اشعار ولادت حضرت معصومه (س)

ما اهل تمنــّای عروجیم و به اوجیم

دریای شما بوده که دلداده ی موجیم

عمریست ملقــّب به غلامیِّ نگاریم

ما شیفته ی گفتن از این ایل و تباریم

همسایه ی دیوار به دیوار حریمم

جیره خور هر روزه ی احسان کریمم

از گنبد تو می شنوم سوره ی کوثر

آید به مشام دل و جانم بوی مادر

دلها همه در فصل مناجات و نیاز است

دستم به هوای کرمت باز دراز است

لبخند لب حضرت خورشید ببینید

آرام دل رهبر توحید ببینید

این فاطمه ی موسیِّ جعفر گل زهراست

معصومه ی زینب صفت گلشن طاهاست

روزی خور احسان کریمه دو جهانند

زُوّار حرم ساکن قطعیِّ جــَنانند

در مدح قم او قلم عشق نوشتهَ ست

اینجا سه در از هشت در باغ بهشت است

در مرتبت و علم رسیده به کجاها؟!

فرموده امامش که فِداها وُ أبوها

ای جلوه ای از جمعه ی جاری شدن رب

در صورت تو سیرت زهراست مرتــّب

تو عالمه و فاضله و هانیّه هستی

در فکر رضا هر نفس و ثانیّه هستی

مهتاب شب غربت شمس حُــججی تو

راه دل ما سوی دعای فرجی تو

در صحن و سرای کرم آرام گرفتم

از کوثر الطاف حرم جام گرفتم

با نوکریّت شهره ی شهری شده ام من

با عشق رضا تا به حرم آمده ام من

دلتنگ خراسانم و شبهای گوهرشاد

بنداز دلم را گره بر پنجره فولاد

اینبار اگر پنجره فولاد بگیرم

می خواهم از الله سر ِ راه بمیرم

یا رب نظری کن شوم از جمع شهیدان

با دیدن دلدار سفر کرده دهم جان

جز حب ُّو ولایت به خدا توشه ندارم

ای کاش شود گوشه ی شش گوشه مزارم

ذیقعده ماه فیض خداوند اکبر است
میلاد پارة تن موسی ابن جعفر است
میلاد دخت هفت امام بزرگوار
یا لیلة ولادت زهرای دیگر است

از ثامن الحجج بستانید رو نما
کورا نظاره بر گل رخسار خواهر است
آیینة تمام نمای رضاست این
معصومه یا که زینب صدیقه منظر است
آن فاطمه بتول رسول خدا بود
این فاطمه بتول بتول مطهر است
گر بنگرد ذبیح به اوج جلال او
گوید هزار مرتبه این فوق هاجر است
مکتب نرفته عالمة علم اهل بیت
شوهر نکرده بر همة خلق مادر است
برتر ز آفتاب و نکوتر ز قرص ماه
ذیقعده را ز بیت ولایت دو اختر است
آن روز اول مه و این روز یازده
آن خواهر خجسته و اینش برادر است
این است کوثری که قم از فیض اوست پر
آخر مگر نه دختر ساقی کوثر است
این است فاطمه که ثواب زیارتش
در اصل با زیارت زهرا برابر است
یک دختر، این همه عظمت، این همه جلال
الحق که جای گفتن الله اکبر است
بر آن پدر درود که این است دخترش
بر مادری سلام که معصومه پرور است
جز عمه اش که زینب کبراست در جلال
از دختران فاطمه در هر زمان سر است
قم چون مدینه تربت او مسجد الرسول
زهرای آن سلالة زهرای اطهر است
حورا کنیز خادمه اش گرچه انسیه است
غلمان تراب مقدم او گرچه دختر است
فیضش ز شهر قم به زمین و زمان رسد
فیضیه در محیط کمالش شناور است
تنها نه خاکیان به حریمش نهاده رو
یک آسمان ملائکه مسکین این در است
گو پادشاه ملک جهان باش یا گدا
آن را که نیست خاک درش خاک بر سر است
ریزند عرشیان به زمین دسته دسته گل
گلدسته هاش تا که به قم سایه گستر است
نعلین خود چو موسی عمران ز پا در آر
کاینجا مزار دختر موسی ابن جعفر است
وقتی نسیم می کند از شهر قم عبور
از عطر آن روان مسیحا معطر است
چون باب خویش بر همه باب الحوائج است
چون مادرش شفیعة فردای محشر است
بی مهر او که مهر تمامی عترت است
طاعات جن و انس و ملک نخل بی بر است
اقرار می کنم که به پایش نمی رسد
با آنکه سر به سر سخنم عقد گوهر است
ما را به شهر قم چه نیازی است بر بهشت
قم بیت یازده خلف پاک حیدر است
خواهی جلال زائر قم را بیا ببین
در هر قدم هزار بهشت مکرر است
"میثم" خدا کند که شود مدفن تو قم
همسایگی فاطمه از خلد بهتر است

