زنجير دل

جـــز گل روى تـــــــو، امّيــد به جايى نبود        درد عشق است، به غير تو دوايى نبود

بنده مـــــوى توام، دست فشـــانى نرسد        راهـــى كــــوى تــــوام، راهنمايى نبود

حلقـــه زلف تو زنجيـــــر دل غمگين است         از دلـــم جـــز رُخ تو حلقه گشايى نبود

صوفى صافى از اين ميكــــده بيـــرون نرود         كه بجـــز كلبــــه عشـّاق صفايى نبود

عاكف كوى بتان باش كه در مسلك عشق        بــــوسه بر گــــــونه دلدار خطايى نبود

خادم پير مغان باش كه در مـــذهب عشق        جــــــز بت جام به كف، حكمروايى نبود

روز وصل

غم مخور، ايّام هجران رو به‏پايان مى‏رود          اين خمـــارى از سر ما مــــى‏گساران مى رود

پــــرده را از روى ماه خويش، بالا مى‏زند          غمزه را سر مى‏دهد، غم از دل و جان مى‏رود

بلبل انـــدر شاخسار گل هويدا مى‏شود          زاغ بـــا صـــد شرمســـارى از گلستان مى‏رود

محفل از نــــور رخ او نورافشان مى‏شود           هر چـــه غيـــر از ذكــر يار، از ياد رندان مى‏رود

ابرها از نـور خـورشيد رخش پنهان شوند           پــــرده از رخســــار آن سرو خـــرامان مى‏رود

وعده ديــدار نزديك است، ياران مژده باد            روز وصلش مـــــى رسد، ايّام هجران مى‏رود

آتش عشق

كيست كــــــــــــآشفته آن زلف چليپا نشود        ديده اى نيست كه بيند تــــو و شيـــدا نشود

نـــــــــــــاز كن، ناز كه دلها همه در بند تواند        غمزه كن، غمزه كـــه دلبـــر چو تو پيدا نشود

رُخ نمــا تا همه خوبان خجل از خويش شوند         گر كشى پرده ز رُخ، كيست كه رسوا نشـود

آتش عشق بيفـــزا، غمِ دل افــــــــــزون كن         اين دل غمزده نتــــوان كه غم افـــزا نشـــود

چاره‏اى نيست، بجـز سوختن از آتش عشق          آتشـــى ده كــــه بيفتـــــد به دل و پا نشود

ذرّه‏اى نيست كه از لطف تو هامــــــــون نبود           قطره‏اى نيست كه از مهـــر تــو دريا نشود

سر به خاك سر كوى تو نهد جان، اى دوست        جان چه باشد كه فــــداى رُخ زيبــــا نشود؟

عشقِ مسيحا دَم

بلبل از جلـــــــــوه گل، نغمه داوود نـــمود       نغمـــــه‏اش درد دل غمــــــزده بهبود نمود

ســاقى از جام جهان‏تاب به جانِ عـــاشق      آنچه با جــان خليل، آتش نمــــــــرود نمود

بنده عشقِ مسيحـــــــــا دم آن دلـــــدارم       كه بـه يُمن قدمش، هستى من دود نمود

در پريشانى ما هر چه شنيدى، هيچ‏است       هيچ را كس نتـــوانست كه نابـــود نمـــود

نازم آن دلبــــر پـــــر شـــور كه با صهبايش        پــرده بــــردارِ رُخ عــــابــــد و معبود نمود

قدرت دوست نگــــر كز نگهى از سر لطف         ســــاجــــد خاك در ميكده مسجود نمود

پرتو حُسن

خواست شيطان بد كند با من؛ ولى احسان نمود           از بهشتم بــــرد بيــــــرون، بسته جانان نمود

خـــواست از فــــــردوس بيرونـــم كند، خوارم كند           عشق پيدا گشت و از مُلك و مَلَك پرّان نمود

ســـاقــــى آمـــــــد تا ز جـــــام باده بيهوشم كند           بـــى‏هُشى از مُلك، بيرونم نمود و جان نمود

پــــرتـــــو حُسنت به جان افتاد و آن را نيست كرد          عشـق آمـــــد، دردها را هر چه بُد درمان نمود

غمـــــــزه‏ات در جـــــــان عـــــاشق برفروزد آتشى          آنچنـــان كـــز جــلوه‏اى با موسى عمران نمود

