اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

افتاده خزان در چمن حضرت صادق                           یثرب شده بیت الحزن حضرت صادق

افسوس که از آتش زهر ستم خصم                                     شد آب تمام بدن حضرت صادق

بالله قسم اهل مدینه نشنیدند                                            جز حرف خدا از دهن حضرت صادق

افسوس که دیگر عرق مرگ نشسته                                     بر برگ گل یاسمن حضرت صادق

سر تا بقدم گوش شده شهر مدینه                             در آرزوی یک سخن حضرت صادق        

جا دارد اگر غم آن پیکر ناجور                                   خون گریه کند پیرهن حضرت صادق        

مسموم شد از زهر ولی زیر سم اسب                                 پامال نگردید تن حضرت صادق        

گردید درِ غصه به روی همگان باز                             شد بسته چو بند کفن حضرت صادق        

قبر و بدن و زائراو هر سه غریبند                              در شهر و دیار و وطن حضرت صادق        

                                       میثم همه گریان حسینند اگر چه

                                      گریند بیاد محن حضرت صادق       

ای سپهر مجد وایمان آفتاب برج دین             ماه محراب عبادت سرور اهل یقین

ناخدای کشتی دریای علم و معرفت تشنگان علم را سرچشمه ماءمعین

اصفیا از خوان احسانت سراسر ریزه خوار      اولیاء از خرمن فیضت دمادم خوشه چین

جان اهل دل فدایت ای که عمری بوده ای      همچو اجداد کرامت صاحب عزم متین

مذهب ما جعفری و دین ما دین نبی            فخر ما این بس که باشد مذهب ما این چنین

شیعه می نازد به تو ای قبله اهل وفا           وی که باشد خاک کویت کعبه اهل یقین

غرق عصیانم ولی با یک جهان عشق و امید از تو دارم دیده احسان به روز واپسین

جان زهرا مادرت ای شافع روز جزا                شو شفیع ما به نزد ذات رب العالمین

گوشه چشمی سوی گوشه نشینان کن زمهر ای فروغ چشم زهرا و امیر المؤمنین

محزن سرّ خدا ومظهر علم و کمال                صادق آل نبی و خسرو دنیا ودین

من چه گویم که چه ها کردند از راه ستم      بر تو ای علم مجسم دشمنان از جهل و کین

همچو زهرا مادرت کاشانه ات آتش زدند       بوده ای چون جد مظلومت علی خانه نشین

زهر منصور دغا شمع وجودت آب کرد            سوز و داغت زد شرر به جان ختم المرسلین

                                                گوشه چشمی به سوی حافظی کن خسروا

                                                زآن باشدبر سر کویت غلام کمترین

رفت از جهان زاده زهرای اطهر                                  رخت عزا بر تن موسی بن جعفر

                                         واویلا – واویلا – واویلا (2)                        

شد کشته از کینه و فتنۀ اعدا                                             امام صادق گل  گلشن زهرا

                                      واویلا – واویلا – واویلا (2)

مدینه دیگر شده خاموش چراغت                              موسی بن جعفر سوزد امشب ز داغت

                                    واویلا – واویلا – واویلا (2)

رفت از جهان زاده زهرای اطهر                                 رخت عزا بر تن موسی بن جعفر 

                                      واویلا – واویلا – واویلا (2)

امروز روز حُزن و ملال محمّد است           از غم گرفته، شمس جمال محمّد است

آمد فــــــرود ضربت دیگر به قلب او           زیرا کـــــه قتل صادق آل محمّد است

       [ حسان ]

وقت اندوه خلایق آمد                                                           ماتم حضرت صادق آمد

                     فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

ناصر دین خدا کشته شده                                                    صادق آل عبا کشته شده

                    فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

ششمین حجت حق رفته ز دست                           قلب عالم به عزایش بشکست

                   فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

هفتمین رهبر حق می گرید                                               بر امام ششمین می گرید

                        فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

در غم حجت حق معبود                                         شد جهان غمکده ای خون آلود

                     فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

پیکر دانش علم و ایمان                                          در مدینه به بقیع گشته نهان

