اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

جگرم سوخته از زهر جفا مادر جان
به شرار دل من گریه نما مادرجان
توبیا تا که برای تو بگویم منصور
با جگر گوشه تو کرده چها مادر جان
کس نگفتا به عدو سبط نبیم با من
این همه ظلم وستم نیست روا مادرجان
بست دست من و با پیاده آن شب
برد از خانه سوی کاخ مرا مادر جان
گرچه در آتش کین خانه من سوخت ولی
پیشتر داغ تو سوزانده مرا مادر جان
من فدای تو شوم کز ستم وجور زمان
در جوانی قد تو گشته دوتا مادر جان
چونکه می سوخت در خانه به یادم آمد
شعله آتش وآن بیت ولا مادر جان
خانه همسر من سوخت ولیکن دیگر
او نخورد سیلی از این قوم دغا مادرجان
تو ولی شرح بده دشمن تو باسیلی
زچه رو کرده سیه روی تورا مادر جان
بود در خانه اگر شوهر تو در پس در
فضه را از چه نمودی تو صدا مادر جان
گرچه خون است دل تو زمدینه اما
توجگر پاره ای از کرببلا مادر جان
چه گذشت بر دلت آن لحظه که پیش تو عدو
می برید راس حسین را ز قفا مادر جان
زینبت را چو عدویش به اسیری می برد
بودی آیا تو میان اسرا مادرجان
یاکه بودی تو در آن بزم می و نامحرم
درکنار سر وآن طشت طلا مادر جان

شاعر : حسن جواهری

سیـــــــــــــّدی یـــــــا بن الحسن (2)
                                             رخــــــــــت مـــــــــــــــــاتم کن به تن (2)
مُجریَ احکام دین، قرآن ناطق کُشته شد(2)
                                              نوح آل مصطفی، امام صادق کشته شد(2)
سیّـــــــــــــــدی یــــــابن الحسن (2)
                                             رخــــــــــت مـــــــــاتم کـــــــــن به تن (2)
در مَه شوال بر پا شورِ عاشورا شده (2)
                                             شهر یثرب کربلا، خونین جگر زهرا شده
سیـــــــــــــّدی یـــــــــــــــابن الحسن (2)
                                            رخـــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)
میوۀ قلب نبی چشم و چراغ بو تراب (2)
                                             پیکـــــــــرش از آتش زهر ستم گردیده آب
سیّـــــــــــــــدی یـــــــــــــابن الحسن (2)
                                             رخــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)
گرد غم بر قبر بی زوّار او بنشسته است (2)
                                             روز و شب پیوسته درهای بقیعش بسته است سیــــــــــــــــتّدی یــــــــــــــــا بن الحسن (2)
                                            رخـــــــــــت مـــــــــــــــــــــاتم کن به تن (2)
ای عجب بـــــــــــــار دگر، حق پیمبر شد ادا
                                            در کنـــــــــــــــــار تربتش فرزند پاکش شد فدا
سیــــــــــــــــــتتّدی یـــــــــــــــابن الحسن (2)
                                           رخــــــــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)
مـــــــــــــوسی جعفر نه تنها بلکه اُمّت شد یتیم
                                             دانـــــــــش و تقوا و ایمان و فضیلت شد یتیم
سیــــــــّدی یـــــــــــابــــــــــن الـــــــحسن (2)                                                                                
                                            رخـــــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)
                                                 

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

 گفتیم با خجالت دل بعد بوتراب
معصوم دیگری نشود بسته در طناب
دیدیم دست هرچه امام است بسته شد
شیعه چرا نمیرد از این شرم بی حساب
گفتیم زهر کین به امامی نمی دهند
دیدیم هر زمان جگر دیگری کباب
گفتیم احترام به سجّاده می کنند
دیدیم سجده را ششمین بار در عذاب
گفتیم شب، دگر مه نو سر برهنه نیست
دیدیم ماه، پای برهنه زند رکاب
گفتیم دیگر از سر عمامه نمی کشند
دیدیم بی عمامه، امامی شود عتاب
گفتیم بر سه ساله دگر زجر و غصّه نیست
دیدیم پیر مرد شد از زجر و غصّه آب
گفتیم خانه را دگر آتش نمی زنند
دیدیم خانه سوخت دوباره درآن مذاب
آن سیل آتشین که از آن کوچه شد شروع
تا کعبه تا نرفته بگیریدش از شتاب
تنها رسول اعظم اسلام، با غضب
نگذاشت تا دوباره سر از خون شود خضاب
از آن مسیر کوچه ی باریکتر ز مو
عکسی به سینه مانده خدایا بدون قاب
گفتیم شیعه حقّ ولی را ادا کند
شقرن ها که دعوتتان مانده بی جواب
گفتیم محض غیبتتان شیعه می شویم
دادیم امتحان بدی باز در غیاب
گفتیم دوره دوره ی غربت زدایی است
ماندیم و ماند غربت هر تربت خراب
سرداب و سامرا و بقیع تلّ خاک شد
انگار رفته امّت قالو بلی به خواب
دیدیم و هیچ دم نزدیم این چه شیعگی ست
دشمن هر آنچه خواست روا داشت در نقاب
وهّابیت کمر به صف شیعه بسته است
تا در صفوف شیعه کند طرح انشعاب
ما شیعیان صادق آل محمّدیم
سر خط گرفته ایم از آن مالک الرقاب
تا کی نشسته ایم و بگوییم : ای دریغ
قرآن ناطق است پس پرده ی حجاب
رهبر، سران امّت دین را پیام داد
شد در میان عالم اسلام، انقلاب
سستی به خویش راه نباید دهیم، هیچ
باید  کنیم قافله را باز انتخاب
از نهضت عدالت و از معنویّت است
ای شیعیان، دعای فرج هست مستجاب

