اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

ای آن که شدی برهمه سابق        وی رهبر راستین صادق
ای ماه منیر و نجم ثاقب                 اسلام زتو نور و روشنی یافت
                                    ای رهبر جمله ی خلایق
                                                ***
از نور جلّی مکتب تو                     وز خان وسیع نعمت تو
وز لطف عمیم و کثرت تو                از فیض کلام و  حکمت تو
                                    فیض برده سوابق و لواحق
                                                ***
با فهم تو فقه سروری شد             بارای تو خلق رهبری شد
وز سعی و تلاش مذهبیّت شیعه به تمامه جعفری شد
                                                ***
ای آینه ی جمال هستی               سرمایه ی حق و حق پرستی
تو دست خدای مهربانی                نیست فوق ید تو هیچ دستی
                                                ***
خورشید شده چراغ راهت              عالم همه جمله در پناهت
                        عدنان که رهین مکتب توست
                        گردد به فدای خاک پایت

شاعر : حاج امیر عباسی

آسوده شده ام خصم ستم کار مرا کشت      یک بار مگوئید که صد بار مرا کشت
گه روز مرا برد پیاده سوی مقتل                   گه تیغ کشید و به شب تار مرا کشت
بردند به مقتل به برم آل علی را                  داغ غم صد لاله بی خار مرا کشت
هر روز به یک شعله زد آتش جگرم را            هر لحظه به یک محنت و آزاد مرا کشت
من نجل علی بودم و دشمن به همین جرم   با دشمنی حیدر کرار مرا کشت
آن روز که زد خصم به کاشانه ام آتش           فریاد میان در دیوار مرا کشت
آن شب که عدو از ره کین دست مرا بست    زنجیر وتن عابد بیمار مرا کشت
                        میثم زسرشک غم و خون جگر خود
                        بنویس که منصور جفا کار مرا کشت

ای کوی تو کعبه ی خلایق                       طالع زرخ تو  صبح صادق
ای پایه ی منبرت فراتر                               از کرسی هفت چرخ اخضر
تا نام ، زماه و مهر بوده ست                      خاک در تو ، سپهر بوده ست
گفته ست خرد بس آفرینت                        ای صد تو هشام ، خوشه چینت
گردش زفلک اشاره از تو                            استاد خرد ، زراره از تو
چون مؤمن طاق از تو آموخت                      لب بر لب هر چه مدّعی دوخت
اندیشه هر آنچه بود مجمل                        بشنید مفصّل از مفضّل
گر طالع بختری ، خجسته ست                   در حلقه درس تو نشسته ست
کی مکتب تو نظیر دارد                              صدها چو ابو بصیر دارد
تا مشعل علم جابر افروخت                        بس نکته خرد که از تو آموخت
شد شهره به دهر ، مذهب تو                     حمران و آبان و مکتب تو
فانی نه که جاودانه تو                               دریایی و بی کرانه ای تو
هر سرو که سرافراز مانده ست                   حرف الف از قد تو خوانده ست
از چیست قد فلک خمیده است                  بارغم تو مگر کشیده است
یا آن که سپهر بهر تعظیم                           کرده ست الف چو حلقه جیم
روی تو کجا به بدر ماند                              شام تو به شام قدر ماند
خورشید کجا و پرتو بدر؟                            ای شام تو رشک لیلة القدر
منصور که قصد کشتنت کرد                        و آهنگ شهید کردنت کرد
برروی تو چون کشید شمشیر                     شد حالت او دچار تغییر
می دید ، به چشم خود مجّسم                 کز فرط غضب رسول خاتم
با قهر ، و را خطاب می کرد                         وزخشم بر او عتاب می کرد
ای روح حیات از تو جاری                            وی از تو امور در مجاری
کشتند تو را  وعید کردند                            با زهر تو را شهید کردند
                                    من عاصیم و تویی شفیعم
                                    من عاشق تربت بقیعم