                   فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

جلوۀ جنّت بـــــــــه چشم خاکیان دارد بقیع

                                                 یــــــــــا صفای خلوت افلاکیان دارد بقیع

گر حصار کــــــــعبه را جبریل دربانی کند

                                                 صد چو موسی و مسیحا پاسبان دارد بقیع

گر چه می تابد بر او خورشید سوزان حجاز

                                                 از پــــــر و بال ملایک ساربان دارد بقیع

اینـــــــکه ریزد از در و دیوار او گرد ملال

                                                 هر وجب خاکش هزاران داستان دارد بقیع

شب کــه تنها می شود با خلوت روحانی اش

                                                  ایـــــــــــن مدینه انتظار میهمان دارد بقیع

شب که تاریک است و در بروی مردم بسته اند

                                                  زایری چون مهدی صاحب زمان دارد بقیع

گر چه بــا شمع و چراغ این آستان بیگانه است

                                                  اُلفتی بــــــــــا مهر و ماه آسمان دارد بقیع

این مبـــــارک بُقعه را حاجت به نور ما نیست

                                               در دل هر ذرّه خورشیدی نهان دارد بقیع

در پنـــــــــــــــــاه مجتبی در ظل زین العابدین

                                               ارتبــــــــــاط معنوی با قُدسیان دارد بقیع

بـــــــــــــــــــــاقر علم نبی و صادق آل رسول

                                               خفته اند ایـنجا که عمر جاودان دارد بقیع

قرنها بگذشته بـــــــــــــــر این ماجرا امّا هنوز

                                                داغ هجده ســاله زهرای جوان دارد بقیع

                                                                                    [ محمّد جواد ]

زهر منصور لعین پر جفا                              کرد ارکان هدایت را فنا

ناله زد جبریل در ارض و سما                      رهبر دین محمد کشته شد

صادق آل محمد کشته شد                         وارث علم امامت  کشته شد

زهر کین برپیکر شه خانه کرد                      عالمی را از غمش ویرانه کرد

گریه بر او عاقل فرزانه کرد                           حافظ دین محمد کشته شد

صادق آل محمد کشته شد                         وارث علم امامت  کشته شد

ای فلک موسی بن جعفر شد حزین             از غم جانسوز بابش دل غمین

آخر از زهر جفای ظلم منصور لعین               ششمین فرزند احمد کشته شد

صادق آل محمد کشته شد                         وارث علم امامت  کشته شد

شد رضی گر نوحه گر بر شاه دین                دارد امید شفاعت او به روز واپسین

روز و شب گریان و نالان دل غمین                وامصیبت زین عزا فرزند احمد کشته شد

صادق آل محمد کشته شد                          وارث علم امامت  کشته شد

سوزانده زهر منصور از پای تا سرم را         شنیده ام صدای جان سوز مادرم را

                            منم رییس مذهب         جانم رسیده بر لب

آن طایرم که صیّاد مرا به لانه می برد          از پیش کودکانم، مرا شبانه می برد

                           منم رییس مذهب          جانم رسیده بر لب

تیر غم و شماتت به سینه ام نشانند             همچو علی مرا هم در کوچه ها کشانن

                        منم رییس مذهب             جانم رسیده بر لب

شهر مـــدینه کرب و بلا شد (2)             زهـرا در آنجا صاحب عزا شد

قـــــــرآن ناطق جان داده مظلوم             امام صـادق گردیده مسموم (2)

خون گشته دلها یکــسر ز داغش             از تـــربت بی شمع و چراغش

مظلــومی او، گــــــردیده معلوم              امام صادق گردیده مسموم (2)

بـــــــا آنکه یار قرآن و دین بود              مـــــــانند جدّش خانه نشین بود

از حق خود بود پیوسته محروم               امام صادق گردیده مسموم (2)

خون گشته جاری از چشم اُمّت               بـــقیّة الله  سرت  سلامت  (2)

جــــــدَّ غریبت شد کُشته مظلوم              امام صادق گردیده مسموم (2)

                   آه و واویلا، آه و واویلا، آه و واویلا، آه و واویلا

                                                                                   [ غلامرضا سازگار] (میثم )

سیـــــــــــــّدی یـــــــا بن الحسن (2)

                                             رخــــــــــت مـــــــــــــــــاتم کن به تن (2)

مُجریَ احکام دین، قرآن ناطق کُشته شد(2)

                                              نوح آل مصطفی، امام صادق کشته شد(2)

سیّـــــــــــــــدی یــــــابن الحسن (2)

                                             رخــــــــــت مـــــــــاتم کـــــــــن به تن (2)

در مَه شوال بر پا شورِ عاشورا شده (2)

                                             شهر یثرب کربلا، خونین جگر زهرا شده

سیـــــــــــــّدی یـــــــــــــــابن الحسن (2)

                                            رخـــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)

میوۀ قلب نبی چشم و چراغ بو تراب (2)

                                             پیکـــــــــرش از آتش زهر ستم گردیده آب

سیّـــــــــــــــدی یـــــــــــــابن الحسن (2)

                                             رخــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)

گرد غم بر قبر بی زوّار او بنشسته است (2)

                                             روز و شب پیوسته درهای بقیعش بسته است سیــــــــــــــــتّدی یــــــــــــــــا بن الحسن (2)

                                            رخـــــــــــت مـــــــــــــــــــــاتم کن به تن (2)

ای عجب بـــــــــــــار دگر، حق پیمبر شد ادا

                                            در کنـــــــــــــــــار تربتش فرزند پاکش شد فدا

سیــــــــــــــــــتتّدی یـــــــــــــــابن الحسن (2)

                                           رخــــــــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)

مـــــــــــــوسی جعفر نه تنها بلکه اُمّت شد یتیم

                                             دانـــــــــش و تقوا و ایمان و فضیلت شد یتیم

سیــــــــّدی یـــــــــــابــــــــــن الـــــــحسن (2)                                                                                

