هست و نيست

عالم اندر ذكر تو در شور و غوغا، هست و نيست      بــــــاده از دست تـو اندر جام صهبا، هست و نيست

نــــــــور رخســــــــار تو در دلها، فروزان شد نشد      عشق رويــــــت در دل هر پير و برنا، هست و نيست

بلبل انـــــــــدر شاخ گل مدح تو را خوانـد و نخواند      بوى عطر موى تو در دشت و صحرا، هست و نيست

درد دل از روى زردم پيش او، گفــت و نـــــــــگفت      پــاره پـــــاره جـــــامه صبر و شكيبا، هست و نيست

جـــــــانِ من در راه آن دلبر فدا گشت و نـــگشت      جـــــان خــــــوبانْ برخىِ خاك دلارا، هست و نيست

كـــــــــــــاروان عشق در روياى او، رفت و نـرفت        جــــــــان صدها كاروان در اين تمنا، هست و نيست

راه و رسم عشق

آنكـــــــــه ســر در كوى او نگذاشته، آزاده نيست            آنكـــــه جـــــــان نفكنـده در درگاه او، دلداده نيست

نيستى را بــــــرگزين اى دوست، اندر راه عشق             رنگ هستى هـــــــــر كه بر رُخ دارد، آدم‏زاده نيست

راه و رسم عشق، بيرون از حساب ما و تو است              آنكـه هشيار است و بيدار است، مست باده نيست

ســــــــر نهــــادن بر در او پا به سر بنهادن است             هـــر كـه خود را هست داند، پا به سر بنهاده نيست

ســــالها بـــــــايــــد كـــه راه عشق را پيدا كنى              ايـــــن ره رنـــــــدان ميخانه است، راه ساده نيست

خــرقه درويش، همچون تاج شاهنشاهى است              تـــــاجـــــــــدار و خرقه دار، از رنگ و بو افتاده نيست

تــــا اسير رنگ و بويى، بــــــــــوى دلبر نشنوى              هــــــــــــــر كه اين اغلال در جانش بود، آماده نيست

قصه مستى

آنكه دل خــــــــــواهد، درون كعبه و بتخانه نيست              آنچـــــه جان جويد، به دست صـــوفى بيگانه نيست

گفته هـــــاى فيلسوف و صوفى و درويش و شيخ              در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نيست

بــــــــا كــــه گويم راز دل را، از كه جويم وصف يار               هر چه گويند، از زبـــــــــــان عاشـــق و ديوانه نيست

هــــــوشمنــــــــــدان را بگو، دفتر ببندند از سخن              كانچه گويند، از زبــــــــــــــان بيهش و مستانه نيست

ساغر از دست تو گر نوشم، بَرَم راهى به دوست               بــــى نصيب آن كس، كه او را ره بر اين پيمانه نيست

عـــــــــاشقــــــان دانند درد عاشق و سوز  فراق                آنكـــــــــه بر شمع جمالت سوخت، جز پروانه نيست

حلقـــــه گيســـــو و نـــــــاز و عشوه و خال لبت                 غير مستـــــــــــان، كس نداند غير دام و دانه نيست

قصــــــــــــــــه مستى و رمز بيخودى و بيهشى                  عاشقـــــــــــان دانند كاين اسطوره و افسانه نيست

طبيب عشق

غـــــــــــم دل با كه بگويم كه مرا يارى نيست         جز تـــــــــو اى روحِ روان، هيچ مددكارى نيست

غم عشق تو به جان است و نگويم به كسى           كه در اين بــــــــاديه غمزده، غمخوارى نيست

راز دل را نتوانــــــــــــــــــم به كسـى بگشايم           كه در اين ديــــــــــــر مغان رازنگهدارى نيست

ساقى، از ساغـــــر لبـــــريز ز مـــى دم بـربند            كه در اين ميكـــــده مى‏زده، هشيارى نيست

درد من، عشق تــــــو و بستر من؛ بستر مرگ           جز تواَم هيچ طبيببــــــى و پــــــرستارى نيست

لطف كن، لطف و گـــــــذر كن به سر بـــالينم              كه به بيمــــــــــارى من جان تو، بيمارى نيست

قلـــــــــم ســـــرخ كشم بر ورق دفتر خويش              هان كه در عشق من و حُسن تو، گفتارى نيست

خرقه تزوير

مـــــــــــاييم و يكى خرقه تزوير و دگر هيچ         در دام ريـــــــــــا، بسته به زنجير و دگر هيچ

خودبينى و خودخواهى و خودكامگى نفس        جان را چو "روان" كــــرده زمينگير و دگر هيچ

در بـــــــــــــــارگه دوست، نبرديم و نديديم         جــــــــز نامه سربسته به تقصير و دگر هيچ

بگزيده خــــــرابات و گسسته ز همـــه خلق       دل بستـــــــــه به پيشامد تقدير و دگر هيچ

