
 
جد مظلوم تو را با لب عطشان کشتند
خواهرش دید و به گیسوی پریشان کشتند
 
قاسم نعمتی
  
********************

بايد به قد عرش خدا قابلم کنند 
شايد به خاک پاي شما نازلم کنند
 
دل مي کنم از آنکه دل ازتو بريده است
دل مي دهم به دست تو تا بي دلم کنند 
 
امشب کميت شعرم اگر لنگ مي زند 
فردا به لطف چشم شما دعبلم کنند
 
ايمان راستين هزاران رسول را 
آميخته اگر که در آب و گلم کنند.....
 
....شايد خدا بخواهد و با گوشه چشم تان
بر رتبه ي غلامی تان نائلم کنند 
 
وقتي سرشت آب و گلم را ازل خدا
بر آن نوشت رعيت سلطان ارتضا
 
در هشتمين دمي که خدا بر زمين دميد 
بوي بهشت هفتم او ناگهان وزید
 
از شش جهت نسيم خبر داد و بعد از آن 
از پنجره صداي اذان خدا رسيد 
 
چار عنصر از ولادت او جان گرفته اند
يعني زمين به يمن وجودش نفس کشيد
 
از صلب سومين گل سرخ خدا حسين 
ايران گرفته بوي دو آلاله ي سپيد
 
از هشت بيخود اين همه پايين نيامدم
يک حرف بيشتر چه کسي از خدا شنيد
 
توحيد ، حرف محوري دين انبياست
شرط رضا  به حکم أنا من شروطهاست
 
از برکتت نبود اگر ، نان نداشتيم 
باران نبود غير بيابان نداشتيم
 
سوگند بر تو اي سر و سامان زندگي 
بي تو نه سر که اين همه سامان نداشتيم
 
اين حوزه ها نفس به هواي تو مي کشند 
لطفت اگر نبود ، مسلمان نداشتيم
 
اي آرزوي هر سفر دل از ابتدا
ما قبله اي به غير خراسان نداشتيم 
 
ما رعيت ري ايم که سلطان به جز رضا 
ارباب جز حسين  در ايران نداشتيم
 
خون حسين دررگ ودرريشه ي من است
  علم رضا  معّلم انديشه ي من است
 
بالا بلند گفته که طوبي تر از تو نيست
يوسف به حرف آمده زيباتر از تو نيست
 
گفتند پاره ي تن پيغمبر مني
انگار بعد فاطمه زهراتر از تو نيست
 
برگ درخت کاشته ي دستهاي تو
باشد گواه ما ، که مسيحاتر از تو نيست
 
اين قطره ها به سمت شما رود مي شوند
آخر در اين ديار که درياتر از تو نيست
 
ما تشنه ايم ، تشنه دست نوازشت
آبي در اين سراچه گواراتر از تو نيست
 
اين کوهها به عشق شما هشت مي شوند
