اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

نفسم داره بند میاد      دیگه لحظه ی آخره
روی لبمه زمزمه ، یا زهرا
تو مدینه تو کوچه ها      پر منم آتیش گرفت
مث مادرم فاطمه ، یا زهرا
بازم آتیش ، میون مدینه      داره اشکِ آسمون میاد
کنار من ، با بازوی کبود        داره زهرا قدکمون میاد
آه مادر ، تو لحظه های آخرم
آه مادر ، بارونیه چشم ترم
آه مادر ، تو فکر دیوار و دَرَم
آه مادر ، آه مادر
******
خونمو تا آتیش زدند      روضه ی تو یادم اومد
چه بلایی اومد سرت ، یا زهرا
صدا زدم ای مادرم       الهی بمیرم برات
برا بدن لاغرت ، یا زهرا
بیا ببین ، امام شیعه رو         همه بی بهونه می برند
به کی بگم ، منو تو کوچه ها    با لباس خونه می برند
آه مادر ، ببین دلِ شکسته ام
آه مادر ، دستای پینه بسته ام
آه مادر ، یه پیرمرد خسته ام
آه مادر ، آه مادر
******
شب آخر عمرمه     روضه خونی برپا شده
روضه خونِ کرب و بلام ، یا زهرا
دوباره بارون چشام    می باره روی گونه هام
یاد مصیبت های شام ، یا زهرا
یه سه ساله ، پای پر آبله         پیِ نیزه ها که می دوید
یه بی حیا ، برا نوازشش    از عقب موهاش و می کشید
واویلا ، یه دختر و یه قافله
واویلا ، با یک دل پر از گله
واویلا ، همسفره با حرمله
واویلا ، واویلا

شاعر : حمید رمی

آسمونا بی قرارن،كبوترا پرواز میكنن
زائرا بیاین كه دارن،در بقیع و باز می كنن
بارونیه آسمونش
لب پنجره ی ایونش
عالمیه روضه خونش
وای چه حكایتی
وای چه زیارتی
وای عجب غربتی
بیا و ببین مدینه،چه اشكی مردم می ریزن
تو بقیع دارن برای،كبوترا گندم می ریزن
بی ضریح و بارگاهه
این زیارت اگه كوتاهه
لبریز ِ از اشك و آهه
وای چه حكایتی
وای چه زیارتی
وای عجب غربتی
یا امام صادق آقا،چرا شب غم سر نمیآد
حرمی نداری اما،ازم یه كاری بر نمیآد
سمت بقیع پر كشیدم
رو به قبر تو سلام میدم
تنها تویی تو امیدم
وای چه حكایتی
وای چه زیارتی
وای عجب غربتی

یه کوه ماتم دارم تو دشت دلم    امون از این زمونه
غم غریبی و بی کسی آقام          بازم زده جوونه
از آسمون اشک غم می باره
رسیده فصل خزون دوباره
بازم برای امام صادق
می خونه روضه دل بیچاره ، واویلا
وای از درد و غصه های بی امون امام صادق
شد زهر کینه جواب خوبیای امام صادق
داغی دارم توی این سینه زداغ امام صادق
واویلا امون امون ای دل
******
یه عده نامرد دم در خونه مو       آتیش زدن بی امون
به یاد مادر به یاد آتیش و در     چشمام شده پر خون
دلم گرفته برای زهرا
می خونه از روضه های زهرا
برام شده زنده باز دوباره
مسمار در ، ناله های زهرا ، واویلا
پشت درب خونه ی مادر آتیش کینه به پا شد
دست های حیدر رو بستند ، پشت در مادرم فدا شد
پهلوی یاس و شکستند ، عرش اعلا دارالعزا شد
واویلا امون امون ای دل
******
بمیرم از اینکه زائری نداری     تو این شبا آقا جون
مزار تو بی چراغ و بی حرمه     شده دلم پر خون
به دست وهابیت الهی
ویرونه شد عرش کبریایی
خدا چرا منتقم نمیاد
مادر میگه یوسفم کجایی ، یا مهدی
گفتم آتیش ، یادم اومد قصه های روز غم ها
یاد خیمه های سوخته،خواهری گریون تو صحرا
یاد راس روی نیزه ، شاهِ تشنه ، کرببلا
ثارالله آقام آقام آقام