تو کیستی؟ سلالۀ کوثری
فاطمه‌ای فاطمۀ اطهری
تو کیستی؟ حضرت معصومه‌ای
تو کیستی؟ شفیعۀ محشری

چهارده حجت معبود را
عمه‌ای و دختری و خواهری
تو خواهر امام هشتم رضا
تو دختر موسی ابن جعفری
تو عمۀ چار ولی خدا
تو هفت بحر نور را گوهری
تو عالم خلقت را بانویی
تو آدم و حوا را مادری
تو حوری حوراءالانسیه
انسیۀ الحورای دیگری
تو ساره یا خدیجه یا فاطمه
تو مریم عذرا یا هاجری؟
تو یک حدیقۀ گل احمدی
تودر سماوات عفاف، اختری
تو در کنار عمه و مادرت
از همه سادات جنان برتری
سلام کوثر به تو یا فاطمه
که حضرت فاطمه را کوثری
بعد رضا و مادرت فاطمه
تو پارۀ پیکر پیغمبری
بودی اگر کنار زینب به شام
می‌گفتم نایبۀ الحیدری
تو زینبینی و حسین و حسن
تو روح پنج تن به یک پیکری
فاطمه و زینب کبری کنار
تو از همه زنان عالم سری
راه بهشت از حرم امن توست
تو چارده بهشت حق را دری
نشر احادیث پدر شأن توست
چو مادرت دخت پدرپروری
تو آسمان فضل را آفتاب
تو کشتی عصمت را لنگری
جان حسین است تو را در بدن
زینب کبری را هم‌سنگری
حضرت معصومه سلام علیک
ای که ائمه را پیام‌آوری
قم حرم ائمه، تو مادرش
در این حرم عالم را رهبری
تو آسمان و شرم و زهد و حیا
تو در زمین شمسِ فلک گستری
عالمۀ معلمه ندیده
فاطمۀ پیامبر منظری
رسول را رسول را نورعین
خدای را خدای را مظهری
اگر چه بانوی بهشت قمی
تمامی بهشت را زیوری
شرار شعر «میثم» از مدح توست
تو در دلش چراغ روشنگری

صیام تا قیام 2 - غلامرضا سازگار

ای پناه اهل محشر عید میلادت مبارک
ای همه روح مطهّر عید میلادت مبارک
ای رخت مرآت مادر عید میلادت مبارک
ای گل باغ پیمبر عید میلادت مبارک

ای قم از خاکت معطّر عید میلادت مبارک
دختر موسی ابن جعفر عید میلادت مبارک

ای سلام چارده معصوم بر جان و تن تو
نام تو معصومه و عصمت گلی از دامن تو
بضعۀ موسایی و قم گشته طور اَیمن تو
پا به چشم قم نهادی قلب قم شد گلشن تو
یافت این خاک از تو زیور عید میلادت مبارک
دختر موسی ابن جعفر عید میلادت مبارک

نور از هر سو به ایوان طلایت سجده آرد
حور بر خاک قدوم زائرت صورت گذارد
جود با کلِّ وجودش هر چه دارد از تو دارد
دانش از گلدسته‌هایت بر سر فیضیّه بارد
علم را صحن تو سنگر عید میلادت مبارک
دختر موسی ابن جعفر عید میلادت مبارک

