اشعار ولادت حضرت معصومه (س)

یا حضرت معصومه (س)

ای شفیع تمامیِ عالم
پدر و مادرم فدای شما
از عنایات مادرت زهراست
مینویسم اگر برای شما

جان عالم فدایتان گردد
نظری سوی ما بفرمائید
در قنوت نماز شب هایت
این گدا را دعا بفرمائید

مثل زهرا همیشه ای خانوم
حامیِ هر ضعیف و مسکینی
حضرت فاطمه به جان خودت
درد من را فقط تو تسکینی

شأنتان را که ما نمیدانیم
چون شما نوری از خدا هستی
از مقامات قدسی ات این بس
خواهر حضرت رضا هستی

حضرت فاطمه ی معصومه
به خداوند خالق سبحان
رزق و روزیِ ما فراوان شد
از زمانی که آمدی ایران

آمدی و تمامیِ قم را
ریسه بستند شیعیان شهر
چقدر احترامتان کردند
کودک و دختر و زنان شهر

آمدی و برایتان مردم
دسته هایی پر از گل آوردند
بر روی نیزه دیگر ای بانو
سر یار تو را نیآوردند

هر دو عالم فدای عمه تان
که تمام تنش شده نیلی
جای تکریم بر روی ماهش
تازیانه زدند و گه سیلی

پیش چشمان او حسینش را
سر بریدند و زیر پا کردند
بعد از آن هم تن شریفش را
وحشیانه هجا هجا کردند

ابراهیم لآلی

خواهری خوب و با صفاست معصومه

بر برادر چه با وفاست معصومه

من چه گویم به مدحت و وصفش

فاطمی خلق و پر عطاست معصومه

در کمالات و در صفات جمیل

همچو زهرا خدا نماست معصومه

عاشق و یاور امام رئوف

جان به کف بر رضا فداست معصومه

چون رضایش رئوف و رحمان است

در کرم همچو هل اتی ست معصومه

امشب از شوق سرخوش و شادم

چون به درد دلم دواست معصومه

حسین رضایی(حیران)

حضرت معصومه (س)

تب باران گرفته چشمانم
مست باران ترانه می خوانم
بنویسید عبد معصومه
بنویسید غرق بارانم

بنویسید شیعه ی مولا
نوکری از تبار سلمانم
گاه پای ضریح معصومه
گاه پای ضریح سلطانم
و به لطف کرامت بی بی
سر این سفره باز مهمانم
من اگر بی قرار می چرخم
مست طعم لذید سوهانم

شب لبخند آسمانی هاست
شب بانوی مهربانی هاست

شده ام بار، بار معصومه
میثم روی دار معصومه
بی صدا حرف می زند امشب
نوکری از تبار معصومه
شوق بالای سر به سر دارم
شده ام بی قرار معصومه
در سرم فکر و ذکر دیگر نیست
تا که هستم کنار معصومه
و به قم اعتبار بخشیده
به خدا اعتبار معصومه
ماند حسرت به دل، به سر نرسید
عاقبت انتظار معصومه

به سرم هست شور معصومه
غرق نورم به نور معصومه
*ربنا بعد ربنا* آمد
نور، توحید، اهدنا آمد
همنشین فرشته های خدا
سفره دار ستاره ها آمد
با قدم های او بهشت آمد
با نفس های او خدا آمد
آسمان غرق نور سلطان شد
خواهر حضرت رضا آمد
هر کسی رفت سمت بیت النور
از در خانه مبتلا آمد
مفتخر شد به منصب شاهی
در این خانه هر گدا آمد

در این خانه نوکری خوب است
با فقیران برابری خوب است

سحر آورده، کوثر آورده
نفحاتی معطر آورده
به میان رواق آینه ها
چلچراغی منور آورده
از حوالی کوچه های خدا
بوی موسی بن جعفر آورده
نذر دیدار با امام رضا
چند تایی کبوتر آورده
شده از ریشه های چادر او
حاجت هر کسی بر آورده
و خدا هم به قم، نه معصومه
بلکه زهرای دیگر آورده

