عيد نوروز

باد نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا      جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست       نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما

صوفى و عارف ازين باديه دور افتـادند       جــام مى گير ز مطــرب، كه رَوى سوى صفا

همه در عيد به صحرا و گلستان بروند       من ســرمست، ز ميخـــانه كنـــم رو به خدا

عيد نوروز مبارك به غنــــى و درويش       يــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگشا

گر مرا ره به در پير خــــــرابات دهى          بــه سر  و جان به سويش راه نوردم نه به پا

سالها در صف اربــــــاب عمائم بودم          تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــطا

درِ وصل

اى دوست، ببين حال دل زار مرا       ويـن جانِ بلا ديده بيمار مرا

تا كى درِ وصلِ خود به رويم بندى؟     جانا، مپسند ديگر آزار مرا

طفل طريق

اى پيـــرطـــــــــريق، دستگيرى فرما!      طفليم در اين طريق پيرى فرما

فرسوده شديم و ره به جايى نرسيد       يارا، تو درين راه اميرى فــــرما!

باده اَلَست

هشيارى من بگير و مستم بنما             سر مست ز بـــــــاده الستم بنما

بر نيستيم فزون كن، از راه كَرم              در ديده خود هر آنچه هستم، بنما

هيهات

فاطى تو و ره به كوى دلبر؟ هيهات!          نظّاره گرىِّ روى دلبــــــر؟ هيهات!

اين راه، رهى نيست كه پيمايى تو          جبريل در آن فكنده شهپر، هيهات!

جمهورى اسلامى

جمهورى اسلامى ما جـــــاويد است          دشمن ز حيات خويشتن، نوميد است

آن روز كه عالم ز ستمگر خالى است         ما را و همه ستمكشان را عيد است

فرياد

از درد دلم، بجز تو كى با خبر است؟          يا با من ديوانه كه در بام و در است؟

طغيان درون را به كه بتوانـــم گفت؟           فرياد نهان را به دل كى اثر است؟

چراغ فطرت

فاطى كه به قول خويش، اهل نظر است      در فلسفه كوششش بسى بيشتر است

باشد كه به خــــــود آيد و بيـــــدار شود        دانـــــد كه چـــراغ فطرتش در خطر است

فرياد ز من

اى پير، هواى خانقاهم هوس است            طاعت نكند سود، گناهم هوس است

ياران همه سوى كعبه، كردند رحيل             فرياد ز من، گناهگاهم هوس است!

جمهورى ما

جمهورى ما نشانگر اسلام است                افكارِ پـــليدِ فتنه جـــويان، خـــام است

ملّت به ره خويش جلو مى‏تازد                  صدام به دست خويش در صد دام است

ما عرفناكَ

فاطى كه ز من نامه عرفانى خواست         از مورچه‏اى، تخت سليمانى خواست

گــــويى نشنيده "ما عرفناك" از آنك          جبريل از او نفخه رحمــــانى خواست

تشنه پاسخ

اى دوست، هر آنچه هست، نورِ رُخ تو است       فرياد رس ِ دل، نظرِ فرّخ تو است

طى شد شب هجر (قدر) و مطلع فجر نشد       يارا! دل مرده، تشنه پاسخ تو است

پرچم

اين عيد سعيد، عيد حزب اللّه است        دشمن زشكست خويشتن، آگاه است

چــــون پرچم جمهورى اسلامى ما          جــــــاويـــــد به اسمِ اعظمِ اللّه است

دُرّ يتيم

فاطى كه به نور فطرت، آراسته است        از قيد حجاب عقل، پيراسته است

گويى كه ز بحر نور "سلطانى" و "صدر"       اين دُرّ يتيم پاك برخاسته است

طوطى وار

فاطى كه به دانشكده ره يافته است          الفاظى چند را به هم بافته است

گويى كه به يك دو جمله طوطى وار           سوداگرِ ذاتِ پاكِ نايافته است

مهمان

هر ذرّه در اين مزرعه، مهمان تو هست        هر ريش دلى بحق، پريشان تو هست

كس را نتوان يافت كه جوياى تو نيست        جوينده هر چه هست، خواهان تو هست

ايمان

آن را كه زمين و آسمانش جا نيست             بر عرش برين و كرسى‏اش ماوا  نيست

اندر دل عاشقش بگنجد، اى دوست             ايمان است اين و غير از اين معنا نيست

خرداد 1363

عشق

آن دل كه به ياد تو نباشد، دل نيست               قلبى كه به عشقت نتپد جز گِل نيست

آن كس كه ندارد به سر كوى تو، راه                  از زندگى بى ثمرش حاصل نيست

شيرين

در محفل دوستان، بجــز ياد تو نيست              آزاده نــــــــباشد آنـــــكه آزاد تــــو نيست

شيرين لب و شيرين خط و شيرين گفتار         آن كيست كه با اين همه، فرهاد تو نيست؟

افسوس

افسوس كه عمر در بطالت بگذشت                 با بارِ گنه، بدونِ طاعت بگذشت

فــــــــــردا كه به صحنه مجازات روم                   گويند كه هنگام ندامت بگذشت