درويش كـــــه درويش‏صفت نيست، گشايد         بر خلق خــــــــــــــدا ديده تحقير و دگر هيچ

صـــــــــوفى كه صفاييش نباشد، ننهد سر          جز بر در مــــــــردِ  زر و شمشير و دگر هيچ

عالِـــــــــــم كه به اخلاص نياراسته خود را          علمش به حجــابى شده تفسير و دگر هيچ

عــــــــارف كه ز عرفان كتبى چند فراخواند            بستــــه است به الفاظ و تعابير و دگر هيچ

مژده ديدار

باد بهار مــــــــــــــــــــژده ديـــــدار يار داد        شــــــايد كه جــان به مقدم باد بهار داد

بلبل به شـــــــــــاخ ســرو در آوازِ دل‏فريب       بـــــــــــــــــر دل نويد سرو قد گلعذار داد

ساقى به جام بـــاده، در آن عشوه و دلال       آرامشى به جـــــــــان مـــــــن بيقرار داد

در بوستان عشق، نشايد غمين نشست       بايد كه جان به دست  بتى مى‏گسار داد

شيرين زبان مــــــــن، گل بى‏خار بوستان        جــــــامى ز غم به خسرو، فرهاد وار داد

تا روى دوست ديــــــــد، دل جان‏گداز من         يك جـــــــــان نداد در ره او، صد هزار داد

پرواز جان

گــــــــــر به سوى كوچه دلدار راهى باز گردد         گر كه بخت خفته ام با من دمى همساز گردد

گر نسيم صبحگاهى، ره به كوى دوست يابد          گــــــر دل افســرده با آن سرو قد  همراز گردد

گـــــر نى از درد دل عشاق، شرحى باز گويد         گــــــــر دل غمــــــديده با غمخواه هم‏آواز گردد

گــــــر سليمان بر غم مور ضعيفى رحمت آرد          در بر صاحبـــــــــــــدلان والاى  و سرافراز گردد

در هوايش سر سپارم، در قدومش جان بريزم          گــــــــــر برويم در گشايد، گر به نازى باز گردد

سايـــه افكن بر سرم، اى سرو بستانِ نكويى          تـــــا كــــــــــه جانم از جهان، آماده پرواز گردد

غم يار

بـــــــــــــــاده از پيمانه دلدار، هشيارى ندارد              بى‏خـــــــودى از نوش اين پيمانه، بيدارى ندارد

چشم بيمار تو هر كس را به بيمارى كشاند                تا ابـــــــــــــــد اين عاشق بيمار، بيمارى ندارد

عاشق از هر چيز جز دلدار، دل بركنده خامش              چونكه با خود جز حديث عشق، گفتارى ندارد

بــــا كـــــه بتوان گفت از شيرينى درد غم يار               جز غــــم دلدار، عاشق‏پيشه غمخوارى ندارد

بر ســــر بـــــــــالين بيمار رخت، روزى گذر كن              بين كه جز عشق تو بر بالين، پرستارى ندارد

لطف كن اى دوست، از رخ پرده بگشا، ناز كم كن          دل تمنـــــــــــــــايى ز دلبر غير ديدارى ندارد

اخگر غم

آنكــــــــــه ما را جفت با غم كرد، بنشانيــــد فرد       ديــــــــــدى آخـــر پرسشى از حال زار ما نكرد؟

بـــــــــــر غَمِ پنهانْ اگر خواهى گــــواهى آشكار       اشك ســــــــــرخم را روان بنگر تو بر رخسار زرد

آتش دل را فــــــــــــرو بنشـــــانم ار با آب چشم         بـــــــــــــر دو عالم اخگر غم مى‏زنم با آه سرد

گـــــر نه خود، رخسار زيبــــــاى تو ديد اندر چمن       گــــــــــرد باد اندر رُخ گل مى فشانَد از چه گرد؟

مى نيــــــــــــــــارم ز آستانت روى خود برداشتن       گــــر دو صد بارم ز كوى خويشتن، سازى تو طرد

بشنوم گر، با مـــــن بيدل تــــــــــــو را باشد ستيز      جـــــــــــان به كف بگرفته بشتابم به ميدان نبرد

"هندى" اين بسرود  هرچند اوستادى گفته است:      "مرد اين ميدان نيم من، گر تو خواهى بود مرد"

سفر عشق

بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوى تو سفر بايد كرد       از ســـــــــــر خويش به بتخانه گذر بايد كرد

پيــــــــر مـــا گفت: ز ميخانه شفا بايد جست       از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر بايد كرد

آنكــــه از جلوه رخسار چو ماهت، پيش است       بى‏گمـــــــــــــــان معجزه شقِّ قمر بايد كرد

