دریاچه تیتیکاکا بستری برای جزیره‌هایی شده که مردمانی از نژاد یوروس با دست خود آن‌ها را ساخته‌اند. برای آشنایی بیشتر با این مقصدهای گردشگری جدید با ما همراه باشید.
دریاچه تیتیکاکا در مرز بین دو کشور پرو و بولیوی قرار گرفته است. سطح آب این دریاچه ۳۸۱۱ متر بالای سطح دریا است که همین موجب شده تا بلندترین دریاچه تجاری در دنیا باشد. همچنین با توجه به حجم زیاد آب، این دریاچه بزرگ‌ترین دریاچه آمریکای جنوبی به شمار می‌رود.
تیتیکاکا به خاطر وجود مردمانی که اوروس یا یوروس (Uros) نامیده می‌شوند (قدمت آن‌ها به پیش از اینکاها می‌رسد) معروف است. این مردم بر جزیره‌هایی مصنوعی که از نی‌های شناور به نام توتورا (totora) ساخته شده‌اند زندگی می‌کنند و امروزه به مهم‌ترین مقصد گردشگری پرو تبدیل شده‌اند.
در اصل این جزیره‌ها به دلایل دفاعی و امنیتی ساخته شدند تا در صورت بروز خطر بتوان آن‌ها را به راحتی حرکت داد.
بزرگ‌ترین جزیره دارای یک برج نگهبانی است که آن هم از همان نی‌های مخصوص ساخته شده است.
توتورا نوعی لوئی (لوئی نوعی گیاه تک لپه‌ای است) است که تنها در این دریاچه می‌روید. ریشه ضخیم این گیاه قسمت بالای جزیره را تشکیل می‌دهد که زود پوسیده می‌شود و هرچند وقت یکبار باید جایگزین شود. این جزیره ها که برحسب نیاز بر تعداد آن‌ها می‌افزایند، دارای اندازه‌های متفاوتی هستند.
سطح جزیره‌ها پر از پستی بلندی و نازک است و راه رفتن روی آن به گونه‌ای است که انگار در حال راه رفتن روی تشک آبی هستید. ممکن است شخصی ناآشنا متوجه قسمت نازک نشود و با قدم نهادن بر آن داخل آب‌های سرد دریاچه بی‌افتد.
این نی‌ها رژیم غذایی و داروی این قوم را مهیا می‌کنند. زمانی که نی را بیرون می‌کشند، قسمت سفید پایینی را به خاطر داشتن ید استفاده می‌کنند. زمانی که شخصی دچار درد باشد نی‌ها را دور قسمتی که درد دارد می‌پیچند تا آن را به خود جذب کند. همچنین اگر هوای گرم باشد قسمت سفید نی را به دو قسمت تقسیم کرده و روی پیشانی می‌گذارند. از گل این نی‌ها چای درست می‌کنند.
خانم‌ها برای آشپزی اجاق‌ها را بر روی سنگ‌هایی که به شکل تپه درآورده اند قرار می‌دهند.
این جزیره‌های معلق که منزلگاه ۲۰۰۰ یوروس هستند در خلیج پونو (Puno) (پونو شهری است در پرو) محافظت می‌شوند. این مردمان از راه ماهیگیری (مصارف شخصی و فروش در شهر)، بافندگی و امروزه از گردشگری زندگی می‌گذرانند.
یوروس‌ها همچنین به شکار مرغ‌های دریایی، اردک و فلامینگو می‌پردازند و گله‌هایشان را در ساحل‌های کوچک به چرا می‌برند.
سالم نگه داشتن جزیره‌ها مراقبت‌های خاص خود را می‌طلبد و از آن جایی که یوروس‌ها اخیرا بسیار درگیر گردشگران شده‌اند وقت کم‌تری برای محافظت و مراقبت دارند، بنابراین کار اهالی در نگه داشتن جزیره‌ها و گردشگران سخت شده است.
گردشگری فرصت‌های مالی زیادی را برای یوروس‌ها فراهم آورده است اما در عین حال سبک زندگی سنتی آن‌ها را نیز مختل کرده است.
