اشعار شهادت امام علی (ع)

کیستی مولای من. عالم همه  حیران توست .
در بساط  عا رفا ن  . جمعیتی مهمان توست.

نیست  در  عالم  ترنم  خوشتر از آوای تو .
نغمه  فزت  و رب الکعبه از الحان توست.

جان فدا کردن به جانان عاشقان را آرزوست .
جان مشتاقان در این وادی فدای جان توست.

شا هد ان  و  خاکیان  . هم جمله  افلا کیا ن .
واله  ا ذ کا ر  یارب یارب و سبحان توست.

در  سراب  زندگی  لب  تشنه  طفل معرفت .
همچو هاجر در منای عاشقی عطشان توست.

اینک  ای  سردار  خیبر.شاه دین.هر تاجدار .
با  ردای  پادشاهی  . خادم  و  دربان  توست.

در  شب  معراج  پیغمبر  شنید  از  آسمان .
در  میان  قدسیان  . آوازه  پنهان  توست.

نامه  هستی  بخو ا ند یم  از  ازل  تا ا نتها .
جمله هستی به یک سو یک طرف ایمان توست.

شیخ ما حسن ختامی که به ساغر ختم کرد.
سر خوش  آغاز  تو  . میخواره پایان توست.

زینت  تاریخ  باشد  ما جر ا ی  هل  اتی .
از  کرامت  فاتل تو میهمان خوان توست.

غرق در اوراق ودفتربهرسالک کاهلی است .
رهروان را بهترین رهنما عرفان توست.

غافل از اندیشه تو فکر خام کوفیان .
زخمی از کردار امت سینه نالان توست

ای قسیم نار و جنت .نا امیدان را  امید.
ذیفر اندر روز  محشر دست بر دامان توست.

اگر قصدِ خدا خلق امامُ العالَمین باشد

دقیقا کعبه باید نقطه ی ثِقلِ زمین باشد 

رکوعش کوه بخشش بوده وقتی روی انگشتر

کریمانی شبیه حاتم طایی نگین باشد

عقیل از هُرم آتش تا ابد فهمید علی(ع) باید

که در تقسیمِ بیت المال مثل ذره بین باشد

غمش را ریخته در عمق چاهِ بغض وقتی که

گلویش زخمی از صد استخوان آتشین باشد

تصوّر کن دل از نیش زبان پُر باشد و عمری

به جای مار، کلّی اژدها در آستین باشد!

نمکدان را شکستند و نمک بر زخم پاشیدند

کمک کردند امامی سال ها خانه نشین باشد

مصادف شد شهادت با نزول وحی، این یعنی؛

به این قرآن علی(ع) باید امیرالمومنین باشد!

مرضیه عاطفی/ سمنان

خودش بود وغـمش تا نا کـجاها بود و نخلـستان                                                                       چه میگویم درآن جا ما جـرا ها بود و نخلستان
توانش صرف خیل شکوه هـایش تا سحرمیــشد                                                                           و اقـیانوسی از جور و جـفا ها بود و نخلستان
تمـام شـکوه های قومی از عــقل وخـرد خــالی                                                                           و یک دنیــای پـر از ادعــّا هــا بــود ونخلستان
درآن جـا چـاه بود و یک سـکوت مـطلـق و مـبهم                                                                           و دردی از تـبـــار بـی دوا هـا بـود و نخـلستان
تمـّردها ،دو رنگی ها ،خصـومت ها و آن جاهم                                                                            نمـودی از غم این بی خــدا ها بود و نخلستـان
به مــثل شــیرمی نالـــید آن هـــم یکّّــــه وتنهــا                                                                           فـقط او بود و آن چون و چراها بود و نخلستان
وی و یک کـوه تهــمت ،نا جوا نمــردانه از قومی                                                                           بد اندیـش و پـر از رنگ و ریاها بود و نخلستان
و او هم یکّه می نالید و برجان و تن اش آنشب                                                                          تمـــام وســعـت آن افـــتراهـا بـود و نخـلستان