 امام شیعه ای واشک دیده ات دریا
بیاد روضه کوچه بیادعاشورا
دوباره آتش کینه به پشت در آمد
هلاک روضه مادر شدی گل زهرا
مثال غربت حیدر میان شهر نبی
دو دست بسته و حیران شدی خود مولا
تو مایلی که مراسمت کربلا ببری
تو مایلی ببری ام به سمت عاشورا
بگو ادامه دهم یا ز نینوا گویم
ز اشک و دیده زینب به دشت کرب وبلا
حسین/بی کس و تنها میان گودال است
زند به روی دهانش پلید بی سر و پا
همین که سایه خنجر به روی حنجر اوست
قیامتی شده بر پا در عالم بالا
دگر نگویم از آن خواهری که تنها شد
دگر نگویم از آن خیزران و تشت طلا

شاعر : جواد قدوسی

خوش آن زمانه که تو صبح صادقش بودی
نگاهبان نگاه دقایقش بودی
خوش آن هوا که حضور تو را تنفس کرد
به آن دهان که تو تسبیح ناطقش بودی
خوش آن زمین که عبور تو را به بوسه نشست
تویی که رازگشای حقایقش بودی
خوش آن قلم که به شاگردی تو قد خم کرد
تویی که جوهره عشق خالقش بودی
خوشا شهادت سرخی که چشم در راهش
خوشا سلاله سبزی که لایقش بودی
هنوز شش گل ازین باغ مانده تا نرگس
گل ششم گل پرپر شقایقش بودی
هنوز روشنی مذهب از درخشش توست
که آفتاب پس از صبح صادقش بودی
نغمه مستشار نظامی/کرج

امام شیعه ای وصحن دیده ات دریا
بیاد روضه کوچه بیادعاشورا
دوباره آتش کینه به پشت در آمد
هلاک روضه مادر شدی گل زهرا
مثال غربت حیدر میان شهر نبی
دو دست بسته و حیران شدی خود مولا
تو مایلی که مراسمت کربلا ببری
تو مایلی ببری ام به سمت عاشورا
بگو ادامه دهم یا ز نینوا گویم
ز اشک و دیده زینب به دشت کرب وبلا
حسین بی کس و تنها میان گودال است
زند به روی دهانش پلید بی سر و پا
همین که سایه خنجر به روی حنجر اوست
قیامتی شده بر پا در عالم بالا
دگر نگویم از آن خواهری که تنها شد
دگر نگویم از آن خیزران و تشت طلا

شدم مسموم زهر کینۀ منــــصور مادر جان
                                           روم با یک جهان اندوه و غم در گور مادر جان
چه شبها بی ردا و بـــــــی عـمامه مرا بردی
                                           مــــــــرا تا پای تخت آن زایمان دور مادر جان
زبام اندر ســـــــــرایم ریختندی در دل شبها
                                           کـــــه طفلانم شدندی خسته و رنجور مادر جان
کشیدی تیغ عریان بر سرم منصور بی ایمان                                                                                
                                           کـــــه بودی از مقام خویشتن مغرور مادر جان
نبـــــــــــــود جّدم اگر پیغمبر رحمت پناه من
                                            بـــــــودم مقتول آن بد گوهر منصور مادر جان
ولیکن عاقبت زهر جفایش سوخت کار من
                                            شـــدم مهمانت ای بانوی خُلد و حُور مادر جان
یتیم و خونجگر موسای من شد از جفای او
                                                     مدینه شد ز فتلم ثانی عاشور مادر جا

