تو دامن روشنی سپیده2
کریمه آل علی رسیده2
شب آرزوها خیلی عزیزه2
دونه دونه اشکم داره می ریزه

2
جام چشامون از باده لبریزه2
زیر نم نم بارون 
داره میاد بازهم مهمون
جبرئیل شبونه تا سحر می خونه
زیر لب سرود ولات
قلب های عاشق ها از زمین تا خدا
می پره برای زیارت
فاطمه،فاطمه،فاطمه ،فاطمه ، فاطمه معصومه4
حل حله ی ملائکه بلنده2
با دیده امام رضا می خنده2
جوونه مهر و ثمره ی عشق2
تو نگاه نجمه سحر عشقه
فاطمه موسی،خواهر عشقه
تو دامن روشنی سپیده2
کریمه آل علی رسیده2
شب آرزوها خیلی عزیزه2
دونه دونه اشکم داره می ریزه2
جام چشامون از باده لبریزه2
از بهشت گهواره گل ستاره می باره
کعبه عالمه مظهر کرمه2
قبله دل بی قراره2
ماه بی قرینه دختر مدینه
عصمت زینبی رو داره
فاطمه،فاطمه،فاطمه ،فاطمه ، فاطمه معصومه4
بانوی آسمونی زمینه2
دست های خالی ما رو می بینه2
به دل های خسته صفا میاره2
همیشه هرجا هوام رو داره2
برای گداها کم نمی زاره2
تو دامن روشنی سپیده2
کریمه آل علی رسیده2
شب آرزوها خیلی عزیزه2
دونه دونه اشکم داره می ریزه2
جام چشامون از باده لبریزه2

زائری دل شکسته ام         آه معصومه جان سلام

 

دل به مهر تو بسته ام       بانوی مهربان سلام

 

ای ضریحت حریم مهر       یاد سبزت شمیم دل

 

نام پاکت  نسیم  مهر           رحمت اسمان سلام

 

روی تو  قبلگاه دل           لطف تو شمع راه دل

 

آستانت  پناه دل           ای دل بی دلان سلام

 

هرکه یکسردلش شکست       از طبیبان نظر گسست

 

آمد رشته بر تو بست           ای امید جهان سلام

 

هم شفا هم شفاعتی                هم دعا هم اجابتی

 

هم ولا هم ولایتی              ای زمین را آمان سلام

 

آنکه مهرتوبرگرفت         ورغمت شور شر گرفت

 

بیکران زیرپرگرفت          بر تو تا بیکران سلام

«آن يار کزو خانه‌ي ما جاي پَري بود

سر تا قدمش چون پري از عيب بري بود»

انگار در اعماق نگاهش خبري بود

در شهر خودش بود و دلش در سفري بود

 

مي‌رفت دلت كوي به كو، خانه به خانه

«جمعي به تو مشغول و تو فارغ ز ميانه»

 

انگار کسي رو به خراسان به نماز است

با چادر سبزي که پر از عطر حجاز است

«اَلمِنَّتُ لِلَّـه که درِ ميکده باز است»

مستي ـ به خدا ـ پيش دو چشم تو مجاز است

 

من مست‌ترين حوض تواَم حضرت مهتاب!

از اين همه اشك است اگر شور شد اين آب

 

در سفره‌ي مهمان تو جز نور خدا نيست

هر لقمه مگر با نمک نام رضا نيست

از شوق تو در صحن و خيابان تو جا نيست

کس نيست که در دامن مهر تو رها نيست

 

حق دارد اگر يوسف ما هم به تو نازد

يك مسجد و ميخانه كنار تو بسازد

 

آنقدر قشنگی كه دل قافله‌ها را …

آنقدر كريمي كه همه فاصله‌ها را …

آنقدر عزيزي كه تمام گله‌ها را …

ـ از قافيه بگذرـ بگشا اين گره‌ها را

 

نزديك ترين سنگ صبور دل مايي

هم دامن زهرايي و هم دست رضايي

 

قاسم صرافان

خاک این شهر به چشمان تو عادت دارد

خوش بحال نفس قم که لیاقت دارد

چون تو یک روز از این کوچه گذشتی

عمری زندگی در دل این شهر سعادت دارد

گنبدت پر شده از کفتر و تنها دل من

چون کلاغی ست که رویای زیارت دارد

کوچک است آه ولی حوض تو با دریا و ...