دخت و اخت و عمۀ‌ سه حجت داور تویی تو
پارۀ تن بر رسول و احمد و حیدر تویی تو
فلک استقلال ملک شیعه را لنگر تویی تو
گر در جنّت ز قم وا می‌شود، آن در تویی تو
بضعۀ یاسین و کوثر عید میلادت مبارک
دختر موسی ابن جعفر عید میلادت مبارک

قبه‌ات را اقتدار قبۀ الخضراست، آری
تربت تو تربت گمگشتۀ زهراست، آری
زائر تو زائر صدیقۀ کبراست، آری
صورتت را صورت انسیۀ الحوراست، آری
نخل «میثم» از تو پر بر عید میلادت مبارک
دختر موسی ابن جعفر عید میلادت مبارک

صیام تا قیام 2 - غلامرضا سازگار

نخوانده آمده‌ام، آشناترینِ حرم قم!
فرشته‌های حریم خدا سلامٌ علیکم

عجیب نیست به یمن مسافری که شمایید
در این کویر اگر بشکفد بهار ترّنم

عجیب نیست که گسترده‌اند مردم این شهر
به زیر پای شما غنچه‌های اشک و تبسّم

سلام دخترِ معصومۀ شهیدۀ اوّل!
سلام خواهرِ تنهاییِ ستارۀ هشتم!

سلام ما به تو دختر سلام ما به تو خواهر
سلام ما به تو بی‌بی سلام ما به تو خانم

همیشه بین دل و دیده در هوای تو گویی
حکایتی است که با اشک می‌رسد به تفاهم

رضا ز قم طلب و سوی طوس رو که علی هم
همیشه فاطمه را داده بود حق تقدّم

گلی شکفته ز گلزار اهل بیت که با نور
خدا نوشته به گلبرگ او «لیذهب عنکم»

سلام اختر مزّمّل، ای کریمه، نگاهی!
سلام غنچۀ مدّثّر از حیای خدا، قم!

در این سرای کرم دستهام، کاسۀ خالی
کبوتران ترا اشکهام، دانۀ گندم

چه لطف دیده مگر سائل نشسته بر این در
که نان طلب ننماید ز سفرۀ مه و انجم

به نور علم خداوندی‌اش ملائکه و روح
به خدمت آمده در مکتبش به قصد تعلّم

ز جذبۀ تو جهانهاست متصل شده با هم
ز جن و انس و ملک گرد این حرم به تزاحم

خدا گواه که تا بوده کعبۀ حرم تو
همیشه صاحب این خانه داده حاجت مردم

غریب آمده‌ام ای که خاندان تو شهره‌ست
به مکرمت به کرامت به مرحمت به ترحّم

بقیع فاطمه پیداست در نگاه تو ای دل
مقام حضرت معصومه را اگر نکنی گم

قصائد رضوی-محمد سعید میرزایی

یک عمر کنم نثار جان و سر
صد بار دهان بشویم از کوثر
باشد که مدیحه‌ای کنم انشا
در مدحت دخت موسی‌جعفر

مجموعه‌ای از فضائل زهرا
معصومه‌ای از تبار پیغمبر
بر چرخ سپهر معرفت خورشید
از هفت یم کمال یک گوهر
چون ماه جمادی از روی زهرا
ذیقعده گرفته از رخش زیور
فیضیّه از اوست روضةالزهرا
قم از قدمش مدینۀ دیگر
هم سیب بهشت حجتِ هفتم
هم آینۀ حقیقتِ مادر
عالم بالد به این چنین بانو
فخریّه کند رضا بر این خواهر
در حشر چو پا نهد همه گویند
زهرا آمد دوباره در محشر


این مصحف روی سینۀ باباست
ایـن دختـر برگزیدۀ زهراست

تو دختر نور و طور و طاهایی
معصومه و زینبی و زهرایی
قرآن امام موسی کاظم
گلواژۀ آیه‌های تقوایی