به نفس های قم کرم دادند
و به زهرای آن حرم دادند

هست بال و پر ولی الله
اول و آخر ولی الله
هست هم عمه ی ولی الله
هست هم خواهر ولی الله
هست زهرای دیگر این قوم
هست او دختر ولی الله
تاج روی سر پدر، دختر
هست تاج سر ولی الله
مادری کرده او برای رضا
بوده پس مادر ولی الله
همه ی عمر غرق برکت را
بوده در محضر ولی الله

درس خوانده به پای این منبر
پدر او فدای این دختر

وحید محمدی

قبله ی هفتم ما قبله ی هشتم دارد
تا خراسان رضا آینه در قم دارد

توبه شد عاقبت گریه ی هر زائر مست
برزمین ریخت هرآن باده که در خم دارد

لطف او بوده که در جمعیت شاعر ها
شاطر عباس قمی فیض تکلم دارد

((بُعد منزل نبود در سفر روحانی))
هر سلامی بفرستیم , علیکم دارد

می روم در حرم از صحن به صحنی دیگر
موج تا در دل دریاست تلاطم دارد

عکسم افتاد در آیینه ی صحن و دیدم
شیشه این مرتبه با سنگ تفاهم دارد

هم کریمه ست و هم از نسل کریمان بانو
پس گدا در حرمش حق تقدم دارد

مرغ دل گرچه سیاه است ولی بی بی جان
از سر گنبد تو حسرت گندم دارد

 مجتبی خرسندی

شب شب خوشحالی بی وصف کوثردارهاست
روز روز محشر است و روز محشردارهاست

شب در میخانه خیل عاشقان صف بسته اند
صبح فردا نوبت مستی ساغردارهاست

عارفان تو سر از تن می دهند آخر به باد
ننگ امشب خورده بر پیشانی سردارهاست

هر که دستش بیش سهم شادباشش بیشتر
روز میلاد تو بانو! روز مجمردارهاست

نقره جایی که طلا باشد ندارد قیمتی
خانه ی موسی بن جعفر خانه زردارهاست

گرچه خوشبخت است هر کس که پسر دارد ولی
غالباً لطف خدا مشمول دختردارهاست

مثل مادر، مادری خرج برادر می کند
بخت پس در هر دو صورت یار خواهردارهاست

مظاهر كثيري نژاد

دختر شدى كه نورِ چشمانِ پدر باشى
تا در دهانِ تلخِ عمرِ او شكر باشى

وقتى تو هستى مادرت تنها نمى ماند
دختر شدى تا كه برايش همسفر باشى

دختر شدى تا در ميان سيلِ جمعيت
تنها تو از بغضِ برادر با خبر باشى

تو غنچه ى خندانِ باغِ زندگى بودى
طوفان ولى نگذاشت تا بى دردسر باشى

گنجشکِ معصوم و نحيفِ آسمانِ ما
آتش دلش مى خواست تو بى بال و پر باشى

تو از تبارِ شبنمى، از جنسِ بارانى
حقت نبوده غرق در خون جگر باشى

يا اينكه شب، جاى نوازش هاى بابايت
در انتظارِ جيغِ آژيرِ خطر باشى

گل، خانه اش گلخانه است آخر چرا پس تو
بايد ميان خاك و خُل ها دربدر باشى؟

من خوب مى دانم كه بين قوم كركس ها
بسيار دشوار است كه "شانه به سر" باشى

"إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ..." تو اين را خوب از بر كن
بايد كه در شب هم به اميد سحر باشى

محمدرضا بازرگانى

در شان و مقام، به که دختر باشد
معصومه شده است تا که خواهر باشد
مانده است به مشهد برود یا شیراز
قم ماند که بین دو برادر باشد

***
مانند کبوتری که بالش خسته است
بیمار شده است و از پریدن خسته است
تا قم به هزار زحمت آمد از بس
خواهر به برادران خود وابسته است
***
یک روز عجیب محترم خواهم شد
محبوب ترین خاک عجم خواهم شد
معصومه به قم اگر نگاهم بکند
من کاشی سر در حرم خواهم شد

