مستى عشق

در ميخـــــانه به روى همــــــــــــــه باز است هنوز        سينــــــه سوخته در سوز و گـــداز است هنوز

بى نيازى است در اين مستى و بيهوشى عشق         درِ هستــــى زدن از روى نيــــــــاز است هنوز

چـــــــاره از دورى دلبـــــــر نبـــــــود، لب بـــــربند         كه غلام درِ او، بنـــــده نــــــــــواز است هنـــوز

راز مــــــگشاى، مـــــــگر در بـــــــرِمست  رُخ  يار         كه در اين مـــــــرحله، او  محرم راز است هنوز

دست بـــــــ-ردار ز ســـــــوداگرى و بــــوالهوسى          دست عشــّاق سوى دوست دراز است هنوز

نــــــرسد دست مــــــــن ســـــــوخته  بردامن يار          چه تـــوان كرد كه در عشوه و ناز است هنوز؟

اى نسيم سحـــــــرى، گـــــــــر سر كويش گذرى          عطـــــر بـــــرگير كه او غاليه ساز است هنوز

سايه سرو

ابـــــــرو و مژّه او تير و كمان است هنوز          طرّه گيسوى او عطر فشان است هنوز

مـــــا به سوداگرى خويش، روانيم همه           او به دلبردگى خويش روان است هنوز

ما پى ســايه سَروش به تلاشيم، همه           او ز پندار من خسته، نهان است هنوز

ســر و جانى نبود تا كه به او هديه كنم           او سراپاىْ همه روح و روان است هنوز

من دل‏ســـــوخته، پــــروانه شمع رخ او           رُخِ زيباش عيان بود و عيان است هنوز

قدسيــــان را نرسد تا كه به ما فخر كنند          قصّه "عَلّمَ الاسما" به زبان است هنوز

عروس صبح

امشب كه در كنار منى، خفته چون عروس         زنهــــار تا دريــــغ ندارى، كنــــــــــار و بوس

اى شب، بگيـــــر تنگ به بر نوعروس صبح           امشب كه تنگ در بر من، خفته اين عروس

لب بر نــــــدارم از لب شيرين شكّــــــرش            گـــــــــر بانگ صبح بشنوم و گر غريو كوس

يا رب، ببند بــــــــــر رُخ خورشيد، راه صبح            در خواب كـــــن موذن و در خاك كن خروس

يك امشبى كه با منى، از راه لطف و مهر            جبــــــــران شود بقيّـــه عمر، ار بود فسوس

نارِندَم ار بخــواهم كاين شب، سحر شود             باشد اگــــــــــر به تخت سليمانى‏ام جلوس

"هندى" ز هند تا به سر كويت آمده است             كى دل دهد به شاهى شيراز و ملك طوس

فنون عشق

جامى بنوش و بر در ميخانه، شاد باش        در يـاد آن فرشته كه توفيق داد، باش

گــــر تيشــــــــه‏ات نباشد تا كوه بركنى        فرهــاد باش در غم دلدار و شاد باش

رو حلقـــــــه غلامى رندان به گوش كن        فرمــــــانرواى عالم كون و فساد باش

در پيچ و تاب گيسوى ساقى، ترانه ساز        با جان و دل لواى كش اين نهاد، باش

شـــــاگرد  پيرميكده شو در فنون عشق       گــردن فرازْ بر همه خلق، اوستاد باش

مستان، مقام را به پشيزى نمــــى‏خرند       گـــو خسرو زمـــــــانه و يا كيقباد باش

فـــــــرزند دلپذير خـــــــــرابات، گر شدى       بگــذار ملك قيصر و كسرى به باد باش

آواز سروش

بر در ميكــــــــده، پيمانه زدم خرقه به دوش         تا شـــود از كفــــــم آرام و رَوَد از سر هوش

از دم شيخ، شفـــاى دل من حاصل نيست         بايدم، شكـــــــــوه برم پيش بت باده فروش

نه محقق خبــــــرى داشت، نه عارف اثرى          بعد از اين، دست من و دامن پيرى خاموش

عالم و حوزه خود، صوفى و خلوتگه خويش          ما و كـــــــــوى بت حيرت‏زده خانه به دوش

از در مـــــــــــدرسه و دير و خرابات شدم            تا شــــــوم بر در ميعادگهش حلقه به گوش

گوش از عــــــــربده صوفى و درويش ببند            تا به جــانت رسد از كوى دل،  آواز سروش