گنبدت با خود خورشید رقابت دارد…

حرمت مثل نگيني است ولي در دل خاک

 زير خاکي همه جا اين همه قيمت دارد

حرمت مثل نگینی ست در انگشتر شهر

که در اطراف خودش فاضل و بهجت دارد

حرم حضرت معصومه و درهای بهشت

جمکران ، این همه این شهر علامت دارد

.....وکجا بهتر از این شهر برایت دیگر

مومن آن است که یک ذره لیاقت دارد.....

 

مهدی رحیمی

بیا به جان بشنو نغمه ی خوش الحان را

ترنّم نفس بلبل غزلخوان را

مدینه راهی قم شد، مدینه راهی توس

ببین مسیر مدینه به قم-خراسان را

چقدر ریسه ی رنگی به چشم می آید

به هر دو دیده نظر کن ستاره باران را

زمین بایر ایران بدون برکت بود

دمیده عطر شما روح مُلک ایران را

دوباره حضرت جبریل در بغل دارد

نزول آیه ی یاسین و نور و رحمان را

به استلام نگاه رضا وزید و گذشت

نسیم چادرتان سرزمین کنعان را

کی ام که مدح تو گویم ببخش ای بانو

تصدّقی بنما قوم و خویش سلمان را
***

تویی امام رضا ؟ نه! رضا امام تو بود

دعا به جان رضا صحبت مدام تو بود
***

سپاس باد خدا را کریمه ای داریم

به طور موسی ِ کاظم کلیمه ای داریم

هزار مرتبه شکر خدا، به بسم الله

کنار واژه رحمان، رحیمه ای داریم

شبیه آیه ی «إحسانک القدیم» خدا

نعیم جاری و لطف قدیمه ای داریم

به خاندان علی بعد زینب کبری

عقیلة العربیّ و علیمه ای داریم

مفهّمات زمین و مقدّرات زمان

نهان نمانده که آخر فهیمه ای داریم


کسی که از سه جهت با امام محرم بود

به بضعة النبویّة ضمیمه ای داریم
***

اگر چه مرقد زهرا نهان و ناپیداست

ثواب زائر او مثل زائر زهراست


مجید لشگری

آنشب زمين هواي بهشتي دوباره داشت

آغوش آسمان به بغل ماهپاره داشت

چشمان ابر روي زمين را گرفته بود

هر قطره با خودش سبدي پرستاره داشت

دست ملک قصیده ای از نور می نوشت

واژه به واژه حرف غزل استعاره داشت

باز عطر سيب و بوي بهار و شميم ياس

بر بارش دوباره كوثر اشاره داشت

اين بار حق به دامن موسي عطا نمود

آن كوثري كه بال ملك گاهواره داشت

اين سيب سرخ سيب بهشت پيمبر است

اين دختر يگانه موسي بن جعفر است

مثل بهار بود هواي رسيدنت

باران چكيد از رد پاي رسيدنت

در پشت درب خانه تان جمع ميشوند

خيل فرشتگان كه براي رسيدنت_

-آماده اند از طرف ذات كردگار

خود را فدا كنند فداي رسيدنت

خاك بهشت بهر قدمگاه تو كم است

آغوش نجمه بود سراي رسيدنت

قلب برادرت ز تب شوق آب شد

در التهاب ثانيه هاي رسيدنت

در چشم خویش ذوق خدا را نگاه کن

گلخنده امام رضا را نگاه کن

از آن زمان كه خواهر سلطان ما شدي

بانو ، شما مليكة ايران ما شدي

از آسمان وجود تو بر ما نزول كرد

تا كوثر دوباره قرآن ما شدي

منت گذاشت بر سر ما ناز مقدمت

