اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

پیر مردی،میون کوچه های غربت،میره با یک دل ِ شکسته
به سویِ کاخ ظلمِ اَعدا
اون دلِ شب،به پشت مرکبی شبونه،می دَوه و ذکر رو لبهاش
ناله ی جانسوز یا زهرا(س)
آسمون گریه کن    برا غربتش
بی امون گریه کن     برا غربتش
نوحه ی دلها واویلا...ناله ی زهرا(س)...واویلا
*نا نجیبا،شبونه ریختن توی خونه،در اوج ظلم و بی حیایی
آتیش زدن به بیت مولا
زنده شد باز     خاطره ی چادر خاکی،خاطره ی کوچه و سیلی
خاطره ی علی و زهرا(س)
روضه ی کوچه خوند       دو چشم تَرِش
تازه شد تو دِلِش        غم مادرش
لاله ی پرپر وای مادر      فدای رهبر وای مادر
حجت الله،دلم به یاد قبر پاکِت،که زیر نور آفتابه،شده کبوتر هوایی
آرزومه،که با دعای تو آقا جون،مثل اهالیِ شلمچه،منم بشم کرببلایی
عشقِ اهل ولا     حَرَم،کربلا
دل شده مبتلا     حرم،کربلا
قسمت این جمع کن آقا       یک شبِ جمعه کربلا

یاد مادر افتاده پشت در افتاده 2
ز خاک عباش معلومه که با سر افتاده
میوفته پشت مرکب غریبونه امشب
تا میوفته می خونه امون از دل زینب
نیمه شب، از چشماش، می ریزه دریای
اشکی که دل رو می سوزونه
یه پیر مردِ، مو سپید و، با گریه پشت این
مرکبش داره می کشونه
کوچه، هیزم، آتش، حیدر، دوباره زنده شد
یاد مادر در پشت در دوباره زنده شد
با بغض و کینه شهر مدینه
بازم لگد زد انگاری به سینه
آه و واویلا 4
 

شاعر : مهدی نظری

بیت العزا شده هر قلب مشتاق و عاشق
شعله گرفته در دل داغ امام صادق
مولای بی نظیرم      من عبد و تو اَمیرم
خدا رو شکر کار آقام دلبریه
خدا رو شکر که عشقِ ما نوکریه
خدا رو شکر که دین ما حیدریه
خدا رو شکر    مذهب ما جعفریه
مولا امام صادق...
آتش گرفته یا رب بیتش از ظلم  اعدا
انگار دوباره اومد   صوت جانسوز زهرا(س)
از پا دگر فتادم     فضّه برس به دادم
ملائکه رو لبشون زمزمه بود
اون دل شب همه فلک همهمه بود
زنده برا،آقا غم فاطمه(س) بود
بین آتیش سوز دلش مادریه
خدا رو شکر.مولا امام صادق
در ماه خوب شوال دارم به یاد  تو غم
آقا به سینه زنها بده رزق محّرم
تا تذکره بگیریم    با یا حسین بمیریم
تو بانی روضه های نینوایی
احادیثت می کنه دل رو خدایی
تو مکتبت می شن همه کربلایی
کلام تو کلام پیغمبریه
خدا رو شکر...
مولا امام صادق

 آسمونا بیقرارند کبوترا پرواز می کنند     زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند
بارونیه آسمونش      لب پنجره ایوونش     عالمیه روضه خونش
وای چه حکایتی     وای چه زیارتی    وای عجب غربتی
بیاوببین مدینه چه اشکی این مردم میریزند       توبقیع دارندبرای کبوتراگندم می ریزند
بی ضریح و بارگاهه       این زیارت اگه کوتاهه     لبریزه از اشک و آهه
حرف دلتو دوباره بگو    از خاک پر از ستاره بگو    از حرمی که نداره بگو
وای چه حکایتی       وای چه زیارتی       وای عجب غربتی
یا امام صادق آقا چرا شب غم سر نمیاد            حرمی نداری اما ازم که کاری بر نمیاد
سمت بقیع پر کشیدم     رو به قبر تو سلام میدم       تنها تویی تو امیدم
باز به خاطرت می باره بقیع   باز یه زائرت کنار بقیع    سر میذاره رو دیوار بقیع
وای چه حکایتی     وای چه زیارتی    وای عجب غربتی

