اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

تو مدینه بارون غصه می باره    حرم تو این شهر اصن معنا نداره
جای حرم غرق از سنگ مزاره  واویلا واویلا
منظره های مدینه غصه داره            نه تابلویی از زیارتنامه داره
هواش با شیعه همش ناسازگاره   واویلا واویلا
خسته و زارم          نگاهی به آسمون دارم
تو مدینه، ای خدا یاد    حرم امام رضا دارم
زائرشن هر شب همه پیمبرها
می سوزن از داغ مادر مادرها
امون از این غربت 4
اگرچه ما غرق در سوز و گدازیم    یه روزی به عشق مادر دل می بازیم
ضریح مادر رو توی قم می سازیم ایشالا ایشالا
طرح حرم نقش دست فرشچیانه                  آسمون آستانش بی کرانه
گنبد این صحن شبیه جمکرانه ایشالا ایشالا
بی محن میشم      راهی به سوی وطن میشم
با لباس سبز زیبایی    خادم امام حسن میشم
نگو که این حرفا همش خیالاته
قصه های این شهر پر از عنایاته
امون از این غربت

شاعر : رضا تاجیک

شامل من بوده عنايتت آقا
آرزوي اين دل زيارتت آقا
مرغ دل پر زده از توسينه     آرزوي دل من همينه
قبر خاكيتو چشمام ببينه
سيدي يابن الزهرا امام صادق 3
ز كينه اعدا شدي تو جان بر لب
ز بس دويدي تو در پي آن مركب
من بميرم كه كاشانه ات سوخت   منبر و مهر و سجاده ات سوخت
ياد كرببلا ناله ات سوخت
سيدي يابن الزهرا امام صادق 3
 ميان آتش ها ديده تو تر شد
گريه كن ميخ و سينه مادر شد
چه سرت آمد اي بي قرينه   سوختي از آتش زهر كينه
پشت در ياد ياس مدينه
سيدي يابن الزهرا امام صادق

شاعر : رضا رسولی

شد کشته صادق    از ظلم و کینه
ماتمسرا شد            شهر مدینه
او شده پرپر ، همچو آلاله
مادرش زهرا ، میزند ناله
آه و واویلا
******
از زهر کینه     سوزد روانش
گواه این غم    اشک روانش
آن تجلی ِ، عصمت و تقوی
جان سپارد ، با ذکر یا زهرا
آه و واویلا
******
پای برهنه      دستان ِ بسته
حال پریشان    قلب شکسته
در پی ِ مرکب ، غرقه در آلام
زنده شد یاد ِ، کوفه و هم شام
آه و واویلا

شاعر : حاج امیر عباسی

آن که با همت او دین خدا تضمین بود
صادق آل رسول و گل باغ دین بود
مکتب علم از او قدر و شرف پیدا کرد
شجر پر ثمر باغ گل یاسین بود
بس که در ذائقۀ علم حلاوت می ریخت
شرح هر نکته ای از لعل لبش شیرین بود
نه عجب گر که خدا را همه جا او می دید
چشم او چشم خدا بود و حقیقت بین بود
همره عرش نشینان همه شب در محراب
شاهد حال و مناجات شبش پروین بود
دیده ای داشت که خون جگر از آن می ریخت
دامنی داشت که از خون جگر رنگین بود
گاه از کرب وبلا گه ز مدینه غم داشت
دل آزرده و غمدیدۀ او خونین بود
همه شب شمع صفت از غم زهرا می سوخت
اشک بر آتش غم های دلش تسکین بود
ای دریغا گل گلزار علی را چیدند
بشکند دست ستمگر که چنین گلچین بود
گرچه کردند گل فاطمه را پرپر، لیک
هستی از این گل پرپرشده عطر آگین بود
تازه شد گر که«وفائی» غم او بار دگر
غم او در دل هر شیعه غمی دیرین بود

شاعر : استاد سید هاشم وفایی

توی کوچه ی غم ها ، تنها تو رو می بردن آقا
شده دستات بسته ، خسته ، شدی شبیه مولا
تو رو می کشیدن تا ، آقا ، بِدَن عذابت انگار
دیگه جون نداره پات ، چشمات ، شده یه ابر خونبار
آروم آروم پر میکشه ، از این دیار بی وفا
شده این نفس آخری ، گریون اون خاطره ها
وای ، آقام آقام آقام
******
شده باز پر ماتم ، عالم ، به یاد اون دقایق
که شده بود مسموم ، مظلوم ، آقام امام صادق
رسیده بالا سر ، مادر ، پسرشو ببینه
آره دنیا اینه ، کینه ، شد عادت مدینه
آروم آروم وصیتش ، رو میگه تویِ گریه ها
شده این نفس آخری ، ذکر لبش مادر بیا
وای ، آقام آقام آقام
******
شده پر از تشویش ، آتیش ، دیگه تو خونه امشب
وقتی آتیش و دید ، فهمید ، چی کشید عمه زینب
دیده زینب مضطر ، بی سر ، شده عزیز زهرا
زده ناله و فریاد ، افتاد ، به روی خاک صحرا
آروم آروم روی لباش ، داره میاد شهادتین
شده این نفس آخری ، ذکر لباش حسین حسین
وای ، آقام آقام آقام
 

