اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

بسته بر شادىّ و عشرت غصه و غم راه را

عقده از غم بر رخ دل بسته راه آه را

بر دلم داغى گران باشد كه جانم سوخته

 مانم آیا با كه گویم این غم جانكاه را؟

شد رئیس مذهب ما از جفا خونین جگر

این مصیبت كرده دل‎خون مردم آگاه را

آن كه با خون جگر بر شیعیان هموار كرد

در خط سرخ ولایت تا قیامت راه را

زهر كین نوشید امّا با عدو سازش نكرد

كرد تا رسواى عالم دشمن بدخواه را

  محمّد موحدیان «امید»

دل مرا که بسی بود خون، نشانه گرفت
چو جد خویش علی سالها به خانه نشاند
ز دیده ام همه شب اشک دانه دانه گرفت

هنوز خانه زهرا نرفته بود زیاد
که آتش از درو دیوار من زبانه گرفت
سپاه کفر به کاشانه ام حجوم آورد
مرا بزمزمه و ناله شبانه گرفت
زباغ فاطمه صیاد، مرغ سوخته را
دل شب آمد و در کنج آشیانه گرفت
سر برهنه و پای پیاده برد مرا
پی اذیت من بارها بهانه گرفت
هنوز خستگی راه بود در بدنم
که خصم تیغ به قتلم در آن میانه گرفت
هزار شکرکه زهر جفا نجاتم داد
مرا بموج غم از مردم زمانه گرفت
چه خوب اجر رسالت گرفت آل رسول
که گه بزهر جفا گه به تازیانه گرفت
گرفت تاسمت نوکری زما«میثم»
مقام سروری و جاودانه گرفت
                                                                      
غلامرضا سازگار

ناگهان زلفِ پریشان تو را می گیرند
    سر سجاده گریبان تو را می گیرند
    تو در این خانه بنا نیست که راحت باشی
    چند هیزم سر و سامان تو را می گیرند
    وقت نعلین به پا کردن تو یک آن است
    چون حسودند همین آنِ تو را می گیرند
    دختران تو یقیناً ز کسی ترسیدند
    بی سبب نیست که دامان تو را می گیرند
    سعی کن بلکه خودت را بکشانی ور نه
    ریسمان ها به خدا جانِ تو را می گیرند
    علی اکبر لطیفیان