اسرار جان

اى دوست، پيـــــر ميكده از راه مى رسد         بــــا يك گلِ شكفته به همراه، مى رسد

گل نيست، بلكه غنچه باغ سعادت است         كـــــــز جان دوست بر دل آگاه مى رسد

آن روى با طــــــــراوت و آن موى عطرگين         از خيمـــه‏گه گذشته، به خرگاه مى رسد

از خطـــــــــــــّه حقيقت و از خيمـه مجاز          بـــــــرخاسته، به خلوت دلخواه مى رسد

آن نغمـــــــــــه فرشته فردوسِ جـــاودان          بــــر گوشِ جانِ مى زده گهگاه مى رسد

دود درونِ عــــــاشقِ سرمست از شراب          بــــــــــــر قلب پير ميكده، با آه مى رسد

دست از دلـــــــــم بدار كه فرياد اين گدا           از چــاه دل برون شده، بر شاه مى رسد

دردِ دل فقيــــــــــر ز ماهى به ماه رفت            درويش نالـــــــه‏اش به دل ماه، مى رسد

زير كمان ابــــــروى دلدار، جادويى ست            كاســــــرار آن به قلب كمينگاه مى رسد

فارغ از عالم

فقـر فخر است اگر فارغ از عالم باشد         آنكه از خويش گذر كرد، چه‏اش غم باشد؟

طالع بخت در آن روز بـر آيد كه شبش         يـــــــــار تا صبح ورا مونس و همــدم باشد

طــــربِ ساغرِ درويش نفهمد، صوفى         بــــاده از دست بتـــى گير كه محرم باشد

طوطــــــى باغ محبّت نرود كلبه جغد         بــــــــــازِ فردوس كجا كلب معلّـــــم باشد؟

اين دل گمشده را يا به پناهت بپذير          يا رهـــــا ســـــاز كه سرگشته عالم باشد

راز نهان

داستــــــــــــــــــان غم من راز نهانى باشد          آن شناســـد كه ز خود يكسره فانى باشد

بـــــــــــه خـــــــمِ طره زلفت نتوانم ره يافت          آن توانـــــــد كه دلش آنچه تو دانى، باشد

ســــــــاغرى از خُـــــــم ميخانه مرا باز دهيد         كه تـــــــواند كه در اين ميكده بانى باشد؟

گـــــــــــــــــِردِ دلدار نگردد، غم ساقى نخورد        غيــــــــر آن رند كه بى نام و نشانى باشد

گرچه پيرم؛ به سر زلف تو اى دوست، قسم         در ســـــــرم، عشق چــو ايّام جوانى باشد

دورم از كـــــــــوى تو، اى عشوه‏گر هر جايى         كه نصيبم ز رُخت، نامــــــــــــه پرانى باشد

گـــــــــــر شبانان به سر كوى تو آيند و روند           خرّم آن دم كه مرا شغـــــــل، شبانى باشد

راز نهان

داستــــــــــــــــــان غم من راز نهانى باشد          آن شناســـد كه ز خود يكسره فانى باشد

بـــــــــــه خـــــــمِ طره زلفت نتوانم ره يافت          آن توانـــــــد كه دلش آنچه تو دانى، باشد

ســــــــاغرى از خُـــــــم ميخانه مرا باز دهيد         كه تـــــــواند كه در اين ميكده بانى باشد؟

گـــــــــــــــــِردِ دلدار نگردد، غم ساقى نخورد        غيــــــــر آن رند كه بى نام و نشانى باشد

گرچه پيرم؛ به سر زلف تو اى دوست، قسم         در ســـــــرم، عشق چــو ايّام جوانى باشد

دورم از كـــــــــوى تو، اى عشوه‏گر هر جايى         كه نصيبم ز رُخت، نامــــــــــــه پرانى باشد

گـــــــــــر شبانان به سر كوى تو آيند و روند           خرّم آن دم كه مرا شغـــــــل، شبانى باشد

معجز عشق

نــــــــــــاله زد دوست كه راز دل او پيدا شد       پيش رنـــــــــدان خرابــات چسان رسوا شد

خـــــواستم راز دلم پيش خودم باشد و بس       در ميخـــــــــانه گشـودند و چنين غوغا شد