"ابن سينا" را بگــــــو در طـــــور سينــــــا ره نيافت          آنكــــه را بــــرهان حيران‏ساز تو، حيران نمـود

عاشق دلباخته

سر خم باد سلامت كه به من راه نمود    ســـــاقى باده به كف، جـان من آگاه نمود

خــــادم درگه ميخـــــانه عشّاق شدم      عـــاشق مست، مــــــرا خادم درگاه نمود

ســـر و جانم به فداى صنم باده فروش      كه به يك جرعه، مرا خسرو جم‏جاه نمود

مـــاهِ رُخسار فروزنده‏ات اى مايه عيش      بــــــى نيازم به خــدا از خور و از ماه نمود

برگ سبزى ز گلستان رُخت بخشودى       فــارغم از همه فردوسى(1) گمراه، نمود

با كـــه گويم غم آن عاشق دلباخته را       كـــــه همـــه راز خود اندر شكم چاه نمود

(1) منسوب  به "فردوس" به معنى بهشت؛ "فردوسى" يعنى بهشتى، اهل بهشت.

خِرقه فقر

بر در ميكـــــده‏ام دست فشان خواهى ديد     پـــــــاى‏كوبان، چو قلندرمنشان خواهى ديد

باز سرمست از آن ساغر مى، خواهم شد     بيهُشم مسخره پير و جـــــــوان خواهى ديد

از درِ مـــــدرسه و ديْــــر برون خواهم تاخت     عــــــاكف ســـايه آن سرو روان خواهى ديد

از اقــــامتگه هستى، به سفر خواهم رفت     به سوى نيستى‏ام رخت كشان خواهى ديد

خرقــــه فقر  به يكباره تهى خـــــواهم كرد      ننگ اين خــــرقه پوسيده، عيان خواهى ديد

بــــــاده از ســــاغر آن دلزده خواهم نوشيد      فـــــارغم از همه ملك دو جهان خواهى ديد

بهار آرزو

بــــر در ميكـــده‏ام پرسه زنان، خـــواهى ديد      پيــــر دلبــــــاخته با بخت جوان، خواهى ديد

نــــو بهــــار آيـــــد و گلـــــــــزار شكوفا گردد      بــــى‏گمــــان كوتهى عمر خزان، خواهى ديد

مرغ افسرده كه در كنج قفس محبوس است     بــــر فـــــــراز فلك از شوق، پران خواهى ديد

سوزش بـــاد دى، از صحنه برون خواهد رفت      بـــــارش ابــــــر بهــارى به عيان خواهى ديد

قـــــــــوس را باد بهارى به عقب خواهد راند       پس از آن قوس قزح را چو كمان، خواهى ديد

دلبــــــر پردگى از پـــــــرده برون خواهد شد       پــــرتـــــو نور رُخش، در دو جهان خواهى ديد

ديار قدس

دست از دلم بدار، كه جانم به لب رسيد       انــــدر فــــــراقِ روى تو، روزم به شب رسيد

گفتم به جــان غمزده: ديگر تو غم مخور       غم رخت بست و موسم عيش و طرب رسيد

دلـدار من چو يوسف گمگشته بازگشت       كنعـــــان، مــــرا ز روى دل مـــــــلتهب رسيد

راز دلــــم كــــــه قلب جفـا ديده ام دريد       از سينـــــــه‏ام گذشت و به مغز عصب رسيد

مـــــرغ ديـــــار قدس، از آن پر زنان رميد       بــــــــر درگهـــــــى كه بود ورا منتخب، رسيد

دارالسلام، روى سلامت نشــــان نــداد       بگــذشت جـــــــان از آن و به دارالعجب رسيد

روى يار

اين رهــــــــروان عشق، كجا مـــى‏روند زار؟     ره را كنــــاره نيست، چــرا مى نهند بار؟

هـــــر جـــــا روند، جز سر كوى نگار نيست      هــــر جـــــــا نهند بــار، همانجا بود نگار

ســـاغـــر نمى‏ستانند از غير دست دوست      ســــاقــى نمى‏شناسند از غيـر آن ديار

در عشق روى اوست، همه شادى و سرور      در هجـــر وصل اوست، همه زارى و نزار

از نـــــــور روى اوست، گلستان شود چمن      در يـــــاد سرو قــــــامت او، بشكفد بهار

ما را نصيب روى تــــو، با اين حجاب نيست       بــــــردار اين حجاب از آن روى گلعــــذار