شاعر : محمد علی مجاهدی

اینجا دوباره بزم غم یار می زنند
آتش به خانه و در و دیوار می زنند
این شهر را به آتش و هیزم نگاشتند
بر زخم اهل بیت نمکها گذاشتند
اینجاست جای پای سلیمان اهل بیت
از آتش نشسته به دامان اهل بیت
اینجا دوباره روز قیامت رسیده است
بهر مدینه وقت ملامت رسیده است
آتش گرفت خانه و آتش گرفت یار
پیری نشسته بر درِ آتش گرفته، زار
او می گریست بهر خودش نه، ز درد داغ
از بهر آتشی که نشسته به میخ داغ
میخی نداشت در که به قلبش رود ولی
می سوخت قلب او ز شرار غم علی
طفلان او شدند هراسان میان دود
در آتشی که خانۀ ایمان گرفته بود
در یاد او نشست هیاهوی کربلا
از آتشِ نشسته به خیمه به نینوا
طفلان ز ترس راهی صحرا به هر طرف
آتش زبانه می زد و دشمن به صد شعف
طفلی نداشت نای که گوید کلام آه
از ترس تازیانه روان شد به قتلگاه
بر درب خیمه ای که ز آتش زبانه داشت
یک قد خمیده بانوی مضطر نشانه داشت
یک پا میان خیمه و یک پای او برون
او می دوید در پی راهی به اندرون
سجاد در تب است و در خیمه جای او
آتش گرفته بود دگر جای پای او
بعد از به خواب رفتن آتش، زنان همه
در جست و جو به وادی صحرا به همهمه
تا قتلگه گرفت نشانی ز بی نشان
آمد و دید جان بسپردند کودکان
دستی گرفته است در آغوش یک بدن
غارت شده ز پیکر او کهنه پیرهن
دستان شیخ بسته چو دستان زینب است
صادق شبیه حضرت سجاد در تب است
بر اسب دشمن است سوار و پیاده او
دشمن دوید و نقش زمین شد ولی به رو
داغ رقیه داغ أباالفضل تازه شد
مثل رقیه در پی دشمن روانه شد
چون خورد بر زمین به رو یار مقتدا
آنجا نمود او به اباالفضل اقتدا
چون کرد اقتدا به اباالفضل پیر عشق
رویش کبود گشت به راه امیر عشق
این ماجراست آتشی از سینۀ امیر
با این غم است هستی صادق به غم اسیر

شاعر : قاسم صرافان

مدینه امشب بنگر چه بیقرار است
تمامِ دردش به خدا فراقِ یار است
به پیش چشمش
امام صادق
شد گلِ جسمش
همچو شقایق
وای غریب وای غریب امام صادق (3)
مدینه امشب تا سحر به غم نشسته
امام کاظم ز جفا دلش شکسته
وای ز فردا که بقیع غمین‌ترین است
شاهد دفنِ صادقِ آلِ امین است
دلِ بقیع و
این همه غوغا
برای دفنش
شده مهیا
وای غریب وای غریب امام صادق (3)
مدینه فردا که شود زاده‌ی زهرا
روز چو تشییع شود با غم عظما
یاد کنی غسل و کفن در برِ خانه
یاد کنی لحظه‌ی تشییع شبانه
چه کرده‌ای تو
مدینه با ما
عمری بسوزیم
از غمِ زهرا
وای غریب وای غریب امام صادق (3)

ذکرِ مادر به لبم زهرِ عدو در دستم
جعفرِ آلِ علی صادقِ زهرا هستم
زهرِ جانم شده این شرر
زهرِ زهرا شده میخِ در
مادرم مادرم فاطمه (4)
بین کوچه شده غالب شرری بر جانم
رازِ دیوار و قدِ خم شده را می‌دانم
گر چه خود غم زده‌ی شهرِ مدینه هستم
بر غم مادرِ خود اشک بصر می‌بارم
بین کوچه تو حالم ببین
می‌خورم همچو مادر زمین
مادرم مادرم فاطمه (4)
آتش افکنده عدو بر جگرِ خونبارم
هر کجا بوده عدو در سدد آزارم
کُنجِ تاریکی غم نیست به جز حق یارم
من از این جور و ستم، دور و زمان بیزارم
راحتم کن دگر ای خدا
مُردم از دشمنِ بی حیا
مادرم مادرم فاطمه (4)

می سوزم از زهر کینه      کجایی ای مادر(2)
دارم به تن من نشانه ها   از شراره ی   تازیانه ها     کجایی ای مادر(2)
بی مونس  و بی یاورم      می  سوزد از پا تا سرم      در لحظه های آخرم
دیگر ز پا فتادم   مادر برس به دادم
دشمن در این شهر     کینه     بال و پرم را چید(2)
موی سفیدم را ندید    بر غریبی و     اشک و ناله ام      با طعنه میخندید(2)
سجاده ام را این پلید  از زیر پای من کشید   جانم دگر بر لب رسید
دائم در این نوایم    در یاد مجتبایم
مهمان ناخوانده دارم     هر شب در این خانه (2)
در شهر پیغمبر آمده     با لگد زده  بر درخانه     شبانه وحشیانه(2)
در پشت ناقه دل غمین    من می شدم نقش زمین   ذکرم امیرالمومنین
علی و ناله و درد    زهرا و آن چهل مرد

