نيم غمزه

پــــروانــــــــه وار بر در ميخانــه، پر زدم         در بستــه بــــود با دل ديـــــوانــــه در زدم

خــــــوابم ربود، آن بت دلدار تــا به صبح       چـــــون ــرغ حق، ز عشق ندا تا سحر زدم

ديــــدار يـــــار گر چه ميسر نمـى شود        مـــن در هــــواى او، به همـــه بام و بر زدم

در هــــر چه بنگــرى، رخ او جلوه‏گــر بُوَد       لـــــوح رُخش به هــــر در و هـــر رهگذر زدم

در حــــال مستى، از غم آن يار دلفـريب        گاهى به سينه، گاه به رُخ، گـه به سر زدم

جـــان عزيـــــز من، بت من چهره باز كرد       طعنــــه به روى شمس و بــه روى قمر زدم

يارم به نيم غمزه چنان جان من بسوخت      كــــآتش به ملك خـــاور و هــــم، بــاختر زدم

چشم بيمار

من به خال لبت اى دوست گرفتار شدم     چشم بيمــــار تــــو را ديــدم و بيمار شدم

فارغ از خود شدم و كوس اناالحق بزدم       همچــــو منصــور خــــــريدار سرِ دار شدم

غم دلدار فكنده است به جانم، شررى       كـــه بـــه جــــان آمدم و شهره بازار شدم

درِ ميخانه گشاييد به رويم، شب و روز        كه من از مسجد و از مدرسه، بيزار شدم

جــــامــه زهد و ريا كَندم و بر تن كردم       خــــرقــــه پيــــر خـــراباتى و هشيار شدم

واعـــظ شهــر كــه از پند خود آزارم داد       از دم رنــــد مــــى‏آلــــوده مــــَددكار شدم

بگـــذاريــــد كــــه از بتكــده يادى بكنم       مـــن كـــه با دستِ بت ميكده، بيدار شدم

شهره شهر

بـــه كمنـــــــــد ســر زلف تو، گرفتار شـدم        شهــــره شهر به هر كوچه و بازار شدم

گــــــر بـــــــرانـــــــى ز درم، از در ديگـر آيم        گــر  برون راندى‏ام، از خانه ز ديوار شدم

مستى علم و عمل رخت ببست از سر من        تـــا كـــه از ساغر لبريز تو، هشيار شدم

پيش مــــــن هيچ به از لذّت بيمارى نيست        تـــا ز بيمــــــارى چشمان تو بيمار شدم

نشــــود بــــــر ســـر كـــــوى تو بيابم راهى        از دم پيــــــر در اين راه، مــــددكار شدم

دامـــــن از آنچــــه كــــه انباشتــه‏ام، برچيدم      تا كـــه خجلت زده در خدمت خمّار شدم

ياد دوست

ياد روزى كه به عشق تو گرفتار شدم     از سر خــــويش گذر كرده، سوى يــــار شدم

آرزوى خم گيسوى تو، خم كرد قدم      بـــاز، انگشت نمـــــاى ســـــر بـــــازار شدم

طُرفه روزى كه شبش با تو به پايان بردم      از پــــى حســــرت آن مـــــونس خمّار شدم

با كه گويم كه دل از دورى جانان چه كشيد     طاقت از دست بــرون شد كه چنين زار شدم

يار در ميكده ، بايد سخن دوست شنيد     طــــوطى بــــــاغ چــــــه داند، برِ دلدار شدم

آن طرب را ك_ه ز بيمارى چشمت ديدم     فـــــارغ از كـــوْن و مكان گشتم و بيمار شدم

من شاهد شهر آشنــایم

من شـاهـم و عـاشق گدایـم

فرمانده جـمع عاشقــانم

 فـــرمانـبر یــــار بیـــــوفایــــم

از شهر گذشت نام و ننگم

بــــازیــــچـه دور و آشنــــایم

مست از قـدح شراب نابم

دور از بـــــرِ یــــــار دلــــربایم

مى خواست ز دوست دستگیرى

او را بــه شـــــــرابخانـه آورد

 تا تـــوبه كنـد به دست پیـــــــرى

از عشق، دگــر سخن نگوید

تا زنـــــده كنـــــد دلش فقیـــــرى

درویش صفت، اگـــر نباشى

از دورى دلــبــــــــرت بـــــمیــرى

میخانه، نه جاى افتخار است

تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آیى

بـــــــرون شـو بید رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها

چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم دیدى

جـــدا گشتى ز بــاغ دوست دریاها و ساحلها

تــــــــو راه جنت و فردوس را در پیش خود دیدى

جـــدا گشتى ز راه حـق و پیوستى به باطلها

 آهستـــه، و لیك با دلیرى

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

اى صوت رســـــاى آسمانى،

اى رمز نـــــــداى جاودانى،

اى قله كوه عشق و عاشق

وى مرشد ظاهر  و  نـهانى،

اى جلــــــوه كامل "انا الحق"

در عــرش مُرفّع جــهــــانى،

آرزوها

در دلـــــــم بــــــــود كه آدم شوم؛ امّا نشدم      بــــى‏خبر از همه عالم شوم؛ امّا نشدم

بـــــــر درِ پيــــــرِ خــــــرابــــات نهم روى نياز       تا بــه اين طايفه محرم شوم؛ امّا نشدم

هجرت از خويش كنم، خانه به محبوب دهم        تا بـــه اسمـــــاء معلّم شوم؛ امّا نشدم

از كف دوست بنوشم همه شب باده عشق       رستــــه از كوثر و زمزم شوم؛ امّا نشدم

فــــــــــارغ از خـويشتن و واله رخسار حبيب        همچنــــان روح مجسم شوم؛ امّا نشدم