شاعر : محمد حسن قمی

نه فقط شیعه ی صادق به دلش داغ و بلاست    صاحب مکتب ماست
به خدا صاحب عزایش همه ی آل عباست         صاحب مکتب ماست
******
مادرم فاطمه ، دریاب مرا جان حسین       جگرم پاره شده
می زنم ناله به یاد لب عطشان حسین    جگرم پاره شده
******
کشته شده رئیس مکتب ما
امام و مقتدای مذهب ما

شاعر : محمود ژولیده

در آن ساعت که با پاي برهنه پیاده پشت مرکب می دویدم
بیاد راه شام و عمه خود ز دیده خون دلها می چکیدم
*******************
شبانه دشمنانم چون رسیدند غریبی ام چو در کاشانه دیدند
 میان کوچه با پاي برهنه مرا هم مثل جدم می کشیدند
*******************
برهنه سر برهنه پا شرار غم به سینه   ،   ببر مرا از کوچه ها ي غربت مدینه
از کوچه هاي ماتم ، از کوچه هاي پر غم   ،   از کوچه هاي شهر خاتم
 اما مبر به کوچه اي که زخم دل نمک خورد   ،   مادر بی گناه من از چهل نفر کتک خورد
 ما بین اشقیا بود ، در زیر دست و پا بود   ،   یاریگر علی مرتضی بود

شاعر : مجید آخته

فروزنده شده آتش قهر خدا
زداغ جگر و سوزش زهر جفا
نشان از کبودی به چهره تارش
نشسته آثار تازیانه به جسم بیمارش
کاری تر آتش زهر خاطراتش
می سوزد به یاد درب خانه ی مادرش
زخم مدینه بر جگر او
برسر بالینش پسر او   
می کشد از این غم نفس آخرش
مظلوم آقام آقام آقام آقام
غریب آقام آقام آقام آقام
امام صادق
چکد خون به زمین از جراحات تنش
مهیا کند از باب غسل و کفنش
زبغضی لبالب به وسعت صحرا
که می رسد بر مشام او عطر مادرش زهرا
در این بی قراری این چشم انتظاری
دارد روی گونه اشک روضه کربلا
پر شده از غم کاسه صبرش
وسعت این دنیا شده قبرش
 پر کشد امشب سوی لقای خدا
مظلوم آقام آقام آقام آقام
غریب آقام آقام آقام آقام
امام صادق
پریشان همگی از نصاری و یهود
که جرم و ستم این نبی زاده چه بود
خروشی به پا در سراسر عالم
ادا شده بار دیگر اجر پیمبر خاتم
شد مزد رسالت آزار و جسارت
بر آل پیمبر از ذریه فاطمه
از غم حجت آل پیمبر
وارث صاحب سوره کوثر
آمده سیل اشک به چشم همه
مظلوم آقام آقام آقام آقام
غریب آقام آقام آقام آقام
امام صادق

