مذهب رندان

آنكه دل بگسلد از هر دو جهان، درويش است            آنكـــــه بگــــذشت ز پيـــدا و نهان، درويش است

خـــــــــرقه و خانقه از مذهب رندان دور است            آنكــــه دورى كند از ايــــــن و از آن، درويش است

نيست درويش كــــــــــــه دارد كُلــه درويشى            آنكـــــه ناديـــده كلاه و سر و جـان، درويش است

حلقــــــه ذكـــــــــر مياراى كــه ذاكر، يار است           آنكــــــه ذاكـــــر بشناسد به عيان، درويش است

هـــــر كه در جمع كسان دعوى درويشى كرد            بـــــه حقيقت، نــــه كه با ورد زبان، درويش است

صــــــوفى‏اى كو به هواى دل خود شد درويش           بنـــده همت خويش است، چسان درويش است؟

ديار يار

عشـــــــــــق نگـــار، سرِّ سويداى جان ماست         ما خاكســــــــار كــوى تو، تا در توان ماست

با خلـــــــــــــديان بگو كه، شما و قصور خويش         آرام مـــــــا به ســـــــــايه سرو روان ماست

فردوس و هــر چه هست در آن، قسمت رقيب         رنج و غمى كه مى رسـد از او، از آن ماست

بــــــــــا مدعى بگــــــو كه تو و "جنت النعيم"           ديدار يار، حــــــــاصل ســـــرّ نهــــان ماست

ساغـــــــــــــــــر بيار و باده بريز و كرشمه كن           كـــــــــاين غمزه، روح‏پرور جان و روان ماست

اين با هُشـــــــــــان و علم فروشان و صوفيان            مــــــــــــى‏نشنوند آنچه كه ورد زبان ماست

سبوي عاشقان

بــــــرخيز مطربا، كه طرب آرزوى ماست         چشم خــــرابِ يارِ وفــــــــــادار سوى ماست

ديـــــوانگى عاشق خوبان، ز باده است          مستى عاشقـــــــــان خدا، از سبوى ماست

مـــــــــــــا عاشقان، ز قله كـوه هدايتيم         روح الامين به "سدره" پى جستجوى ماست

گلشن كنيد ميكــــــــــده را، اى قلندران         طيـــــــــر بهشت مــى‏زده در گفتگوى ماست

با مطربان بگــــــو كه طـــرب را فزون كنند        دســـت گــــداى صومعه بالا به سوى ماست

ســــاقى، بـــــريز باده گلگون به جام من        اين خُـــــــمِّ پــــــر ز مى، سببِ آبروى ماست

بـــــــاد بهــــــــــار پــرده رخسار او گشود       ســـــرخىّ گــــــــل ز دلبر آشفته روى ماست

اى پــــــردگى كه جلوه ات از عرش بگذرد      مهــــــر رُخــــت عجين به بُن موى موى ماست

قبله محراب

خــــــــم ابـــروى كجت قبله محــراب من است            تاب گيســوى تو خود، راز تب و تاب من است

اهـــــــــــل دل را به نيايش، اگــر آدابى هست             يـــاد ديــــــــدار رُخ و موى تو، آداب من است

آنچـــــــــه ديدم ز حـــريفان همه هشيارى بود             در صف مـى‏زده بيـدارى من، خواب من است

در يَم علـــــــــــــم و عمل، مدعيان غوطه ورند             مستــى و بيهشى مى زده گرداب من است

هـــــر كسى از گنهش، پوزش و بخشش طلبد            دوست در طــاعت من، غافر و توّاب من است

حـــــــــــــــاش للّه كه جز اين ره، ره ديگر پويم             عشق روى تــو سرشته به‏گل و آب من است

هر كسى از غم و شادى است نصيبي، او را               مــــــايه عشرت من، جامِ مىِ ناب من است

درياي عشق

افسانه جهــــان، دل ديوانه من است      در شمع عشق سوخته، پروانه من است

گيسوى يــار، دام دل عاشقان اوست      خــــــال سياه پشت لبش دانه من است

غوغاى عـــــــاشقان، رخ غمّاز دلبران      راز و نيــــــــازها همـه، در خانه من است