شاعر : سید آرمان حسینی

یه کوه ماتم دارم تو دشت دلم    امون از این زمونه
غم غریبی و بی کسی آقام          بازم زده جوونه
از آسمون اشک غم می باره
رسیده فصل خزون دوباره
بازم برای امام صادق
می خونه روضه دل بیچاره ، واویلا
وای از درد و غصه های بی امون امام صادق
شد زهر کینه جواب خوبیای امام صادق
داغی دارم توی این سینه زداغ امام صادق
واویلا امون امون ای دل
******
یه عده نامرد دم در خونه مو       آتیش زدن بی امون
به یاد مادر به یاد آتیش و در     چشمام شده پر خون
دلم گرفته برای زهرا
می خونه از روضه های زهرا
برام شده زنده باز دوباره
مسمار در ، ناله های زهرا ، واویلا
پشت درب خونه ی مادر آتیش کینه به پا شد
دست های حیدر رو بستند ، پشت در مادرم فدا شد
پهلوی یاس و شکستند ، عرش اعلا دارالعزا شد
واویلا امون امون ای دل
******
بمیرم از اینکه زائری نداری     تو این شبا آقا جون
مزار تو بی چراغ و بی حرمه     شده دلم پر خون
به دست وهابیت الهی
ویرونه شد عرش کبریایی
خدا چرا منتقم نمیاد
مادر میگه یوسفم کجایی ، یا مهدی
گفتم آتیش ، یادم اومد قصه های روز غم ها
یاد خیمه های سوخته،خواهری گریون تو صحرا
یاد راس روی نیزه ، شاهِ تشنه ، کرببلا
ثارالله آقام آقام آقام
 

شاعر : محمد حسن قمی

آسوده شده ام خصم ستم کار مرا کشت
یک بار مگوئید که صد بار مرا کشت
گه روز مرا برد پیاده سوی مقتل
گه تیغ کشید و به شب تار مرا کشت
بردند به مقتل به برم آل علی را
داغ غم صد لالۀ بی خار مرا کشت
هر روز به یک شعله زد آتش جگرم را
هر لحظه به یک محنت و آزار مرا کشت
من نجل علی بودم و دشمن به همین جرم
با دشمنی حیدر کرار مرا کشت
آن روز که زد خصم به کاشانه ام آتش
فریاد میان در و دیوار مرا کشت
آن شب که عدو از ره کین دست مرا بست
زنجیر و تن عابد بیمار مرا کشت
 (میثم) ز سرشک غم و خون جگر خود
بنویس که منصور جفا کار مرا کشت

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

دل دریایی ام دریای خون شد
پر از انّا الیه راجعون شد
هوا را از جفا لبریز کردند
برای عشق دندان تیز کردند
خدایا جای ما را غصب کردند
به جایش تخت خود را نصب کردند
غضب های خدا را هم خریدند
محبت را به مسلخ می کشیدند
به پای حرفشان صادق نبودند
به خویشاوندی ام لایق نبودند
من آنم که نبی را جانشینم
برای دست ها حبل المتینم
من آنم که فلک غرق تماشاست
مَلَک گوید که این فرزند زهراست
من آن نورٌ علی نورم که فرمود
تمام خلقتم از نور او بود
منم گنجینه ی اسرار توحید
منم باران، منم دریا و خورشید
منی که عالمی را دست گیرم
میان بند نااهلان اسیرم
دو دست ظلم بر در آتش انداخت
همانی که به مادر آتش انداخت
درِ آتش گرفته کنده شد باز
هوا از بوی دود آکنده شد باز
قدم های ستم در خانه وا شد
درون خانه هم آتش به پا شد
 و اهل خانه آتش را که دیدند
از این حجره به آن حجره دویدند
یکی از دخترانم دامنش سوخت
خودم دیدم یکی از تب تنش سوخت
سر سجاده بودم، که کشیدند
زمین خوردم، جلالم را ندیدند
مرا چون صید تا ویرانه بردند
چه گویم، با لباس خانه بردند
دو دستم بسته بود و می کشاندند
مرا دنبال مرکب می دواندند
چرا حرف دواندن پیش آمد
پیِ مرکب کشاندن پیش آمد
میان کوچه بودم یادم آمد
که باد تند روی برگ را زد
برای کودکی اینگونه سخت است
کبودیِّ به روی گونه سخت است
سه ساله گر بُوَد رویش لطیف است
نکش نامرد گیسویش لطیف است
دو گوش پاره تاوان چه چیزی ست
غم سیلی به جبران چه چیزی ست
نیندازیدش از مرکب، نحیف است
توان استخوان هایش ضعیف است
دو قطره آب... خشکیده لبانش
کمی رحمی بر این لکنت زبانش
ع...ع...عمّه تنم آتش گرفته
دا...دا...دا...دامنم آتش گرفته
همه پیر و جوان و کودک ما
(اسیرِ) ظلم دنیا شد، خدایا !!!

