اشعار ولادت حضرت معصومه (س)

السلام اي بانوي ايران زمين

نم نمك بوي بهاران ميرسد

بوي سرسبزي ريحان ميرسد

باز دل ها در تلاطم آمده

بار ديگر باز طوفان ميرسد

باظهورش در كوير قم ولي

حلم و علم و فضل و عرفان ميرسد

عيدي ام شكي ندارم امشب از

سوي آقاي خراسان ميرسد

مژده اي دادند اي هم ميهنان

خواهر سلطان ايران ميرسد

شاه بانوي من است و سرخوشم

از بهشتش بوي سوهان ميرسد

از سر ديوانگي حالم بد است

آرزويم يك سفر قم-مشهد است

مريم و حوا وهاجر آمده

نه غلط گفتم كه بهتر آمده

عاشقانه باز هم دل ميدهيم

دلبرانه باز دلبر آمده

اختيار آفرينش دست اوست

شافع فرداي محشر آمده

مجتهده عالمه چون عمه اش

راوي الله اكبر ‌آمده

قاطعانه گويمت اغراق نيست

چون خود زهراي اطهر آمده

آسماني ها همه كف ميزنند

دختر موسي بن جعفر آمده

تربت پاكش حريم كبرياست

هستي سلطان علي موسي الرضاست

عشق هم با او تباني ميكند

سينه ها را آسماني ميكند

روز محشر روز رستاخيز هم

چادر او سايه باني ميكند

در مدينه همچو جد خود علي

با يتيمان مهرباني ميكند

رونوشت دست خطش حجت است

جاي بابا حكم راني ميكند

او كريمه است و زمهمانان خود

با كرامت ميزباني ميكند

جاي جايش خانه داري كرده است

جاي جايش روضه خواني ميكند

رزق و روزي محرم ميدهد

حال گريه اشك نم نم ميدهد

دختري اعجوبه و زهراترين

در ميان عالمين زيباترين

نطق او نطق علي مرتضاست

در بلاغت بهترين شيواترين

گفته ام در محضر اخت الرضا

السلام اي بانوي ايران زمين

روز اول با غبار راه تو

گشته است آب و گل آدم عجين

دختر معصوم و خود معصومه است

به چه نامي به چه اسمي دلنشين

اوست كه باب نجات عالم است

ريشه هاي چادرش حبل المتين

زينب ثاني آل حيدر است

مثل زينب قصه اش درد آور است

بهتر اينكه ديده اش دريا نشد

خيمه ي غم در دلش برپا نشد

خوب شد دردي به زانويش نداشت

خوب شد ديگر قد او تا نشد

خوب شد با قلب محزون و غمين

پابرهنه راهي صحرانشد

خوب شد جام شرابي را نديد

پاي او بزم جسارت وانشد

روي ناقه هم حجابش حقظ شد

خوب شد چون زينب كبري نشد

خوب شد ديگر نشد رويش كبود

خوب شد راسي به ني دورش نبود

علیرضا خاکساری

حضرت معصومه(س)-مدح

معصومه ام و عزیز زهرایم من

در شأن و مقام قرب والایم من

هم دخت امام کاظم و اخت رضا

هم فاطمه ای دگر به بابایم من

حضرت معصومه(س)-مدح و ولادت

سائلم، لطف دمادم خواهم

نفس آلوده‌ام و دم خواهم

کَم تو نیز اقیانوسی است

قانعم، از کرمت ، کم خواهم

بی کسم در ره تقوی و عمل

از عنایات تو همدم خواهم

تا نَیُفتم به ته چاه گناه

از تو یک رشتۀ محکم خواهم

راه من تا به حرم طولانی است

بهر خرجی، دو سه درهم خواهم

بغض عشقم شده پنهان به گلو

به گل چشم، چو شبنم خواهم