جام چشم من بی تاب پر از غم می شد
داشت لبریز غم و گریه  نم نم می شد
هر قدم پشت سر مركب دشمن آن شب
 از نفس های من سوخته دل كم می شد
یه پیرمرد،یه پیر مرد محاسن سفید،یه خورده تند راه بری،اونایی كه پدر پیر دارن،دیدی كربلا میبریش،مشهد میبریش،یه خورده تندتر راه میری،نفسش میگیره،میگه بابا صبر كن پاهام دیگه رمق نداره. اون بی حیا سوار بر اسبش هی تند می رفت،امام صادق علیه السلام با اون كمر خمیده و  محاسن سپید.
هر قدم پشت سر مركب دشمن آن شب
 از نفس های من سوخته دل كم می شد
چرا؟
بند نعلین و كهن سالی و رنج كوچه
به زمین خوردن من داشت فراهم می شد
خیلی رو این كلمه تكیه می كنم، می خوام با این كلمه روز شهادت روضه بخونم،خودم خرج محرمم رو بگیرم،آی شیعه ها،آقاتون تو كوچه چند بار زمین خورد،یه پیرمرد ناتوان،چه جوری زمین میخوره،
ماه شوال كه از حال دلم باخبر است
با زمین خوردن من داشت محرم می شد
گفتم رو زمین خوردن حساس باش، می خوام با این كلمه روضه بخونم،دیگه از امروز به بعد تا محرم، هر جا شنیدی یكی زمین خورده،بزن تو سینه ات بگو،آخ حسین،چرا؟ آخه
بی هوا خوردن من روی زمین علت داشت
من نمی خوام خیلی باز كنم،همتون یه عمری روضه خون و روضه فهمید
بی هوا خوردن من روی زمین علت داشت
در نظر روضه ی گودال مجسم می شد
حسین.....
آقاجان شما زمین خوردی،جدّتم كربلا زمین خورد،آقاجان شما رو، ابن ربیع با همه ی بی حیاییش،تو كوچه ها یه جوری برد زمین بخوری،شما رو تحقیر كنه،دیگه زخمی نزد،تازیانه ای نزد،اما ارباب ما كربلا،چند بار زمین خورد،وای وای،ای وای ای وای،مطمئنم حق این روضه رو ادا می كنی،والا نمی گفتم روز شهادتی. حسین ایستاده،دیگه رمق به بدن نداره،همه تیراندازا زدن،همه رمق حسین رو كشیدن،این همه داغ روی داغ دیده،عبارت مقتل میگه: نیزه اش رو به زمین فرو برد،یه خورده همین جور كه رو اسب نشسته،به نیزه تكیه بده، استراحت كنه،نانجیب یه نگاه كرد،دید حسین داره استراحت میكنه،گفت:نذارید حسین استراحت كنه،چیكار كردن،یا امام صادق،با شما همچین كاری نكردن،اما كربلا هر كی سنگ به دست گرفت: حسین رو سنگ باران كردن،سنگ به پیشونیش خورد،پیراهن عربیش رو بالا زد،سینه ی حسین پیدا شد،بگم یا نه؟ حرمله رسید تیر سه شعبه رسید،حسین..............آی آی،الهی بمیرم برات آقاجان،چنان تیر و زد،من نمی خوام معنی كنم،هركی عربی متوجه میشه،خودش ناله میزنه، مقتل میگه وقتی تیر سه شعبه رو زد،ابی عبدالله از پشت در آورد، ......  .....، دیگه  پاهاش رمق نداشت،از بالای ذوالجناح، با صورت....حسین....
یه نگاه به منصور كرد،امام صادق دید منصور لعنت الله علیه پشیمون شده،به زبون ما به غلط كردن افتاد،شمشیر رو انداخت،شروع كرد لرزیدن،گفت:هرچی می خوای ازم بخواه،من دیگه باهات كاری ندارم،امام صادق فرمود من و نیمه شب،سر برهنه كشوندی تو كاخت،بهم میگی از من چیزی بخواه، من كه با تو كاری ندارم، فقط من و زود برگردون خونه،چرا؟ آخه،زن و بچه ام منتظرن،داشتی من و می آوردی،همه میلرزیدن،بچه هام همه گریه میكردن،منصور دستور داد امام رو ببرن،یه جمله،كربلا هم همه بچه ها منتظر بودن،همه از خیمه ها ....حسین،دستت رو بیار بالا به نیت فرج امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف سه مرتبه بگو حسین.