وقتي كه آمدي تو و مهمان ما شدي

با هر قدم به سينه ما جا گرفته اي

يعني تو صاحب دل ما جان ما شدي

باني خير و بركت اين خطه گشته اي

وقتي نسيم سبز بيابان ما شدي

يعني فقط نه جزء محبان حيدريم

«از شيعيان كشور موسي بن جعفريم»

وقتي تويي كه آينه ذات كوثري

زيبد به خادمان حريمت پيمبري

عصمت به پاي عصمت تو سجده مي كند

معصومه اي و عصمت كبراي ديگري

اي زينبي كه عالمه بي معلمي

زين رو كني به شهر خودت علم پروري

ما هرچقدر شعر و غزل نذرتان كنيم

تو بازهم از آنچه كه گفتيم برتري

بي تو كميت محشريان لنگ مي شود

يك وقت اگر كه روي به محشر نياوري

زهرا شدی و شمس فروزان شیعه ای

زهرا شدی و روز قیامت شفیعه ای

خود ظلمتیم ، اگرچه سپیدیم با شما

یأسیم اگر ، سراسر امیدیم با شما

مست اجابتند دعاها کنارتان

ما حاجت نداده ندیدیم با شما

وقتی حدیث ها تو را حرف می زنند

جز وصف فاطمه نشنیدیم با شما

در قاب عکس خالی آن قبر گمشده

تصویری از بهشت کشیدیم با شما

پس آمدیم و زائر آن بی نشان شدیم

یعنی که تا مدینه رسیدیم باشما

امشب كه عشق مي پرد از كنج سينه ام

در محضر تو زائر شهر مدينه ام

شاعر:محمد بیابانی

پرده کناری زد و چو ماه درآمد

فاطمه با چادری سیاه درآمد

ماه که عمری اسیر حسن خودش بود

تا که تو را دید از اشتباه درآمد

باز زمان نماز شد که بیایی

موقع نذر و نیاز شد که بیایی

دور و برت را برادران که گرفتند

کوچه برای تو باز شد که بیایی

حال و هوایی گرفته خانه‌ی «موسی»

تا که برای پدر شدی «ید بیضا»

مرهم او - تا که می‌رسید به خانه-

گرمی دست تو بود، «اُمّ اَبیها» !

تا سحر اینجا لب تو زمزمه دارد

باز ز اسمت خلیفه واهمه دارد

بَه! که چه مَست‌ند کوچه‌های مدینه

مست ردایی که عطر فاطمه دارد

یوسفِ تو رفت و رفته‌ای به هوایش

رشته‌ی دل را سپرده‌ای به خدایش

هیچ نمی‌خواهی از خدای «رضا» یت

قلب تو راضی شده فقط به «رضا»یش

گوشه‌ی صحن تو غصه راه ندارد

«خوشتر از این گوشه پادشاه ندارد»

این دل آلوده عاشقت شده اما

غیر همین اشک‌ها گواه ندارد

راه حرم دور و آستان تو نزدیک

قافله‌ها خسته، سایه‌بان تو نزدیک

سفره‌ات آنقدر بی‌ریا و صمیمی است

تا که نشسته‌ست میهمان تو نزدیک

خواندن «والشمس» در جوار تو خوب است

صحبت مشهد فقط کنار تو خوب است

باز هم از جمکران و ساقی سبزش

باده گرفتن به اعتبار تو خوب است

خواهر خورشید! دل به نور تو بستیم

زائر شهر توایم هر چه که هستیم

نان و نمک می‌رسد باز هم از قم

گر چه نمکدان هزار بار شکستیم

تا که شفاعت خدا به دست تو بخشید

در ته چشمانمان امید درخشید

حضرت معصومه تو... تو... چه بگویم!؟

واژه کم آورده‌ام دوباره، ... ببخشید!