ریحانه هفت باغبانِ دین
یا گوهر ناب هشت دریایی؟
چون مادر خویش حضرت زهرا
سر تا به قدم بهشت بابایی
ممدوحۀ «انّما یرید الله»
محبوبۀ ذات حق‌تعالایی
قم شهر ائمه و تو بانویش
از قم به وجود، حکمفرمایی
زهراست به امّت پدر، مادر
تو از ره لطف، عمّۀ مایی
تو نوری و ما اسیر تاریکی
ما تشنۀ معرفت، تو دریایی
بی‌معرفتیم لیک می‌دانیم
تو فوق تمام معرفت‌هایی

وصف تو کجا ز همچو من آید
مـداح تـو حضـرت رضا باید

ای بر حرمت سلامِ اهل قم
وی از تو بلند، نامِ اهل قم
پیوسته زمام ناقۀ نورت
بر دوشِ دلِ تمامِ اهل قم

«یا فاطمه اشفعی لنا» باشد
ذکر خوش صبح و شام اهل قم

گردیده ز آفتاب بالاتر
در سایۀ تو مقام اهل قم
از حرمت قبر تو ملایک را
واجب شده احترام اهل قم
تا دامن حشر همچو دریا پُر
از کوثر توست، جام اهل قم
صحبت ز بهشت در حریم تو
این حرف بوَد حرام اهل قم
مهر تو و دوستی اجدادت
بوده ز ازل، مرام اهل قم
شیرین شده آب شور قم بانو
با مهر شما به کام اهل قم

{jcomments on}ای حرمت کعبۀ دلِ همه در قم
قم ز قدم‌های تو مدینۀ دوّم
خاک صفائیه‌ات صفای خلایق
بلکه زده مروه بر صفات تبسم

لیلۀ قدر امام «موسی جعفر»
آیۀ تطهیر قلب حجت هشتم
دختر طوری و نور دیدۀ موسی
شوی نکرده، به خلق هر دو جهان‌اُم
طور تو آیینه‌دار «فاخلع نعلیک»
روی تو مشعل‌فروز «یذهب عنکم»
مدخل اهل فضیلت است به محشر
آن درِ جنت که باز می‌شود از قم
فاطمۀ یازده حریم ولایت
مادر فیضیّه، قبلۀ دل مردم
قدر و مقام و جلال فاطمه داری
آنچه کـه دارند آل فاطمه داری
 
****
روز ورود تو قم بهشت خدا شد
قم حرم قدس سیدالشهدا شد
با صلوات و دعا و لاله و ریحان
حق تو ای مادر بهشت ادا شد
شهر به دور سر تو گشت هماره
قم به قدومت هزار باز فدا شد
ناقۀ تو بر فراز بال فرشته
محمل تو قبلۀ دلِ علما شد
روز ورودت به شهر قم همه گفتند
فاطمه وارد به حشر روز جزا شد
گوشۀ چشمی به هر کسی که گشودی
حاجتش از آن هزار بار روا شد

فاطمه آمد به پیشباز تو دختر
محمل تو سینۀ رسول خدا شد
هالۀ نورت به چهره داد گواهی
ناز تـو را می‌کشید دست الهی
 
****
ای قلم صنع را به حُسن تو تحسین
دختر «طاها»، سرور سینۀ «یاسین»
کوثر و تطهیر و نورِ موسی جعفرa
زهرۀ زهرا جمالِ فاطمه‌آیین
خادم زوار توست فوج ملایک
سائل درگاه تو تمام سلاطین
در حرم تو دعاست عین اجابت
نیست نیازی به التجا و به آمین
کافر با مهر توست راه نجاتش
مؤمن بی مهر تو گریخته از دین

پای نه قم نه که بهر آمدن تو
بستند این شهر را ملایک آذین
ای همه ارواح پاک، فرش قدومت
قابل پای تو نیست فرش ریاحین
برتر از اوصاف و مدح و منقبت استی
فاطمـه فاطمـه و فاطمـه هستــی
 