شاعر : عباس احمدی

ﻋﺎﻟﻢ و ﺁﺩﻡ ﭘﺮﻳﺸﻮﻥ
ﺣﺎﻝ ﻣﻼﻳﻚ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ
ﺻﺤﻦ ﭼﺸﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺯ
ﺩاﺭﻩ ﻣﻴﺒﺎﺭﻩ ﭼﻮ ﺑﺎﺭﻭﻥ
ﮔﺸﺘﻪ ﻋﺰا ﻫﺮﺟﺎ ﺑﺮﭘﺎ
اﮔﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﺎﻫﻢ ﻻﻳﻖ
ﺳﻴﻨﻪ ﺯﻥ و ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﻧﻴﻢ
ﺗﻮ ﺭﻭﺿﻪ ي اﻗﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ
ﻣﻴﺨﻮﻧﻴﻢ ﻣﺎ ﻳﻜﺼﺪا
ﻭاﻭﻳﻠﺘﺎ ﻭاﻭﻳﻼ
ﻳﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﺁﻝ اﻟﻠﻪ ....
*******

ﺟﻮﻧﻢ ﻓﺪاﻱ ﺗﻮ ﻣﻮﻻ
ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﻟﻲ ﺯاﺭ و ﺧﺴﺘﻪ
ﻛﺸﻮﻧﺪﻧﺖ ﺑﻴﻦ ﻛﻮﭼﻪ
ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ
ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻗﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻱ
ﺑﺮا ﻋﻠﻲ ﻣﺮﺗﻀﻲ
ﺑﺮاﻱ اﻭﻥ ﻟﺤﻆﻪ ك ﺩﻳﺪ
ﻧﻴﻠﻲ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﻱ ﺯﻫﺮا
اﺷﻚ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﺩﻳﺪﻥ
ﺑﺮ ﻏﻢ ﻫﺎﺕ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪﻥ
ﻳﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﺁﻝ اﻟﻠه ....
********
اﺧﺮ ﻣﻴﺎﺩ اﻭﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ
ﺣﺮﻡ ﺑﺮاﺗﻮﻥ ﻣﻴﺴﺎﺯﻳﻢ
ﻣﻴﺎﻳﻢ ﻳﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺣﺮﻳﻤﺖ
ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺯﻳﺒﺎﺕ ﻣﻴﻨﺎﺯﻳﻢ
ﺗﻮ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺜﻠﻪ ﻣﺸﻬﺪ
ﺯاﻳﺮ ﻣﻴﺎﺩ ﭘﻴﺸﺖ ﺁﻗﺎ
ﻫﻤﻪ ﻣﻴﮕﻦ اﻣﻀﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ
ﻳﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗﻮ ﻛﺮﺑﻼ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺟﻌﻔﺮﻳﻢ
ﻣﺎ ﺷﻴﻌﻪ ي ﺣﻴﺪﺭﻳﻢ
ﻳﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﺁﻝ اﻟﻠﻪ ....

شاعر : یاسین زندی

تو اوج روضهء امام صادق
می مونه از کجا بگه روضه خون
برا گریز،آخر روضه باید
کجا بره این دلای پریشون؟
یه پیرغلام میگه جوون رسم ادب همینه
به احترام مادرش اول بریم مدینه
...این بار اولی نیست
آتیش در ، یه خونه ای تو پیچ و تابه
این بار اولی نیست
غریبونه، دست امامی تو طنابه
*سخته ولی،خدا رو شکر خزون نیست
*یه مادر جوون نیست
*نه بار شیشه ای نه میخ مسمار
*رو در و دیوار لکه های خون نیست
واغربتا واویلا
*******

بوی بهشت میده اگر مقاتل
اگر حسینه و یه دنیا عاشق
خدا میدونه همه رو داریم از
عطر نفسهای امام صادق
*آقائی که،بانی شده تاروضه ها به پاشه
*مگه میشه،تو مجلسش ذکر حسین نباشه
...این بار اولی نیست
که شعله ها،حرمت سادات و ندارن
این بار اولی نیست
بین آتیش،بچه ها در حال فرارن
*سخته ولی،ایندفه لشگری نیست
*غارت معجری نیست
*جلو چشای زن و بچه دیگه
*دعوا سره،رأس آب آوری نیست
واغربتا ،واویلا
*******
جمعه ای که آقا بیاد،تو دنیا
باز بوی یاس و شقایق میپیچه
دوباره رو منبرای مدینه
زمزمهء "قال الصادق" میپیچه
*همچی شبی،شایدبقیع مجلس غم بگیره
*اونجا شاید،مرثیه خون اینجوری دم بگیره:
...این بار اولی نیست
تاریکی و ،پای برهنه نیمهء شب
این بار اولی نیست
نفس زنون،بردن یکی و پشت مرکب
*سخته ولی،اینجا که راه زیاد نیست
*صدای جیغ و داد نیست
*خدا رو شکر که موی این پیرمرد
*مثل رقیه توی دست باد نیست
واغربتا ،واویلا