خواهر حضرت سلطان رئوف

اَبرم و بارش نم نم خواهم

بوی عطر شهدا می آید

بهر دل نوحۀ ماتم خواهم

جشن میلاد تو از درگه تو

رزق و روزیِ محرم خواهم

می رسد عطر و بوی کربلا

راهیم کن به سوی کربلا

حضرت معصومه(س)-مناجات

دل من باز گرفته به حرم می آید

درد دلهاست که از چشم ترم می آید

باز هم پیش ضریح تو نشستم با اشک

لطف تو باز فقط در نظرم می آید

در همه زندگی از بی تو شدن می ترسم

که اگر دست نگیری به سرم می آید

کاش آن لحظه ی پر غصه به دادم برسی

آه آن لحظه که وقت سفرم می آید...

زائری بود که هر روز حرم می آمد

چقدر پیش تو بوی پدرم می آید

می روم از حرمت حس من این است انگار

که کسی تا دم در پشت سرم می آید

شعر می خواند و می گرید و می گریاند

طبع من باز هم از سمت حرم می آید

حضرت معصومه(س)-مدح و ولادت

چشم دلم به سمت حرم باز می شود

با یک سلام، صبح من آغاز می شود

پر می کشد دلم به هوای طواف تو

وقتی که لحظه، لحظه ی پرواز می شود

قفل دلم شکسته کنار درِ حرم

از مرقدت دری به جنان باز می شود

فهمیده ام ز حکمت ایوان آینه

این جا دل شکسته سبب ساز می شود

کو چشم روشنی که ببیند در این حرم

هر روز چند مرتبه اعجاز می شود

اعجاز توست این که دلم یا کریم توست

قلب تپنده ی حرم قم، حریم توست

این جا بهشت دختر موسی بن جعفر است

از نفحه ی شهود و تجلّی معطر است

بر پا شده است مکتب قرآن و اهل بیت

دارالعلومِ مریم آل پیمبر است

این جا کلید علم و فقاهت ارادت است

خاک در حریم تو علامه پرور است

چشم امید عالِم و عاشق به سوی توست

این جا چقدر چشمه ی جوشان کوثر است

تنها پناهگاه دلم صحن آینه ست

وقتی دلم از آه زمانه مکدر است

هر شب کنار مرقد تو یک مدینه دل

دنبال قبر مخفی زهرای اطهر است

صحن تو غرق بوی گل یاس می شود

این جا حضور فاطمه احساس می شود

با آن که هست هر دو جهان مال فاطمه

این جا دمیده کوکب اقبال فاطمه

بی اختیار پای ضریحت رسیده است

هر زائری که آمده دنبال فاطمه

دارد تمام مرقد تو بوی آسمان

این جاست سایه سار پر و بال فاطمه

فرمود آشیانه ی‌ امن الهی است

صحن و سرای تو، حرم آل فاطمه

خورشید آل فاطمه از راه می رسد

هر سال ما اگر که شود سال فاطمه

ای عمه ی امام زمان! کاش در حرم

یک صبح جمعه لایق دیدار می شدم

خاتون ملک ارض و سما إشفعی لنا!

محبوبه ی حبیب خدا إشفعی لنا!

آرامش و قرار دل ثامن الحجج

ای زینب امام رضا إشفعی لنا!

عصمت دخیل بسته به پرهای چادرت

ای آفتاب حُجب و حیا إشفعی لنا!

در هر سحر به سوی ضریح اجابتت

می آورم دو دست دعا إشفعی لنا!

روی سیاه و بار گناهان ما کجا؟!

لطف و کرامت تو کجا إشفعی لنا!

مهر و ولایتت شده حبل المتین ما

در صبحگاه روز جزا إشفعی لنا!