پير مغان

عهدى كه بسته بودم با پير مى فروش      در ســـال قبل، تــــــازه نمودم دوباره دوش

افسوس آيــــدم كه در اين فصل نوبهار       ياران تمام، طـــــرف گلستان و من خموش

من نيز با يـــكى دو گُلنـــــــدام سيم‏تن      بيرون روم به جانب صحرا، به عيش و نوش

حيف است اين لطيفه عمر خــداى داد       ضـــــــايع كنــــم به دلق ريايىّ و ديگجوش

دستى به دامـــــن بت مه طلعتى زنم       اكنون كه حاصلم نشد از شيخ خرقه پوش

از قيل و قــال مدرسه‏ام، حاصلى نشد      جـــــــز حرف دلخراش پس از آنهمه خروش

حالـــى به كنج ميكده، با دلبرى لطيف       بنشينم و ببندم از اين خلق، چشم و گوش

ديگـــر حديث از لب "هندى" تو نشنوى     جـــــز صحبت صفاى مى و حرف  مى‏فروش

آتش فراق

بيــــدل كجـــا رود، به كه گويد نياز خويش؟       با ناكسان چگونه كند فاش، راز خويش؟

با عــــــــاقلانِ بى‏خبر از ســــوز عاشقى         نتــوان درى گشود ز سوز و گداز خويش

اكنــــــون كـــه يار راه ندادم به كوى خود          مـــــا در نياز خويشتن و او به ناز خويش

با او بگــــو كه: گوشه چشمى ز راه مهر         بگُشــــــا دمى به سوخته پاكباز خويش

مـــــــــــــا عاشقيم و سوخته آتش فراق         آبـــــــى بريز، با كف عاشق نواز خويش

بيچاره‏ام ز درد و كسى چاره ساز نيست         لطفــــى نماى، با نظر چاره ساز خويش

با مـــــــوبدان بگو: ره ما و شما جداست         ما با ايـــاز خويش و شما با نماز خويش

در هواى دوست

من در هواى دوست، گذشتم ز جان خويش     دل از وطــــــن بريدم و از خاندان خويش

در شهر خـــــويش، بود مرا دوستان بسى       كردم جـــدا، هواى تو از دوستان خويش

من داشتم به گلشن خـــــــود، آشيانه‏اى        آواره كــــرد عشق توام ز آشيان خويش

مى‏داشتم گمان كه  تــــو  با من وفا كنى        ورنه، برون نمى‏شدم از بوستان خويش

محرم عشق

وه، چه افراشته شد در دو جهان پرچم عشق         آدم و جنّ و مَلَك، مانــده به پيچ و خم عشق

عــــرشيان، نـــــــالـــــه و فرياد كنان در ره يار         قدسيان بر سر و بر سينه زنان، از غم عشق

عـــــــاشقـــــــــان از در و ديــوار هجوم آوردند        طـــرفه سرّى است هويدا، ز در محكم عشق

ريــــــــــــزه خــوارانِ  درِ ميكده شاداب شدند         جلــوه‏گاهى است ز رندان، به درِ خاتم عشق

غــــــم مخور، اى دل ديوانه كه راهت ندهند           پيش سالــــك نبود فرق، ز بيش و كم عشق

به حـــــــــــريفانِ ستم پيشه، پيامم برسان           جـــــــز من مست، نباشد دگرى محرم عشق

جلوه ديدار

پـــــــرده برگيـــر كه من يار توام        عــاشقم، عاشق رخسار توام

عشوه كن، نـــاز نما، لب بگشا         جــــان من، عاشق گفتار توام

بــــــــر ســـر بستر من پا بگذار         مــــــنِ دل‏سوخته، بيمار توام

بـــا وصــــالت ز دلم عقده گشا         جـــــلوه‏اى كن كه گرفتار توام

عـــــاشقى سر به گريبانم، من         مستم و مــــرده ديــــدار توام

گر كُشى يا بنوازى، اى دوست          عــــاشقــــــم، يار وفادار توام

هــــر كه بينيم، خريدار تو است         مـــــن خريــــــــدارِ خريدارِ توام

محرم اسرار

هيچ دانــــى كه مــــــنِ زار گرفتار توام        با دل و جان، سببِ گرمىِ بازار توام

هر جفا از تو به من رفت، به منت بخرم       به خــــدا يــــــار توام، يارِ وفادار توام