 دوست دارم برایتان امشب، غزلی عاشقانه بنویسم
در شب بیست و پنجم شوال، از شما بی بهانه بنویسم
آه آقای آسمانی من...جعفر بن محمد ِ صادق
سر به زیر آمدم! دعایم کن ، ساده و خاضعانه بنویسم
مکتب جعفری ِ چشمانت ...سالها پیش شاعرم کرده
حال با این همه تعلل، من! آمدم شاعرانه بنویسم
حرف ها دارم و نخواهم زد، تو زبان اشاره می دانی
همه را با نگاه می فهمی...نه که من دانه دانه بنویسم
اگر از رنج های کهنه ی تو...می شود شعر جاودانی ساخت
رو کن آن زخم های پنهان را...گرچه من ناشیانه بنویسم
حتم دارم که خوب می دانی، ای امام صبور و صادق من
من قسم خورده ام که تا هستم از شما صادقانه بنویسم

 بگذارید از این خانه عبا بردارد
لااقل رحم نمایید عصا بردارد
بگذارید در این حلقه دود و آتش
طفل ترسیده از این معرکه را بردارد
پیر مرد است نبندید دودستش نکشید
وای اگر دست نحیفی به دعا بردارد
کوچه ای تنگ ودلی سنگ وزمین خوردنها
استخوانی که ترک خورد صدا بردارد
آی نامردِ سواره نفسش بند آمد
فرصتی ده قدمی پشت شما بردارد
رمقش نیست ولی می رود و می خواهد
که قدم یاد غم کرب وبلا بردارد
آخرین روضه ی او روضه ی گودالش بود
وقت آن است به لب بانگ عزا بردارد
تشنگی بود و لبی چاک و تنی خون آلود
لشگری حلقه زده رسم حیا بردارد
خوب پیداست چرا این همه نیزه اینجاست
هر کسی آمده یک سهم جدا بردارد
هر کسی آمده یک تکه بگیرد بکشد
بیشتر تا که تنت زخم جفا بردارد
کاش میشد که سنان تا که سنان را نزند
دست از گیسوی بر خاک رها بردارد
زجرکُش می کند این قاتل خنجر در مشت
کاش میشد که از این حنجره پا بردارد
مشعل حرمله روشن شده عمه ای کاش
چشم از دختر انگشت نما بردارد

 حتي در آن لحظه كه جسمش نيمه جان است
آقا به فكر ساعت و وقت اذان است
او سنگِ مارا نيمه شب بر سينه ميزد
آقاي ما از بس كه خوب و مهربان است
 اين پيرمرد از اين شهر خيري نديده
اما هميشه او به فكر ديگران است
يك آب خوش از حلق او پايين نرفته
در خانه اش هم او اسير دشمنان است
اصلاً به فكر آتش ِ مويِ خودش نيست
ناراحتي او براي اهل خانه ست
اي كاش دنبالش يكي ديگر بيايد
زيرا كه اين نامرد خيلي بد دهان است
حتي برايش راه رفتن هم مُضِرَست
پاهاي او داراي دردِ استخوان است
حالا تو او را پشت مركب ميكشاني
آخر ببين كه خون ز پاهايش روان است
آنقدر دستش را كشيدي تا زمين خورد
ميخواهد او برخيزد اما ناتوان است
ناراحتي ِ او كه از دردِ خودش نيست
اشكش براي زجرهاي كاروان است
با اين نفس ها كه به سختي در مي آيند
ذكر ِ لبش اي واي ، اي واي عمه جان است
در روز هم بايد به دنبالش بگرديم
آنقدر كه اين قبر بي نام و نشان است

 دوباره هیزم و آتش دوباره فاجعه ای
دوباره ضربه ی سنگین دست واقعه ای
چقدر مردم پست مدینه نامردند
دوباره هر دو سر کوچه را قرق کردند
ببین که آخر عمری چه بر سرت آمد
صدای ناله ی جان سوز مادرت آمد
مگر نه اینکه شما را دوان دوان بردند؟؟
دوان دوان نه که حتی کشان کشان بردند
مگر نه اینکه زدند ریسمان به بازویت ؟؟
مگر نه اینکه زدند با لگد به پهلویت؟؟
مگر نه اینکه شما بین کوچه افتادی ؟؟
به یاد مادر پهلو شکسته جان دادی ؟؟
بناست کوچه و بازار بی عبابروی
بناست دیدن یک قوم بی حیا بروی
بناست تا که مدینه ادا کند دین ات !!
بناست پای برهنه... کجاست نعلین ات ؟؟
بناست تا که نشیند به مرکبی لجنی
ولی تو پای پیاده نفس نفس بزنی
چقدر همسفر بد دهان عذابت داد
چقدر تهمت و زخم زبان عذابت داد
چه خوب شد پس در همسرت نیامده بود
میان کوچه پی ات دخترت نیامده بود
چه خوب شد در خانه نداشت مسماری
نبود لکه ی خونی به روی دیواری