شاعر : رضا تاجیک

ای ششم آئينه ی ايزد سرشت
خانه ات برتر ز گلزار بهشت
دفتر دل باز شد دستي ز غيب
روي آن يک آيه از عشقت نوشت
حبّ تو زيباست مثل ياسها
بغض تو چون خارها يعني چه زشت
يک نسيم از تربتت گر بکذرد
جان دهد بر هر چه حتّي سنگ و خشت
با ولايت مي رسد تا شهر نور
امتداد جاده هاي سرنوشت
اين توئي صادق امام عاشقان
روشن از رويت تمام آسمان

به تنگ آمد دلم از کینۀ منـــــصور یا جدّا
                                                فَلَک بین با چه کس کرده مرا محشور یا جدّا
نکرده شَرم از روی تو در آن شام ظلمانی
                                               نموده بـــــــــــی حیایی بر سرم مامور یا جدّا
پیاده سر برهنه از پــــــــــی اسبش دواندیم
                                               بــــــه عذر اینکه من مأمورم و معذور یا جدّا
دهد دشنـــــــام گاهی گه زند آتش سرایم را
                                               عَجَب خــوش داشتند حق تو را منظور یا جدّا
نـــــدانستم چه بود تقصیر من کاخر پی قتلم
                                                نهاده زهــــــــــــر کین در دانۀ انگور یا جدّا
اگر خون بارم از دیده بجای اشک جا دارد
                                                 چو یاد آرم حسیـــــن و وقعه عاشور یا جدّا
نمی گریم برای خود فغان دارم بر آن شاهی
                                                 که شد با عترتش در کربلا محصور یا جدّا

شاعر : سید جواد مظلوم پور

ای خدا بنمای بر موسی بن جعفر فتح باب    راحتم کن دیگر از این خانه رنج و عذاب
طاقتم شد طاق زیر این غل و زنجیر ها          بحرآزادی زجسم ، ای خدا بنما شتاب
کی شود آخز سحر این شام ظلمانی مرا      کی دمد آن صبح صادق کی برآید آفتاب
تا به کی سوزم زهجر روی چون ماه رضا       چند گردد از غم معصومه چشمانم پرآب
چند بینم گوشه زندان هارون ای خدا            جام من لبریز خون و جام دشمن پر شراب
سالها درکنج زندان ساختم با اشک وآه         روزوشب هاهمچوشمعی سوختم درالتهاب
می رود خونابه از زیر غل وزنجیر ها              پیکر افسرده ام گردیده زین خونها خضاب
با امید دیدن روی عزیزان می رود                 این دوچشم خون فشان وخسته ام هرشب بخواب
عمر پر بارم هدر شد کنج زندان ای خدا         رحمتی کن برمن غمگین واین حال خراب
ای خدا ای یاور درماندگان بی پناه                دردمندم بی پناهم کن دعایم مستجاب
ای خدا ای ناجی طفلان معصوم از رحم        یاریم کن سوختم در التهاب و اضطراب
                                    در رئاه او (فراز) از سوز این اشعار گفت
                                    بار الها از جنان بنمای بر او فتح باب

 شیخ الائمه ام که شکستند حرمتم
با هیزم آمدند شبانه زیارتم
در احترام موی سپیدم همین بس است
در بین شعله ها شد تکریم ساحتم
من دست بسته بودم و یاران به خواب ناز
آنجا کسی نبود نماید حمایتم
من مرد بودم این شد و ای وای مادرم
این تنگنای کوچه نماید اذیتم
سجاده ام کشید وبماند چگونه برد
خاکی شده زکینه لباس عبادتم
بادست بسته ،پای برهنه ، نفس زنان
مرکب دوانیش بخدا برد طاقتم
خوردم زمین و ناله زدم عمه جان مدد
قدری کمان چو قامت تو گشته قامتم
در بین راه گشته پریشان محاسنم
از بسکه دست بسته زمین خورده صورتم
تفسیر مقتل «قبض شیبه » شده
این صورت کبود و رخ پر جراحتم
اینجا جفا به ماشد و معجر کشی نشد
غمهای کربلا زده لطمه به غیرتم

 پيش من وصف رخ نيلي زهرا نكنيد
نزد مجنون سخن از ظلم به ليلا نكنيد
گر چه بگذشته اگر از سر من آب ولي
نيمه شب هيچ دري را به لگد وا نكنيد
شبانه دشمنانم چون رسيدند
غريبي ام چو در كاشانه ديدند
ميان كوچه با پاي برهنه
مرا هم مثل جدم مي كشيدند