شاعر : عبدالله باقری

 اصلاً بعيد نيست كسي را كه بي گمان،
بوده امام مفترض الامر شيعيان،
پاي برهنه باز بدون عمامه اش،
در كوچه ي غريب برندش كشان كشان.
اصلاً بعيد نيست كه روزي و يا شبي،
مردي كه رفته است ز عمق تنش توان،
را با تمام آنچه تصور نمي كنيد
بي حرمتش كنند به چشمان اين و آن.
اصلاً بعيد نيست كسي را كه سوخته
شعله ورش كنند دوباره حراميان
اصلاً بعيد نيست دوباره علي شود
تنهاترين، غريب ترين، زير آسمان
اصلاً بعيد نيست كه از جور روزگار
برگردد اين زمان پر از غم به آن زمان
وقتي كه حرف، بغض شده در گلوي تو
يعني كه زخم كهنه رسيده به استخوان
يعني كه ياد كوچه و آن روز مي كني
يعني كه بهت مي زني از سوز داستان
يعني كه روضه هاي دلت تازه مي شود
وقت توسل تو به آن مادر جوان
اين صحنه هاي تلخ كه ديدي به چشم خود
در جام چشم هاي شما ريخت شوكران
اصلاً بعيد نيست از اين دشمنان پست
آتش بياورند تو را ... خاك بر دهان
تجديد خاطرات تو در بين كوچه بود
دستان بسته ي تو در اين قفل ريسمان

شاعر : رضا دین پرور

 آسمان را دیدی و بی حال افتادی زمین
با تمام شوکت و اجلال افتادی زمین
ای پرستوی گرفتار بلا ... کنج قفس
دلشکسته ... بی پر و بی بال افتادی زمین
در میان خنده های مردمان بی حیا
در میان هجم قیل و قال ... افتادی زمین
او به روی مرکب و تو پابرهنه در مسیر
پیش چشم دشمن دجّال ... افتادی زمین
سنگدل بود و تو را با دست بسته می کشید
پشت پای مردک قتّال ... افتادی زمین
زهر کینه چه به روز پیکرت آورده که ...
اینچنین با قامتی چون " دال " افتادی زمین
باتنی خسته میان کوچه های سوت و کور
تو به یاد پیکری پامال افتادی زمین
تو به یاد پیکری که بی کفن افتاده بود
در میان گودی گودال افتادی زمین
گفتی عاشوراست هرروز تو ... پس آقای من
در تمام روزهای سال ... افتادی زمین
لحظه ای حتّی نبودی فارغ از فکر حسین
جای اشهد ذکر لب های تو شد ذکر حسین

شاعر : اسماعیل شبرنگ

جامه ی تموم ملائک آسمون سیاهه   ،   از دل زمین تا نهایت کهکشون سیاهه
این مسافر خسته امشب   ،   می سوزه بین تاب و تب
با بغضی که عمری بین گلوشه
چشماشو می بنده وقتی که   ،   می بینه وصلش نزدیکه
آغوش باز مادر روبروشه
ذکر لبش یا زهرا، نفسش نمیاد بالا
چهره ی درخشان ماه زهرا کبوده زرده   ،   زهر کینه ها با سلاله ی فاطمه چه کرده
 اون که چشمه ی فیض یاره   ،   هزار هزار عاشق داره
 رو دامنش اشک غربت می باره
 درد سینه شو کی میدونه   ،   دلش از این عالم خونه
 برای وصل یارش بیقراره   ،   توی غم اسیره
 تا دمی که پر می گیره
ذکر لبش یا زهرا، نفسش نمیاد بالا
بیرق عزای ولی حق دست جبرئیله   ،   چشمه های چشم پر آب موسی شبیه نیله
 کوچه کوچه از دل سرشاره   ،   سبد سبد گل می باره
 از آسمون روی تابوت صادق
 بین این همه شور و غوغا   ،   همه می گن یا کربلا
به حرمت خون سرخ شقایق
شده ذکر لبها، بی کفن عزیز زهرا   ،   ذکر لبم یا زهرا، نفسم نمیاد بالا