شاعر : حمید رمی

نه فقط شیعه ی صادق به دلش داغ و بلاست    صاحب مکتب ماست
به خدا صاحب عزایش همه ی آل عباست         صاحب مکتب ماست
******
مادرم فاطمه ، دریاب مرا جان حسین       جگرم پاره شده
می زنم ناله به یاد لب عطشان حسین    جگرم پاره شده
******
کشته شده رئیس مکتب ما
امام و مقتدای مذهب ما

شاعر : محمود ژولیده

خوبه اگه خونه ای آتیش گرفت بچه هاش نبینن
خوبه اگه یه آقایی گریه کرد دشمناش نبینن
خوبه اگه دست کسی بسته شد دختراش نبینن 2
بچه شیعه ها آقاتونو بردن      بچه شیعه ها حقشو خوردن
هر چی بلاس هست سرش آوردن 2
دستای بسته پای برهنه از بین خونه بیرون کشیدن
هم بی عبا و هم بی عمامه این پیرمرد و هی می دووندن
ذکر لب این آقا  وای وای وای مادرم
می خونه تو کوچه ها وای وای وای مادرم
خوبه که چشای ما مثل دل آسمون ببارن
خوبه اگه عزیزی اسیر میشه باطناب نیارن
خوبه که یه پیرمرد و میبرن، احترام بذارن 2
بچه شیعه ها کمک بیارید       بچه شیعه ها برید نذارید
بدون این آقا بی کس و کارید 2
هیچ کس نبود که اونجا ببینه آقای عالم دل بیقراره
این پیرمرد محنت کشیده واسه دویدن طاقت نداره
ذکر لب این آقا  وای وای وای مادرم
می خونه تو کوچه ها وای وای وای مادرم
خوبه اگه کسی دست و پا میزد خواهرش نبینه
خوبه اگه کسی افتاده زمین دخترش نبینه
خوبه اگه کسی داره جون میده مادرش نبینه 2
نامسلمونا چی شده شادید    نامسلمونا چقد زیادید
 تشنه بود اما آبش ندادید 2
اشکای خواهر داره شبیه شبنم به روی گونه می شینه
وای از زمونی که صحنه ها رو از کنج گودال زهرا ببینه
ذکر لب این آقا  وای وای عمه زینب
می خونه تو کوچه ها وای وای عمه زینب

شاعر : مهدی نظری

باز دوباره دل شیعه ماتم گرفته
از غم عالِمی قلب عالَم گرفته
عرش اعلا برا آقامون دم گرفته
روضه خون برگ شقایق     گریه كن دلای عاشق
اِنَّا لله ملائك             برای امام صادق
وای ، روضه ی شیخ الائمه بر پاست
وای ، بانی روضه مادرش زهراست
یا مظلوم ، یا امام صادق
******
از حیات زمونه دیگه نا امید شد
پیرمردی كه از غصه موهاش سفید شد
غصه ی مادری كه تو كوچه شهید شد
توی كوچه ی مدینه          انگاری داره می بینه
كه با ضرب دستی سنگین    مادرش روی زمینه
وای ، زیر لب هِی میگه ای وای من
وای ، چی دیده توی كوچه ها حسن
یا مظلوم ، یا امام صادق
******
داره كم كم میاد باز هوای محرم
آقامون گریونه تو عزای محرم
جلوی چشماشه روضه های محرم
داره میزنه پر و بال           از یه غصه میره از حال
توی گریه هاش میخونه     امون از روضه ی گودال
وای ، وقتی كه خنجر روی حنجره
وای ، سرش روی پاهای مادره
یا مظلوم ، مولا حسین جان
 

