اشعار شهادت امام علی (ع)

راه این کوجه به محراب گذر خواهد کرد

ماه در گوشه این راه سحر خواهد کرد

میخ در... شال کمربند تو را می گیرد

میخ از خاطره تلخ گذر خواهد کرد

راه این کوچه پر از هیزم و داغ است هنوز

نفس باغچه را داغ تو تر خواهد کرد

دوقدم مانده به محراب اذان می گویند

دوقدم مانده که در شهر خبر خواهد کرد:

بشتابید نماز است که جریان دارد

باز خیر العمل دوست اثر خواهد کرد

*

علی ! این بار دو رکعت به تبسم مانده

علی ! انگار که در عشق نظر خواهد کرد

رو به خورشید قنوت ابدی جان دارد

سجده این بار کنار تو خطر خواهد کرد

یک نفر تیغ به دست آمده تا تکبیرت...

باز هم معجزه در فرق قمر خواهدکرد

کعبه در فزت و رب گویی خود حیران است

ها علیٌ بشرٌ کیف بشر خواهد کرد

حامد حجتی

خون تو ميچكد از عمق شكاف سر تو

خون دل ميخورد امشب به خدا دختر تو

گرچه با پارچه اي زخم سرت را بستم

ميكند آب مرا سرخي پلك تر تو

تو نفس ميكشي و من ز نفس مي افتم

حق بده جان بدهم پاي همين بستر تو

چادر خاكي مادر به سر انداخته ام

كه شده شمع و وجودم همه خاكستر تو

استخوان در گلويت ، خار به چشمت داري

از همان روز كه افتاد زمين همسر تو

هيبت حيدري تو همه را مي لرزاند

ولي حالا چقدر زرد شده پيكر تو

جان من آه مكش قلب مرا سوزاندي

صحبتي كن به فداي سخن آخر تو

علتش چيست كه گفتي به حسينت بابا

به فداي تن زخمي شده و پرپر تو

ماجرا چيست كه اينگونه به من ميگويي

دخترم چشم طمع هست بر آن معجر تو

شاعر: محمد حسن بيات لو

امیرالمومنین(ع)-شب نوزدهم

کوفه ، مدینه بود مگر ؟ التهاب داشت

محراب ، کوچه بود مگر ؟ اضطراب داشت

تیغ عدو کجا و سَرِ سِرِّ عدل و داد !

دشمن دوباره بر سر نیزه کتاب داشت

این فتنه ها ز گور خوارج بلند شد

دینی که بی علی است ، اساسی خراب داشت

بار دگر ز پشت به نامردی اش زدند

غربت به نام نامی او انتساب داشت

در سر ، هوای ماندن در کوفه را نداشت

او که دلی به یاد مدینه کباب داشت

تنهاترین غریب ، هوایی یار بود

با یاد فاطمه ، نه خوراک و نه خواب داشت

قلبش به یاد فاطمه می زد ، که مرگ خواست

آن شب علی لبی به دعا مستجاب داشت

دیگر حساب روز و شب از دست داده بود

در تنگنای سینه ، غمی بی حساب داشت

موی سپید او که ز رویی کبود بود

از خون سرخ سر ز چه قصد خضاب داشت

جان در تنش چه شد که چنین بیقرار بود ؟

مثل مسافری که به رفتن شتاب داشت

میلی به شیر و نان و رطب هم نداشت او

تنها نمک که زخم دلش التهاب داشت

از سهم شیر خویش به قاتل دهد که او

روحی پر عاطفه به زلالی آب داشت

زینب ز نیشخنده ی قاتل تمام عمر

روحی اسیر پنجه ی رنج و عذاب داشت

سید محمد میر هاشمی

پیچیده سحرگاه عجب عطر نجیبی

رد می‌شود از کوچه ی غم مرد غریبی

از وسعت دستان کریمش چه بگویم

وقتی همه دارند از این سفره نصیبی

هم آن که دعایش همه نفرین به علی بود

هم این که به مولای خودش عشق عجیبی ...

منظومه ی انصاف و وفا را نسروده است

جانبخش‌تر از جود علی هیچ ادیبی

سی سال گذشته‌ست، علی چشم به راه‌ست

در عمق نگاهش نه قراری نه شکیبی

او می‌رود و ناله ی‌ دیوار بلند است

مانده ست دری دست به دامان طبیبی

والشمس! شده غرق به خون چهره ی‌ خورشید

والفجر! رسیده‌ست حبیبی به حبیبی

یوسف رحیمی

علی جان...