يادآوران نام تو در دشت مي شوند
 
آرامشي اگرچه سراسر تلاطمي 
درياي بيکرانه ي اميد مردمي
 
بند آورد زبان مرا بارگاه تو
 اي آنکه رستخير عظيم تکلمي 
 
هر بار نام مادرتان را مي آورم 
گل مي کند کناره اشکت تبسمي
 
شاعر کنار حُسن لب تو سروده است
روییده لاله در دل اين سبز گندمي
 
من چون غبار گرم طوافم به دور تو
تو قبله گاه هفتم و خورشيد هشتمي 
 
در هفت شهر عشق به جز تو که ثامني
آهو ی چشم هاي مرا نيست ضامني
 
چشم اميد بر در لطف تو بسته است
هر زائري که گوشه ي صحنت نشسته است
 
 باراني است حال و هواي دو ديده ام
اينجا هميشه کاسه ي چشمم شکسته است
 
از باب جبرئيل به پا بوست آمدن 
از آسمان رسيده و رسمي خجسته است
 
آن پيرمرد تشنه در آن گوشه ي حرم 
از راه دور آمده و سخت خسته است
 
با صد اميد حاجت اين بار خويش را 
با پارچه به پنجره فولاد بسته است
 
وا شد گره ز پارچه ، حاجت روا شده است
يعني که زائر حرم کربلا شده است
 
با ياد خاطرات سفر با عشيره ام 
بر عکس يادگاري باصحن ، خيره ام
 
از بس دلم شکسته براي زيارتت 
با اشک شوق گرم وضوي جبيره ام
 
ياد غروب هاي زيارت هنوز هم 
گاهی پی  دو جرعه ي جامع کبيره ام
 
يا "قادة الهداه و يا سادة الولاه"
مستبصرٌ بشأنکم ، اين است سيره ام
 
فرموده ايد ؛ فعلکم الخير يا رضا
اي هشتمين کلامکم النور ، تيره ام
 
از بس گناه دور و برم را گرفته است
چون تک درخت خشک ميان جزيره ام
 
ما هم شنيده ايم که فرموده اي شما
هستم در انتظار ظهور نبيره ام
 
دعبل کجاست تا بنويسد در اين فراز
عجل علي ظهورک يا فارس الحجاز
 
محسن عرب خالقي
 

آنانکه عاشقند به دنبال دلبرند 
هر جا که می روند تعلق نمی برند 
 
از آنچه که وبال ببینند خالی اند 
عشاق روزگار ، سبکبال می پرند 
 
پرواز می کنند به هر جا که جلوه ای ست
گاهی ملائک اند و گاهی کبوترند 
 
دل را به دست هر کس و ناکس نمی دهند
دلداده ی قدیمی آل پیمبرند 
 
آنان که عاشق علی و فاطمه شدند 
مدیون خانواده موسی بن جعفرند !
 
