اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

صادق آلِ فاطمه، منم که خون جگر شدم
میانِ کوچه‌های غم، غریب و در به در شدم
خدا ببین عدو مرا به هر دمی صدا کند
دلِ غمینِ و خسته‌ام به غصه‌ مبتلا کند

کشد به آتش جفا گهی حریم خانه‌‌ام
تو خود بدانی ای خدا غریبِ این زمانه‌ام
به بزم عیش و نوش خود مرا شبانه برده‌اند
نماز من شکسته‌اند، با تازیانه برده‌اند
حالا که زهرِ مجلسِ حرامیان چشیده‌ام
ببین که خون روان شده ز گوشه‌های دیده‌ام
ببین به راه خانه‌ام نشسته‌ام چو مادرم
به مرگ خود رضا شدم، شکسته‌ام چو مادرم
شراره‌های زهرِ کین عطش به پیکرم نشاند
به یاد جد اطهرم مرا به کربلا کشاند
خدا ببین که چون حسین به سینه بر زمین شدم
ولی خوشم در این جهان که شیعه سازِ دین شدم

در شهر مدینه غوغاست خون بر دل آل طاهاست
در مرگ امام صادق از گریه قیامت برپاست
شمع ولایت گشته خاموش
موسی ابن جعفر شد سیه پوش

یا فاطمه سرت سلامت

قلبش شده پاره پاره خیزد ز دلش شراره
گرید ز غمش مفضّل بر سینه زند زُراره
یاران به دنبال جنازه
داغ همه گردیده تازه
یا فاطمه سرت سلامت

افتاده خزان بر باغش بنشسته به دلها داغش
جاری شده اشک زهرا بر تربت بی چراغش
اندوه و اشک و آه و صبرش
بالله بود پیدا ز قبرش
یا فاطمه سرت سلامت

کی دیده که صاحبخانه دنبال عدو شبانه
با پا و سر برهنه بیرون رود از کاشانه
از خانه با پای پیاده
بر قصر قاتل رو نهاده
یا فاطمه سرت سلامت
یا فاطمه سرت سلامت

حامی قرآن و دین حافظ مکتب
صـادق آل رسـول رهبر مذهب
جان پاکش شد فدا در ره دین خدا
یامهدی یامهدی

****
تسلیت بر مهدی و شیعیان یکسر
در عــزای صـادق آل پیغمبــر
قامت تقوا و دین آمده نقش زمین
یامهدی یامهدی
****
قطره قطره همچو شمع پیکرش شد آب
رنگ خورشید رخش گشته چون مهتاب
شد نهان آن جان پاک سروِ قدش زیر خاک
یامهدی یامهدی
****
جمله شاگردان او اشکشان جاری
همـرهِ تـابـوت آن حجّتِ بــاری
روزشان شد همچو شام هم زراره هم هشام
یامهدی یامهدی
****
شرح اندوه و غم و محنت و صبرش
آشکـارا بـاشد از غـربت قبــرش
قبر او مانده خراب در میان آفتاب
یامهدی یامهدی
****
در کنـار تــربت مخفـی مـادر
شد نهان در خاک آن نازنین پیکر
در غم آن مقتدا شد مدینه کربلا
یامهدی یامهدی
****
روز و شب پیوسته این آرزو دارم
تـا بـه دیوار بـقیع چهره بگـذارم
خون‌دل ریزم مدام در غم آن چار امام
یامهدی یامهدی
****
شاعر:حاج غلامرضا سازگار

یه بار می‌شه بقیعت و بیام زیارت آقاجون
کنارِ قبرِ مادر و عرض ارادت آقاجون
سرم پایین، چشمای تو تاج رویِ سرم ‌می‌شه
بی سر و سامونت می‌شم با یه عبارت آقاجون

می‌شه یه روز بگن به من خاکِ بقیع و سرمه کن
خاکِ بقیع و خونِ چشم، تو و نظارت آقاجون
اون روز می‌دونم که دیگه گمشده‌ام پیدا می‌شه
چون تو به من نشون می‌دی با یه اشارت آقاجون
عمرم داره می‌گذره و هنوز بقیع رو ندیدم
آقا به فریادم برس جونم نثارت آقا جون
نذار چشام بسته بشه حسرت به دل مونده برم
نذار با این همه دعا ، باشم خمارت آقاجون
تو مکتب تشیعت، شیعه شدم رهام نکن
نذار که دشمنات کنند دلم رو غارت آقاجون