                                            رخـــــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)

                                                               [ غلامرضا سازگار] ( میثم )

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

مجری احکام دین ، قرآن ناطق کشته شد2   نوح آل مصطفی ، امام صادق کشته شد 2

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

در مه شوال برپا شور عاشورا شده 2           شهر یثرب کربلا ، خونین جگر زهرا شده 2

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

میوه قلب نبی چشم و چراغ بو تراب            پیکرش از آتش زهر ستم گردیده آب

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

گرد غم بر قبر بی زوّار او بنشسته است       روز و شب پیوسته درهای بقیعش بسته است

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

ای عجب بار دگر حق پیمبر شد ادا               در کنار تربتش فرزند پاکش شد فدا

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

موسی جعفر نه تنها بلکه امّت شد یتیم      دانش و تقوا و ایمان وفضیلت شد یتیم

سیّدی یا بن الحسن 2                                          رخت ماتم کن به تن2

                                                                                    (غلامرضا سازگار)

اي ششمين حجت پروردگار

مذهب شيعه زشما ماندگار

شيعه اگر به مذهبش عاشق است

به همت ولي خود صادق است

شرح كلام حق به انشاي تو

اصول دين رد قدمهاي تو

دين به سخن هاي تو تفسير شد

علم همه پيش تو تحقير شد

فهم همه شد سخن تازه ات

هيچ كسي نيست در اندازه ات

حوزه به فتواي تو تاسيس شد

عشق به امضاي تو تدريس شد

اي متعصب به مرام علي

هم تو مفسر كلام علي

اي حرم خاكي تو عرش ما

قبله توحيد كلام شما

پايه گذار مكتب حيدري

شكر خداوند منم جعفري

اي ضربان همه درس ها

حضرت استاد تصدق لنا

مانده ذکرِ وا اماما بر لب ما (2)                      کشته شد بنیانگذار مذهب ما

                                     وا اماما، وا اماما، وا اماما (2)

صادق آلِ محمّد گشته مسموم (2]                   گریه کن از بهر آن مولای مظلوم (2)

                                    وا اماما، وا اماما، وا اماما (2)

فاطمه سویِ مدینه کُن نظاره (2)                     قلب فرزندت آخر شد پاره پاره

                                 وا اماما، وا اماما، وا امام (2)

آنکه بوده عالم و آدم مطیع اش                      سر برهنه از چه برده ابن ربیع اش

گر بدل داغ عزیزانش نهادند                          گه به او انگور زهر آلوده دادند

                               وا اماما، وا اماما، وا اماما (2)

جگری شعله شد و سوخت و خاکستر شد

شمع خاموش شد از باد و گلی پرپر شد

باز هم زهر نشست و بدنی گشت کبود

باز یاسی به زمین ریخت و نیلوفر شد

مو سفیدی به زمین خورد و به او خندیدند

پیرمردی ز نفس ماند و کمانی تر شد

خانه ي سوخته را بار دگر سوزاندند

باز تکرار غم آتش و دود و در شد

همه بر مرکب و من در پی شان روی زمین

بین این آه فقط ناله ی من مادر شد

دست من بسته و از داغ غمت افتادم

یاد دستت که به دنبال علی پرپر شد

یاد دستان یتیمی که به امید پدر

بین زنجیر ترک خورد و کمی لاغر شد

گوشواره ، گل سر رفت ز یادش اما

در عوض روضه ی او غارت انگشتر شد

(شاعرش را نميشناسم)

مثل همیشه شهر مدینه عزاگرفت

از دود آه حضرت صادق فضا گرفت

هفت آسمان برای غمش گریه می کنند

از غصه اش دل پره درد خدا گرفت

از زهر آه سینه او پر حرارت است

این زهر از او مجال نیاز و دعا گرفت

از آن شبی که شعله در خانه اش زدند

درد قدیمی دل او باز پا گرفت

درد قدیمی دل او داغ مادر است

دردی که جان زپیکر آل عبا گرفت

وقتی که تارموی سفیدش به خاک خورد

شهر مدینه هاله محنت سرا گرفت

وقتی که دست بسته از آتش عبور کرد

مضمون یاس وشعله از آن ماجراگرفت

شکر خدا که دیده ی او میخ در ندید

میخی که در ظرافت یک سینه جا گرفت

این ضربه ها کشید به گودال قتلگاه

وقتی که شمر گیسوی شه ازقفا گرفت

آمد دوازده صدا پشت یکدگر

دریای خون تمام تن کربلا گرفت

سر از بدن جدا شد و برنیزه شد بلند

این منظره توان ززمین وسما گرفت

سنگش زدند و وای که غلطیدبر زمین

بوی سر حسین همه کوچه ها گرفت

بوی تنور و شعله و خاک وزمین چه باک

بوی شراب از لب طشت طلا گرفت

این سر که چیزی از سر ورویش نمانده بود

جان از وجود دخترک بی نوا گرفت

مجتبی صمدی شهاب