صادق که بود عشق و قرار شیعه
گلواژه قدر و اعتبار شیعه
همواره بود مکتب انسان سازش
در بین مکاتب افتخار شیعه
**************************
صادق که از او جهان منّور باشد
نام و سخنش نشاط آوار باشد
فرمود که ای مردم آزاده،غضب
در نزد بشر کلید هر شر باشد
***************************
صادق که از او سینه طرب ناک شود
با نگهش گُنه ز دل پاک شود
حیف است که آن گهر علم و تقوا
ای اهل ولا در صدف خاک شود
*****************************
این نکته از امام صادق آن نیک سرشت
در دفتر رهروان توحید نوشت
از روز ازل شیعه ما را یزدان
از طینت آل پیمبر بسرشت

تو بگو از کدام طایفه ای ؛ که همیشه خدای عاطفه ای
لطفها می کنی برای کسی  ؛ که برایت نمی کند کاری
پس کجایند نافله خوان ها که دل نافله شبانه شکست
کی به درد  تو می خورد آقا ! نافله های سرد و تکراری
پس کجایند عالمان سحر یک نفر از چهار هزار نفر
که شبانه امام را بردند  پا برهنه به خفت و خواری
کوچه ای در مدینه منتظر است ؛ تا که روضه بخوانی از دیوار
تا تو هم مثل مادرت آنجا  ؛حس کنی بین درب و دیواری
تا که کوچه به کوچه پخش شود ؛ هم صدایی غربتت با او
تا بفهمند فاطمی هستی  ؛ مثل مادر به غم گرفتاری
تا که دست تو را نبندند و هی به یاد علی نخندند و
نکشندت پیاده اینگونه هی به قصد امام آزاری
تا به تو زهری از جفا ندهند  ؛ تا به پیش تو ناسزا ندهند
تا مگرشرمی از رسول کنند نبرندت به بزم میخواری
شب شد و یک عبا و عمامه  باز هم بین کوچه افتاده
باز هم اهل خانه می ریزند  ؛ پشت پای تو گریه و زاری
می برند به قصر سرخ بلا  ؛ کوفه یا شام یا که کرببلا
بهتر است یک کمی با خود  ؛ تربت از قتلگاه برداری

تو بگو از کدام طایفه ای ؛ که همیشه خدای عاطفه ای
لطفها می کنی برای کسی  ؛ که برایت نمی کند کاری
پس کجایند نافله خوان ها که دل نافله شبانه شکست
کی به درد  تو می خورد آقا ! نافله های سرد و تکراری
پس کجایند عالمان سحر یک نفر از چهار هزار نفر
که شبانه امام را بردند  پا برهنه به خفت و خواری
کوچه ای در مدینه منتظر است ؛ تا که روضه بخوانی از دیوار
تا تو هم مثل مادرت آنجا  ؛حس کنی بین درب و دیواری
تا که کوچه به کوچه پخش شود ؛ هم صدایی غربتت با او
تا بفهمند فاطمی هستی  ؛ مثل مادر به غم گرفتاری
تا که دست تو را نبندند و هی به یاد علی نخندند و
نکشندت پیاده اینگونه هی به قصد امام آزاری
تا به تو زهری از جفا ندهند  ؛ تا به پیش تو ناسزا ندهند
تا مگرشرمی از رسول کنند نبرندت به بزم میخواری
شب شد و یک عبا و عمامه  باز هم بین کوچه افتاده
باز هم اهل خانه می ریزند  ؛ پشت پای تو گریه و زاری
می برند به قصر سرخ بلا  ؛ کوفه یا شام یا که کرببلا
بهتر است یک کمی با خود  ؛ تربت از قتلگاه برداری