ما عاشقیم عاشق زهرا و حیدریم
ما شیعیان کشور موسی بن جعفریم 
 
آدم بدون مهر تو انسان نمی شود 
سلمان بدون عشق مسلمان نمی شود 
 
آن گردنی که تیغ تو را بوسه می زند 
سوگند می خوریم ، پشیمان نمی شود 
 
وقتی کبوتران حریمت ، گرسنه اند 
گندم برای سفره ما ، نان نمی شود 
 
باید هزار قرن ، حکومت کنی مرا 
سلطان چند روزه ، که سلطان نمی شود
 
تو خوب جایی آمده ای سروری کنی 
هر رعیتی که رعیت ایران نمی شود 
 
تو هشتمین پیمبر قرآنی منی 
حق خدا و حق مسلمانی منی 
 
تو آسمان عشقی و خورشید گنبدی 
خورشید هشتمی و به ایران خوش آمدی 
 
تو کربلایی و نجفی و مدینه ای 
یعنی شهید و شاهد و مشهود و مشهدی 
 
نُه چشمه از علوم ، به قلب تو جاری است 
با این حساب ، عالم آل محمدی 
 
تو آمدی و آمدنت رفتنی نداشت 
مانند آفتاب تو در رفت و آمدی 
 
ای آبروی جن و ملک خاکبوسی ات 
عالم فدای جلوه شمس الشموسی ات 
 
زائر شدم نسیم ، صدای مرا گرفت 
از دستم التماس دعای مرا گرفت
 
یک شب کنار پنجره فولاد ، مادرم 
آن قدر گریه کرد ، شفای مرا گرفت 
 
یک پارچه گره زد و تا سالهای سال
« سهمیه امام رضا » ی مرا گرفت  
 
صحن تو ، آسمان تو ، گنبد طلای تو 
حتی مجال کرب و بلای مرا گرفت 
 
ایمان نداشتم که ضمانت کنی مرا 
تا اینکه آهو آمد و جای مرا گرفت 
 
ای دستگیر صبح قیامت سرم فدات 
هم خانواده هم پدر و مادرم فدات 
 
ای مهربانترین کرم سفره ی گدا
یا ایها الرئوفی و یا ایها الرضا 
 
امشب خدا کند که تو را ای حضور سبز 
این قوم اشتباه نگیرند با خدا 
 
ای لطف بی نهایت شبهای زائران 
یکبار ما ، سه بار شما ، پیش ما بیا 
 
با گریه های توست اگر گریه می کنیم 
ای روضه خوان گریه ی ابن شبیب ها
 
یابن شبیب گریه فقط بر غم حسین 
یابن شبیب گریه فقط بهر کربلا 
 
یابن شبیب جد مرا سر بریده اند 
پیش نگاه عمه ما سر بریده اند 
 
علی اکبر لطیفیان
 
********************
  

گاهی که با نیاز دلم ناز می کنی
داری مرا دقیق برانداز می کنی
 
یعنی نگاه می کنی اول کجایم و
بعدا مرا به سمت خود آغاز می کنی
 
دارم دوباره شاعرتان می شوم مرا
داری دوباره قافیه پرداز می کنی
 
تازه شدم شبیه پسر بچه ای که تو
پیش ضریح می بریش ناز می کنی
 
حس می کنم که وقت دعا لطف خویش را
از لابلای جمعیت ابراز می کنی
 
گاهی برای تو همه تن سوز می شوم
تو در عوض همیشه مرا ساز می کنی
 
از خوبی شماست که خوب کم مرا
تو در حساب خویش پس انداز می کنی
 
گاهی کنار پنجره ات بسته می شوم
گاهی میایی و گره را باز می کنی
 
بر پرده ، زنده کردن شیرت عجیب نیست
هرشب مسیح معجزه ! اعجاز می کنی
 
اینبار هم شبیه خودم نه شبیه تو
دل می دهم به پنجره های ضریح تو 
 
آهو که نه کبوترتان نه که آدمیم
تا با توایم پس همه عمر با همیم
 
فرقی نمی کند که چه هستیم یا که ایم
ما هرچه هست شیعه گیت را مصممیم
 
گاهی برای منبرتان مثل دعبلیم
گاهی برای نخل ولای تو میثمیم
 
لرزان نمی شویم به بادی که می وزد
به ریشه های حبّ تو وصلیم ، محکمیم
 
حاتم کجا و سفره احسانتان کجا