ســــــــــر خُم را بگشاييد كه يار آمده است       مــــــــژده اى ميكـده، عيش ازلى بر پا شد

ســــــــر زلف تو بنازم كه به افشــــــاندن آن      ذرّه خــــــورشيد شد و قطره همى دريا شد

لب گشودى و ز مى گفتى و ميخواره شدى      پيش ســــاقى، همه اسرار جهان افشا شد

گــــــويى از كوچه ميخانه گذر كرده، مسيح       كه به درگـــــــــــاه خـــــــــداوند بلند آوا شد

معجــــــــــــــــز عشق ندانى تو، زليخا داند       كه بـــــــــرش يوسف محبوب، چنان زيبا شد

سرود عشق

بهــــــــــــار آمــــــــد و گلـــزار، نور باران شد      چمـــــــــن ز عشق رُخ يار، لاله افشــان شد

ســـــرود عشق ز مـــــرغان بوستان بشنو!      جــــــمال يار ز گلبــــرگِ سبز، تابـــــــــان شد

ندا به ســــــــــاقى سرمستِ گلعذار رسيد      كه طـــرْف دشت چو رُخسار سرخِ مستان شد

به غنچه گوى كه از روى خويش، پرده فكن      كــــــــــــه مرغ دل ز فراق رُخت، پريشان شد

ز حـــــال قلبِ جفا ديده ام، مپرس، مپرس      چــــــو ابـــــــــــر از غم دلدار، اشك ريزان شد

بهار

بهار آمد كه غم از جان برد، غم در دل افزون شد     چه گويم كز غم آن ســـــروِ خندان، جان و دل خون شد

گـــــروه عــــــاشقان بستند محملهــا و وارستند      تو دانـــــــى حال مـــا واماندگان در اين ميان چون شد

گل از هجـــــران بلبل، بلبل از دورىّ گــل، هر دم      به طرْف گلستان هر يك، به عشق خويش مفتون شد

حجاب از چهره دلــــــــــــــدار ما، باد صبـا بگرفت      چـــــو من هر كس بر او يك دم نظر افكند، مجنون شد

بهــــــــار آمد، ز گلشن بــــــرد زرديها و سرديهــا       به يُمن خور، گلستان سبز و بستان گرم و گلگون شد

بهـــــــار آمــــــد، بهــــــار آمـــد، بهار گل‏عذار آمد      به ميخــــــواران عــاشق گو: خمار از صحنه بيرون شد

تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آيى      بـــــــرون شـو بيد رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها

خضر راه

چــه شد كه امشب از اينجا گذارگاه تو شد           مگـــــر كه آه من خسته، خضر راه تو شد؟

بســـــــــاط چون تو سليمان و كلبه درويش           نعـــــــــــــــوذ باللّه، گويى ز اشتباه تو شد

كنـــــــــون كه آمدى و با چو من صفا كردى            بســـــــــاط فقر چو كاخ شه از پناه تو شد

شبـــــى كه ظلمتش از دود آه من، بُد بيش          چــــــــــو روز، روشن از نور روى ماه تو شد

بگو به شيخ كه امشب بهشت موعود است          نصيب مـــــن به عيان، خواه يا نخواه تو شد

تـــــو شـــــاه انجمنِ حُسن و "هندى" بيدل           هر آنچه هست ز جان، خاك بارگاه تو شد

كتاب عمر

پيـــــــــــرى رسيد و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد               ايّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد

بيــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم              عمــــرى دراز، صرف در اين كـوره راه شد

وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند             وابسته‏اى چو من به جهـان، بى پناه شد

خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است             حاصل ز عمرِ آنكه خــــودش، قبله‏گاه شد

دلــــــدادگان، كــــــه روى سفيدنـــــــــــد پيش يار             رنج مـــــرا نديده كـــــه رويــــم سيـاه شد

افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آينده صد فسوس             آن را كـــه بستــه در رسن مال و جاه شد

از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گير              آن را كـــه رو سيه بــه سراشيب چاه شد

دعوى اخلاص

گــــر تــــو آدم‏زاده هستى "عَلّم اَلاَسما" چه شد؟       "قابَ قَوْسينت" كجا رفته است؟ "اَوْاَدْنى" چه شد؟

بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــرياد "اَنَا الحق" مى‏زنى         مــــــدّعىِ حــــــــق طلب، اِنيّت و اِنّـــــا چه شد؟

صــــوفى صـــــافى اگر هستى، بكن اين خرقـه را          دم زدن از خــــويشتن با بـــــوق و با كرنا چه شد؟

زهــــــد مفـــــــروش اى قلنـــــدر، آبروى خود مريز          زاهـــــد ار هستى تو، پس اقبال بر دنيا چه شد؟

اين عبــــادتــها كه ما كرديم، خوبش كاسبى‏است          دعــــــــــوى اخلاص با اين خود پرستيها چه شد؟

مــــــرشد از دعوت به سوى خويشتن، بردار دست          "لا الهت" را شنيدستم؛ ولــــــــى "الاّ" چه شد؟

مـــــاعر بيمايه، بشكن خـــــامـــــه آلــــــــــــوده‏ات          كـــــــــــم دل‏آزارى نما، پس از خدا پروا چه شد؟

جلوه جمال

كـــوتاه سخن كه يــــــار آمد           بــا گيسوى مُشكبار آمد

بگشــــود در و نقاب برداشت           بــــى پرده نگر، نگار آمد

او بــــــود و كسى نبــود با او            يـــكتاي و غريب وار آمد

بنشست و ببست در ز اغيار            گـــــويى پى يار غار آمد

مـــــن محو جمال بى‏مثالش            او جلـــــوه‏گر از كنار آمد

بــــــــرداشت حجاب از ميانه            تا بـــر ســر ميگسار آمد

دنبالــــــــــه صبح ليلة القدر             خـــور با رُخ آشكــــار آمد

بگــــــــذار چراغ، صبح گرديد            خـــورشيد جهــانمدار آمد

بگــــــــــذار قلم، بپيچ دفتر              كـــوتاه سخن كه يـــار آمد

ميلاد گل

ميلاد گل و بهـــار جـــــان آمد          برخيز كه عيد مى‏كشان آمد

خاموش مباش، زير اين خرقه          بر جان جهان، دوباره جان آمد

بـرگير به دستْ پرچم عشّاق          فـــرمـــــانده ملكِ لامكان آمد

گلزارْ ز عيش، لاله باران شد           سلطــــانِ زمين و آسمان آمد

بــا يـــــار بـــگو كه پرده بردارد         هين! عـــاشق آخر الزّمان آمد

آماده امر و نهى و فرمان باش         هشدار، كــه منجى جهان آمد

كاروان عمر

عمر را  پايـان رسيد و يــــــــارم از در درنيـــامد       قصّــــه‏ام آخـــر شد و اين غصّه را آخر نيامد

جام مرگ آمـد به دستم، جام مى هرگز نديدم      سالها بر من گـــذشت و لطفى از دلبر نيامد

مرغ جان در اين قفس بى بال و پر افتاد و هرگز     آنكــــه بايـــد اين قفس را بشكند از در نيامد

عاشقــــانِ روى جانان، جمله بى نام و نشانند     نامــــــداران را هـــواى او، دمى بر سر نيامد

كاروانِ عشق رويش، صف به صف در انتظــارند      با كه گويـــم: آخر آن معشوق جان‏پرور نيامد

مردگان را روح بخشــد، عاشقان را جان ستاند      جاهلان را اين‏چنين عاشق كشى باور نيامد

لذت عشق

لذت عشق تو را جز عاشق محـــزون، نداند           رنج لذت‏بخش هجران را بجز مجنــون، نداند

تا نگشتى كوهـــكن، شيرينى هجران ندانى          نــــاز پـــــرورده، ره آورد دل پر خــــون نداند

خسرو از شيرينى شيرين، نيابد رنگ و بويى          تا چو فرهاد از درونش، رنگ و بو بيرون نداند

يوسفـــى بايــــــد كه در دام زليخا، دل نبازد           ورنه خورشيد و كواكب در برش مفتون نداند

غــــــرق دريا جز خروش موج بى پايان، نبيند           باديه پيماى عشقت ساحل و هامـون نداند

جلـــــــوه دلدار را آغاز و انجامــــــــــى نباشد         عشق بى پايان ما جز آن چرا و چـون، نداند