****
دست تو دریای لطف و جود و کرامت
قلب تو آیینۀ علوم امامت
سورۀ کوثر به وصف فاطمه و تو
فاطمۀ دومی به روز قیامت
خاک مزارت مگر که خاک حسین است
کز اثرش هر مریض یافت سلامت
هر که به قم رو نیاورد به ضریحت
بِهْ که به پشتش نهند کوه ملامت
خازن جنت کند فرار ز جنت
یابد اگر در قمِ تو اذن اقامت
گوشۀ چشمی به اهل قم نه، به عالم
ای تو کریمۀ به اهل‌بیتِ کرامت
با تو دعا می‌رسد به اوج اجابت
بی تو عبادت ندامت است ندامت
ای حـرم یـازده امـام، دیـارت
تربت پنهان فاطمه است مزارت
 
****
مردم قم، شهر قم، تمامی عالم
مرتبۀ قم کجا و عرش معظم؟
قم حرم یازده ولیِّ الهی است
بلکه بوَد شهر قم حریم خدا هم
یک درِ جنت ز قم گشوده شود؟ نه
کلّ بهشت است این زمین مکرّم
زائر معصومه کیست در حرم قم؟
آسیه و هاجر است و ساره و مریم
موسی عمران ستاده با ادب اینجا
نیست عجب گر زند مسیح از او دم
فاطمه فرزند آدم است و عجب نیست
اینکه کند فخر بر ملائکه آدم
گوید در وصف او هزار قصیده
چشم گشاید اگر ز لطف به «میثم»

ما همه محتاج اوست بـاب حوائج
ثبت بـه نامش شده کتاب حوائج

سلام خواهر قرآن، سلام دختر دین
 
سلام مادر عصمت، سلالۀ «یاسین»
 