ما جیره خوار سفره ارباب حاتمیم
 
ما زنده با توایم و دم از تو گرفته ایم
پس ما برای کشته شدن هم مقدمیم
 
مدیون آن کسیم که مارا به تو سپرد
عمریست زیر سایه تو زیر پرچمیم
 
ما را زیاد و کم ننوشتند ، واحدیم
گاهی اگر زیاد و زمانی اگر کمیم
 
کم گریه می کنیم ولیکن موثریم
یعنی شبیه بارش باران نم نمیم
 
یابن الشّبیب خواندنمان را که دیده ای
دیدی که در عزای شهید محرمیم
 
این ویژ گیّ روضه جد غریب توست
که ما هنوز با غم تو غرق ماتمیم
 
اینبار هم دلی که شکسته است را بخر
لطفی کن و دوباره مرا کربلا ببر
 
محسن ناصحی
 
********************

 
این چه حسی است که امشب به دلم پاداده
به من کورچنین میل تماشا داده
 
خانه حضرت موسی شده وادی بهشت
گوئیا بازخدا حضرت عیسی داده
 
مریم است اینکه در آغوش خود عیسی دارد
یا خدا فاطمه را مولد زیبا داده
 
چه کسی آمده که باز عطش آورده
نکند باز خداحضرت سقاداده
 
نبی آمد,علی آمد,حسن آمد,نه حسین
همه را دست خدا بر رخ او جاداده
 
خوش بحال دل ماچون حرمش ایران است
پرچم نوکریش فاطمه بر ماداده
 
حرمت وادی طوراست که حاجت دارم
خادم پیرحرم حاجت من را داده
 
روز اول به تو و گنبد و گلدسته تو
حضرت ذات احد نمره بالا داده
 
صحن توصحن بهشت است خدایی چونکه
نقشه صحن تورا حضرت زهرا داده
 
مهدی نظری
 
********************

 
گلدسته های مرقدتان پایه های عرش
فانوس های ساحل بی انتهای عرش
 
بر ساحت ضریح تو انس و ملک دخیل
آیینه کاری حرمت کار جبرئیل
 
زوار خاکی حرمت کبریایی اند
سرگرم کار و کسب شریف گدایی اند
 
هرلحظه فطرس آمده پابوسی شما
طفلی همیشه مانده پرش زیر دست و پا
 
لاهوتیان مقلد احکام عشقتان
می خوارگان دائمی جام عشقتان
 
ای قبله ی نیاز سماواتیان رضا
پیر مُغان دیر خراباتیان رضا
 
صدها ستاره مست شراب نگاهتان
بال فرشته های سما فرش راهتان
 
پیغمبران ز محضرتان فیض می برند
بهر کبوتران حرم دانه می خرند
 
روح الامین به لطف شما دل سپرده است
او با کبوتران حرم دانه خورده است
 
امشب دخیل پنجره فولاد می شوم
در بیستون عشق تو فرهاد می شوم
 
ای نور لایزال،بگو با دلم سخن
شد بقعه ی مطهرتان کوه طور من
 
شیرین دهن،حدیث تو طعم عسل دهد
زیبا سخن،کلام تو عطر غزل دهد
 
آقا نگاهتان به گلم روح داده است
تاثیر چشم های شما فوق العاده است
 
من کافر نگاه اهورایی توأم
مجذوب طرز خنده ی زهرایی توأم
 
در بین پیروان تو ملحد ترین منم
زندیقی رسیده به مرز یقین منم
 
تا بت پرست کعبه ی خال شما شدم
زاهد ترین خلیفه ملک خدا شدم
 
از زیر قبه ی تو به معراج می روم
دیوانه وار در پی حلاج می روم
 
قرآن مقام شامخ تان را ستوده است
گنجینه ی حقایق خود را گشوده است
 
با گوشه چشم فاطمی خود چها کنی!
سنگ سیاه قلب مرا کهربا کنی
 
من از پل صراط جزا پرت می شوم
دستم اگر به روز قیامت رها کنی
 
آقا چه می شود که مرا در صف حساب
از لا به لای آن همه آدم سوا کنی
 
آقا چه می شود که شوم مَحرم و شما
من را برای دیدن زهرا صدا کنی
 
آقا سعادت دو جهان قسمتم شود
یک بار اگر برای غلامت دعا کنی...
 