بیا دریابم ای زینب که دل تنگ مسیحایم

من امشب تا سحر فکر  تبسم های زهرایم

...نمیره از جلو چشمام شلوغی های تو کوچه

مگه یادم زهرا و ردّ خون توی کوچه

مگه یادم میره که دستامو بستن

مگه یادم میره که پهلو بشکستن

مگه یادم میره کبودی روشو

مگه یادم میره ورم بازوشو

 مگه یادم میره همسایه ها دیدن

مگه یادم میره به زهرا خندیدن

ما ریزه خوار سفره ی احسان حیدریم

دل بیقرار گوشه ی چشمان حیدریم

ما جملگی ز میکده بیمار آمدیم

در انتظار جلوه ی درمان حیدریم

گرچه فلک ز ظلم به ما کم نمی نهد

اما خوشیم که دست به دامان حیدریم

آشوب در دلیم به نجوای نیمه شب

ما شیعیان همیشه پریشان حیدریم

آمد نسـیم و گفت که یا ایها العزیز

جئنا که جمع، جمله گدایان حیدریم

شاعر: حسین معصومی

امیرالمومنین(ع)-شب نوزدهم

خون دل های علی گل کرد برفرق سرش

می برد این دستۀ گل را برای همسرش

آنکه عمری کرد دلجوئی ز پا افتاده را

حال می ریزد گل از خون در میان بسترش

مسجد و محراب و منبر در فروغی از خلوص

محشری دیدند در حال نماز آخرش

بعد زهرا با همان عشق و محبت بارها

دید زهرا را ولیکن در نگاه دخترش

کم کم از پا می فتاد این شمع و از غم زینبش

بال و پر میزد چنان پروانه در دور و برش

گفت عباسم علمدار حسین من تو باش

این وصیت نامه را بنوشت با چشم ترش

گفت با پروانه های خویشتن پنهان کنند

همچو زهرا نیمه شب در خاک غم خاکسترش

پر شد از شهد شهادت تا که جامش عشق گفت

ساقی کوثر رود امشب به سوی کوثرش

از سخن گفتن «وفائی» گر که کم کم شد خموش

قطره قطره اشک می افتاد روی دفترش

سید هاشم وفایی

نام ما را بنويسيد پريشان علي

 شيعه مملکت و خطه ي سلمان علي

همه شب سفره ما پر شده با نان علي

کار زهراست که هستيم مسلمان علي

سالياني است که مسکين و فقير نجفيم

 پادشاهيم ,غلامان امير نجفيم

شاه ما صاحب لوح و قلم است اي مردم

 مهربان است خداي کرم است اي مردم

 مونس لحظه ي شادي و غم است اي مردم

 از علي هر چه بگوييم کم است اي مردم

 
ما کجا مدح علي,هرچه بگوييم خطاست

 مدح او کار خداوند و نبي و زهراست

اوهمان است که مانند خدايش يکتاست

 مثل او نيست نگرديد علي بي همتاست

 ذکر خيرش همه دم بر لب اهل بالاست

يک تنه صاحب هر معجز پيغمبر هاست

عالمي حسرت يک لقمه نانش دارد

 آسمان تکيه به دست پسرانش دارد

از همان روز ازل تا ابد آقاست علي

شاه خاکي همه مردم دنياست علي

بين صاحب نفسان محشر کبراست علي

همه ي زندگي حضرت زهراست علي

ايها الناس ستون همه عالم اوست

پدر فاطميون همه عالم اوست

حيف اين شاه که هم درد دلش غم ها شد

رفت پيغمبر و در شهر علي تنها شد

يک مدينه به خدا دشمن اين آقا شد

فاطمه داد پسر تا که دو دستش وا شد

ناگهان پشت در خانه او محشر شد

ديد با چشم خودش فاطمه اش مضطر شد

بعد زهرا همه شب کار علي زاري بود

دوره بي کسي و غربت و بي ياري بود

زخم روي دل مولا چه قدر کاري بود

تا نفس داشت فقط گرم عزاداري بود

روزگار از غم تنهايي او مي کشد آه

همه شب گفت فقط درد دلش را با چاه

کوفه کردند فزون درد سر مولا را

نگرفتند دمي دور و بر مولا را

خون نمودند دمادم جگر مولا را

بين محراب شکستند سر مولا را

رفت و محراب شد از غصه او جان برلب

نقشه ها در سر کوفه است براي زينب

 شاعر: محمد حسين رحيميان

علی جان...