یوم الحساب تو همه امید شیعه ای

تنها نه شیعه اهل جهان را شفیعه ای

با حبّ تو کسی که دلش را محک زده

طعنه به پارسایی حور و ملک زده

سرشار از زلالی نور یقین شود

در مرقد منور تو قلب شک‌زده

از چشمه های فیض تو سیراب می شود

هر کس دلش ز قحطی ایمان ترک زده

تنها نه چشم آدمیان بر عطای توست

بر گنبد تو دست توسل فلک زده

شب های جمعه طوف حرم می‌ کنم ولی

گویا کسی به زخم دل من نمک زده

دارد ضریح اطهر تو بوی کربلا

قلبم برای دیدن شش گوشه لک زده

امشب گره گشاست دم یا رضا رضا

در دست توست تذکره ی کربلای ما

حضرت معصومه(س)-مدح

مرغ دل من که میل گندم دارد

پرواز میان مشهد و قم دارد

مائیم کبوتران بین الحرمین

یک کشور از این دو جا تنعّم دارد

×××

تا دل کرم فاطمه را می بیند

خاک قدم فاطمه را می بیند

هر کس که به شهر قم مشرّف گردد

این جا حرم فاطمه را می بیند

حضرت معصومه(س)-مناجات

بانو سلام، دختر موسای طورها

 اینجا قم است، خانه بانوی نورها

 من عاشق و گدای قدیمیِ این درم

 راهی شدم به محضرت از راه دورها

 پیش شما هوای بهشت از سرم پرید

 اینجا پر است بهجت و شور و سرورها

 آنقدر هیبت و عظمت دارد این حریم

 جایی نمانده است برای غرورها

 وقتی که آشیانه ی آل علی قم است

 فرش حریم آن شده گیسوی حورها

 در قم همه ز بودن تو فیض می برند

 تنها نه زنده ها، که گرفتار گورها

 همچون عقیله عالمه ی بی معلمی

 طعنه زده کلام شما بر زبورها

 گفتم عقیله و دل من رفت کربلا

 آخر به سمت قتلگه افتد عبورها

 در پیش صبر زینب ما صبر هم شکست

 حرفی نمانده بود برای صبورها

 شکر خدا برادر تو نیزه ای نخورد

 شکر خدا نرفته سرش در تنورها

 بر روی پیکرش همه گل هدیه کرده اند

 جسمش نماند زیر هجوم ستورها

ای کوثرِ کوثر رسول‌الله
 زهرای مکررِ رسول‌الله
هم سوره نور موسی جعفر
 هم پاره پیکر رسول‌الله
معصومه خانواده عصمت
 صدیقه دیگر رسول‌الله
جایی که تو در حضور بابایی
 زهراست به محضر رسول‌الله
سرچشمه گرفته روح پاک تو
 از روح مطهر رسول‌الله
تو بعـد ائمـه یـک امـام استی
 شایسته این چنین مقام استی
 ای روح و روان عترت و قرآن
 در جسم تو جان عترت و قرآن
چون آینه پیش دیده‌ات پیدا
 اسرار نهان عترت و قرآن
از یمن تو ای کریمه عترت
 قم گشته جهان عترت و قرآن
روی تو چراغ مکتب عصمت
 نطق تو زبان عترت و قرآن
برخیز و بخوان خطابه چون مادر
 ای روح بیان عترت و قرآن
قرآن به جلالت تو می‌نازد
 عترت به اصالت تو می‌نازد
 تو وارث معجز امامانی
 تو دختر عترتی و قرآنی
تو شوی نکرده مادرِ هستی
 تو در تن خود روان ایمانی
محبوبه چارده ولی‌الله
 معصومه به کنیه و به عنوانی
تو فاطمه‌ای و فاطمی عصمت
 تو عالمه علوم ماکانی
تو حجب و حیا و زهد و عصمت را
 در مکتب اهل‌بیت، میزانی
زهد و شرف ائمه را داری
 ظرفیت صبر عمه را داری
 ای سوره نور موسی جعفر
 ممدوحه هل‌اتی پس از مادر
مهر تو مدال سینه مریم
 کوی تو بهشت ساره و هاجر
قم از قدمت مدینةالزهرا
 قبر تو مزار دخت پیغمبر
معصومه‌ای و به چارده معصوم
 همه عمه و خواهری و هم دختر
هم می‌بالد جواد از این عمه
 هم می‌نازد رضا به این خواهر
بر جان تو دختر کلام‌الله
 از زینب و فاطمه سلام‌الله
 تو حق حیات بر امم داری
 یک فردی و یک جهان کرم داری 
شد گرچه به قم نزول اجلالت
 در چشم جهانیان قدم داری
هم در عربی کریمه عترت
 هم سایه به کشور عجم داری
هم در حرم ائمه مدفونی
 هم دردل اهل قم حرم داری
ما ذره و تو هزارها خورشید
 ما قطره و تو هزار یم داری
در شهر ائمه تا درخشیدی
قم را شرف مدینه بخشیدی
ممدوحه ذات کبریایی تو
 معصومه و عصمت خدایی تو
الحق که میان آن همه خواهر
 آیینه حضرت رضایی تو
با آنکه به شهر قم مکان داری
 در ملک وجود، رهنمایی تو
مانند دوازده امام ما
 از کار همه گره‌گشایی تو
بالله قسم ای کریمه عترت
 برتر ز ثنا و مدح مایی تو 
«میثم» به ثنات اگر گهر بارد
 دریـای کــرامت تــو را دارد