سلام دختر«طاها» و نور و طور سلام
 
سلام ای گهرِ هفت بحـر نور، سلام

 
تو وارث شرف و احتـرام فـاطمه‌ای
 
تو دختِ موسیِ کاظم تمام فاطمه‌ای
 
عجیب نیست که بابا به تو سلام کند
 
و یـا امـام رضـا در بـرت قیـام کند
 
تو پـاره‌ای ز تـن پاک احمدی، بانو
 
تـو مــادرِ قــمِ آل محمّـدی، بـانو
 
حریـم تـو حـرمِ یازده امام هُداست
 
مزار گمشدۀ فاطمه در آن پیداست
 
تو شونکـرده بـرای تمام خلق، امی
 
تو زینبِ دگرِ فاطمه، به شهر قمی
 
به حُرمت حَرَمت انبیـا قیـام کنند
 
زیــارتِ حــرمِ یــازده امـام کنند
 
تـو چـون امـام رضـا دُرّ هفـت دریایی
 
بـه اش آل محمــد همیشـه زهــرایی
 
سزد که اهل سماوات، خاک پات شوند
 
خوش آمدی به قم ای اهل قم، فدات شوند
 
خوش آمدی بـه دیار قـم عمـه سادات
 
قـدم قدم به قدومت ز اهل، قم صلوات
 
به این مقام و به این شوکت و به این اجلال،
 
سـزد امـام رضــا آیـدت بـه استقبـال
 
عجـب نبــود اگــر بــود از ره تجلیـل
 
ز مـامِ ناقــۀ تــو روی دوشِ جبـرائیل
 
عجب نبـود کــه آن روز از فـراز فلک،
 
به خـاک‌بوسیَت آیند، فـوج فـوجِ ملک
 
عجب نبـود کـه گوینـد اهل قم، یکسر
 
که گشته حضرت صــدّیقه وارد محشر
 
عجب نه اهـل قـم ار افتخـار می‌کردند
 
به جـای شـاخۀ گل، سر نثار می‌کردند
 
زنان شهـر قـم از هـر طرف، مقـابل تو
 
ز روی بـام فشاندنـد گـل به محمل تو
 
ز نـاقـه‌ات همگـی احتـرام مـی‌کردند
 
نهـاده دست به سینه، سلام می‌کردند
 
به احترام تو قم شاخه شاخه گل آورد
 
جنـایت و ستـم شــام را تـلافی کرد
 
به محفلِ تو فشاندند اشک، جای گلاب
 
زدند ناله که زینب کجا و بـزم شراب؟
 
به هـر قـدم صلـواتت نثـار می‌کردند
 
تو را به خانۀ «موسی‌بن‌خزرج» آوردند
 
به بند ناقۀ تو، دسته دسته چنگ زدند
 
ولی به محمل زینب ز بام، سنگ زدند
 
قسم به عـزّت تو، ای به مقدمِ تو درود
 
که جای عمـۀ سـادات در خرابه نبود
 
به سوی عمۀ تو شامیان چو رو کردند
 
به جای گل، سرِ نی، هیجده سر آوردند
 
به اجر این‌همه ارضِ ادب، کرامت کن
 
به روز حشر، تو از اهل قم، شفاعت کن
 
 
 