امشب امام هفتم تنها بگريد             
اى مهر تو بهترين علايق             
بسته بر شادىّ و عشرت غصه و غم راه را             
بنال ای دل که در نای زمان فریاد را کشتند

            
تا آن زمان كه در تو نباشد اميد كار             
داغ صادق شرر سینه ام افروخته کرد             
دلم هواى بقيع دارد و غم صادق             
زين ماتمى كه چشم ملايك ز خون، ترست             
لبالب شد ز خون دل اياغ حضرت صادق             
من كيستم حقيقت حق را خزانه ام

چون نور ذوالجلال به دل جلوه گر شود

تیغ ستم به نور کجا کارگر شود

وقتی فیاسیوف خذینی نگفته است

شمشیرها به جسم امامی مگر شود؟

وقتی خدا نخواست تو را کشته بنگرد

حتی عبا و پیرهنت هم سپر شود

امر خدا نبود سرت را جدا کنند

می خواست تیغ دشمن تو بی خطر شود

شمشیر و سر، برهنه به هم طعنه می زنند

اما رسول مانع شمشیر وسر شود

هرچه امیر کفر غضب بیشتر کند

ابهت ولی خدا بیشتر شود

ای واجب الاطاعه به مظلومی تمام

می رفت جان تو که به تیغ شرر شود

هر بار قصد جان تو را کرد دشمنت

می دید مصطفی غضبش بیشتر شود

جدت نمی گذاشتتو را لطمه ای رسد

می خواست سوز کرببلا بیشتر شود

اینجاست که مسیر شهدت شود عوض

مسموم زهر کینه امامی دگر شود

شکر خدا اسیر نشد اهل بیت تو

ورنه دوباره روضه معجر خبر شود

می خواست فکر داغ دل فاطمه کند

زهری فقط بیایدو زخم جگر شود

این زخم ها به سینه زهرا قدیمی است

اینجاست وقت روضه دیوار و در شود

(( آتش به آشیانه مرغی نمی زنند))

باز این چه فتنه ای است حرم شعله ور شود؟

این رهزنان به خانه چرا در نمی زنند

جبرییل هم اجازه اش ازراه در شود

این مردم مدینه مگر باز مرده اند؟!

دست امام خسته چرا بسته تر شود ؟

غافل اگر ز راه ولی خدا شویم

سلطان جور قافله را راهبر شود

در فتنه ها سلاح محبین بصیرت است

فتنه اگر زحد گذرد درد سر شود

باید شجاع بود و ز ارزش دفاع کرد

شاید که شام تیره ی شیعه سحر شود

دست دعا به سوی خدا چون برد ولی

پس لرزه های فتنه گران بی اثر شود

وقتی که عاشقانه ز دین دم نمی زنیم

باید هنوز مهدی ما دربدر شود

(محمود ژولیده)