تا بوده همین بوده ،تا هست همین هست

وقف تو بود این سر و جان وتن ودست

می لب مزنم تا ابدالدهر چرا که

با خوردن سوهان دیار تو شوم مست

علیرضا خاکساری

حضرت معصومه(س)-مدح

این جا حریم عاطفه ها گم نمی شود

هرگز به حبّ و بغض تفاهم نمی شود

این جا حریم دوستیِ آل احمد است

حبّ علی بدون تنعّم نمی شود

دربست، مُلک ری فدک فاطمیه است

این جا که ملک، بانیِ هیزم نمی شود

کشور گشای عشق، حسین است و مجتبی

ور نه ز سوی غیر ترحّم نمی شود

پرسی اگر ز ما حرم اهل بیت را

جایی به عرش و فرش چنان قم نمی شود

گر چه سه درب باغ جنان وا شود به قم

باغ جنان بهشت تر از قم نمی شود

در یک نگاه قبله ی ایران ما قم است

بی کعبه راه را که تداوم نمی شود

در مُلک ری که تجربه ی کوفه شد کسی

دیگر که از امام خودش گم نمی شود

تا پرچم ولای علی روی دوش ماست

دشمن حریف غیرت مردم نمی شود

وقتِ دعا کنیم هزار آرزو ولی

جز یار را که حقّ تقدّم نمی شود

چون نفس مطمئنّه ز قم سر بر آورد

دل ها دگر دچار تألّم نمی شود

نور ولایت است و شهادت دو بال عشق

بر این دو بال هیچ تهاجم نمی شود

با آن همه تجرّد روح و مقام قرب

جز در لباس عبد مجسّم نمی شود

اوصاف آسمانی و بی انتهای او

در واژه و بیان و تکلّم نمی شود

آری مگر امام رضا مدح وی کند

مدح کریمه جز به تکرّم نمی شود

هرگز  بدون مقدم سبز بهاری اش

لب های غنچه وا به تبسّم نمی شود

وقتی ملائک از حرمش فیض می برند

گویند بی بهار ترنّم نمی شود

از صحن خود پلی زده تا مشهد الرّضا

بی یاد دوست باده ای از خم نمی شود

بالی به صحن یار خراسانی اش کشیم

ور نه نصیب، دانه ی گندم نمی شود

شوق زیارت حرمش آب و دانه ام

یعنی که من کبوتر این آشیانه ام

حضرت معصومه (س)-مدح و مناجات

سلام خواهر قرآن، سلام دختر دین

سلام مادر عصمت، سلالۀ یاسین

سلام دختر طاها و نور و طور سلام

سلام ای گهرِ هفت بحـر نور، سلام

تو وارث شرف و احتـرام فـاطمه‌ای

تو دختِ موسیِ کاظم تمام فاطمه‌ای

عجیب نیست که بابا به تو سلام کند

و یـا امـام رضـا در بـرت قیـام کند

تو پـاره‌ای ز تـن پاک احمدی، بانو

تـو مــادرِ قــمِ آل محمّـدی، بـانو

حریـم تـو حـرمِ یازده امام هُداست

مزار گمشدۀ فاطمه در آن پیداست

تو شو نکـرده بـرای تمام خلق، امی

تو زینبِ دگرِ فاطمه، به شهر قمی

به حُرمت حَرَمت انبیـا قیـام کنند

زیــارتِ حــرمِ یــازده امـام کنند

تـو چـون امـام رضـا دُرّ هفـت دریایی

بـه چشم آل محمــد همیشـه زهــرایی؟

سزد که اهل سماوات، خاک پات شوند

خوش آمدی به قم ای اهل قم، فدات شوند