وحید قاسمی

امشب دوباره بنده ی خوب خدا شدم

چون که دخیل اسم امام رضا شدم

شیطان مرا به وادی غفلت کشانده بود

نام تو را که بردم از این خواب پا شدم

دیدم کنار سفره ی زهرا نشسته ام

در بین زائران تو وقتی که جا شدم

لطفت گرفت دست مرا از همان شبی

که زائر همیشه ی این کوچه ها شدم

یک بار در حریم شما گریه کردم و

یک عمر با دعای شما با صفا شدم

وقتی که آمدم حرم مشهدالرضا

دیدم که زائر حرم کربلا شدم

وقتی برات کرببلا می شود گرفت 

پس از غبار صحن شفا، می شود گرفت 

صبح حریم تو به سحر طعنه می زند

صحن و سرای تو به گهر طعنه می زند

سنگ حریم تو که کف پای زائر است

هر ثانیه به سنگ حجر طعنه می زند

این صحبت ستاره و خورشید و ابر هاست

والله گنبدت به قمر طعنه می زند

شیرینی زیارت تو چیز دیگری ست

طعم زیارتت به شِکر طعنه می زند

نقش و نگارهای ضریح قشنگ تو

بر واژه های ناب هنر طعنه می زند

بر پایه های عرش و بلندای نُه فلک

گلدسته های توست اگر طعنه می زند

یوسف جمال ها به رخت غبطه می خورند

با دیدن ضریح تو انگشت می بُرند  

لعل لب تو گوهر موسی بن جعفر است

اشک تو مثل باده و چشم تو ساغر است

هر کس که در حیاط شما آب خورده است

می گوید آب صحن شما جام کوثر است

یوسف اگر چه این همه زیبا و دیدنی ست

اما جمال فاطمی ات دیدنی تر است

از آن شبی که دامنتان را گرفته ام

شکر خدا مریض من امروز بهتر است

از عالمان کشور شیعه شنیده ام

با کربلا زیارت مشهد برابر است

تو پارۀ تنی به نبی مثل فاطمه

این حرف من که نیست حدیث پیمبر است

امشب دوباره دیدم حدیث جواد را:

(بابای من زیارتش از کعبه برتر است)

آقا طواف کعبه اگر هفت مرتبه است

قطعاً طواف کوی شما هشت مرتبه است

آقا خوشا به حال کسی که کنار توست

ایران نه عرش و فرش در این سایه سار توست

خورشید هم به خاک حرم بوسه می زند

از صبح تا غروب فقط در جوار توست

می آید و به خاک حرم سجده می کند

این هم یکی ز معجزه های غبار توست

از آن زمان که صاحب صحن و حرم شدی

در حسرت نگاه به سنگ مزار توست

تو آمدی و صاحب ایران ما شدی

پس هر چه عزت ست فقط اعتبار توست

ایران ما به کل جهان فخر می کند

این سربلندی و شرف و ناز، کار توست

عشقت اگر نبود که ایمان نداشتیم

آقای من بدون تو سلطان نداشتیم

ما را برای نوکریِ خود سوا کنید

با یک نگاه قلب مرا با صفا کنید

ما زخم خورده ایم، به یمن حضورتان

درد دل شکستۀ ما را دوا کنید

کی می شود که با مدد صاحب الزمان

در سینۀ بقیع ضریحی بنا کنید

کی می شود که مثل حریم قشنگتان

گلدستۀ امام حسن را طلا کنید

امشب به حق چادر خاکی فاطمه

آقا گره ز کار من خسته وا کنید

در روضه های خاصّتان یا ابالحسن

یکبار هم شده منِ بد را صدا کنید

ما آمدیم باز صدایت کنیم که

ما را دوباره راهیِ کرببلا کنید

بوی محرم است که از دور می رسد

فصل زمینه نوحه دم و شور می رسد 

مهدی نظری

      ديشب پر ِ من كبوتر بامت شد
      آهوي بياباني من رامت شد
      حالا دلِ من پيمبر نامت شد
      از معجزه ي درخت بادامت شد
      امروز اگر مريض درمان توام
       
      تو آينه ميشوي زلالم بكني
      با طرز نگات خوش به حالم بكني
      يا فكري به حال خشكسالم بكني
      يا فكري به حال پرّ و بالم بكني
      من منتظر ِ نماز باران توام
       
      هرچند بَدَم اگر كه بهتر نشدم
      پيش كرم تو شاه گداتر نشدم
      در بارگهت اگرچه نوكر نشدم
      هرچند كه آهو و كبوتر نشدم
      گر پا بدهي سگِ نگهبان توام
       
      هرچند به اين سو و به آن سو نزدم
      هرچند به اين كو و به آن كو نزدم
      پيش تو به آفتاب هم رو نزدم
      در صحن تو من اگرچه جارو نزدم
      مشغول غلامي غلامان توام
       
      در سجده به پاي تو هزاران آدم
      جاروكش صحن تو هزاران مريم
      محتاج دعاي تو هزاران خاتم
      اي شاه گداي تو هزاران حاتم
      من نيز يكي از اين هزاران توام
       
      علي اكبر لطيفيان

      باز هم دربدر شب شدم ای نور سلام 
      باز هم زائرتان نیستم از دور سلام
      با زبانی که به ذکرت شده مأمور سلام
      به سلیمان برسد از طرف مور سلام
       