محسن ناصحی

برادرانه ترین غم برای دو خواهر
تمام نوکریِ ما، فدای دو خواهر

کبوتریم و پروبال ما نمیخواهد
به ساحتی برود جز هوای دو خواهر

چه عاشقانه مرا مادرم بزرگم کرد
که شد عروج من از خاک پای دو خواهر

به رسم عاطفه ی خواهری فقط بوده
همیشه پشت برادر، دعای دو خواهر

قسم به شیر حلالش، که مادرم شده است
کنیز حلقه به گوش سرای دو خواهر

نشسته اند تمام پیمبران، آنجا
که مجلسی است برای عزای دو خواهر

یکی فدای حسین و یکی فدای رضا
تمام نوکریِ ما، فدای دو خواهر

رضا باقریان

مهربانی ، کریمه ای خانم

بانوی بی بدیل ؛ معصومه

التماس قنوت گریه ی من

الدخیل الدخیل معصومه

شرف الشمس شهر قم هستی

از تبار و ذراری خورشید

پای دَرست ملائکه حاضر

ای پناه مراجع تقلید

صحن بالا سر تو منزل نور

مهبط جبرئیل این صحن است

بال جمله ملائک عرشی

زیر پاهای زائرت پهن است

حرم اهل بیت صحن شماست

حرم خانواده ی زهرا

کربلا و مدینه و مشهد

نجف و کاظمین و سامرّا

وقت تجدید عهد با زهرا

شهر یثرب اگر نشد قم هست

گره هایم نگفته واشده است

تا قسم به امام هشتم هست

گرچه چنگ خزان به جان تو و

جان ایل و تبارت افتاده

پاره پاره ولی نشد هرگز

نامه ای که رضا فرستاده

بین این کوچه ها خدا را شکر

محترم مانده گوشواره ی تو

لاأقل هلهله نشد بر پای

چشم گریان و پر ستاره ی تو

گرچه خم شد قدت ز فاصله ها

ذبح اطفال را ندیدی تو

حضرت زینب امام رضا

تلّ و گودال را ندیدی تو

تشنه ای را که زیر یک دشنه

دست و پا میزند که جان بدهد

حق او نیست شمر با پایش

جسم زخمیش را تکان بدهد

محسن حنیفی

قسمْ به صبح دل انگیز این حرم ، بانو
جهانِ مــاست بدون تو چون عدم ، بانو

هزار و یک در رحمت به روی ما وا شد
چو آمدیم به صحن تو صبحدم ، بانو

نمی شدیم جدا از حریم تان ، حتّیٰ
نداشتیم اگر داغ و درد و غم ، بانو

از آستان ملک پاسبان تان، عُمری ست
نــدیــده ایم بِــوالله ، جُــز کرم ، بانو

نفس نفس زدن ماست وقف نوکری ات
چرا که فرصت عُمْر است مُغتـنم ، بانو

اگرچه خاک کف پات نیستیم ، امّـا
غبار راه تو هستیــم دست کم ، بانو

دُرُست ، بهره ای از شاعری نبردم من
ولی به عشق شما می زنم قلم ، بانو

درون پوست خود از شعف نمی گُنجم
همین که دور و برت می زنم قدم ، بانو

یکی دو تا که نه ، اینجـا هزارها سائل
شدند یک شبه نــزدِ تو مُحتشم ، بانو

امام زاده ی بی مثلِ واجبُ التَّعظیم
به محضر تو فلک گشته است خَم ، بانو

چو میرزای قمی و چونان بروجردی
مجاوران تو هســتند محتــرم ، بانو

مُدام در ره اثباتِ جُــرم می کوشــد
کسی که شــد به ولای تو مُتّهم ، بانو

به راه روزی خود گرچه لنگ هم بزنیم
نمی خوریم به اسم شما قسم ، بانو

رواست این که بخوانیم زینبت وقتی
دو خواهرید، ز هر حیث مثل هم ، بانو

محمدقاسمی

تقدیم به ساحت مقدس حضرت فاطمه معصومه(س)