كوى نكـوى ميكده، باب صفاى عشق     طــــــاق و رواق روى تو كاشانه من است

فــــــــرياد رعد، ناله دل‏سوز جان من      دريــــــاى عشق، قطره مستانه من است

تــــــا شد به زلف يار سرشانه آشنا       مسجود قدسيان همگى، شانه من است

فتواي من

سر كوى تو، به جان تو قسم! جاى من است        به خـــــــــم زلف تو، در ميكده ماواى من است

عارفانِ رخ تو جملــــــــــــــــه ظلومند و جهول        اين ظلومىّ و جهولى، سر و سوداى من است

عاشـــق روى تو حسرت زده اندر طلب است         ســــــر نهادن به سر كوى تو، فتواى من است

عالـــــــم و جاهل و زاهد، همه شيداى تواند         اين نه تنهـــــــــــــا رقم سرّ سويداى من است

رخ گشـــــــا، جلوه نما، گوشه چشمى انداز         اين هــــــــــواى دل  غمديده شيداى من است

مسجد و صومعـــــــــه و بتكده و دير و كنيس         هر كجا مــــــــــــى‏گذرى، ياد دل‏آراى من است

در حجابيم و حجـــــــــابيم و حجابيم و حجاب         اين حجاب است كه خود، راز معماى من است

خانه عشق

خــانه عشق است و منزلگاه عشّاق حزين است         پــــــايـــــــــــه آن بـرتر از دروازه عرشِ برين است

ايـــــــن ســـرا، بارافكن مى‏خوردگان راه يار است         با پريشان حالى و مستى و بيهوشى قرين است

از جهــــان هستى و ملك جهان بينى برون است         بــــا گروه نيستى جويان عاشق، همنشين است

مسكن ســــــوداگرانِ روى يـار گلعـــــــــذار است         مــــــــركـــــــــــز دلدادگان آن نگارِ مه جبين است

پــــــــــرده داران حـــــــــــرم فـــرمانروايان طريقند         بــــــانـــــــــــى اين بارگه آواره از روى زمين است

عــــــاكف اين كعبه وارسته ز مدح اين و آن است         خـــــــــادم اين ميكــــده دور از ثناى آن و اين است

هواي وصال

در پيچ و تــــــــاب گيسوى دلبر، ترانه است             دل بـــــــــــرده فدايى هر شاخ شانــــــه است

جان در هــــــــواى ديدن رخسار ماه توست             در مسجد و كنيســــه نشستن بهانــــــه است

در صيــــــــد عــــــارفان و ز هستى رميدگان            زلفت چـو دام و، خــــال لبت همچو دانــه است

انـــــدر وصــــــــال روى تو اى شمس تابناك            اشكــــــــم چــــو سيل جــانب دريـــا روانه است

در كــوى دوست، فصل جوانى به سر رسيد             بايد چــــــه كرد؟ اين همه جــور زمـــانــــه است

امــــــواج حُسن دوست، چو درياى بى‏كران              اين مستِ تشنه كــــامْ غمش در كــــرانه است

ميخـــــــــــانه در هواى وصالش طرب كنان               مطرب به رقص و شـــادى و چنگ و چَغانه است

پرتو عشق

عشق اگــــــر بال گشايد به جهان، حاكم اوست            گـــــــر كند جلــوه در اين كوْن و مكان، حاكــم اوست

روزى ار رُخ بنمــــــايد ز نهــــــــــــــانخانه خويش             فــــــــــاش گــردد كـــه به پيدا و نهان، حاكــم اوست

ذرّه اى نيست به عالم كه در آن عشقى نيست             بــــــــــــــارك اللّه كه كران تا به كران، حاكــم اوست

گــــــــــر عيـــان گــردد روزى، رخش از پرده غيب             همـــــــــــه بيننــد كه در غيب و عيان، حاكم اوست