بهار امامت 4 - غلامرضا سازگار

ای غبــار آستــانت، آبـروی اهــل قـم
 
داده زینت خاک زوارت بـه روی اهل قم
 
وصف تو محفل به محفل، گفتگوی اهل قم
 
روز و شب چشم عنایاتت به سوی اهل قم

 
آفتاب و ماه، تا در چـرخِ گیتی‌پرور است
 
سایۀ‌ گلدسته‌هایت بر سرِ این‌کشور است
 
****
 
دخت موسایی و صد موسی مقیمِ طور توست
 
وسعت ملک خــدا، غـرق شعـاع نور توست
 
عصمت و تقوا و پاکی و شرف، منشور توست
 
قم اگر گردیده مشهور جهان، مشهور توست
 
نه فقط «موسی‌بن‌جعفر» را سرورِ سینه‌ای
 
چـارده معصـوم را سـر تـا قدم آیینه‌ای
 
نخل موسـای ولایت، بـر نـدارد مثل تو
 
بعـد زینب فاطمـه، کوثـر ندارد مثل تو
 
هفتمین بحر شرف، گوهر ندارد مثل تو
 
حجت هشتم، رضا، خواهر ندارد مثل تو
 
چارده خورشیدِ خورشید آفرین را کوکبی
 
بر سـر دست پدر، هم فاطمه، هم زینبی
 
****
 
ای به جان و پیکر پاکت، سلام فاطمه
 
بضعـه پیغمبـر اکـرم، تمــام فاطمه
 
از دهـانت ریختــه دُرِّ کـلامِ فاطمه
 
بر تو چون زهرا برازنده است، نامِ فاطمه
 
گفتگویت یاد از «امّ ابیهـا» می‌کند
 
تا رضا روی تو بیند، یاد زهرا می‌کند
 
****
 
خاک قم بالد که دارد نقشِ جای پای تو
 
وحیِ مُنزَل جوشد از گفتارِ روح افزای تو
 
می‌بـرد دل از امـامـان هُـدا، سیمای تو
 
تـا صـف محشـر ســلام‌الله بـر آبای تو
 
گـر جهان بـار دگـر «موسی‌بن‌جعفر» آورد
 
می‌توان چون حضرت معصومه، دختر آورد
 
****
 
روی تو روی بهشت و خوی تو خوی بهشت
 
نی عجب کز سینه‌ات بوی پـدر، بوی بهشت
 
قم شـده بـا مقـدم نـورانیَت، کوی بهشت
 
محو شد از ذهن اهل قم، هیاهوی بهشت
 
تا به سـوی قم تو را طی سفر، آغاز شد
 
یک در جنّت به خلق، از جانب قم، باز شد
 
****
 
شعلـۀ داغ پـدر بـر سینـه می‌زد آذرت
 
بود از هجر رضا سـوز دل و چشم ترت
 
حیف در سنّ جوانـی مثل زهرا مادرت،
 
بعد هفده روز پر زد مرغ روح از پیکرت
 
کس نداند آتش داغت به اهل قم چه کرد
 
با دل زار رضـا آن حجت هشتم، چه کرد
 
****
 
اهل قم کز مکتبت علم حـدیث آموختند
 
پای تا سر در عزایت چون شرار افروختند
 
دیده بر تابوت تو از چار جانب دوختند
 
روز تشییعت به یاد دفن زهرا سوختند
 
پیکر پـاک تـو را روز از زمیـن برداشتند
 
جسم زهرا را دل شب در لحد بگذاشتند
 
****
 
تربت پـاک تـو را مـادر زیـارت می‌کند
 
هم رسول‌الله، هم حیدر زیـارت می‌کند
 
هم رضا، هم موسی‌جعفر زیارت می‌کند
 
هر امـام و هـر پیـام‌آور زیـارت می‌کند
 
بارگاه قدس تو، برتـر ز عرش کبریاست
 
تا خدا دارد خدایی کعبه دل‌های ماست
 
****
 
ای مـزارت کعبـۀ دل، تربتت، بیـت‌الحرام
 
تا تو را -یا فاطمه!- در شهـر قم باشد مقام
 
از خراسان می‌دهد هر صبح، خورشیدت سلام
 
گویـی از قبـر رضـا، بـر اهـل قم آید پیام:
 
هر که چون«میثم»به خاک این حرم صورت بهشت،
 
روز محشـر می‌شـود واجـب برای او بهشت
 
 

بهار امامت 4 - غلامرضا سازگار

ای حج دل بر گرد حائـر تو
 
وی چـارده معصوم، زائـر تو
 
گنج خدا پنهان به سینۀ قم!
 
معصومـه! زهرای مدینۀ قم

!
 
درّ یتیـم گنجِ مهـر عصمت!
 
انسیه‌الحورا، سپهـر عصمت!
 
