آیت الله جوادی آملی، مفسر قرآن کریم و از مراجع عظام تقلید در اثر ارزشمند خود با عنوان «امام مهدی علیه السلام، موجود موعود» در تشریح وظایف اقشار مختلف جامعه در عصر غیبت با توجه به دعای امام زمان علیه السلام «اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا تَوْفِيقَ الطَّاعَةِ وَ بُعْدَ الْمَعْصِيَةِ» چنین می نویسد:
زنان بخشی مهم از جامعه اسلامی اند از آن رو که سهمی درخور از آرامش و امنیت روانی جامعه وامدار نقش بی نظیر زنان است؛ نیز صلاح نسل امروز و سِداد نسل فردا در گروی صلاح و سِداد آنها ست.
آفت بزرگی که می تواند مانع کارکرد اساسی و ثمربخش این بخش از اجتماع شود و آنان را که قادرند عامل سعادت فرد و جامعه باشند به ابزار انحطاط خویش و جامعه شان بدل کند، همان فقدان صفت هایی است که امام عصرعلیه السلام آنها را بایسته زنان امت مهدوی می داند و آراستگی به آن صفات را از درگاه عزّ ربوبی برایشان درخواست می کند: «وَعَلَى النِّسَاءِ بِالْحَيَاءِ وَالْعِفَّةِ»
الف. «حیاء»: حیا به معنای مراقبت از نفس در برابر هر نوع آلودگی و زشتی و عیب است. بانوان منتطر، امانتداران مظهریت اسمای جمالی خداوندند. آنان باید این امانت الهی را پاس دارند و خویش را در برابر وسوسه های شیاطین ظاهری و باطنی که می کوشند تا با شکستن حریم شرع، عقل و اخلاق، این امانت بزرگ الهی را ضایع کنند، حفظ و مراقبت کنند تا به دام شیطان نیفتند، که هر سخن یا عمل برخلاف موازین آموزه های ناب قرآن و عترت(ع)، به کدورت و تاریکی جان انسان می انجامد و از دام های شیطان به شمار می آید: «وَعَلَى النِّسَاءِ بِالْحَيَاءِ»
ب.«عفت»: بانوان ِمنتظرِ آخرین حجت خداوند، پاسدار ِحریم ِعفت اند. حفظ عفت یعنی نگهداشتن نفس از تمایلات و شهوات نفسانی، فضیلت والای بانوان اهل انتظار است. بسا که جاهلیت مدرن روزگار ما تمایلات و هواهای نفسانی را دامن بزنند و شهوات را برای انسان زینت دهند؛ اما بر بانوان منتظر شایسته است که با نگهبانی از حریم عفت خویش زمینه اعتلای روح خویش را فراهم آورند و از پیروی وسوسه های نفسانی و شیطانی احتراز کنند و هیچ زینتی را برون از حوزه جانشان و هیچ افتخاری را برتر از حفظ گوهر الهی وجودشان نشناسند: «وَالْعِفَّةِ»
بیان این دو صفت در شمار وظایف بانوان اهل انتظار به معنای اختصاص این فضایل به بانوان نیست؛ بلکه اوصاف ارزشمند حیا و عفت بر هر فردی زیبنده و برای زنان زیبنده تر است.
وظایف ثروتمندان
ثروتمندان، امانتداران اموال الهی و مجرای رسیدن برخی از نعمت های خداوند بر دیگران اند. میان ثروتمندان ِجامعه اسلامی که در انتظارِ مهدی ِموعود علیه السلام به سر می برند و متکاثران ِمال اندوزی که اموال و تجارت شان را از خداوند بیشتر دوست می دارند فاصله بسیاری است. ثروتمندان ِمنتظر به اصاف ذیل آراسته اند: «وَعَلَى الْأَغْنِيَاءِ بِالتَّوَاضُعِ وَالسَّعَةِ».
أ.«تواضع»: اسکتبار و خودبرتربینی، انسان را از خداوند غافل می کند و به ورطه هلاکت می افکند. خطر ابتلا به این آفت، زمانی جدی تر می شود که انسانی بر اثر توانایی و تموّل خدادادی، قارونی و فرعونی بیندیشد، ثروت را دستاورد تلاش های خویش، قدرت را محصول توانایی تدبیرش بپندارد، از این رو، ثروتمندانی که در انتظار ِآخرین پرچمدارِ اندیشه توحیدی به سر می برند می بایست بکوشند تا هر چه بیشتر به صفت تواضع درآیند؛ بدین معنا که از درون و بیرون نفس خویش را در مرتبه فرو دست تری که همانا فقر محض نسبت به ایزد متعالی است بشناسند و ثروت خود را از آن ِخدا دانسته و خویش را در دریف سایر بندگان خدا ببینند: «وَعَلَى الْأَغْنِيَاءِ بِالتَّوَاضُعِ».
ب. «وسعت بخشی»: بر اغنیاء و ثروتمندان ِمنتظر است که به شکرانه تفضل الهی بر آنها و به پاس بهره مندی از نعمت خدادادی مال، به دستگیری از نیازمندان و رفع مشکلات برادران و خواهران ایمانی خویش بپردازند. و نه تنها حقوق شرعی خویش چون خمس و زکات و .. را ادا کنند، {بلکه} با شناسایی نیازمندان بکوشند در رفع تنگناهای زندگی دیگران تا می توانند موثر باشند «وَالسَّعَةِ».