دوباره غربت و
تنهایی و بی یاوری
میسوزه قلب پسری
باخاطرات مادرى
دوباره كوچه و
يك پيرمرد بى پناه
پاى خسته ميون راه
قلبى لبريزسوزوآه
واى،ميون كوچه،شده باز غوغا
زنده شدداغ،مادرش زهرا
می‌کشه كوچه،باراين دردو
دوباره بستن،دست يك مرد و
وای از غریبی و،وای از اهانتا
بى احترامى و جسارتا

ای وای،غریب آقام۳
********

نغمه ى بى كسى
جارى روى لباى تو
بغضى توى صداى تو
يافاطمه نواى تو
پشت مركب تورو
پابرهنه ميكشيدن
اشك چشماتو ميديدن
به گریه هات ميخنديدن
واى،بی کس و یاور،با دلی مضطر
تو رو میبُردن،شبیهِ حیدر
مث گل بین،کوچه پژمردی
چند دفعه آقا،به زمین خوردی
آقای بی کسم،همتای حیدری
تو وارث غمای مادری

ای وای،غریب آقام۳
********

شاعر : بهمن عظیمی

توی کوچه ی غم ها تنها تو رو میبردن آقا
شده دستات بسته خسته شدی شبیه مولا
تو رو میکشیدن تا آقا بدن عذابت انگار
دیگه جون نداره پات چشمات شده یه ابر خونبار
آروم آروم پر میکشه از این دیار بی وفا
شده این نفس آخری گریون اون خاطره ها
وای آقام آقام آقام
******
شده باز پر ماتم عالم به یاد اون دقایق
که شده بود مسموم مظلوم آقام امام صادق
رسیده بالا سر مادر پسرشو ببینه
آره دنیا اینه کینه شد عادت مدینه
آروم آروم وصیتش رو میگه توی گریه
شده این نفس آخری ذکر لبش مادر بیا
وای آقام آقام آقام
******
شده پر از تشویش آتیش دیگه تو خونه امشب
وقتی آتیشو میدید فهمید چی کشید عمه زینب
دیده زینب مضطر بی سر شده عزیز زهرا
زده ناله و فریاد افتاد به روی خاک صحرا
آروم آروم روی لیاش داره میاد شهادتین
شده این نفس آخری ذکر لباش حسین حسین
وای آقام آقام آقام

شاعر : سید آرمان حسینی

آرزوی قلب شیعه اینه     حک کرده ایم آقا روی سینه
سینه زنون بیاییم (مدینه)3
شیعه بر مذهب تو مولا می نازه
دل به سوز و ماتمت آقا می بازه
آخرش حرمت و مولا می سازه
سیدی یابن الزهرا ، امام صادق
******
 دلای عاشق شده در نوا     از ماتم تو عزیز خدا
مدینه شد از غمت (کربلا)3
از غمت آقا دلامون پر شرر شد
بیاد غربت تو دیده ها تر شد
سوگوار ماتم تو پیغمبر شد
سیدی یابن الزهرا ، امام صادق
******
 گشته خون قلب دلای عاشق     ورق ورق شد قرآن ناطق
شده عزای امام صادق ، (ای خدا)2
اگر چه حرمتِ تو آقا دریدند
نیمه ی شب پای برهنه کشیدند
ولی سرت از قفا که نبریدند
سیدی یابن الزهرا ، امام صادق

شاعر : رضا رسولی