مرگ خود را اگر این گونه تمنا دارد

سالیانی ست که در دل غم زهرا دارد

روضه ي فاطمیه روضه ي معمولی نیست

شرح دوران غريبي‌ست که مولا دارد

شرح قومي‌ست که در موعد ياري امام

جاي لبيک، فقط شايد و اما دارد

 قصه ي مردم بیعت شکن است این روضه

خون اگر گريه کند چشم زمان، جا دارد

استخوان در گلوی صبر بماند سی سال؟

آه با چاه خدایا! چه سخن ها دارد

بعد يک عمر غم خانه نشيني، حالا

غم بد عهدي دنیا طلبان را دارد

این یکی در طلب بردن بیت المال است

آن یکی منصب شاهانه تقاضا دارد

آن طرف لشکر کفر است به پا خاسته است

این طرف فتنه ي‌ جهل است که غوغا دارد

 بی وفایی کمر کوه وفا را خم کرد

داغ ها بر جگر از مردم دنیا دارد

 مي‌رود با غم سی سال غریبی اما

جگری شعله ور از قصه ي‌ فردا دارد

 آه کوفه ست، ‌همان کوفه ولی این دفعه

نیزه ای در وسط شهر تماشا دارد

یوسف رحیمی

شبهای قدر خواندن صد رکعت نماز
قرآن به سر گرفتنِ با سوز و با گداز

صدبار، افتتاح و ابوحمزه و مجیر
صدبار خواندن دعا جوشن کبیر

با روضۀ حسین، برابر نمی شود
یا روضۀ غریبی حیدر نمی شود

شبهای قدر افضل اعمال یاعلی ست
اشک به حال غربت مولای ما علی ست

شبهای روزه، روضۀ حیدر بجاترست
وقتی خود حسین، عزادار حیدرست

شبهای قدر اعظم شبهای ماتم است
باور کنید حال خدا نیز درهم است

آنقدر که زمین و زمان را به هم زده
آه ای خدا هوای نجف بر سرم زده

یک عمر درد و غربت مولا تمام شد
یک عمر داغ دوری زهرا تمام شد

وقتی به یاد فاطمه از کوچه ها گذشت
بر قلب زخم خوردۀ مولا چه ها گذشت

ای داغ های کوچه خدا حافظ شما
ای نخل های کوفه خدا حافظ شما

کافیست هرچه بین شما بوده ام اسیر
دنیای بی وفـا برو بی علی بمیر

عباس گریه میکند امشب یتیم شد
آه از دل شکستۀ زینب، یتیم شد

رفته حسین زخـم دلی را دوا کند
فکری به حال بی کسی مجتبی کند

شبهای قدر اعظم شبهای ماتم است
تا وقت صبح روضه بخوانید هم کم است

امشب خراب و دربه درم یا ابوتراب
دستی بکش به روی سرم یا ابوتراب

محمد بنواری مهاجر

ماه جمال قبله ی ایمان به خون نشست

شمس رخ حقیقت عرفان به خون نشست

دیو تباهی آمد و یک سجده را شکست

آئینه ی کرامت انسان به خون نشست

بر سینه ی نماز گذاران نشسته داغ

روح نماز و کعبه ی ایمان به خون نشست

حور و ملک ، فرشته و جن ، نوحه گر شدند

دریا و کوه و دشت و بیابان به خون نشست

توحید جوی دهر ، یدالله بت شکن

از مکر و کینه توزی شیطان به خون نشست

کعبه بیا ، زیارت مولود خود نما

کن سجده ای، که جلوه ی یزدان به خون نشست

صبح وصال او چو دمید آسمان سرخ

گفتا : سحرگه شب هجران به خون نشست

رخساره اش چو ماه شفق گونه ای شده

مهتاب پیر گوشه ی ویران به خون نشست

با سائلان غمزده ، این  ماجرا بگو

مرد غریب صاحب همیان به خون نشست

شیر آورید و شیر خدا را دعا کنید

آن مهربان جمع یتیمان به خون نشست

می خواست روی پای خودش ره رود ، نشد

پیش نگاه زینب گریان به خون نشست

کوفه ، مدینه گشته و محراب ، کوچه اش

یاس کبود بین گلستان به خون نشست

روزی که حرمتش به مدینه شکسته شد

خورد او زمین و دید که قرآن به خون نشست

با خاطرات چادر خاکی همسرش

تنها ترین مسافر دوران به خون نشست

سید محمد میر هاشمی

امیرالمومنین(ع)-شب نوزدهم

نه اینكه بالا برده ست  تا دعا بكند

خدا كند دستش بشكند  خطا بكند

دلش بسوزد سوگند خورده دل ها را

به سوزناك ترین داغ مبتلا بكند

شبیه صاعقه تیغی فرود می آید

كه جشن هر شب ایتام را عزا بكند

اگر كه پای جهالت وسط نباشد، تیغ

چگونه قله ی یك كوه را دوتا بكند؟!

