سخنان بزرگان جهان در مورد شعر

شاعران و هنرمندانی که از سینه تنگی [ = آسم ] رنج می برند، کاری می کنند که قهرمانانشان بیش از همه نفس نفس بزنند: آنها چیزی از آرام و سبک نفس کشیدن نمی دانند.((نیچه))

شعر، ارکستر پرهیجانی است که آواز طبیعت و بشر و حوادث را به هم آمیخته است.((ویکتور هوگو))

شاعر، سازی است که استاد طبیعت ساخته و پرداخته و به دست خود گوشمالی داده است و به هر نسیمی که بر او بوزد، به نوا می آید. ما چون از هیچ باد سختی به صدا نمی آییم، گویندگان را شوریده تصور می کنیم.((حجازی))

شعر، وصف شخصیت نیست، بلکه نوعی گریز از شخصیت است و میان انسانی که رنج می کشد و ذهنی که می آفریند، باید بیشترین فاصله ی ممکن وجود داشته باشد.((ت.اس.الیوت))

شاعر فقط امکانی بشری را «کشف» می کند؛ امکانی که تاریخ هم به نوبه ی خود روزی آن را کشف خواهد کرد.((میلان کوندرا))

شما هیچ جا سروده ای نخواهید یافت، مگر اینکه بخشی از آن را با خود داشته باشید.((جوزف جوبرت))

شاعر، آفریننده است و مانند همه آفرینندگان دیگر به مایه ای نیازمند است؛ این مایه برای شاعر، تجربه های اوست.((هوکسلی))

شکم کسی پر از چرک و ریم باشد بهتر است از آنکه پر از شعر باشد.((حضرت محمد (ص)))

کسی که نخواهد امید خود را به نوشتن درباره ی چیزهای ستایش انگیز از دست بدهد، خود باید یک شعر حقیقی، یک اثر و الگوی بهترین و شریف ترین چیزها باشد.((میلتون))

كسانی كه در نقد شعرهای من فقط يك بعد یا یك وجه عاطفی به قول خودشان، «شورش» علیه مظاهر شهری‌گری را وجهٔ مطالعه و بررسی شعر من گرفته‌اند، یك‌صدا نوشته‌اند كه شعر فلانی سراسر نوستالژی گذشته و روستا است! ولی هیچ‌كدام دربارهٔ نیما چنین نگفته‌اند. منوچهر آتشی

کسی که ثمره های روحی ملتی را نداند، تاریخ آن ملت در نظرش یک مشت حوادث پریشان و رخدادهای بی نظم و ترتیب جلوه می کند.((گوستاو لوبن))

کسی که شعر می گوید، از لبان زهر آلود زندگی، عسل به دست می آورد.((ویلیام روزبنت))

عشق راستین، عشقی است متین و حکیمانه که جستار آن، نظم [=سامان] و زیبایی است.((افلاطون))

فضیلت های ما نیز باید آرام بخرامند؛ چون شعرهای هومر، که سبک می خرامند.((نیچه))

کار شاعر این نیست که رخدادهای حقیقی را نقل کند، بلکه کار او این است که آن چیزهایی را روایت کند که بنابر احتمال یا ضرورت ممکن بود و یا می توانست رخ دهد.((ارسطو))