خوش آمدی بـه دیار قـم، عمـۀ سادات

قـدم قدم به قدومت ز اهل قم صلوات

به این مقام و به این شوکت و به این اجلال

سـزد امـام رضــا آیـدت بـه استقبـال

عجـب نبــود اگــر بــود از ره تجلیـل

زمـامِ ناقــۀ تــو روی دوشِ جبـرائیل

عجب نبـود کــه آن روز از فـراز فلک

به خـاک‌ بوسیَت آیند، فـوج فـوجِ ملک

عجب نبـود کـه گوینـد اهل قم، یکسر

که گشته حضرت صــدّیقه وارد محشر

عجب نه اهـل قـم ار افتخـار می‌کردند

به جـای شـاخۀ گل، سر نثار می‌کردند

زنان شهـر قـم از هـر طرف، مقـابل تو

ز روی بـام فشاندنـد گـل به محمل تو

ز نـاقـه‌ات همگـی احتـرام مـی‌کردند

نهـاده دست به سینه، سلام می‌کردند

به احترام تو قم شاخه شاخه گل آورد

جنـایت و ستـم شــام را تـلافی کرد

به محفلِ تو فشاندند اشک، جای گلاب

زدند ناله که زینب کجا و بـزم شراب؟

به هـر قـدم صلـواتت نثـار می‌کردند

تو را به خانۀ «موسی‌بن‌خزرج» آوردند

به بند ناقۀ تو، دسته دسته چنگ زدند

ولی به محمل زینب ز بام، سنگ زدند

قسم به عـزّت تو، ای به مقدمِ تو درود

که جای عمـۀ سـادات در خرابه نبود

به سوی عمۀ تو شامیان چو رو کردند

به جای گل، سرِ نی، هیجده سر آوردند

به اجر این ‌همه ارضِ ادب، کرامت کن

به روز حشر، تو از اهل قم، شفاعت کن

علـــّامه ی مُخدّره ی عالم وجود

چشمش به روی دست رئوف حرم گشود

مهتاب سر گذاشته بر دوش آفتاب

عاشق گرفته خانه در آغوش عشق ناب

خنده شکفته روی لب هفتمین امام

داده به او نجابت و عشق و یقین سلام

یک شعبه از سروش زلالیِّ کوثر است

آئینه ی حقایق زهرای اطهر است

یک زینبیِّ شیر صفت از تبار شیر

مسئولیــّت  موظبت از آیه و بشیر

همراه گاه شوق و غم ثامن الحجج

همپا مقام طوف قمش با بقیع و حج

بر سفره ی کرامت او آسمان نشست

در بارگاه رحمت او جانمان نشست

وا شد دوباره بال و پر یاکریم دل

شد راهیِّ مسافرتی تا حریم دل

وقتی نگاه من گره بر گنبدت زدند

روی لبم دو نام نکوساحت آمدند

اینبار سینه را پر از احساس دیده ام

انگار در مدینه ام و یاس دیده ام

فرمان رسید و اهل دم و زمزمه شدم

با یک سلام زائر دو فاطمه شدم

در صحن آسمانیّــت آرام می شوم

من زائر شهیده ی گمنام می شوم

از هشت درب باغ اِرم سه از این حرم

وا کرده رب ُّو ساکن جنــّات داورم

با حب ُّ و مِهرت عاقبتم نیک می کنم

دل را کمی به فاطمه نزدیک می کنم

در بزم مدح و وصف تو فریاد می کشم

پر چون کبوتری به گوهرشاد می کشم

وقتی سلام قم به سوی طوس می رود

حتما ً سلام برده به پابوس می رود