حسرت گرفته باز حصار مدینه را
غم تیره کرده است دیار مدینه را

آثار حزن فاطمه و غربت علی
پُر کرده است گوشه کنار مدینه را

در کوچه های شهر چو ماه علی گرفت
رنگی دگر نماند عذار مدینه را

داغ عزای حضرت صادق فکنده باز
با اشک و آه ما سر و کار مدینه را

تا خاک ریختند بر اندام آن امام
کردند دفن دار و ندار مدینه را

گویا فشانده اند بر آن قبر بی چراغ
غمهای بی نشانه مزار مدینه را

می گریم از مصیبت جانسوز او مگر
بر دیده ام زنند غبار مدینه را

در خلوت بقیع بجز اشک مهدیش
شمعی کجا بود شب تار مدینه را

من جان نثار مکتب اویم مؤیدم
دارم از او امید جواز مدینه را

شاعر:سید رضا موید

ای مهر تــــــــــو بهترین علایق
 جــــــانها به زیارت تو شایق

مـــــــــــــا را نــبود بجز خیالت
یاری خوش و همدمی موافق

بیـــــــــماری روح را دوا نیست
جز مهر تــو ای طبیب حاذق

ای نــــــــــــــــور جمال کبریایی
ای نــــــور تو زینت مشارق

روزیکـــــــــــــه دمید نور خلقت
رخسار تـو بود صبح صادق

از جـــــــــــــلوی تو، تبارک الله
فرمود بــــــه خلقت تو خالق

حُسن تو خود از جمال زهراست
ای زادۀ بهــــــــترین خلایق

بـــــر تخت کمال و تاج عصمت
آخر که بود بجز تـــــو لایق

تفسیر کـــــــــــــــلام ایزدی بود
گفتار تـــــــو ای امام صادق

بــــــــــــــاشد سخن تو جاودانی
 بوده است چو با عمل مطابق

افـــــــــــــسوس شدی شهید آخر
از حیلۀ نـــــــــــا کسی منافق

از داغ تــــــو شد جهان عزا دار
زیرا به تو عالمی است عاشق

شاعر:حبیب چایچیان(حسان)

یکی نیست بین شما غیرتشو محک کنه
دستای بستمو وا کنه به من کمک کنه

من پیر مرد تحمل دویدن ندارم
قدرت ایستادن و دوباره رفتن ندارم

منو با خنجر و شمشیر جفاتون بکُشید
اما اینقدر توی کوچه های این شهر نکشید

کوچه ای که بین اون سیلی به زهرا می زدند
یاس هجده ساله ی حیدر و تنها می زدند

ظلم و بیداد شما قلب منو خون می کنه
دل خون من یاد رقیه خاتون می کنه

منو عمه ام رقیه هر دو تا مثل همیم
هر دو تامون پی ناقه ی شماها دویدیم

همونی که معجر از سر رقیه می کشید
منو با سر برهنه از خونه بیرون کشید

همونی که عمه ام رقیه رو کتک می زد
من پیرمرد و با تازیونه کتک می زد

همونی که عمه ام رقیه رو مسخره کرد
تو کوچه با خنده هاش بند دلم رو پاره کرد

منِ پیرمرد و اینقدر اذیت نکنید
اینقدر با دست بسته تو مدینه نکشید

این یه ارثه همه ی آل علی غریب باشن
حتی توی خونشون تنها و غم نصیب باشن

منم آخر از میون جمع نامردا میرم
مث عمه ام رقیه توی غربت می میرم

شاعر:مسعود مهربان

دین از تو پدیدار شده حضرت صادق
شیعه ز تو بیدار شده حضرت صادق
از مکتب تو جن و ملک علم گرفتند
انسان ز تو دیندار شده حضرت صادق

دانشگاه شیعه که وجودش همه فخر است
از توست، گوهر بار شده حضرت صادق
تا یاد کنم ظلم پر از کینه‌ی منصور
آن جا بصرم تار شده حضرت صادق
یک لحظه نیاسود مطهر گلِ جسمت
چون دم به دم آزار شده حضرت صادق
آن شب که در راز نشستی بَرِ معبود
دشمن ز تو بیزار شده حضرت صادق
آمد که تو را زخم زند بین امارت
جدّت که تو را یار شده حضرت صادق
لیکن چه گریز از غم همدردی مادر
در کوچه گرفتار شده حضرت صادق
چون فاطمه بنشست به خاک غم و غربت
افتاده به دیوار شده حضرت صادق
آمد نظرش مادر خود گفت سؤالی
او را که مددکار شده حضرت صادق؟
فطرش چو شنیدش غم تو ای گلِ زهرا
عمریست عزادار شده حضرت صادق