گمان

افسوس كه ايّام جــــوانى بگذشت           حالى نشد و جهان فــانى بگذشت

مطلوب همه جهانْ نهان است، هنوز         ديدى همه عمر در گمانى بگذشت؟

هستىِ دوست

جز هستىِ دوست در جهـــــــان، نتوان يافت         در نيست نشانه‏اى ز جان نتوان يافت

"در خانه اگر كس است، يك حرف بس است"       در كوْن و مـــكان به غير آن نتوان يافت

نتوان يافت

با فلسفه، ره به سوى او نتـــــوان يافت               با چشم عليل، كوى او نتوان يافت

اين فلسفه را بِهِل كه بى شهپر عشق                اشراقِ جميلِ روىِ او نتــوان يافت

طريق

فاطى كه طريق ملكوتى سپرَد                خواهد ز مقام جبروتى گذرَد

نابينايى است كو ز چاه ناسوت                بى راهنما به سوى لاهوت روَد

فنا

صوفى، به ره عشق، صفا بايد كرد        عهدى كه نموده‏اى، وفا بايد كرد

تا خويشتنى، به وصل جانان نرسى       خود را به ره دوست، فنا بايد كرد

حذر

فاطى، به‏سوى دوست سفر بايد كرد       از خويشتنِ خـــويش گذر بايـــــد كرد

هر معرفتى كـــه بوىِ هستىِ تو داد         ديوى است به ره، از آن حذر بايد كرد

سفر

از هستى خويشتن، گذر بايد كرد         زين ديو لعين، صرف نظر بايد كرد

گــــــر طالب ديــــدار رخ محبوبى           از منـــــزل بيگانه سفر بايد كرد

حجاب اكبر

فاطى كه به علم فلسفه مى‏نازد         بر علــــــم دگـــر به آشكارا تازد

ترسم كه در اين حجاب اكبر، آخر          غافل شود و هستى خود را بازد

راه

فصلى بگشا كه وصف رويت باشد          آغــــازگر طُـــــرّه مــويـــــــت باشد

طومــار علوم و فلسفه درهم پيچ             يارا، نظرى كه ره به سويت باشد

   نشان

فاطــــى گُل بوستان احمـــــــد باشد          فرزنــــد دلارام محمّد باشد

گفتار من از نشانِ "سلطانى" و "صدر"        در جبهه سعد او مويّد باشد

عيد

اين عيد سعيد، عيد اسعد باشد           ملّت به پنـاه لطف احمد باشد

بر پرچم جمهورى اسلامـــى ما             تمثال مبارك محمّد(ص) باشد

عارف

آن كس كه به زعم خويش، عارف باشد       غـــــــوّاص به درياى معارف باشد

روزى اگــــــــــــر از حجاب آزاد شــــــود       بيند كه به لاك خويش واقف باشد

قبله

ابـــــــــروى تو قبله نمازم باشد          يــــــــاد تو گره‏گشاى رازم باشد

از هر دو جهان، برفكنم روى نياز         گر گوشه چشمت به نيازم باشد

پريشان

تا تكيه‏گهت عصاىِ برهان باشد          تا ديدگهت كتابِ عــــرفان باشد

در هجر جمال دوست تا آخرِ عمر         قلب تو دگرگون و پريشان باشد

رها بايد شد

از هستــــــــــــىِ خويشتن، رها بايد شد        از ديو خودىّ خود، جدا بايد شد

آن كس كه به شيطان درون سرگرم است       كى راهى راه انبيا خواهد شد؟

جلوه حق

موسى نشده، كليم كى خواهى شد؟     در طور رهش، مقيم كى خواهى شد؟

تا جلــــــــــوه حق، تو را ز خود نرهاند       با يار ازل، نديــــــــم كى خواهى شد؟

فلسفه

فاطى كه فنون فلسفه مى‏خواند         از فلسفه "فا" و "لام" و "سين" مى‏داند

اميّد مـــن آن است كه با نورِخدا          خـــــــــود را ز حجاب فلسفــــــه برهاند

حجاب

آنان كه به علم فلسفه مى‏نازند            بر علم دگــــــــــر به آشكارا تازند

ترسم كه در اين حجاب اكبر، آخر           سرگرم شوند و خويشتن را بازند

جفا

فــــــــولاد دلى كه آه، نرمش نكند          يا ناله دلسوخته گرمش نكند

طوقى ز جفا فكنده بر گردن خويش         آزار دلم، دچــار شرمش نكند

لَن تَرانى

تا جلوه او جبـــــــال را دَك نكند         تا صَعْق، تو را ز خويش مُندَك نكند

پيوسته خطاب لَن تَرانى شنوى         فانى شو تا خود از تو منفك نكند

همراز

آن شب كه همه ميكده ها باز شوند         يارانِ خــــرابات هـــــم آواز شوند

فــــــــارغ ز رقيب، در كنـــــارِ محبوب          طومار فراق بسته، همراز شوند

ثناى حق

ذرّات جهان، ثناى حق مى‏گويند               تسبيح كنان، لقاى او مى‏جويند

ما كـوردلان خامششان پنداريم                 با ذكر فصيح راه او مــــى پويند

سوى او

ذرّات وجود، عاشق روى وى‏اند           با فطرت خويشتن، ثناجوى وى‏اند

ناخواسته و خواسته دلها همگى          ر جا كه نظر كنند، در سوى وى‏اند