ســر تـا قـدم آیینـۀ ولایت
 
قــرآن روی سینـۀ ولایـت
 
زهرای مرضیه است مادر تو
 
مریم توسل جسته بر در تو
 
جبریل اگر رو جانب قم آرد
 
بـر تـو یریـدالله عنکـم آرد
 
آینـــۀ روی امــام هفتــم
 
روح دو پهلـوی امـام هفتم
 
فیضیه را بر تربتت سجود است
 
فیضیـۀ تـو عالـم وجود است
 
ریحانـه الــروح محمـدی تو
 
سیب بهشت هشت احمدی تو
 
زهـرا کتـاب الله، کوثـرش تو
 
قم مسجدالحرام و هاجرش تو
 
نــور جهانتــاب ائمـه‌ای تو
 
معصومه‌ای بـاب ائمـه‌ای تو
 
با آن که در قلب زمین نهانی
 
بـاب‌المــراد اهــل آسمانـی
 
زهرا و زینب تو یک جمـالید
 
مرآت حسن ذات ذوالجلالید
 
توحیـد دریـا و تـو دُر نابش
 
زهراست خورشید و تو آفتابش
 
عصمت گلی از نقش دامن تو
 
پیراهن زهـراست بـر تن تو
 
بالای هـر گلـدستۀ تو جبریل
 
زیبد که بگشاید زبان به تهلیل
 
بایـد در ایوان تـو بـا حلاوت
 
روح‌الامیـن قرآن کند تلاوت
 
صحنین تو برتر ز عرش اعلا
 
قبر تو قبر زینب است و زهرا
 
ایوان تو ای دخت پاک موسی
 
دارالسلام مریم است و عیسی
 
شفیعـۀ فـردای محشـری تو
 
نایبــۀ عمّــه و مــادری تو
 
خورشید را نور رخت وضو داد
 
ذیقعـده را میـلادت آبرو داد
 
آیینــۀ بــرادری و بـابــی
 
یک مـاه در بیـن دو آفتابی
 
در سیر مصحف رخـت برادر
 
یاد آرد از قدر و جـلال مادر
 
جلال تـو جلال کبریـایی‌ست
 
شایستــۀ سیــده النسـایی‌ست
 
پدر که چون جان به برت کشیده
 
بوی بهشت از سینه‌ات شنیده
 
زیبد که‌ ای یاس بهشت طاها
 
گویـد پــدر دربـاره‌ات فـداها
 
بستـان علـم و حکمت ائمــه
 
شـایستـۀ تـو عـصمت ائمــه
 
باغ جنـان تقــدیم تـار مویت
 
فردوس و رضوان دو گدای کویت
 
مـدح تـو از نطـق بشـر نیـاید
 
جــز از بــرادر و پـدر نیــاید
 
باید ز طـوس آیـد امام هشتم
 
وصف تو را گویـد به مردم قم
 
بالاتـری از وصف خلـق عالم
 
قدر و جلال تو کجا و «میثم»؟
 
از صیام تا قیام 5 – غلامرضا سازگار

همسایه سایه ات به سرم مستدام باد

لطفت همیشه زخم مرا التیام داد

وقتی انیس لحظه ی تنهایی ام توئی

تنها دلیل اینکه من اینجایی ام توئی

هر شب دلم قدم به قدم میکشد مرا

بی اختیار سمت حرم میکشد مرا

با شور شهر فاصله دارم کنار تو

احساس وصل میکند آدم کنار تو

حالی نگفتنی به دلم دست میدهد

در هر نماز مسجد اعظم کنار تو

با زمزم نگاه دمادم هزار شمع

روشن کننند هاجر و مریم کنار تو

تا آسمان خویش مرا با خودت ببر

از آفتاب رد شده شبنم کنار تو

در این حریم، سینه زدن چیز دیگریست

خونین تر است ماه محرم کنار تو

مادر کنار صحن شما تربیت شدیم

داریم افتخار که همشهری ات شدیم

ما با تو در پناه تو آرام می شویم

وقتی که با ملائکه همگام می شویم

بانو! تمام کشور ما خاک زیر پات

مردان شهر نوکرو زنها کنیز هات

زیبا ترین خاطره هامان نگفتنی ست

تصویر صحن خلوت و باران نگفتنی ست

باران میان مرمر آیینه دیدنیست

این صحنه در برابر ایینه دیدنیست

مرغ خیال سمت حریمت پریده است

یعنی به اوج عشق همین جا رسیده است

خوشبخت قوم طایفه، ما مردم قمیم

جاروکشان خواهر خورشید هشتمیم

اعجاز این ضریح که همواره بی حد است

چیزی شبیه پنجره فولاد مشهد است

من روی حرف های خود اصرار میکنم

در مثنوی و در غزل اقرار میکنم

ما در کنار دختر موسی نشسته ایم

عمریست محو او به تماشا نشسته ایم

اینجا کویر داغ و نمک زار شور نیست

ما روبروی پهنه ی دریا نشسته ایم

قم سالهاست با نفسش زنده مانده است

باور کنید پیش مسیحا نشسته ایم

بوی مدینه می وزد از شهر ما،بیا

ما در جوار حضرت زهرا نشسته ایم

شاعر:رضا محمدی

اي سوره نامت تفسير اعطينا

زهرا ترين زينب ، زينب ترين زهرا

خير کثير تو ، آئينه کوثر

نامت سرآغاز تکثير خوبي ها

روشن تر از نوري ، در نور مستوري

پيدا ترين پنهان ، پنهان ترين پيدا پيدا

ماه مقيم قم ، خورشيد «بيت النور»

در سايه سار توست سرتاسر دنيا

وقتي که معصومان ، معصومه ات خواندند

در وصف تو لال است ، شعر و شعور ما

فهم زمين عاجز ، از درک اوصافت

والا مقامي تو ، در عالم بالا

از آه لبريزم ، از اشک سرشارم

اين قطره را درياب ، درياب اي دريا

شاعر:حسین ایمان

هر کس به احترام مقام تو خم نشد

آقا نشد بزرگ نشد محترم نشد

دل خسته بود و راهی این آستانه شد

دل خسته بود و راهی باغ ارم نشد

گفتند مرقدت حرم آل فا طمه س است

با این حساب هیچ کسی بی حرم نشد

این حاجت من است الهی قلم شود

دستم اگر برای تو بانو قلم نشد

باز این چه لطفی است که در حق ماشده

ما شاعرت شدیم ولی محتشم نشد

می خواستم برای تو بهتر از این غزل

من را ببخش آنچه که می خواستم نشد

شاعر:سراج