حضرت صادق مگر فرزند پیغمبر نبود

یا مگر ریحانه ی صدیقه ی اطهر نبود

با چه تقصیر و گنه بر خانه اش آتش زدند

اجر نشر دانش او شعله ی آذر نبود

اجر و پاداش رسول و عترت مظلوم او

در دل شب حمله بر باب الله اکبر نبود

نیمه شب کز خانه می بردند صاحب خانه را

بر روی دوشش عبا، عمامه اش بر سر نبود

از برای بردن مولا کس از ابن ربیع

سنگدل تر، بی حیاتر، بلکه ظالم تر نبود

او پیاده می دوید و این به اسب خود سوار

گوئیا در سینه ی تنگش نفس دیگر نبود

دیدن بابا در آن حالت پسر را می کشد

خوب شد همراه بابا موسی جعفر نبود

از شرار زهر مثل شمع سوزان آب شد

غیر تصویری بجا ز آن نازنین پیکر نبود

پاره پاره قلبش از انگور زهر آلوده شد

از بنی العباس جز این شیعه را باور نبود

بعد عمری سوختن بر قلب او آتش زدند

این ستم بالله روا بر آل پیغمبر نبود

«میثم» آن روزی که شد آن پیکر پاکیزه دفن

محشر شهر مدینه کمتر از محشر نبود

شاعر:حاج غلامرضا سازگار

از سوز زهر آب شد از پای تا سرم
با اشک هم قدم شده ساعات آخرم
پا رو به سوی قبله و لب غرق خون شده
دیگر رمق نمانده به اعضای پیکرم

آه ای بقیع باز کن آغوش خویش را
من آخرین کبوتر بی بال و بی پرم
بار سفر به دوش گرفتم مسافرم
دارد صدام می زند از دور مادرم
از غصه آه می کشم و ناله می زنم
یارب ببین زمانه چه آورده بر سرم
هم دست بسته در پی مرکب دویده ام
هم آتش آمده به حریم مطهرم
وقتی که دود خانه من را گرفته بود
دیدم فرار میکند از شعله دخترم

شاعر :مجتبی صمدی شهاب

گر چه در خاک رفت ، پیکر تو
دیگر از تن جدا نشد سر تو

دود آتش ز خانه ات بر خواست
پشت در جان نداد همسر تو

ظلم بر عترتت رسید ولی
به اسیری نرفت دختر تو

بدنت آب شد ز زهر ولی
تازیانه نخورد خواهر تو

قامتت گشت خم ولی نشکست
پشت تو در غم برادر تو

ظلم دیدی و لیک کشته نشد
کودک شیرخواره در بر تو

سوخت قلبت ولی نشد صد چاک
تن فرزند در برابر تو

زهر دادند بر تو لیک نخورد
چوب کین بر لب مطهر تو

سوخت پا تا سرت ز زهر ولی
پاره پاره نگشت پیکر تو

می سزد در غم تو گریه کند
چشم شیعه به جد اطهر تو

بوده یک عمر در عزای حسین
اشک ، جاری ز دیده تر تو

نه از این غم سرشک «میثم» ریخت
اشک خونین ز چشم عالم ریخت

شاعر:حاج غلامرضا سازگار

اي ششمين حجت پروردگار

مذهب شيعه زشما ماندگار

شيعه اگر به مذهبش عاشق است

به همت ولي خود صادق است

شرح كلام حق به انشاي تو

اصول دين رد قدمهاي تو

دين به سخن هاي تو تفسير شد

علم همه پيش تو تحقير شد

فهم همه شد سخن تازه ات

هيچ كسي نيست در اندازه ات

حوزه به فتواي تو تاسيس شد

عشق به امضاي تو تدريس شد

اي متعصب به مرام علي

هم تو مفسر كلام علي

اي حرم خاكي تو عرش ما

قبله توحيد كلام شما

پايه گذار مكتب حيدري

شكر خداوند منم جعفري

اي ضربان همه درس ها

حضرت استاد تصدق لنا

شاعر:رضا جعفری

دوباره بیرق مشکی به دست می گیرم
زنم به سینه که آمد محرم صادق
سلام من به بقیع و به تربت صادق
سلام من به مدینه به غربت صادق

سلام من به مدینه به آستان بقیع
سلام من به بقیع و کبوتران بقیع
سلام من به مزار معطّر صادق
که مثل ماه درخشد به آسمان بقیع
سلام من به ششم ماه فاطمیّ بقیع
سلام من به گل یاس هاشمیّ بقیع
ز بسکه کینه و غربت به هم موافق شد
هدف به تیر جسارت امام صادق شد
همانکه فاطمه را بین کوچه زد گویا
ز کینه قاتل این پیرمرد عاشق شد
امام پیر و کهن سال شیعه را کشتند
امان که روح سبکبال شیعه را کشتند
فضای شهر مدینه بیاد او تار است
هنوز سینه ی آن پیر عشق خونبار است
هنوز می کشد او را عدو به دنبالش
هنوز هم ز عدویش دلش به آزار است
هنوز تلخی کامش به حسرت شهدی است
هنوز چشم دلش بر رسیدن مهدی است

شاعر:سید محمد میر هاشمی