24- زندگینامه شهید علی زارع نعمتی

زندگینامه: علی زارع نعمتی (۱۳۳۸- ۱۳۶۷)

شهید علی زارع نعمتی در ۱۷ تیرماه سال ۱۳۳۸ هجری شمسی در خانواده‌­ای مذهبی در شهرستان ساوه چشم به جهان گشود.

پدر شهید علی زارع نعمتی در ژاندارمری انجام وظیفه می­‌کرد و از همین رو، «علی» نظم و ترتیب را از پدر آموخت و در سایه پر مهر او، عشق و خدمت به مردم را فرا گرفت.

وی پس از اتمام تحصیلات مقدماتی و متوسطه و اخذ دیپلم در سال 1355 وارد ارتش شد و به خیل عظیم دریادلان نیروی دریایی پیوست.

شهید زارع نعمتی تحصیلات عالیه خود را در کشور ایتالیا به پایان رساند و در سال 1359 و در حالی که رویدادهای انقلاب اسلامی را در ایتالیا پی می­‌گرفت به درجه ناوبان دومی مفتخر شد.

او در سال 1360به وطن بازگشت و با اشتیاق، خدمت در ناوچه همیشه قهرمان جوشن را در منطقه دوم دریایی بوشهر برای خود برگزید و به عنوان فرمانده دوم این شناور راهی جنوب شد.

ناخدا یکم علی نوری یکی از همرزمان وی درباره خاطرات خود از شهید دریادار علی زارع نعمتی می‌گوید:

من در 18 آبان سال 1355 همزمان با شهید علی زارع نعمتی به استخدام نیروی دریایی ارتش درآمدم و درست در همان روز وارد مرکز آموزش زبان واقع در پیچ شمیران (ابتدای خیابان بهار) شدم. از خصوصیات بارز این شهید در همان سن جوانی این بود که بسیار زودجوش و مردمی بود، آن چنان که هرکس حتی اگر از قبل با وی آشنایی نداشت با همان برخورد اول جذب اخلاق و گشاده رویی او می­‌شد. من نیز از همان روز اول طوری با شهید نعمتی صمیمی شدم که به نظر می­‌رسید سال­ها با هم دوست و نزدیک بوده­‌ایم. علی از همان ابتدای استخدام در نیروی دریایی عشق و علاقه خاصی به وطن و نظامی‏‌گری داشت و گویی از قبل با دریاها آشنا بود و به شغل و وظیفه جدید خود خیلی سریع خو گرفته بود.

شهید علی زارع نعمتی از هوش و ذکاوت سرشاری برخوردار بود و علی رغم این که کمتر از دیگران مطالعه می‏‌کرد، ولی همیشه در کلاس نفر اول بود و با نمرات عالی یکی پس از دیگری مدارج را طی می­‌کرد و به کلاس‏های بالاتر ارتقاء می‌‏یافت. از همه جدی تر و جلوتر بود و به دیگران هم کمک می‏‌کرد و ضمناً با همت و زندگی خاصی که داشت در انجام امور کلاس داوطلب می‏شد، به عنوان ارشد کلاس به انجام وظیفه می‏‌پرداخت.

پس از اعزام به ایتالیا و شروع درس در دانشکده دریایی شهر لیورنو که دوره بسیار دشواری هم بود و به ویژه در اوایل دوره مشکل زبان داشتیم، اکثر هم­دوره­ای­ها بسیار گله مند بودند، اما علی و چند نفر دیگر که قبلاً با سختی و کار و تلاش در زندگی دست و پنجه نرم کرده بودند، با قاطعیت و پشتکار به درس و امور نظامی گری ادامه دادند، آنچنان که در بعضی موارد علی به کمک بچه های ضعیف تر شتافت و با برگزاری کلاس­های درس و یا رفتن نزد آنها در سالن مطالعه به آموزش آنان کمک کرد و باعث می شد تا آنان نیز بتوانند همراه دیگران از پس درس­های مشکل بر آیند. هنگامی که در تابستان سال 57 با یک فروند کشتی آموزشی ایتالیا به سفر دریایی رفته بودیم، برنامه مان طوری بود که تقریباً هر 4 تا 5 روز دریانوردی 4 تا 5 روز نیز در کنار یکی از بنادر اروپایی پهلو می­گرفتیم. همزمان با سفر دریایی ما اعتراض­های مردمی و اعتصابات نیز در ایران آغاز شده بود.

به یاد می­آورم که علی در این مورد بسیار کنجکاو بود و هر بار که وارد یک بندرهای خارجی می شدیم، او بی درنگ به سراغ روزنامه­‌ها می‏‌رفت و با بررسی صفحاتشان اخبار ایران را به دقت مطالعه می­‌کرد و علاقه مند بود اخبار انقلاب اسلامی مردم و خبرهای مربوط به حضور امام(ره) در فرانسه را بداند. درست همان روزهایی بود که حوادث ایران و انقلاب اسلامی رو به شکل گرفتن بود، از جمله اخبار نماز عید فطر در قیطریه یا کشتار مردم در روز 17 شهریور که قلب هر ایرانی را به درد آورده بود. در هر صورت اخبار وقایع ایران هر روز به دست ما می­‌ر‌سید و از طریق رادیو یا جراید کشورهای دیگر از نحوه پیشرفت نهضت مردمی و انقلاب اسلامی که هر روز شکل جدیدی به خود می‌­گرفت با خبر می­‌شدیم. گاهی اوقات ما ایرانی­ها که حدود 15 نفر بودیم دور هم در کشتی جمع می­‌شدیم و اخبار و اطلاعات­مان را با هم رد و بدل می­کردیم تا این که سفر دریایی به پایان رسید و ما به ایتالیا مراجعت کردیم.

