رسم کرامت  

 

امام حسن(ع) در شب نیمه ماه رمضان سال سوّم هجرت در مدینه تولد یافت. رسول اکرم(ص) پس از ولادتش، او را گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. 

 

امام حسن(ع) در شب نیمه ماه رمضان سال سوّم هجرت در مدینه تولد یافت. رسول اکرم (ص)پس از ولادتش، او را گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. سپس براى او گوسفندى قربانى کرد، سرش را تراشید و هم‌وزن موى سرش نقره به مستمندان داد. پیامبر(ص) نام این نوزاد را حسن که در جاهلیت سابقه نداشت قرار داد.
امام حسن مجتبی (ع) از نظر صورت و سیرت شبیه‌ترین افراد به رسول خدا(ص) و مظهر جود، کرامت، حلم و مهربانی بود.

مهربانی
روزی امام، مشغول غذا خوردن بودند که سگی آمد و برابر حضرت ایستاد. حضرت، هر لقمه‌ای که می‌خوردند. لقمه‌ای جلوی سگ می‌انداختند. مردی پرسید: «ای فرزند رسول خدا! اجازه دهید این حیوان را دور کنم». امام فرمود: «نه رهایش کنید! من از خدا شرم می‌کنم که جانداری به صورت من نگاه کند و من در حال غذا خوردن باشم و به او غذا ندهم.»1
همواره امام، مهربانی را با مهربانی پاسخ می‌گفت. حتی پاسخ وی در برابر نامهربانی نیز مهربانی بود.

مهمان‌نوازی و بردباری
همواره آن حضرت، از مهمانانش پذیرایی می‌کردند، حتی اگر آنان را نمی‌شناختند. امام به پذیرایی از بینوایان علاقه زیادی داشتند. ایشان، تهی‌دستان را به خانه خود می‌بردند و به گرمی از آنان پذیرایی می‌کردند و به آنها لباس و پول می‌بخشیدند.2
سوار بر مرکب می‌رفتند که با مردی از اهل شام مواجه شدند. مرد تا حضرت را شناخت. شروع به لعن و نفرین کرد. امام (ع) سخنان زشت و دشنام‌های ناروای او را تحمل کردند تا اینکه مرد شامی، عقده‌ی دلش را خالی کرد و آرام شد.
امام (ع) با لبخند و به آرامی فرمودند: «ای مرد! گمان می‌کنم در این شهر غریب باشی و شاید هم مرا به اشتباه گرفته‌ای؟ حالا اگر از ما رضایت بطلبی، از تو راضی می‌شویم و اگر چیزی از ما بخواهی، به تو می‌بخشیم. اگر راه گم کرده‌ای، راهنمایی‌ات می‌کنیم. اگر گرسنه‌ای، تو را سیر می‌کنیم. اگر لباس نداری، تو را می‌پوشانیم. اگر نیازمندی، تو را غنی می‌کنیم. اگر از جایی رانده شده یا فراری هستی، تو را پناه می‌دهیم. اگر خواسته‌ای داری، بر می‌آوریم. اگر توشه سفرت را پیش ما آوری و مهمان ما باشی. برای تو بهتر است و تا هنگام رفتن از تو پذیرایی می‌کنیم. چون که خانه ما وسیع و امکانات مهمان‌نوازی‌مان فراهم است.»
وقتی مرد با این برخورد کریمانه حضرت مواجه شد و سخنان شیوا و دلنشین آن بزرگوار را شنید، پیش از آنکه سخنی بگوید، اشک از گونه‌هایش لغزید و گفت: «شهادت می‌دهم که تو خلیفه خداوند بر روی زمین هستی. خداوند داناتر است که رسالتش را در کدام خانواده قرار دهد، تا این لحظه شما و پدرتان منفورترین خلق خدا نزد من بودید و اکنون شما را محبوب‌ترین فرد روی زمین می‌دانم».3

کرم و بخشش
حضرت مجتبى(ع) در احسان و انفاق در راه خدا قدمى برداشت که منحصربه‌فرد و از فضائل اختصاصى ایشان است و آن اینکه: دوبار همه دارایى خویش و سه بار نصف مال خود را در راه خدا انفاق نمود. این مطلب مورد تصدیق همه است، شیعه و اهل‌سنت آن‌را در کتابهاى خود نقل کرده‏اند.1


1- بحارالانوار، ج 43، ص 352.
2- ابن شهر آشوب، ج4، صص 16 و 17.
3- کشف الغمه، ج3، ص 19.
4- بحار ج 43، ص 339.