فصل غم آمده زمان عزاست
کنج سينه شراره ها دارم
رخت ماتم به تن نمودم و باز
بين چشمم ستاره ها دارم
*****
آسمان نگاه غمبارم
رنگ و بوي مدينه را دارد
هر چقدر آه هم اگر بکشم
از تب سينه باز جا دارد
*****
آنکه يک عمر پاي مکتب خود
روضه مي خواند و عاشقانه گريست
گريه هايش شبيه باران بود
آن امامي که صادقانه گريست
*****
ظلم تاريخ باز جلوه نمود
وقت تکرار قصه شومي است
با تبانيِّ آتش و هيزم
جاري از چشم، اشک مظلومي است
*****
آتش دشمنان به پا شده در
خانه اي در ميان يک کوچه
مي رود بي عمامه مردي در
غربت بي امان يک کوچه
*****
داغيِ سينه مي کند باور
با نفس هاش آه سردي را
خاک اين کوچه ها نمي فهمند
غربت اشک پير مردي را
*****
پير مردي که سوز آتش را
ساکت و بي کلام حس مي کرد
پيرمردي که درد غربت را
مثل جدّش مدام حس مي کرد
*****
پيرمردي که تا زمين مي خورد
نفسش در شماره مي افتاد
دست خود مي کشيد بر روي خاک
ياد آن گوشواره مي افتاد
*****
ياد يک گوشواره ي خونين
ياد اشک نگاه طفلي بود
ياد آن مادري که زود گرفت
دست خود را به روي چشم کبود
*****
نيمه شب تا که دشمن آقا را
مي کشيد او به ناله مي افتاد
ياد يک کاروان و يک کودک
ياد اشک سه ساله مي افتاد
*****
ياد آن کودکي که حس مي کرد
زخمِ زنجيرِ داغِ قافله را
شوري اشک او چه مي سوزاند
زخم صورت ...و جاي آبله را

مسوزان به زهر جفا سينه ام
شده تازه غمهاي ديرينه ام
من و زهر کينه، من و يک مدينه
غريبم غريب، غريبم غريب
غريبم غريب، غريبم غريب
عدو خانه ام را به آتش کشيد
بفهميدم آندم که مادر چه ديد
کنم ياد آن در، بسوزم چو مجمر
غمت شد نصيب، غمت شد نصيب
من و زهر کينه، من و يک مدينه
غريبم غريب، غريبم غريب
غريبم غريب، غريبم غريب
دلم از شراره شد آتشفشان اا
روم تا ز مادر بيابم نشان
به ماتم نشستم، بيادت شکستم
کجائي غريب، کجائي غريب
من و زهر کينه، من و يک مدينه
غريبم غريب، غريبم غريب
غريبم غريب، غريبم غريب

بنال اي دل كه شور غم به پا شد
مدينه سر به سر ماتم سرا شد
ز طوفان حوادث، كشتي علم
در امواج بلا بي ناخدا شد
امام صادق از بيداد منصور
شهيد مكتب دين خدا شد

ومقدر شده که مکتب ها ، تا ابد زیر بال تو باشند                          
  آسمان باشی و همه دل ها ، پر زنان در خیال تو باشند
عشق در تو به آبرو برسد ، شیعه با تو به آرزو برسد                      
  وتمام مناظرات زمان ، راوی شرح حال تو باشند
در سلوکت همیشه گم بشویم ، مثل شاگردهای بی تکلیف               
تو خرابات قلب ها بشوی ، شیخ هامان رجال تو باشند
قسمت این بوده پیرو تو شویم ، در بیابان مرتد تاریخ                      
لحظه هامان همیشه مدیون حکمت بی مثال تو باشند
حکمت این بوده در کلاس حضور، نامت استاد شیعیان باشد               
وتمام جواب ها عمری ، پایبند سوال تو باشند
وخدا خواست انقلاب تورا ، شرح تاریخ شیعه
بنویسند                           
  تیترهای حماسی دنیا ، روی تقویم سال تو باشند

