امام صادق(ع) به مُفضَّل:
فَکِّر - یا مُفَضَّل! فی طُلُوعِ الشَّمْسِ وَغُروُبِها... بَلْ تَأَمَّلِ المَنْفَعَةَ فی غُرُوبِها، فَلَولا غُروبُها لَمْ یَکُن لِلنَّاسِ هُدُوءٌ وَلا قَرار مَعَ عِظَمِ حاجَتِهِم إلی الهُدُوء والرّاحَةِ، لِسُکُونِ أَبْدانِهِم وَجُمومِ حَواسِّهِم، وانْبِعاثِ القُوَّةَ الهاضِمَةَ لِهَضم الطَّعامِ وَتَنْفیذِ الغِذاءِ إلی الأعْضاءِ، ثُمّ کانَ الحِرْصُ سَیَحْمِلَهُمْ مِن مُداوَمَةِ العَمَلِ وَمطُاوَلَته علی ما یَعْظُم نِکایَتَهُ فی أبْدانِهِم، فإِنّ کَثیراً مِنَ النّاسِ لَولا جُثُمُ هذا اللَّیْلِ لِظُلْمَتهِ عَلَیهم، لَم یَکُنْ لَهُم هُدوءٌ وَلا قَرار، حِرْصاً عَلی الکَسْبِ والجَمْعِ والإدِّخار؛
ای مفضَّل! در طلوع و غروب خورشید بیندیش... بلکه منفعت و سود را در غروب آن به دقت بنگر. اگر غروب خورشید نبود، هیچ گاه برای مردم آرامش و قراری نبود، با وجود نیاز شدیدشان به آرامش و استراحت و به دلیل نیاز بدن هاشان به سکون و استراحت حواس آنها و تا این که قوّه هاضمه اقدام به هضم غذا نماید و مواد غذایی را به اعضای بدن برساند. همچنین (اگر نبود غروب خورشید)، حرص و طمع، آدمی را برای ادامه کار وادار می ساخت و زمان کار را چنان طولانی می کردند که خستگی مفرط بر بدن هاشان غالب
می شد. همانا بسیاری از مردم اگر شب، تاریکی خود را بر آنها فرود نمی آورد، هر آینه آرامش و قراری نداشتند؛ چون بر جمع کردن اموال و ذخیره آن حرص می ورزند.