تصویر نیلی

الهی کوفه را لطف و صفا نیست
نشان از ناله های مرتضی نیست

تمام نخلها چشم انتظارند
که آبی بهتر از اشک وفا نیست

یتیمان چشم بر در بیقرارند
خبر از نان خرمای خدا نیست

فقیری گوشه ی ویرانه گریان
غم او را کسی مشکل گشا نیست

ولی نامرد ملعون ابن ملجم
شده خندان و در چشمش حیا نیست

نمک نشناس می خندد به زینب
که زینب شد یتیم ای وای امشب

غریبانه ترین تشییع پیکر
شده امشب بپا از بهر حیدر

علی را نیمه ی شب غسل دادند
رود در نیمه شب پیش پیمبر

 به استقبال او زهرا بیاید
به همراه گل نشکفته پرپر

علی درد و غمش را برد با خود
که عمرش بود درد و غم سراسر

ز هر زخمی برایش سخت تر بود
که بیند چهره ی نیلی همسر

همان که این جهان نشناخت او را
میان درد و غم انداخت او را

علی نشناخته از این جهان رفت
دل بشکسته با درد نهان رفت

به دیده خالی از تصویر نیلی
به حنجر داشت از غم استخوان رفت

علی شد پیر از این غصه یارب
چرا یارش از این دنیا جوان رفت

همان یاری که بین کوچه افتاد
صدای ناله اش تا آسمان رفت

علی راحت شد از داغ مدینه
به سوی بانوی قامت کمان رفت

امیرالمؤمنین رخت سفر بست
سرش بشکسته بود و چشم تر بست
 

سلطان چاره

وقتی که آسمان نجف پر ستاره شد
بر قبر نوح بُهت زده در نظاره شد

آدم برای دیدن حیدر شتاب داشت
تابوت روی دوش ملائک سواره شد

این مصطفی است منتظر روی مرتضی
کز اشتیاق دیده ی او پر ستاره شد

قبری که بود بستر آماده ی علی
ظاهر به یار فاطمه با یک اشاره شد

این فاطمه است دیدن دلدار آمده
آغاز زندگانی زهرا دوباره شد

اینک رسید لحظه ی حساس انتظار
نبض زمین و قلب زمان پر شماره شد

با هم شکاف پهلو و سر حرف می زنند
دیگر زمان گفتگوی استعاره شد

پهلو شکسته یاور قلب شکسته است
دیدار یار پرده ای از سوگواره شد

دستی ز قبر آمد و دست خدا گرفت
پنهان به خاک پیکر سلطان چاره شد

می گفت با علی دل شب ناله ی حسن
برگرد کز زمین و زمان راه چاره شد

این بار دوم است «جگر پاره» می شود
قلبی که قبل رحلت خود پاره پاره شد

حاج محمود ژولیده

شبهای بی کسی

سکوت می وزد و کوفه ها پریشانند
ستاره های حرم بیقرار و گریانند

هزار آدم آواره ی پشیمان گرد
دوباره منتظر سوره های انسانند

قنوت نافله ها هم ز درد می سوزند
به یاد منبر و محراب روضه می خوانند

ندیده بود کسی بی کسی از این بدتر
از اینکه تا به قیامت یتیم می مانند

تمام کوفه پر از ردِّ اشک های علیست
و چاه ها که پر از ناله های پنهانند

شکست فرق نماز خدا به شمشیری
به من نگو که دگر کوفیان مسلمانند

رحمان نوازنی

شاعر : عایشه درانی

1

یا شاه نجف شیر خدا حیدر کرار
ای محرم راز ازلی ، واقف اسرار

هم حیدر هم صفدر و هم فاتح خیبر
تیغ نظرت صف شکن لشکر کفار

فیض از کرمت یافته هر شاه و گدایی
کان کرم و بحر عطا ابر گهر بار

هم مقصد و مقصود رجال و زنسائی
ای فخر ولی، کنز سخا سالک اطوار

هم ناصر هم غالب و هم شاه ولایت
هم خاک در تست شفای دل بیمار

هر دل که درو حب علی نیست بترقد
هرکس نبود خادم تو باد نگونسار

هم خالص هم مخلص هم کلب درت را
شک نیست گر ایزد بدهد جنت و گلزار

هرجا که بود خوف و خطر شمع هدایت
از یکه و یک دانه من باش خبر دار

عایشه به اذیال کرم دست رجا زد
چون هست و عطا و کرم و لطف تو بسیار