حضرت صـــادق، امــام راستین /  پیـــشـوا و مقتـدای اهــل دیـن
درّ بحـــر اصــطفـا، شمـس هُدا /  افتــــخار اصــفیــا و اولیــــا
کــرد احیا، شرع جدّش‌مصطفــی /  داد رونــق، رســم و آئیــن ولا
صیت فضلش عرصه‌ی غبرا گرفت /  نهضـــت او سر  بسر دنیا گرفت
مکــتب فقه و فضیلت بــاز کرد /  دعـــوت مردم ز نــو آغاز کرد
ذو المکارم ذوالفضائل ذو الکمال / عدل قـــرآن،  رهنمای بی‌همال
مــدرس او، مشعل تابـــان نور  /  علـم وحیـانی در آن اندر ظهـور
صف‌‌بصف در آن رجال علم ودین / از افاضات جنــابش خوشه‌چیـن
عالمان در مدرسش، چون مفلسان /  بــر در اعیــان و اشراف زمــان
از جهان شد سوی بستان وصــال /  بارگــــاه قرب حیّ ذو الجــلال
مـــتصل گردیـــد با غیب وجود /  گشت فارغ زین قیود و زین حدود

پرپر شده شقایق (2) مولا امام صادق(ع)
مسموم زهرِ کین شد
از غصه دل غمین شد
بنگر که آل زهرا
از داغ او حزین شد
* * *
ماتم گرفته سینه
از هر جفا و کینه
گوید امام صادق
وای از تو ای مدینه
* * *
شیخ الائمه بنگر
گشته تنش صنوبر
زهرِ عدو چه کرده
با جسم پاک و اطهر
* * *
کی دیده در زمانه
یک زاهدی شبانه
در لحظه‌ی عبادت
با زور و تازیانه
با دست بسته او را
دشمن بَرَد ز خانه

مولانا مولانا امامِ صادق (3)
ابرِ سیاهِ غصه پهنه‌ی آسمون رو
گرفته بغضِ ماتم سینه‌ی کهکشون رو
سروِ بلندِ شیعه خسته شده ز کینه
می‌خواد که با فِراقش شروع کنه خزون رو
* * *
استادِ درسِ قرآن، فقه و اصول و ایمان
شیعه به پای درسش نشسته جون گرفته
ز رفتنش جهانی غرق عزا و زاری
اشک چشِ ملائک رو به فزون گرفته
* * *
شبِ شهادت تو اومده‌ام بدونی
که دل از این مصیبت حکایتش جنونه
به پای روضه‌های غمین و جانگذازت
بقیعِ خلوتت رو دل می‌کنه بهونه

از ماتم مولا جهاني در عزا شد، ماتم سرا شد
دانشسراي جعفري، ماتم سرا شد
آخر فدائي شد براه دين و ايمان
رفت از جهان با پيکر مسموم و نالان
شد يک جهان دانش به زير خاک پنهان
گريان به جنّت زين عزا، خيرالنسا شد
دانشسراي جعفري، ماتم سرا شد
دلهاي اهل دل همي سوزد ز داغت
جانها فداي قبر بي شمع و چراغت
صاحب زمان آيد شب جمعه مزارت
از ماتم مولا جهاني در عزا شد ماتم سرا شد
دانشسراي جعفري، ماتم سرا شد
ظلمت صفتان تکيه به نورم ندهيد
آزار بر اين قلب صبورم ندهيد
زان کوچه که زد عدو به زهرا سيلي
اي ددمنشان مرا عبورم ندهيد

جـلال ايــــزدي جويـــي جـــلال حضـــرت صــادق
صـال ايــزدي خــواهي خصـال حضــرت صــادق
زِسَر تا پـا زِپـــا تا سَر خـــدا را مُظــهِر و مَظـــهَر
بيــــا موسيٰ تماشـا كن جمــــال حضــرت صـــادق
به شهر علــم پيغمبـــر بود چون جــدّ خود حيــــدر
كمـــــال مصـطــفيٰ باشـــد كمــال حضــرت صــادق
مـــه بـــرج سپـــهر ديـــن ازاو رونق گرفت آئيـــن
خرد مات است از جــاه و جـــلال حضــرت صـــادق
زِعــلم و دانـــش و تقـــويٰ نديـــده ديــده ی دنيـــا
به جـــز در عتـــرت طـــاها مثال حضــرت صــادق
بيــــانش معنــي قـــــرآن كـــــلام الله كلامــش دان
بيــا با ديــده ی دل خوان مقـــال حضــرت صــادق
«شكوهي» خواهد از يزدان كه در هنگام نزع جان
نصيبش سازد از احســان وصــال حضرت صــادق