سر و پا گوش شوم، پاى به سر هوش شوم        كـــــز دَم گرم تو مُلهَم شوم؛ امّا نشدم

از صفــــــا راه بيابــــــم به ســــــــوى دار فنا        در وفــــا يــــــار مسلّم شوم؛ امّا نشدم

خواستم بر كنم از كعبه دل، هر چه بت است       تــــا بــــرِ دوست مكرّم شوم؛ امّا نشدم

آرزوهــــا همـــــه در گور شد اى نفس خبيث       در دلــــم بــــود كـه آدم شوم؛ امّا نشدم

فراق يار

از تـــو اى مى‏زده، در ميكده نامـــى نشنيدم      نــزد عشـــــّاق شدم، قـــــامت سرو تو نديدم

از وطـن رخت ببستـــــم كــــه تو را بــاز بيابم      هـــر چـــه حيرت‏زده گشتم، به نوايى نرسيدم

گفتــــم از خــــــود بــــرهم تا رخ ماه تو ببينم      چـــه كنـــم مـــن كـه از اين قيد منيّت نرهيدم؟

كــــوچ كـــردند حـــريفان و رسيدند به مقصد       بــــى نصيبم مــــن بيچـــاره كه در خانه خزيدم

لطفى اى دوست كه پروانه شوم در بر رويت      رحمـــــى اى يـــــار كـــــه از دور رســانند نويدم

اى كــه روح منـــى، از رنج فراقت چه نبردم؟      اى كه در جان منى، از غم هجرت چه كشيدم؟

كعبه مقصود

هـــر جا كه شدم، از تو ندايى نشنيدم        جـــز از بت و بتخــــانه، اثـــر هيچ نديدم

آفـــــاق پر از غلغله است از تو و هرگز         بــــا گــــوش كر خود به صدايى نرسيدم

دنيـــا همه درياى حيات و من مسكين         يـك قطره از اين موج خروشان، نچشيدم

رفتند حــــريفان به سوى كعبه مقصود         بــا محملــــى از نور و به گردش نرسيدم

اين خــــرقه پوسيده، رها كرده و رفتند        مـــن شـاد به اين پوسته در خرقه خزيدم

صاحبدل آشفته گذشت از پل و من باز        دنبـــال خســــان پشت به پل كرده دويدم

مرغان همه بشكسته قفس را و پريدند       مــن در قفس افتــــاده، به خــود تار تنيدم

يــا رب! شود آن روز كه در جمع حريفان       بينم كـــه از اين لانــــه گنديــــــده پريدم؟

نسيم عشق

بـــه مــــن نگـــر كه رخى همچو كهــــربا دارم        دلــــى به ســــوى رخ يـــار دلـــربا دارم

ز جـــام عشق چشيـــدم شراب صدق و صفا         به خــــُمّ ميكــــده بـا جان و دل، وفادارم

مرا كه مستى عشقت، ز عقل و زهد رهــاند         چــــه ره به مــــدرسه يا مسجد ريا دارم؟

غلام همّت جــــام شــــراب ســـــاقــى باش         كــه هر چه هست از آن روى با صفا دارم

نسيم عشــق ، بــــه آن يـــار دلـــربا  بـــرگو          ز جـــاى خيــــز كـــه مــن درد بى‏دوا دارم

چـــه رازهــــاست در اين خمّ و ساقى و دلبر         بــــــه جــــان دوست ز درگــــاه كبريا دارم

سخن ز تخت سليمـــان و جـــام جـــم نـزنيد         كــــه تــــاج خســــروِ كــِى را منِ گدا دارم

محراب عشق

جــــز خـــــــــم ابروى دلبر، هيچ محرابى ندارم        جـــز غــــم هجــران رويش، من تب و تابى ندارم

گفتـــــم انـــــــدر خواب بينم چهره چون آفتابش       حسرت اين خواب در دل ماند، چون خوابى ندارم

سر نهم بر خاك كويش، جان دهم در ياد رويش       ســرچه باشد؟ جان چه باشد؟ چيز نايابى ندارم

با كــــه گويم درد دل را؟ از كه جويم راز جان را؟       جــــز تـــو اى جــان رازجويى، دردِ دل يابى ندارم

تشنه عشق تو هستم، باده جانبخش خواهم         هــــر چه بينم جز سرابى نيست، من آبى ندارم

مـــن پريشان حالم از عشق تو و حالى ندارم          مــــن پـــريشــــان گـويم از دست تو آدابى ندارم

سايه عشق

بـــى هــــــواى دوست، اى جان دلم، جــانى ندارم        دردمنـــدم، عــــاشقم بى دوست، درمانى ندارم

آتشـــــى از عشق در جانم فكندى، خـــوش فكندى       مـــن كــــه جـــــز عشق تو آغازى و پايانى ندارم

عشـــق آوردم در ايـــن ميخـــــانه بـــا مشتى قلندر       پـــــرگشـــــايم سوى سامانى كه سامانى ندارم

عالـــم عشق است، هـــــر جا بنگرى از پست و بالا       ســـــايه عشقــــم كــــه خود پيدا و پنهانى ندارم

هر چه گويد عشق گويد، هر چه سازد عشق سازد       من چه گويم، من چه سازم، من كه فرمانى ندارم

غمــــزه كـردى، هر چه غير از عشق را بنيان فكندى      غمــــزه كن بــــر من كه غير از عشق بنيانى ندارم

ســر نهم در كــوى عشقت، جان دهم در راه عشقت     من چه مى‏گويم كه جز عشقت سر و جانى ندارم

عاشقــــم، جز عشق تو، در دست من چيزى نباشد     عـــــاشقم، جــــز عشق تــو بر عشق برهانى ندارم