غمم را ظلم ، بي انـدازه كرده        كتاب هستي ام  شيرازه كرده

الهي خير نـبـيـنـه "ابن ملجم"    كه داغ مـادرم را تازه كرده

شـدي عـازم براي ديدن يـاس       خزان مي گردد ازداغ تو احساس

دلـم لرزيـد وقتي پيش چشمـم       سخن آهسته مي گفتي به عباس

زكـوفـه بـوي مكر و ننگ آيـد        بـلا از مردمي صد رنگ آيد

بسـا طفلي كـه احسانش نمودي        بـه استقبال من با  سنگ آيد

یا علی علم غیب می‌دانی
واقف رازهای پنهانی

هم امام و صحاب و یار ولی
شاه مردان و شیر یزدانی

هم امین و امان و ملک و وجود
قوت روح و راحت جانی

والی هر دو کون شاه نجف
شاه و شاهان و میر میرانی

کنز الطاف معدن کرمی
زوج بنت حبیب سبحانی

آشکار و نهان خفی جلی
صفدر و شهسوار میدانی

کاشف سر باطن و ظاهر
هم قوار چهار ارکانی

عالم السر عالم ملکوت
ورق نا نوشته می‌خوانی

اسد الله غالبی حیدر
از جبین تو صبح نورانی

زینت و زیب ملت دینی
ساقی بزم جام عرفانی

در دریای لامکان هستی
بر همه شهریار خاقانی

فابض و فیض بخش و فیض رسان
ملجا و لطف مستمندانی

هم حبیب و طبیب و هم شافی
محرم ریش درد مندانی

الغیاث الغیاث سرو دین
هم تو جد شه خراسانی

راه گم کرده‌ام هدایت کن
سالک و ضامن غریبانی

عقده از کار بسته‌ام بگشا
کارها را تو مشکل آسانی

اوفتاده‌ام به بحر طوفانی
کشتی من شدست طوفانی

خامه عاجز شود ز او صافات
هرچه خواهی کنی تو بتوانی

وصف تو در بیان نمی‌گنجد
رفعتت را نباشد امکانی

اسدالله سرم فدای تو باد
دل و جانم توراست قربانی

همچو کلب او فتاده در کویت
گر برانی مرا وگر خوانی

دست عایشه دامن کرمت
در سخا نیست چون تو سلطانی

شاعر : عایشه درانی

دو رباعی

شاعر : محمدمهدی سیار

مسجد ز اذان آخرت مست هنوز
محراب به یاد قامتت هست هنوز
در سجده سرت شکافت مولای نماز
ز آن واقعه سجده سر شکسته‌ست هنوز

***

 آه آن سر سرفراز ناگاه شکافت
فرق سر یک نماز ناگاه شکافت
انگار شب تولد مولا بود
پیشانی کعبه باز ناگاه شکافت

امیرالمومنین(ع)-بعد از شهادت

خانه با رفتنت این بار به هم ریخته است

شهر بی حیدر کرار به هم ریخته است

پدرم نبض زمان بودی و با رفتن تو

سحر و روزه و افطار به هم ریخته است

هرکسی دید پدر، حال مرا گفت به خویش:

دختر فاطمه بسیار به هم ریخته است

بستر خالی تو گوشۀ این خانه پدر

علتی شد که پرستار به هم ریخته است

بودنت مایۀ آرامش و آسایش بود

حال با رفتن تو کار به هم ریخته است

حَسَن غمزده را بیشتر از زخم سرت

قصۀ سینه و مسمار به هم ریخته است

حرفی از کوچه نباید بشود پیش حسین

چون که با گفتنش هر بار به هم ریخته است

صحبت از کوفه و بازار و اسیری کردی

از همان لحظه علمدار به هم ریخته است

گفته ای کوفه میارند مرا طوری که

همه ی کوچه و بازار به هم ریخته است

مهدی نظری

هرچند شهره اند به عالم کریمها
نشناختند همدمشان را یتیمها
 
در غربتی ولی اثرت هست هر کجا
مانند عطر می گذری با نسیمها
 
نور تو بوده در دل ذرات منتشر
پیش از جهان و خلقت آن از قدیمها

با آسمان ، تماس بدون تو مشکل است
آنجا که هست عشق تو ، وصل است سیمها
 
قدر تو بود دوش نبی پیش از این ولی
افسوس شد شکسته حدود و حریمها
 
پشتت نماز خوانده ولی بعد مدتی
بستند صف مقابل رویت ندیمها
 
کج رو شدند و سد صراط تو سالها
کردند مستقیم ِتو را ، مستقیمها !
 