هنوز تابستان 57 به پایان نرسیده بود و روزهای پرحرارت انقلاب اسلامی یکی پس از دیگری سپری می­‌شد. هر روز خبری جدید در مورد وقوع انقلاب اسلامی به گوش می‌­رسید و انقلاب اسلامی ایران روز به روز به پیروزی نزدیک تر می‌­شد تا این که در تاریخ 22 بهمن سال 57 با سقوط رژیم شاهنشاهی، انقلاب اسلامی به رهبری امام(ره) به پیروزی رسید و دولت اسلامی بر سر کار آمد. شهید علی زارع نعمتی علاوه بر این که شاگرد اول دوره ما بود، رهبری گروه ایرانی را نیز برعهده داشت و این در حالی بود که بیدرنگ توسط او همبستگی خود را با انقلاب اسلامی و نهضت مردمی به سفارت جمهوری اسلامی ایران اعلام کردیم و پس از گذشت چندماه از پیروزی انقلاب اسلامی تعدادی از دانشجویان، دیگر تمایلی به ادامه خدمت و تحصیل نشان ندادند و با نوشتن استعفای خود از خدمت در نیروی دریایی کناره گرفتند. در نهایت از 16 نفری که در سال 56 به ایتالیا اعزام شده بودیم، تنها 5 نفر و از جمله شهید علی زارع نعمتی ادامه تحصیل دادیم. با این که در سال 59 کشور اسلامی ما مورد حمله دشمن بعثی قرار گرفت و ما سال سوم دانشجویی را طی می‏کردیم، اما شکی در ادامه تحصیل به خود راه ندادیم و تا تیرماه سال 60 و در حالی که حدود یک سال از جنگ تحمیلی می‏‌گذشت، به کشورمان مراجعه کردیم.

در شهریور همان سال ما راهی خط مقدم جبهه دریایی یعنی بوشهر شدیم و در آماده‏ترین یگان‏های شناور نداجا یعنی ناوچه‏های جدید موشک‏انداز کلاس پیکان به خدمت پرداختیم. شهید زارع نعمتی در سال 1360به فرماندهی یکی از ناوچه‏‌های 65پایی منصوب شد و چون مأموریت این‏گونه ناوچه‌‏ها در خورموسی و آبراه‏ه‌ای بندرامام (ره) بود، مرتب از بوشهر به ماموریت­های فوق اعزام می شد و در اسکورت کاروان­های نفتکش و کشتی‏‌های تجاری شرکت می­کرد. حتی چندین بار نزدیک بود ناوچه وی مورد اصابت موشک هواپیماهای دشمن قرار گیرد، اما شهید زارع نعمتی که عاشق دین و خدمت به وطن بود، بدون هرگونه ترسی به ماموریت­‌های خود در این راه پرخطر ادامه داد و با نشان دادن رشادت و دلاوری های بسیار به یکی از فرماندهان نمونه و دلسوز و با علم و تدبیر در آن منطقه پرخطر تبدیل شد.

او توانسته بود ضربات مهلکی به نیروی هوایی و دریایی عراق وارد کند. به یاد دارم هنگامی که ما برای اولین بار به بوشهر انتقال یافتیم، شهید نعمتی به علت بیماری چند روزی دیرتر به ما پیوست و وقتی به بوشهر که خط مقدم جبهه دریایی هم بود وارد شد، به خاطر 4 روز تاخیرش ابراز ناراحتی می­‌کرد. وقتی در بوشهر بودیم، علی بارها و بارها برای من تعریف کرده بود که چگونه تا مرز شهادت پیش رفته و چگونه شاهد موشک پرانی و حملات هوایی و دریایی عراق در خور موسی بوده، اما او هیچ گاه در راه ادامه خدمت به وطن و نیروی دریایی شکی به خودش راه نداده بود.

شهید علی زارع نعمتی در مورد یکی از ماموریت­های خود که فرماندهی آن عملیات را نیز برعهده داشت، این گونه تعریف می کند: «در خورموسی در کنار یک فروند کشتی صدمه دیده تجاری که قبلاً مورد اصابت موشک­های عراقی قرار گرفته و به گل نشسته بود، پهلو گرفته بودیم و پدافند هوایی منطقه را برعهده داشتیم. برای این که از دید دشمن پنهان شویم و در واقع سنگری برای خودمان داشته باشیم، در کنار کشتی فوق پهلو گرفته بودیم. من ناگهان احساس خطر کردم و به کارکنان گفتم به سرعت از این کشتی جدا شوید! در حالی که ناوچه را از کشتی مزبور دور می کردم، هنوز چند متری دور نشده بودیم که از طرف ساحل عراق یک فروند موشک زمین به دریا درست در جایی که پهلو گرفته بودیم به کشتی به گل نشسته اصابت کرد که اگر جدا نشده بودیم کلیه کارکنان ناوچه به شهادت رسیده بودند و ناوچه نیز غرق می‏‌شد.