شاعر : حمید رمی

ديده ها تا به ابد در غمتان گريان است
اشك روز و شب ما موهبت يزدان است
چشم عشاق شده خيره به دستان شما
صحن دل منتظر آمدن باران است
لاعلاج است شب عشق شما در سر من
چقدر درد عزيزيست كه بي درمان است
سهمم از مهريه ي مادرتان ناچيز است
قطره اشكيست كه برچهره ي من مهمان است
حرف از مهريه و كوچه وُ آب آمده است
اصلاً انگار فلك در غم او نالان است
حسّ سرماي زمستان به دلم رخنه نمود
اين چه حاليست خدا در دل تابستان است؟
نكند باز كسي فزتُ و ربّي گفته
يا كه در كوچه ي غربت بدني لرزان است
گفت منصور تو را مي كشد از بغض علي
يارب انگار فلك بر سر اين پيمان است
بارالاها فرج مهدي ما را برسان
اين دعا ذكر لب دائمي ياران است
شاعر:اصغر چرمي

ای مغموم ، ایها المظلوم ، ای امام ِ ز کینه مسموم
شرار زهر ، نانجیبا ، آتیش و جون تو شد
گواه ِ سوز ِ ، دلت آقا ، اشک روون تو شد
مرثیه ی جون و ، دل عاشق     حدیث غم یاس و شقایق
برات بمیرم حضرت صادق
غریب آقا
******
واویلا ، آه و واویلا ، از آتیش جفای اعدا
خونَت و آقا ، زدن آتیش ، کینه ها شد جلوه گر
باز شده زنده ، برای تو ، روضه ی دیوار و در
مادرت و کشتن ، تو مدینه       ماجرای اشک ، تو همینه
قنفذ و غلاف و بازو و سینه
غریب آقا
******
الرّحمن ، عَلّمَ القرآن ، شده ذکر لبت حسین جان
میون آتیش ، زدی ناله ، به یاد کرببلا
به یاد جسمِ ،روی خاک و ، سوزوندن خیمه ها
یاد غم زینب ، شدی گریون       آسمون چشمات ، می باره خون
شده همه شب هات شام غریبون
غریب آقا

شاعر : حاج امیر عباسی

دلها به غم آغشته شد
امان از این غم ، امان از این غم ، واغربتا وای وای وای
امام صادق کشته شد
امان از این غم ، امان ازین غم ، واغربتا وای وای وای
به ناله و اشک روان وای وای وای
زهرا شده مرثیه خوان وای وای وای
******
اون دشمن پست پلید
امان از این غم ، امان ازین غم ، واغربتا وای وای وای
این پیر ِ مرد و می کشید
امان از این غم ، امان ازین غم ، واغربتا وای وای وای
دل ِ شکسته بردنش وای وای وای
با دست ِ بسته بردنش وای وای وای
******
ولی دلش بود مبتلا
امان از این غم ، امان ازین غم ، واغربتا وای وای وای
به غصه های کربلا
امان از این غم ، امان ازین غم ، واغربتا وای وای وای
به یاد اون دور از وطن وای وای وای
شَیبُ الخضیب ِ بی کفن وای وای وای
ای کشته ی دور از وطن
 

شاعر : حاج امیر عباسی

زیر این گنبد دوّار و کبود
کلبه ای سمت خدا در دارد
سال خورده پدری روحانی
حجره ای گوشه ی بستر دارد
ششمین مرد که یک دریا غم
آب جاری شده ی عِینش بود
قسمت بال و پر میکائیل
آستان بوسی نعلینش بود
وضع حالات وخیمش از صبح
روز را در نظرش شب کرده
بسکه بالاست دمای بدنش
چند دفعه به خدا تب کرده
زهر خیمه زده روی بدنش
می کشد پا به زمین می سوزد
سرفه ای خشک و عطش... این یعنی...
سینه ی عرش برین می سوزد
بخت برگشته کسی که دیشب
اذیتش کرده سر سجاده
آتش انداخت به جان درب
خانه ی حضرت زهرا زاده
زد به هر آتش و آبی جبریل
نکند حادثه تکرار شود
مادری پشت در خانه ی خود
مانده با طفل و گرفتار شود
لحن آلوده ی این قوم او را
گرچه دنیازده و سیرش کرد
باز اما غم بانوی فدک
پیش از موعد خود پیرش کرد
روضه خوان آمده حالا باید
پرده ای نصب کند در منزل
آسمان دلش از بس بارید
خاک دنیا شده از دستش گِل
وسط منبر و درس روضه
یادش آمد ز لب خشک امام
لب نزد بر لب آبی تا گفت
بر لب تشنه ی مظلوم سلام
باز فرمود که هرکس با ماست
خنده در وادی محشر دارد
چشم گریان عزادار چو من
شاد باشد که برادر دارد
***

شاعر : روح الله عیوضی