برقش زیاد بود ،تحمل نداشتند
دادند قرص ماه تو را هم به سیمها !
 
درد تو نیست زخم سرت غربت بزرگ !
نشناختند درد تو را این حکیمها !
***
حالا که نیستی همه جا هست سایه ات
ما را نکرده ای تو رها چون یتیمها !

سيد محمد حسين ابوترابي

آسمانها در تلاطم ، خاک در جوش و خروش
کوله ای از نان و خرما می گذاری روی دوش
ماه من ! باور مکن این دست بیعت کرده را
این تظاهر پیشه ی گندم نمای جو فروش ...

وحيده افضلي

دوباره شعر شدم ، سایه ام به راه افتاد
دوباره اشکِ من از چشم تو به چاه افتاد
 
دوباره درد مگو را به نخلها گفتن
دوباره گریه و نالیدن و برآشفتن
 
نمی رسم به  سرانگشتهای خوشبختت
بگیر دست مرا از کناره ی تختت
 
میان حجره ی مسدودِ خویش دلتنگم
دوباره مثنوی و اضطرابِ آهنگم
 
برای گفتن یک بغضِِ غیرِ منتظره
پُر است حنجره ام از مواد منفجره
 
شبیه واژه ای از شعرهایِِ تر شده ام
برای با تو نشستن چه مختصر شده ام
 
ز شاخ و برگ دلم سُرب داغ می جوشد
از این درختِ سترون کلاغ می جوشد
 
اسیر وسوسه ی روزمرّگی هایم 
اگر چه منتظر آفتاب فردایم
 
نمی رسد به طلوع دریچه ها دستم
همیشه عابر این کوچه های بن بستم
 
تمام این شب تاریک را قدم زده ام
قدم کنار تو آقای محترم زده ام
 
اگر... اگر تو نباشی بهار می میرد
نگاه پنجره ها را غبار می گیرد
 
تو نیستی که ببینی هنوز پاییزم 
هنوز با  نفسِ زندگی گلاویزم
 
اسیر مضحکه ی مرده های بی کفنم
و خنده ام زده بیرون ز گوشه ی دهنم
 
برای با تو نشستن بهانه لازم نیست
میان مُشت توأم آشیانه لازم نیست
 
شبیه چشم تو از شاعرانگی خیسم
هنوز مانده که شرح فراق بنویسم
 
همین که درد تو را روی کاغذ آوردم
دُرُست در وسطِ شعر خودکُشی کردم
 
تو که... توعاشق در خود قدم زدن هستی
سوار خودروی تک سرنشین من هستی
 
تمام منظره ها را کبود می بینی
خدا کند که بمیرم ، چقدر غمگینی!

ببین دوباره علفهای هرزه آمده اند
به نام سبز تو پاییز را رقم زده اند
 
دوباره فتنه ی دارُالخلافه تا افروخت
کتاب عدل تو در دادگستری ها سوخت
 
بخوان حوادث هر روز را ... ادامه بده
پیام تسلیتم را به روزنامه بده
 
اگر چه ماهیت سرمقاله مخدوش است
اگر چه گوشی این سردبیر خاموش است!
 
سرود روشنی ام را به آسمان برسان
مرا به لذت آزادی بیان برسان
 
چگونه " ها " کنم این قلبهای یخ زده را
چگونه دسته کنم بافه ی ملخ زده را
 
غمی بزرگتر از حجم سینه ام دارم
چگونه ... آه ... چگونه ... چگونه بنگارم؟!...
 
کنار درک شما احترام یادم رفت
ببخش جان برادر، سلام یادم رفت

قسیم النار والجنه

تو نوری از تو لحظه های ما پگاه می شود
و بی تو وای ، روزگار ما سیاه می شود

توئی که اشک می شوی و قطره قطره می چکی
همین که سوز سینه ای بدل به آه می شود

خدا برای ملک خود چقدر بنده آفرید
ولی فقط علی (ع) در این میانه شاه می شود

ببین به پای ذوالفقار ابروان مشکی ات
چطور خون سرخ شیعه ها مباح می شود

فضا نداشت آسمان برای حرفهای تو
چگونه دردهات جا درون چاه میشود؟

گناهکار همنشین تو نمی شود ولی
قسیم نار و جنتی ، خودت بخواه ، می شود

سید حسن رستگار