سخنان بزرگان جهان در مورد حسادت

۱۱ـ امام حسن‌مجتبي(ع):

الحسدُ رائدُ السُّوءِ و مِنهُ قَتَل قابيلُ هابيلَ.

حسد، پيش قراول تمام شرور و بدي‌ها است. از روي همين حسد بود که قابيل برادرش هابيل را به قتل رسانيد. (بحار، ج ۷۸، ص ۱۱۱)

«امام جعفرصادق(عليه‌السلام)»:

مَن حَسَدَ مؤمناً اِنماثَ الايمانُ في قَلبِهِ كمايَنماثُ المِلحُ في‌الماءِ!

کسي که به يک مؤمن حسودي کند ايمان خود را مانند نمک که در آب حل مي‌شود به کلي از دست داده است! (تحف‌العقول، ص ۳۱۳)

۸ـ «امام جعفرصادق(عليه‌السلام)»:

الحاسدُ يَضُرُّ بِنَفسِه قَبلَ أَن يَضُرَّ بِالمحَسودِ.

آدم حسود پيش از آنکه به طرف مقابل زيان برساند به خودش زيان رسانده است. (مستدرک، ج ۱۲، ص ۱۸)

ـ امام هادي(ع):

اَلحَسَدُ ما حي‌الحَسَناتِ جالِبُ المَقتِ.

حسد، حَسَنات انسان را نابود مي‌کند و بُغض و دشمني‌ها را باعث مي‌گردد.(اعيان‌الشيعة، ج ۲، ص ۳۹)

ـ «مولي اميرالمؤمنين عليه‌السلام»:

وَيحَ الحَسدَ ما أعدلهَ بَدَأ بصاحِبِه فَقتَلَه!

به راستي که حسد چه بزرگ دادگري است! از همان اوّل به سراغ خود حسود مي‌رود و در پايان، به زندگي او خاتمه مي‌دهد! (فهرست غرر، ص ۶۸)

ـ «مولي اميرالمؤمنين(عليه‌السلام)»:

لا عَيشَ لِحسودٍ.

آدم حسود هيچگاه در زندگي راحتي ندارد. (تحف‌العقول، ص ۲۱۵).

ـ «مولي اميرالمؤمنين عليه‌السلام»:

الحَسَدُ يُذيبُ الجَسدِ.

حسد، بدن آدمي را آب و گداخته مي‌کند. (فهرست غرر، ص ۶۷)

ـ «امام جعفرصادق(عليه‌السلام)»:

اَلحَسدُ أصلُهُ مِن عَمَي القَلبِ وَالجْحودِ بِفَضِل اللهِ تَعالي و هُما جَناحان لِلكُفرِ.

اصل و مَنشأ حَسَد از کوردلي و ناسپاسي الطاف الهي است که اين خود، دو بال کفر وبي‌ديني به شمار مي‌روند. (مصباح‌الشريعة،ص ۲۸۵)

ـ «مولي اميرالمؤمنين عليه‌السلام»:

يَكفيكَ مِنَ الحاسِدِ اَنَّهُ يَغتَمُّ وَقتَ سُرورِك!

کيفر آدم حسود براي تو همين بس که در وقت سرور و خوشحالي‌ تو، او غمگين و غصّه‌دار است! (بحار، ج ۷۳، ص ۲۵۳)

۲۸ـ «مولي اميرالمؤمنين(عليه‌السلام)»:

كفي لِلحُسودِ مِنَ الحَسَدِ!

براي آدم حسود، همان حسادت براي (هلاكت) او كافيست! (مواعظ عدديه، ص ۲۴)

ـ «پيامبر گرامي اسلام صلي‌الله عليه و آله و سلم»:

الحاسِدُ مُغتاظٌ علي مَن لاذَنبَ لَه!

آدم حسود بر کسي غيظ و غضب دارد که گناهي نکرده است! (بحار، ج ۷۷، ص ۱۶۵)

۲۷ـ «پيامبر گرامي اسلام صلي‌الله عليه و آله و سلم»:

اِستعينوا عَلي حَوائِجِكُم بِالكِتمانِ فاِنَّ كُلَّ ذي نِعمةٍ مَحسودٌ.

تا مي‌توانيد امور و خواسته‌هاي خود را از ديگران کتمان بداريد که هر صاحب نعمتي (همواره) مورد رشک و حسادت ديگران است.(ميزان‌الحکمة، ج ۲، ص ۴۲۵)

ـ «مولي اميرالمؤمنين عليه‌السلام»:

الحسودُ غضبانُ علي‌القَدَر!

آدم حسود (در حقيقت) از مقدّرات الهي غضبناک و خشمگين است! (فهرست غرر، ص ۶۷)

ـ «پيامبر گرامي اسلام صلي‌الله عليه و آله و سلم»:

اَقَلُّ النّاسِ لَذّةً اَلحَسود.

آدم حسود كمترين لذت و خوشي را از زندگي مي‌برد. (بحار، ج ۷۷، ص ۱۱۲)

ـ امام حسن مجتبي(ع):

هَلاكُ الناسِ في‌ثلاثٍ: اَلكِبرُ و الحِرصُ وَ الحَسَد.

اين سه چيز مردم را به هلاکت رسانده است: تکبر، حرص و حسد. (بحار، ج ۷۸، ص ۱۱۱)