گــــــــــــــر درِ ميكـــده را پير به عشاق گشود      پس از آن آرزوى فتــــــــــــح و ظفـر بايد كرد

گـــــر دل از نشئه مى، دعوى سردارى داشت      به خــــــــود آييــد كه احساس خطر بايد كرد

مـــژده اى دوست كه رندى سر خُم را بگشود       بـاده نــــــوشان لب از اين مائده، تر بايد كرد

در رهِ جستن آتشكـــــــــــــــده سر بايد باخت        به جفـــــــــــا كارى او سينه، سپر بايد كرد

ســـــر خُـــــــم باد سلامت كه به ديدار رخش        مستِ ســــــــــــاغر زده را نيز خبر بايد كرد

طــــرّه گيسوى دلدار به هر كوى و درى است        پس به هر كوى و در از شوق سفر بايد كرد

صبح اميد

عشقت انـــــــــدر دلِ ويرانه ما منزل كرد        آشنا آمــــد و بيگانـــــــــه مرا زين دل كرد

لبِ چـــــون غنچه گل، بازكن و فاش بگو         سرّ آن نقطه كه كـار من و دل مشكل كرد

يــــاد روى تو، غم هر دو جهان از دل برد         صبح امّيـــــد، همه ظلمت شب باطل كرد

جان من، گر تو مرا حاصلى از عمر عزيز؟         ثمر عمر جـز اين نيست كه دل حاصل كرد

آشنا گــر تويى، از جور رقيبم غم نيست         روى نيكـــــــوى تو هر غم ز دلم، زايل كرد

نــــرود از سر كوى تو چو "هندى" هرگز           آن مسافر كه در اين وادى جان منزل كرد

قبله عشق

بهــــــــــــــــار شد، در ميخـــانه باز بايد كرد         به ســــوى قبله عاشق، نماز بايد كـرد

نسيم قــــــدس به عشـــاق باغ مژده دهد         كه دل ز هر دو جهان، بى نياز بايد كــرد

كنــــون كه دست به دامــان سرو مى‏نرسد        بـــــــه بيد عاشق مجنون، نياز بايد كرد

غمى كه در دلـــم از عشق گُلعذاران است        دوا به جــــــــام مىِ چاره ساز بايد كـرد

كنـــــون كه دست به دامان بوستان نرسد         نظـــــــر به ســرو قدى سرفراز بايد كرد

عشق دلدار

چشم بيمــــــار تو اى مى زده، بيمارم كرد           حلقــــــــــــه گيسويت اى يار، گرفتارم كرد

سرو بستاـــــــــنِ نكويى، گل گلــزار جمال           غمــــــــزه ناكرده، ز خوبان همه بيزارم كرد

همه مى‏زدگــــــان هوش خود از كف دادند            ساغر از دست روانبخش تو، هشيارم كرد

چه كنم؟ شيفتـه‏ام، سوختــــه‏ام، غمزده‏ام           عشــــــــوه ات، واله آن لعل گهر بارم كرد

عشق دلـــــدار چنان كـــــرد كه منصورمنش          از ديـــــــــــــارم به در آورد و سر دارم كرد

عشقت از مـــــــدرسه و حلقه صوفى راندم           بنده حلقــــــــــــه به گوش در خمّارم كرد

بــــــــــــاده از ساغرِ لبريز تو، جاويدم ساخت          بوســـــه از خاك درت، محرم اسرارم كرد

دلجويى پير

دست آن شيخ ببوسيـــــد كه تكفيرم كرد          محتسب را بنوازيــــــــد كــــــــــــه زنجيرم كرد

معتكف گشتــم از اين پس، به در پير مغان         كه به يك جرعه مى از هر دو جهان سيرم كرد

آب كوثر نخــــــــــــــورم، منّت رضوان نبرم           پرتــــــــــــو روى تو اى دوست، جهانگيرم كرد

دل درويش به دست آر كــه از سرّ اَلَست           پـــــــــــــــــــــرده بـرداشته، آگاه ز تقديرم كرد

پير ميخانه بنــــازم كه به سر پنجه خويش          فــــــــــانيـــم كرده، عدم كـرده و تسخيرم كرد

خادم درگه پيرم كـــــــــــه ز دلجويى خود          غـــــافل از خـــــــويش نمــــود و زبر و زيرم كرد

عشقِ چاره ساز

حــــــــــــــديث عشق تو، باد بهار باز آورد             صبــــــــــــا ز طَرْف چمن، بوى دلنواز آورد

طرب كنان گل از اسرار بوستان مى گفت             فسرده جان، خبر از عشق چاره ساز آورد

بنفشــــــــــــه از غم دورىّ يار، نالان بود              فــــــــرشته آيه هجـــــــران جان‏گداز آورد

هلال از خــــــــــــم ابروى يار، دم مى زد              نسيــــــــــم عطر بهارى، چه سرفراز آورد