شاعر:قاسم صرافان

ما را برای گدایش شدن آفریده اند

قمری آب و هوایش شدن آفریده اند

او را برای طواف و برای عروج

مارا برایِ برایش شدن آفریده اند.

این خانوم با کرم، محترم را برای

وقف امام رضایش شدن آفریده اند

اصلا تمامی ایران زمین را برای

ملک خصوصی پایش شدن آفریده اند

هرچند نانی نداریم، گندم که داریم

گیرم مدینه نرفتیم ما قم که داریم

زهرا حضورش نیازی به مردم ندارد

اصلا ظهورش مدینه یا قم ندارد

بالی که این آسمان را ندارد، چه دارد؟

آن کس که این آستان را ندارد چه دارد؟

عصمت تباری که همسایه اش را ندیده

همسایه اش نیز هم سایه اش را ندیده

بانوی والا مقامی که مافوق نور است

خورشید هفت آسمانی که ما فوق نور است

پروازها با قنوتش به بالا رسیدند

اعجازها با نگاهش به عیسی رسیدند

غیر از خدایا خدایا صدایی ندارد

روی زمین غیر محراب جایی ندارد

سجاده اش با مناجات کردن گره خورد

هر صبح با نور خیرات کردن گره خورد

امروز بارانی ترین عنایت به دستش

فردا فراوان ترینِ شفاعت به دستش

از یک طرف دخترِ مردِ مشکل گشاهاست

از یک طرف خواهرِ آبروی گداهاست

او حلقه ی اتصال رضا با جواد است

باب الحوائج ترینی که بابِ مراد است

وقتی که میخواست از خانه اش دربیاید

یعنی به سمتِ حریم پیمبر بیاید

دور و برش از برادر برادر قرُق بود

راه از پسر های موسی ابن جعفرقرُق بود

دست پسرهای موسی ابن جعفر نقابش

پای پسرهای موسی ابن جعفر رکابش

تا چادرش خاکی از ردپایی نگیرد

تا معجر با حجابش به جایی نگیرد

او آمد و مایه ی افتخار همه شد

دسته گل مریمی بهار همه شد

گیرم نبودیم اما سلامش که کردیم

گیرم ندیدیم، ما احترامش که کردیم

ما سربلندیم از اینکه گلابش نکردیم

با ازدحام سر کوچه آبش کردیم

او آمد و طرز خواهر شدن را نوشت و

قربانِ قبل از برادر شدن را نوشت و

چه خوب شد که مسیرش به مقتل نیوفتاد

چه خوبتر که بارها از روی تل نیوفتاد

گودالی از کشمکشهای لشکر ندید و

بالای سر نیزه ها سر ندید و....