با اينكه بی بی جان خودم فرزند گيلانم

اما در اينجا تشنه يك قطره بارانم

آرى درست است اينكه باران زاده ام، اما

باران شما هستيد بى‌شك من بيابانم

در صحن آيينه خودم را مُنكسر ديدم

يك بازتاب ِ روشن از ذهن پريشانم

گويى كه "كَالاَنعام" يا "بَل هُم اَضَل" هستم

بايد كسى يادم بيندازد كه انسانم

دنبال چيزى در حريم صحن می‌گردم

دنبال يك مرهم براى زخم ِ ايمانم

بيهوده از شهرى به شهرى می‌روم بانو

تقدير ِ من اينجا رقم خورده ست، می‌دانم

محمدرضا حسین زاده بازرگانی

دست مرا گرفت و به دستم قلم گذاشت

حسي كه باز پاي مرا در حرم گذاشت

حسي كه اشك وار به چشمم قدم گذاشت

تا اشفعي لنا به لبم دم به دم گذشت

پس از كنار حجره ي پروين رد شدم

بي اختيار شعر سرودن بلد شدم

در اين حرم كه آمده ام پا به پاي عشق

عاشق شدن دعاي من و هم دعاي عشق

با دست خالي آمده ايم اي خداي عشق

اذن دخولمان بده محض رضاي عشق

تا چشم كار مي كند اينجا كرامت است

اينجا شفيعه هست، پس اينجا قيامت است

ما اشك مي شويم كه بارانمان كني

ما درد مي شويم كه درمانمان كني

ما را غريب و بي كس و بي خانمان كني

تا شب نشين صبح شبستانمان كني

يادش بخير ماه مبارك بهار تو

يك جزء عشق خوانده شده در كنار تو

خوشروئي ات نبود چنين رو نمي زديم

نورت نبود با دل شب مو نمي زديم

صحنت نبود دست به جارو نمي زديم

بالا اگر نبودي زانو نمي زديم

ما با حضور لطف تو حاجت نداشتيم

ما بي حضور لطف تو بهجت نداشتيم

بال فرشته زير قدمهاي مرم است

در حوض صحن آينه اش آسمان گم است

ديگر نگرد مادر ما در همين قم است

اينجا كه آب هست چه جاي تيمم است

گفتند باز مي شود از قم در بهشت

ما را ببر بهشت تو اي خواهر بهشت

منبع : رضيع الحسين (عليه السلام)

زیر باران حرم، گرمی تب می چسبد
و زیارت همه جا آخر شب می چسبد

دست بر سینه به سمت حرمت می آیم
خاک بوسی تو در اوج ادب می چسبد

نسل در نسل شما، عادت احسان دارید
پس مکرر به زیارت بطلب، می چسبد

باد می پیچد و هوهوی صدای پرچم
شب میلاد تو همراه طرب، می چسبد

طعم سوهان قم و چای نجف، در مشهد
گوشه ی صحن گهرشاد، عجب می چسبد

ايمان كريمي

حضرت معصومه(س)-شهادت

هرشب میان بستر خود گریه می کنی

با حال گریه آور خود گریه می کنی

اصلا تمام اهل جهان گریه می کنند

تا بانگاه مضطر خود گریه می کنی

"سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است"

باهر اشاره ی سر خود گریه می کنی

هرلحظه خواهرانه رضا را صدا زدی

از دوری برادر خود گریه می کنی

کشتی عمر ناب تو پهلو گرفته است

در لحظه های آخر خود گریه می کنی

وقتی که خیره بر در و دیوار می شوی

داری به یاد مادر خود گریه می کنی

آتش میان ساحت گلخانه پا گرفت

در بین کوچه ها نفس مرتضی گرفت

اسماعیل شبرنگ

 نکرده است قلم را رها محبت زهرا

نگفته است کسی بیت بی عنایت زهرا

هرآنکه نوکرتان شد، شد از کرامت مولا

و هرکه زائرتان شد، گرفت رخصت زهرا

من از کجا و تو بانو! اگرکه زائرتانم

یقین که آمده این بنده با حمایت زهرا

هرآنکه گفت کجا میروی و عزم چه داری؟

قسم به حضرت تان گفته ام: زیارت زهرا!

میان صحن تو باید دوتا سلام بگویم

یکی به قبر شما و یکی به حضرت زهرا

کنار حوض زنی خورد بر زمین و نوشتم

که بیت آخر این شعر نذر غربت زهرا

شاعر:پیمان طالبی