تــــــــار گيسوى تو آخر به كمندم افكند       من، اسير خم گيسوى تو و تار توام

بس كن اى جغد، ز ويرانه خود دم بربند       كه در اين دايره، من نقطه پرگار توام

عـــارفان پرده بيفكنده به رخسار حبيب       مـــــــن ديوانه، گشاينده رخسار توام

 عــاشقان سرّ سويداى تو را فاش كنند       پيش من آى كه من محرم اسرار توام

روى بگشـــــــــاى بر اين پير ز پا افتاده       تا دم مرگ به جان، عاشق ديدار توام

فصل طرب

دست افشــــان به سر كـــوى نگار آمده‏ام          پــــاى‏كـــــــوبان ز پـــى نغمه تار آمده ام

حـــاصل عمــــر اگـــــــر نيْم نگاهى باشد           بهـــــر آن نيم نگـــــــه، با دل زار آمده ام

بـــــاده از دست لطيف تو در اين فصل بهار           جــــان فزايد كه در اين فصل بهار آمده ام

مطرب عشق كجا رفته، در اين فصل طرب            كه به عشق و طربش باده گسار آمده‏ام

در ميخـــــانه گشاييد كه از مسلخ عشق             بــــــه هــــــواى رُخ آن لاله عذار آمده‏ام

جـــــامه زهــــد دريــــدم، رهم از دام بلا             بــــــاز رستم، ز پى ديـــــــدن يار آمده‏ام

به تمـــــاشاى صفاى رخت، اى كعبه دل             به صفــا پشت و سوى شهر نگار آمده‏ام

نهانخانه اسرار

بــــــــر در ميكــــــده از روى نيــــاز آمده‏ام       پيش اصحاب طريقت، به نمـــاز آمده‏ام

از نهــــــــــانخـــــانه اســــرار، ندارم خبرى      به در پيــــــر مغـان صـــاحب راز آمده‏ام

از ســـــر كـــــــــوى تو رانـدند مرا با خوارى      با دلــــــى سوخته از باديــه باز آمده‏ام

صوفى و خرقه خود، زاهد و سجّاده خويش       من سوى دير مغان، نغمه نـواز آمده‏ام

با دلــــى غمــــــزده از دير به مسجد رفتم       به اميدى هِله با سوز و گـــداز آمده ام

تا كنــــــــد پـــــــرتو رويت به دو عالم غوغا       بــــر هــــر ذره، به صد راز و نياز آمده‏ام

آيينه جان

بــــــر در ميكــــــــــــده بگذشته ز جان، آمده‏ام         پشت پايى زده بر هر دو جهان، آمده‏ام

جــــــــان كه آيينه هستى است در اقليم وجود        بـــر زده سنگ به آيينـــه جــان، آمده‏ام

ســــــــرّهستى چو نشد حاصلم از ملك شهود       در نهانخـــانه پى ســـرّ نهــــان، آمده‏ام

جلــــــــــوه روى تو بى منّت كس مقصود است         كـــاين همه راهْ كران تا به كران آمده‏ام

دستگيـــــــــرى كنم اى خضر كه در اين ظلمات         پــــى سرچشمــــه آب حَيــَوان آمده‏ام

همّت اى دوست كه من، چشم ببستم ز جهان         به ســــر كوى تو، چشمِ نگران آمده‏ام

خوشدل از عاقبت كار شو، اى "هندى"، از آنك          بر در پيــــر ره از بخت جـــــوان آمده ام

گنج نهان

بـــــــــــــــر در ميكــــده با آه و فغان آمده‏ام       از دغـــل‏بــــــــازى صوفى به امان آمده‏ام

شيخ را گـــــو كــه درِ مــدرسه بربند كه من      زيـن همـــه قال و مقال تو، به جان آمده‏ام

سر خـــــــــُم باز كــن اى پير كه در درگه تو        با شعف، رقص كنان دست فشان آمده‏ام

گــــــرهـــــــــى باز نگــردد، مگر از غمزه يار        بـــر درش بـــا تــــن شوريده، روان آمده‏ام

همه جا خانه يار است كه يارم همه جاست        پس ز بتخانه سوى كعبه چسان آمده‏ام؟

راز بگشــــا و گــــــــره باز و معمـــــا حل كن        كــــه از اين باديه، بى تاب و توان آمده‏ام

تــــــا كــه از هيچ كنم كوچ به سوى همه چيز       بــــوالهوس در طمـــع گنج نهان، آمده‏ام