با كه گويم

بــــا كــــــه گويم غم ديوانگى خود، جز يار؟        از كه جويم ره ميخــانه، به غير از دلدار؟

سرّ عشق است كه جز دوست نداند ديگر         مــى‏نگنجد غم هجـــران وى، اندر گفتار

نــــو بهـــــــار است، درِ ميكـده را بگشاييد         نتـــــوان بست در مـــيكده در فصل بهار

بــــاده آريد در اين فصل، بـــــه ياد سـاقى         نســـــزد رفت به گلــزار بدين حال خمار

خَم زلفـــــــى بگشا، اى صنم باده فروش         حـــاجت اين دل غمگين به سر زلف برآر

روز ميلادِ مهين عاشــــق يار است، امروز          مـــــــددى كن، سر خُم را بگشا بر ابرار

حالتــــــــى رفت ز ديدار رُخش بر مستان         مى‏نگويم به كسى، جز صنم باده گسار

باده هوشيارى

بــرگير جام و جــامه زهد و ريا درآر          محـــراب را به شيخ ريــــــــاكـــــار واگــــذار

بــــــا پير ميكده، خبــر حال ما بگو           بـــــــا ســــاغرى، برون كند از جان ما خمار

كشكول فقــر شد سبب افتخار ما          اى يـــــــــار دلـــــفريب، بيفـــــزاى افتخـــار

مــــا ريزه خوار صحبت رند قلندريم          با غمـــزه‏اى نــــــواز، دل پيـــــــر جيره خـوار

از زهر جان‏گداز رقيبم سخن مگوى          دانــــــى چه‏ها كشيدم از اين مـــــار خالدار؟

بــوس و كنار يار، به جانم حيات داد         در هجر او، نه بــوس نصيب است و نى كنار

هشــدار ده به پير خرابات، از غمم          ســـاقى، ز جــــام بـــــــاده مرا كرد هوشيار

خُم مى

دكّـــــه عطر فروشى است و يا معبر يار؟         مـــــاه روشنگــــر بزم است و يا روى نگار؟

اى نسيم سحـــــرى، از سر كويش آيى          كـــه چنين روح فــــزايى و چنين غاليه بار؟

غمزه‏اى تا بگشــــــايى به رُخم راه اميد          لطفى اى دوست، بر اين دلشده زار و نزار

در ميخانه به رويـــم بگشوده است حريف        ســـــاغرى از كف خود بازده، اى لاله عذار

خُم مى زنده، اگر ساغرى از دست برفت        ســــر خُم باز كـــــــن و عقده ز جانم بردار

بــــر كَنَم خـــرقه سالوس، اگر لطف كنى         ســـــــــر نهم بر قَدَمَت خرقه گذارم بكنار

ديار دلدار

كــــور كورانه به ميخانه مرو، اى هشيار         خـــانه عشق بــــود، جــــــامه تزوير برآر

عـاشقانند در آن خانه، همه بى سر و پا         سروپـــــايى اگرت هست، در آن پانگذار

تــــو كه دلبسته تسبيحى و وابسته دير         ســـاغر بـــــــاده از آن ميكده، اميد مدار

پاره كن سبحه و بشكن درِ اين دير خراب        گر كه خــواهى شوى آگاه، ز سرّالاسرار

گـــر ندارى سر عشاق و ندانى ره عشق       سر خــود گير و ره عشق به رهوار سپار

باز كن اين قفس و پاره كن اين دام از پاى       پــــرزنان، پـــــرده‏دران رو به ديــــار دلدار

پرتو خورشيد

مــــژده اى مــرغ چمن، فصل بهار آمد باز      موسم مى‏زدن و بـــوس و كنار آمد باز

وقت پـــــــژمـــردگى و غمزدگى آخر شد      روز آويختن از دامــــــن يــــار آمد بــــاز

مـــــُردگيها و فـــرو ريختگيهـــــــــا بشدند      زندگيها به دو صد نقش و نگار، آمد باز

زردى از روى چمـــــن بار فرابست و برفت      گلبن از پــــرتـو خورشيد به بار آمد باز

ساقى و ميكده و مُطرب و دست افشانى      به هــــــواى خَم گيسوى نگار آمد باز

گــــر گذشتى به درِ مدرسه، با شيخ بگو:      پى تعليم تــــــو، آن لاله عذار آمد باز

دكــــه زُهــــد ببنديد در اين فصـــل طَــرب       كه به گـــــوش دلِ ما نغمه تار آمد باز