 شاعر: علي اكبر لطيفيان

تا ابد باغچه ی عطر بهار است اینجا

دست گلهاست که بر دامن یار است اینجا

هر طرف رایحه باغ تجلی دارد

به گمانم سحر آینه زار است اینجا

بالهایی که ملائک به طواف آوردند

وقف برداشتن گرد و غبار است اینجا

هر طرف آهوی دلهاست به دام افتاده

نکند منطقه ی باز شکار است اینجا

بس که روشن شده از گنبد تو صبح حرم

نور خورشید کم از شمع مزار است اینجا

تحفه هایی که زمینی است کجا لایق اوست

صلوات است که شایان نثار است اینجا

این سخن بر غزل پیش ضمیمه بادا

هرچه داریم نثار تو کریمه بادا

در تماشای جلال تو ادب باید داشت

ناله ای بدرقه راه طلب باید داشت

در خور منزلت و شأن تو ذیقعده نیست

جشن میلاد تو در ماه رجب باید داشت

کوثر اسم تو شیرینی ایمان دارد

وقت نامت به دهان طعم رطب باید داشت

عاقل از درک حظور تو به عجز افتاده

به تمنای تو دیوانه لقب باید داشت

همچو پروانه اگر سوخت پر ما سهل است

سخت عمری که پی شمع تو تب باید داشت

آفرین بر تو که سر بودی و مکتوم شدی

خواهر و دختر و هم عمه معصوم شدی

لایق صحبت صبح تو به جز شبنم نیست

جز ستاره شب احساس تو را محرم نیست

در کویر آمدی از زمزمه گل رویاندی

یعنی احساس زلال تو کم از شبنم نیست

آنکه ایوان نجف گفته صفایی دارد

داند ایوان تو از مرقد مولا کم نیست

پای شیطان به شکوه حرمت باز نشد

آنکه بیرون ز بهشت تو رود آدم نیست

عشق بی حد تو را کافری اش می خوانند

کفر هم باشد اگر آخر این عالم نیست

آسمان می چکد از خواهش عرفانی ما

حالت دَرهم ما مستحق دِرهم نیست

از نسیم سحر آرامگهت پرسیدم

که لبش جز به تب بوسه بر آن پرچم نیست

حرمت جلوه توحید دمادم دارد

قبله گاه است ولی مسجد اعظم دارد

شاعر:جواد زمانی

کریمـــۀ آل محمّـــد
حضرت معصومه خوش آمد

بیت ولایت آمـده گلشن
امام هفتم چشم تو روشن

 

این دختر یاسین و طاهاست
ایـن ثمــرِ امّ ابیهــاست
آینـۀ حضـرت زهـراست 

بیت ولایت آمـده گلشن
امام هفتم چشم تو روشن 

این گهر بحر عقول است
پـارۀ پیکـر رسـول است
کوثر زهرای بتـول است 

بیت ولایت آمـده گلشن
امام هفتم چشم تو روشن 

 

سلام عترت به کمالش
چشم رضا محو جمالش
ائمــه شاهــد جـلالش

بیت ولایت آمـده گلشن
امام هفتم چشم تو روشن

سـلام عتــرت پیمبـر
سلام صدیقــۀ اطهــر
به دختر موسی‌بن‌جعفر

بیت ولایت آمـده گلشن
امام هفتم چشم تو روشن

مدینه شـد دارالزیاره
از دامن نجمـه دوباره
طلوع کرده یک ستاره

بیت ولایت آمـده گلشن
امام هفتم چشم تو روشن

یاد تو آسمان دلم را فراگرفت

باران بهانه داشت، سراغ تو را گرفت

چادر به سر کشیدم و یادم نمانده کی؟

دستم میان دست ضریح تو جا گرفت

گم شد دلم حوالی عطر گلاب و عود

از سقف و سنگفرش حرم بوسه ها گرفت

می گفت روی منبر قلبم کسی ...خوشا

دستی که دست خواهر مولا رضا گرفت

هم اسم مادر تو مرا نام کرده اند

این عشق در وجودم از آغاز پا گرفت

من راه یافتم به تو با دل گرفتگی

ماندم که با وجود تو این دل چرا گرفت؟

بین زیارت تو و خلوت نشینی ام

یک لحظه دیدمت و همان دم دعا گرفت

خلوت گزیده را به تمنا چه حاجت است

با آستان دوست به مأوا چه حاجت است

آیینه ی رواق تو با آه زائران

همدرد شد شکست به همراه زائران

شهره است دستگیری خاتون که اینچنین

مشتاق اوست دست هواخواه زائران

رفتم به زیر سایه دستی که می کشی

بر شانه های هق هق گهگاه زائران

"من زار عمتی بقم ..." از جود جاده ساخت

بین بهشت و بین قدمگاه زائران

وقت وداع با تو، قدم سست می شود

بنگر به گام رفته به اکراه زائران

بانوی آفتابی شهر کویری ام!