 می سوخت بین شعله ها بال و پر تو
آتش نشد شرمنده از موی سر تو
از نعره مستانه یک نامسلمان
آن شب پرید از خواب شیرین دختر تو
دست خدا را باز بستند این جماعت
آقا چه خالی بود جای مادر تو
با رفتن تو آسمان هم گریه می کرد
آن شب نبود عمامه ای روی سرتو
پای برهنه پشت یک مرکب دویدن
نگذاشت نایی در میان پیکر تو
در کوچه های خلوت شهر مدینه
تنها غریبی بود یار و یاور تو
دیدند خیلی داغدار کربلایی
شام غریبان شد به پا در محضر تو
جای هزاران سحده شکرانه دارد
خنجر نیامد بر ضریح حنجر تو

 مدینه گرمِ حضور معطرت آقا
پر از شمیم بهشت است معبرت آقا
در آسمان دو عالم همیشه خورشیدی
مدینه شرقِ طلوع منورت آقا
تبرک است پر و بال آسمانی ها
به خاک خانهٔ از خُلد ، بهترت آقا
به لطف حضرت تو شیعه مانده ایم امروز
به لطف نور تجلیِّ باورت آقا
هنوز شیعه و «قالَ الإمامُ صادق» هست
کنارِ چشمهٔ جاریّ‌ِ کوثرت آقا
هزار طالب علم و حکیم و عالم هم
نبود درخور آن شأن و محضرت آقا
و دیده ایم به وقت جهاد اندیشه
هزار مرتبه ما فتح خیبرت آقا
*
سبد سبد گل لاله به باغِ دل دارم
به احترام دل داغ پرورت آقا
فدای آن همه اندوه و خسته حالیتان
فدای منظرهٔ گریه آورت آقا
نبود غیرِ گلِ آه و غنچهٔ شیون
به باغِ بغضِ گلوگیرِ حنجرت آقا
چه کرد با دل تو کوچهٔ بنی هاشم
که غرقِ خون جگر بود ساغرت آقا
اگر بهشت تو آتش گرفت نیمهٔ شب
نبوده غیرِ همان ارث مادرت آقا
در آن شبی که تو را پا برهنه می بردند
بهشت عاطفه ها بود پرپرت آقا
چقدر بر دلتان داغ مانده از این غم:
طناب و کوچه و دست مطهرت آقا
من از حضور شریفت اجازه می خواهم
که روضه خوان شوم امشب برابرت آقا
*
اگر چه حرمتتان را شکسته اند آن شب
نبسته اند ولی دست خواهرت آقا
چه خوب شد که نشد در حریم خانه تان
کبود، چهرهٔ معصوم دخترت آقا
به حرمت لب تو، چوب پا نزد آن جا
و داغ نعل ندیده است پیکرت آقا
گل گلوی تو را دشنه ای نبوسیده
و ماهِ نیزه نشینان نشد سرت آقا

شاعر : یوسف رحیمی

 مانند کبوتری رها کنج بقیع
خو کرده دلم به گوشه ی دنج بقیع
در شام شهادتِ رییس مذهب
یک گنج، اضافه گشته بر گنج بقیع
............
شاگرد بدِ حضرت صادق(ع) هستم
شرمنده ی مکتب حقایق هستم
حتی اگر از قبر شما دور شوم
من باز همان عاشق سابق هستم
........
بی شمع و چراغست ولی نورانی
خشکیده تر از خاک ولی بارانی
با عشق تو این قاعده برعکس شود
از جمع نقیضین چرا حیرانی

سیّدی یا بن الحسن 2               
رخت ماتم کن به تن2
مجری احکام دین 
قرآن ناطق کشته شد2  
نوح آل مصطفی 
امام صادق کشته شد 2
سیّدی یا بن الحسن 2     
رخت ماتم کن به تن2
در مه شوال برپا شور عاشورا شده 2        
شهر یثرب کربلا ،
خونین جگر زهرا شده 2
سیّدی یا بن الحسن 2                       
رخت ماتم کن به تن2
میوه قلب نبی چشم و چراغ بو تراب       
پیکرش از آتش زهر ستم گردیده آب
سیّدی یا بن الحسن 2       
رخت ماتم کن به تن2
گرد غم بر قبر بی زوّار او بنشسته است    
روز و شب پیوسته درهای بقیعش بسته است
سیّدی یا بن الحسن 2         
رخت ماتم کن به تن2
ای عجب بار دگر حق پیمبر شد ادا       
در کنار تربتش فرزند پاکش شد فدا
سیّدی یا بن الحسن 2      
رخت ماتم کن به تن2
موسی جعفر نه تنها بلکه امّت شد یتیم    
دانش و تقوا و ایمان وفضیلت شد یتیم
سیّدی یا بن الحسن 2                  
رخت ماتم کن به تن
شاعر:غلامرضا سازگار