 نه فقط بادِ خزان برگ و برش را سوزاند
زهر از راه رسيد و جگرش را سوزاند
دست و پا مي‌زد و ساعات نَفَس‌گيري داشت
لبِ پُرخون ، دلِ صدپاره...چه تقديري داشت
***
ديده‌ي اهل و عيالش ز غمش دريا بود
كه دگر موقع پرپر زدن آقا بود
گوشه‌ي بستر خود يادِ گذشته مي‌كرد
چه قَدَر روضه دم ِ رفتنِ او بر پا بود
خانه و دود و در و آتش و دستِ بسته
اين همه خاطره ارثِ علي و زهرا بود
***
اشك مي‌ريخت و از غربت حيدر مي‌سوخت
از غم ميخ در و پهلوي مادر مي‌سوخت
ياد مي‌كرد از آن لحظه كه جان بر لب بود
پا برهنه دلِ شب پشت سر مركب بود
طاقتش طاق شد و بال و پرش مي‌لرزيد
تا كه مي‌خورد زمين دشمن او مي‌خنديد
لحظه لحظه كه دگر وقت جدايي مي‌شد
رنگ و بوي سخنش كرب‌ و بلايي مي‌شد
***
آه از آن روز كه جان از تن خواهر مي‌رفت
سنگها بال‌زنان سوي برادر مي‌رفت
آسمانها و زمين داشت به هم مي‌پيچيد
سمت گودال...يكي دست به خنجر...مي‌رفت
ساعتي بعد كه آتش به حرم بر پا شد
همه سرها به روي نيزه‌ي لشكر مي‌رفت
خيمه تاراج شد و هر طرفي دست به دست
بينِ گهواره‌ي خالي دلِ مادر مي‌رفت
از يتيمان حرم نيز غنيمت بردند
گوشواره كه نه...گيسو پِيِ معجر مي‌رفت
نيمه شب با عجله داشت خبر را مي‌بُرد
يك نفر در طَمَعِ جايزه با سر مي‌رفت

شاعر : علی صالحی

  مرغ دلم که شاخه ی طوباست جای او
ویرانه ی بقیع  بوَد مدّعای او
خواهد در آن دیار مقدّس کند مقام
اندر جوار صادق و نالد برای او
خواهد به تربتش که خراب است و بی چراغ
سوزد چو شمع و گریه کند در هوای او
خواهد به گرد مرقد بی زائرش مدام
پروانه وار گردد و جوید رضای او
خواهد ز داغ خون شده با قطره های اشک
آید برون ز چشمِ ترم در عزای او
آن کس که بود لطف و وفا پای تا به سر
زهر جفا بسوخت ز سر تا به پای او
یا رب چه کرده بود که منصور کینه جوی
خون کرد از ستم دلِ غم مبتلای او
در نیمه شب که دیده ی مردم به خواب بود
دشمن ز بام خانه شد اندر سرای او
بیرون کشید با سر و پای برهنه اش
رحمی نکرد بر تن درد آشنای او
شرح مصائبش نتوانم که هیچ کس
آگاه نیست از غم او جز خدای او
یا رب به حقّ فاطمه دست امید ما
کوته مکن ز دامن مهر و ولای او
هر کو گریست همچو «مؤید» از این عزا
بخشد خدا به حضرت صادق خطای او

شاعر : استاد سید رضا موید

 هست تقديرم سرار سوختن
 با بلا از پاي تا سر سوختن
 از سقيفه بارها و بارها
 در شرار شعله ها پر سوختن
گشته تكرار غم و درد علي
باز آتش باز هم در سوختن
اهل بيتم باز در دلواپسي
مضطر و گريان در ترس بي كسي
***
بي حيا آخر چرايم مي بري؟
مي كشي از چه كجايم مي بري؟
دست بسته پا برهنه دل غمين
بي عمامه بي ردايم مي بري
پير مردم قد كمانم مو سپيد
پا پياده از جفايم مي بري
مي كشاني ام به سوي قتلگاه
خود به مركب از قفايم مي بري
من سفير ناله هاي حيدرم
داغدار لاله هاي بي سرم
***
كينه و بغض تو را آماده ام
اين تو و اين تار و پود پيكرم
ارباً اربا كن بسوزان جسم من
بعد از آن بر باد ده خاكسترم
هر چه ميخواهي بياور بر سرم
ناسزا اما مگو بر مادرم