      کاش سمت حرمت باز شود پنجره ها
      باز از دوریت افتاده به کارم گره ها
       
      ننوشته ست گنهکار نیاید به حرم
      پس بیایید اگر خوب و اگر بد به حرم
      برسد خواهش این ناله ی ممتد به حرم
      زود ما را برسانید به مشهد به حرم
       
      مست از آنیم که از باده به خم آمده ایم
      ما سفارش شده ایم، از ره قم آمده ایم
       
      یاد دادید به ما رنج کشیدن زیباست
      پس از این فاصله تا طوس دویدن زیباست
      پا برهنه شدن و جامه دریدن زیباست
      بعد هم پای ضریح تو رسیدن زیباست
       
      پیچش قافله ی ما که به سوی نور است
      رگه ای در دل فیروزه ی نیشابور است
       
      چه خبر در حرم ضامن آهو شده است؟
      صحن ها بیشتر از پیش چه خوش بو شده است
      طرف پنجره فولاد هیاهو شده است
      باز یک چشمه از آن لطف و کرم رو شده است
       
      مادری گریه کنان ذکر رضا می گیرد
      دست و پای فلجی باز شفا می گیرد
       
      با شفا از تو، چه زیبا شده بیمار شدن
      به تو وابسته شدن با تو گرفتار شدن
      کار من هست فقط گرمی بازار شدن
      گر چه در باور من نیست خریدار شدن...
       
      یوسفم باش، بدون تو کجا برگردم؟
      من برایت دو سه تا بیت کلاف آوردم
       
      تو خودت خواسته ای دار و ندارم باشی
      کاش لطفی کنی و آخر کارم باشی
      مرد سلمانی تو باشم و یارم باشی
      لحظه ی مرگ بیایی و کنارم باشی
       
      قول دادی به همه پس به خدا می آیی
      هر که یک بار بیاید تو سه جا می آیی
       
      مجید تال

      ضريح، اشک، دخيل، آه يک گدا يعنی
      نگاه، عشق، تمناي کربلا، يعنی
      دو چشم خيس، دو دست، اين دل، اين دعا، يعني
      شتاب نور، صدا، حضرت رضا، يعني
       
      دوباره آمده تا محض خاطر دوري 
      دل شکسته من را ز صحن جمهوري 
       
      سوار بال ملائک به کربلا ببرد 
      و بي مقدمه از سعي تا صفا ببرد 
      کنار علقمه نزديک شط مرا ببرد 
      و اوج گيرد و تا گنبدي طلا ببرد 
       
      ميان گريه افلاک در حوالي صحن 
      درست در جلوي سنگ فرش خالي صحن 
       
      به زير پرچم سرخي فرود مي آيم 
      شبيه کرنش امواج رود مي آيم 
      و لحظه اي که براي ورود مي آيم 
      اگر اجازه دهد با سجود مي آيم 
       
      و قبل از آنکه به دور حرم طواف کنم 
      در آن دقيقه حساس اعتراف کنم 
       
      پر فرشته شده فرش زائران اينجا 
      نگاه مي شود انداخت بر جنان اينجا 
      حرم که داده به زُوار خود امان اينجا 
      بناست کعبه بچرخد به دور آن اينجا 
       
      به واقعيت اين امر معترف شد دل 
      سپس مقابل شش گوشه معتکف شد دل 
       
      کمي گذشت صداي فرشته ها آمد 
      صداي يک دل خسته ميان جزر و مد 
      صداي پر زدن کفتران يک گنبد 
      و بعد حضرت سلطان، نگاه من، مشهد 
       
      پس از زيارت دل، مثل کفتران حرم 
      دوباره پنجره فولاد، عشق، اشک، قدم 
       
      دوباره صحنه يک صحن و يک گدا، يعنی
      دوباره معني يک بام و دو هوا، يعنی
      دلي شکسته، قسم، عشق، کربلا، يعنی
      سخاوت و کرم حضرت رضا، يعنی
       
      کسي که عاشق ديدار صحن کرب و بلاست 
      خوش آمدست، جواز مسافرت با ماست
       
      مسعود يوسف پور