سپید رویت را سرخ كرده تا خود را

سیاه روی ترین فرد ماجرا بكند

نخواست تا كه جسارت شود والا در

بعید بود عبای تو را رها بكند

خدای عاشق فرمود : لا فتی الا...

كه تا حساب تو را از همه جدا بكند

برای وصف تو دریای واژه قادر نیست

كه حق مطلب را كاملا ادا بكند

علی كه باشی یعنی مقام تو اعلاست

چرا گروهی باید تو را خدا بكند؟

قریبْ فاصله مان از تو چارده قرن است

یكی بیاید و فكری به حال ما بكند

علی اصغر ذاکری

امیرالمومنین(ع)-شب نوزدهم

بزن ای تیغ دردَم راحتم كن

از این شهر، این جهنم راحتم كن

مگر از دستِ تو كاری برآید

بزن ای ابنِ ملجم راحتم كن

***

ز دلبر ارثیه بردن چگونه است

شبیه عشق خود مُردن چگونه است

بزن طوری بفهمم مثلِ زهرا

كه با صورت زمین خودن چگونه است

***

تو كه در خون نشاندی گیسویم را

شكستی مثلِ زهرا  ابرویم را

مرو ای تیغ كارت ناتمام است

مینداز از قلم این بازویم را

***

دوباره نانجیبی در برِ من

كشیده تیغ بالایِ سرِ من

خدایا باز مسجد باز شمشیر

فقط خالی است جای همسر من

***

خداوندا چه دنیای عجیبی

چه مظلومی چه آقای غریبی

مگر محراب گودال است كوفه؟

كه افتاده زمین شیب الخضیبی

***

مبادا زینبم  بد حال گردد

مبادا واردِ گودال گردد

مبادا دخترم بیند كه با اسب

ته گودی حسینم چال گردد

علی صالحی

امیرالمومنین(ع)-شهادت

  حیف مولا مردم عالم تو را نشناختند

دم زدند از تو ولی یکدم تو را نشناختند

رهبر افلاکی و از خاکیان خاکی تری

هم ملائک هم بنی آدم تو را نشناختند

با تو قومی محرم و قومی دگر نامحرمند

ای عجب نامحرم و محرم تو را نشناختند

هم به تخت جاه، هم ویرانه، هم دامان چاه

هم به شادی هم به موج غم تو را نشناختند

انبیا بودند از آدم همه در سایه ات

لیک جز پیغمبر خاتم تو را نشناختند

با وجود آنکه یک آن با تو نشکستند عهد

بوذر و مقداد و سلمان هم تو را نشناختند

تو حَجَر، تو جانِ کعبه، تو حیات زمزمی

هم حجر هم کعبه هم زمزم تو را نشناختند

عرشیان کز صبح خلقت با تو ساغر می زدند

فاش گفتم فاش می گویم تو را نشناختند

چون کتاب آسمانی حرمتت شد پایمال

ای یگانه آیت محکم تو را نشناختند

با دو دسته بسته می بردند سوی مسجدت

گوئی آنجا بودم و دیدم تو را نشناختند

چون فقیری کو تو را دشنام داد و نان گرفت

ای علی جان مردم عالم تو را نشناختند

در کنار خانه ات بر همسرت سیلی زدند

ای فدای غربتت گردم تو را نشناختند

ای شجاعت از تو تا صبح قیامت سر فراز

ای قدت از هجر زهرا خم تو را نشناختند

بارها در نخل میثم دوستان کردند سیر

حیف کآخر همچنان «میثم» تو را نشناختند

غلامرضا سازگار

شب بود و شهر كوفه پر از آه و درد بود

حال و هواي كوفه غم انگيز و سرد بود

شب بود و ظلمتي كه فضا را گرفته بود

از بار غم تمامي دلها گرفته بود

مردي غريب سوي مصلي روانه بود

درياي ديدگان ترش بيكرانه بود

ميرفت و آسمان هم از اين درد ميگريست

از آن زمان كه آمد و رفت او غريب زيست

مي سوخت از غمي كه فراق بر دلش گذاشت

غير از وصال فاطمه هيچ حاجتي نداشت

تنها ترين ، غريب ترين مرد كوفه بود

كيسه به دوش كوفه و شبگرد كوفه بود

عمري ز خاطرات مدينه كباب شد

تنها انيس راز دلش چاه آب شد

هم بازي تمام يتيمان كوفه بود

فكر غذا و سفره ي بي نان كوفه بود

پايان رسيده لحظه ي چشم انتظاري اش

دلشوره داشت زينب از اين بي قراري اش

شاعر: محمد حسن بيات لو