با دست خالی آمده ام، می پذیری ام؟

با شعر، سنگفرش حرم را قدم زدم

هر بیت را مقابل رویت قلم زدم

هر آینه درخشش تصویری از تو داشت

از تو مثل به پرتو هر صبحدم زدم

با یک تبسم از تو چنان زیر و رو شدم

که دست رد به سینه ی انبوه غم زدم

دستم رسید پای بلندای دامنت

از شرم بود بانو اگر حرف کم زدم

می خواست شعر آینه ی عصمتت شوم

این بیت های توست ولی من رقم زدم

زانو زده است بر سر خاکت ندیمه ای

آخر شنیده است که در قم کریمه ای....

گل، سرخ شد کنار تو از شرم آب شد

از قم گذشت پهلوی کاشان گلاب شد

آیینه ای به گنبد تو خیره مانده بود

محو جلا و جاذبه اش، آفتاب شد

شب گفت خاطرات تو را، رو به آسمان

اشکش چکید در غم تو، ماهتاب شد

احساس شوق و رغبت خواهر- برادری

نامی نداشت، "عشق" سپس انتخاب شد

باد از حرم به قصد تبرک، غبار رُفت

شد گردباد و گِرد تو در پیچ و تاب شد

اشکی شفیع می طلبید از دم ضریح

لب وا نکرده بود، دعا مستجاب شد

ساقی بیا که یار ز رخ پرده بر گرفت

وقتش رسیده است که تا اوج پر گرفت

بین رسیدن و نرسیدن مرددی

هر چند نیمه راه رسیدن به مقصدی

یک سال بوده یاد رضا، گوشه ی دلت

هر لحظه می کشیده لبت، آه ممتدی

ده فرسخ آرزوی تو را قم به انتظار

امید می کشید، سرانجام آمدی

عادت گرفت زود به تو بیت نور و قم

رفته است روزگاری و اینجا زبانزدی

غربت به دوش و دوست نواز و کریم‌دست

یک ذره با برادر خود، مو نمی زدی

هر واژه با نگاه تو از جا بلند شد

در وصف تو به صف شد و ترکیب بند شد

شاعر:هاشمی

با عطر و بـوی مرتضی بـوی گل آید از فضا
 
عید میلاد فاطمه است چشمت روشن امام رضا!
 
یا معصومه خوش آمدی        یا معصومه خوش آمدی

 
****
 
تو در بحـر کوثـری، عطـر سیب پیمبری
 
دخت موسی‌بن‌جعفری تو زهرای مکرری
 
یا معصومه خوش آمدی        یا معصومه خوش آمدی
 
****
 
بنت مرضیـه‌البتـول روح و ریحانـه‌الرسـول
 
امشب از لطف و مرحمت باید ما را کنی قبول
 
یا معصومه خوش آمدی        یا معصومه خوش آمدی
 
****
 
روح و ریحان نجمه‌ای، جان و جانان نجمه‌ای
 
خورشیـد روی دامـن و مـاه تابان نجمه‌ای
 
یا معصومه خوش آمدی        یا معصومه خوش آمدی
 
****
 
امشب در قم قیامت است عید جود و کرامت است
 
بـا دیـدار جمـال تـو روشـن چشم امامت است
 
یا معصومه خوش آمدی        یا معصومه خوش آمدی
 
****
 
ای ذکرت روح ربنا برتر از مدح و از ثنا
 
فاطمـه اشفعـی لنـا فاطمـه اشفعی لنا
 
یا معصومه خوش آمدی        یا معصومه خوش آمدی
 
****
 
بزم مـا را صفـا بـده قلب مـا را شفا بده
 
عید جشن تولدت امشب عیدی به ما بده
 
یا معصومه خوش آمدی        یا معصومه خوش آمدی
 

از صیام تا قیام 5 – غلامرضا سازگار

دسته گل محمدی، به شهر قم خوش آمدی
بانوی ملک سرمدی، به شهر قم خوش آمدی 
ز خاک پاک شهر قم بوی پیمبر آمده
شهر قم از قدوم تو بهشت دیگر آمده