حالا که شد مسیر دلم مشهد الرّضا

می خوانم از شفیعه ی او در صف جزا

سلطان دعای زائر بی بیِّ قم نوشت

او گفته با شفاعتتان می روم بهشت

امــّا بهشت نیست تسلــّای قلب ما

تنها دوای درد دل ماست کربلا

آنجا که صد بهشت بر آن چشم رَشک داشت

کــَفـّین و تلِّ زینب و میدان مشک داشت

جز نینوای یار دلم را قرار نیست

رمزی برای عشق به جز انتظار نیست

حضرت معصومه(س)–مدح و مناجات

تاجی از آفتاب سر قم گذاشتند

نوری ز عشق در دل مردم گذاشتند

بانو! تو آمدی: سر هر سفره ی تهی

سیب گلاب و سبزه و گندم گذاشتند

باران گرفت و عطر هزاران گل انار

روی لب کویر تبسّم گذاشتند

از برکت قدوم شما شوره زارها

رودی شدند و سر به تلاطم گذاشتند

این شهر را به عشق شما "شهر اهل بیت"

شهر ستارگان زمین... قم گذاشتند

"این جا برای چیدن یک خوشه یاد تو

هر گوشه از حریم تو را خم گذاشتند"

دستان مهربان تو را آسمانیان

بر شانه های خسته ی مردم گذاشتند

هر کس مقیم شهر تو شد در پیاله اش

یک جرعه آفتاب و ترنّم گذاشتند

منت ز بخت دارم و نصرت ز کردگار

کافکند در دیار قمم روزگار، بار

خوش بار یافتم به حریمى که جبرئیل

بى‏اذن خادمان به حریمش نجسته بار

این بارگاه بضعه باب الحوائج است

کز وى رواست، حاجت مخلوق روزگار

این پیشگاه فاطمه بنت موسى است

کز بعد فاطمه به زنان دارد افتخار

خارى اگر خلد به کف پاى زائرش گیرد

ملک، به سوزن مژگان، ز پاش خار

دختر بدین جلال، نپرورده مام دهر

دختر بدین مقام، نیاورده روزگار

چشم فلک ندیده و نشنیده گوش دهر

دختر بدین جلالت و بانو بدین وقار

اى بانوى بلند مقام فلک جناب

اى  خانم  رفیع   مکان   بزرگوار

هم دختر امامى و هم خواهر امام

هم عمه امامى  و هم نور هشت و چار

تنها نه چشم من به در توست منتظر

چشم دو عالم است ‏بر این در، به انتظار

اى والى ولایت عصمت! به عصمتت

چشم  کرم   ز بنده این  آستان،  مدار

مسکین «طرب‏» ز درگه لطفت کجا رود؟

امیدوار  بر  توام،  امید   من    بر آر

حضرت معصومه (س)-مناجات

کبوتر حرمت شد، دلِ زمینگیرم

کشید پای تو را آسمان به تقدیرم

رواق های تو را پر کشیده ام بانو...

به جز حریم تو از هر چه آسمان سیرم

توان دیدن خورشید کار هر کس نیست

ولی نگاه از آن بارگه نمی گیرم

تو نبض زندگیم را به دست خود داری

مسلّم ست که با رفتن تو می میرم

مدینه قسمت پرواز من نخواهد شد

چرا که با قفس خود هنوز درگیرم

کنار پنجره های ضریح تو هر بار

بقیع می روم آن جا قرار می گیرم

خدا نخواست که پابند نامه ها بشوم

گره زده ست ضریح تو را به تقدیرم