مگر دوباره شیعه را روح به پیکر آمده
ای گل باغ احمدی، به شهر قم خوش آمدی
 
ای صلوات متصل از همه خلق عالمت
درود بر برادر و بر پدر مکرّمت
فزون­تر از سؤال ما جود و عنایت کمت
مؤیِد و مؤیَدی، به شهر قم خوش آمدی
 
عطر بهشت جان ما گرد و غبار ناقه­ات
سرور خیل اهل قم غاشیه دار ناقه­ات
مشک و عبیر و عطر و گل­گشت نثار ناقه­ات
قدم به چشم ما زدی به شهر قم خوش آمدی
دسته گل محمدی، به شهر قم خوش آمدی
 
زینب­سلام­الله­علیها دوم علی ای همه افتخار قم
نسیم تربت تو شد، بهشت قم، بهار قم
قبله اهل معرفت با قدمت دیار قم
دخت رسول امجدی، به شهر قم خوش آمدی
 
نمی­رسد به عزت و جلال تو عقول ما
پس از بتول و زینبی زینب­سلام­الله­علیها ما، بتول ما
شهر قم از قدوم تو مدینه الرسول ما
همچو رضاu به مشهدی، به شهر قم خوش آمدی
سلام ما سلام ما بر تو و بر برادرت
بر تو و بر برادرت، بر پدر و به مادرت
بر پدر و به مادرت، به تربت مطهرت
عصمت حیّ سرمدی، به شهر قم خوش آمدی

کریمة آل پیمبر
سلالة موسی جعفر
کوثر زهرای مطهر
لالة باغ سرسبز تبارک

فاطمه عید میلادت مبارک
عالمة آل رسولی
دختر زهرای بتولی
گوهر دریای عقولی
لالة باغ سرسبز تبارک
فاطمه عید میلادت مبارک
پارة قلب مرتضایی
شافعة روز جرایی
خواهر حضرت رضایی
لالة باغ سرسبز تبارک
فاطمه عید میلادت مبارک
اختر نجمه ای به دامن
بیت ولایت ز تو گلشن
چشم رضا شد به تو روشن
لالة باغ سرسبز تبارک
فاطمه عید میلادت مبارک
شیعه رهین کرم تو است
بیت ائمه حرم تو است
فیضیه مرهون دم تو است
لالة باغ سرسبز تبارک
فاطمه عید میلادت مبارک
تویی تویی باب ولایت
شمسة عصمت و هدایت
جان دو عالم به فدایت
لالة باغ سرسبز تبارک
فاطمه عید میلادت مبارک

اینجا مدینه نیست مناسب در ولادت حضرت معصومه س

عاشق اگر شدم اثر چشم های توست
اصلا تمام، زیر سر چشم های توست

دلهای سنگ را به نگاهی طلا کنی
این کیمیاگری هنر چشم های توست

باید غزل، قلم به دوات عسل زند
حالا که صحبت شکر چشم های توست

بعد از ابوتراب تمام حجاز و شام
مبهوت جرات جگر چشم های توست

آیا بهشت می بری ام یا نمی بری؟
محشر خدا پی نظر چشم های توست

با کاروان گریه سرانجام می رسم
راه بهشت از گذر چشم های توست

تا "ان یکاد" صبح و شب زینب تو هست
بال فرشته ها سپر چشم های توست

خرده گرفته اند که اغراق می کنم
تیر سه شعبه در به در چشم های توست

اینجا مدینه نیست به فکرنقاب باش
مشتی حسود دور و بر چشم های توست

بالای نیزه، گریه ی شرمندگی فقط
از روضه های معتبر چشم های توست

لعنت به حرمله، که به دنبال نیزه ها
سایه به سایه همسفر چشم های توست
***وحید قاسمی