تـــــا كه از جسم و روان بر تو حجاب است حجاب            خــــــود نبينى بـــه همه جسم و روان، حاكم اوست

مـــن چه گويم؟ كه جهان نيست بجز پرتو عشق              ذوالجلالى است كـــــه بر دهر و زمان، حاكم اوست

مبتلاى دوست

بــــــــــاد صبا، گذر كنى ار در سراى دوست         بر گو كه: دوست سر ننهد جز به پاى دوست

مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار          مـــن جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست

كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت، كباب           انصافْ خـــود بده كه بُوَد اين سزاى دوست؟

مجنــــون اسير عشق شد؛ امّا چو من نشد          اى كـاش كس چو من نشود مبتلاى دوست

سبوى دوست

عمرى گذشت و راه نبردم به كـوى دوست          مجلس تمــــــــام گشت و نـــــديديــم روى دوست

گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوى يار          گشتيم هــــركجــــــــــــــا، نشنيديــم بــوى دوست

هر جا كه مى روى، ز رخ يار، روشن است           خفــــــــاش وار راه نبـــــــــــــرديـــم ســوى دوست

ميخوارگـــــــــــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند          ما را نَـــــــمــى نصيب نشـــــد از سبـــــوى دوست

گوش مـــــــــــن و تــو، وصف رُخ يار نشنود          ورنــــــــه جهــــــــان نـــــــدارد جــز گفتگوى دوست

با عـــــــــاقلان بگو كه: رُخ يار ظاهر است            كاوش بس است اين همــــه، در جستجوى دوست

ســــــاقى ز دست يار به ما باده مى دهد           بـــــــر گيـــــر مى، تـــــو نيز ز دستِ نكـــوى دوست

سرّ جان

با كه گويم راز دل را، كس مرا همراز نيست       از چه جويــــم سِرّ جان را، دربه رويم باز نيست

نـــاز كن تا مى‏توانى، غمزه كن تا مى‏شود        دردمنـــــــــدى را نديدم، عــاشق ايـن ناز نيست

حلقـــــه صــــوفى و دير راهبم هرگز مجوى       مــــــــــــرغ بــال و پر زده، با زاغ هم‏پرواز نيست

اهل دل، عـــــــاجز زگفتار است با اهل خرد        بــــــى‏زبان بـا بى‏دلان هرگز سخن پرداز نيست

سربده در راه جانان، جان به كف سرباز باش       آنكـه سر در كــــــــوى دلبر نفكند، سرباز نيست

عشق جانان ريشه دارد در دل، از روز اَلَست        عشــــق را انجــــــام نبــود، چون ورا آغاز نيست

اين پريشان حالــى از جام "بلى" نوشيده ام        ايـــن "بلــى" تا وصل دلبر، بى بلا دمساز نيست

محفل دلسوختگان

عاشقم، عاشق و جز وصل تو درمانش نيست            كــــــيست كايـــن آتش افــروخته در جانش نيست؟

جـــــز تو در محفل دلسوختگان، ذكــرى نيست            ايـــــــن حديثـــى‏است كه آغازش و پايانش نيست

راز دل را نتــــــــوان پيش كسى بـــــــاز نمــود             جــــــز بــرِ دوست، كه خود حاضر و پنهانش نيست

بـــــا كــــــــــه گويم كه بجز دوست نبيند هرگز             آنكــــــه انديشــــــه و ديــــــدار به فرمانش نيست

گــــــــوشه چشــــم‏گشـا، بر منِ مسكين بنگر             نـــــاز كن نـــــــــــاز، كه اين باديه سامانش نيست

ســــر خُمـــــ بـــــاز كن و ساغـــــر لبـــريزم ده             كه بجـــــــز تــــــــــــو، سر پيمانه و پيمانش نيست

نتــــــوان بست زبـــــــانش ز پــــــــريشان‏گويى             آنكـــــــــــــــه در سينه بجز قلب پريشانش نيست

پــــــاره كــــــــن دفتر و بشكن قلم و دم دربند               كـــه كسى نيست كه سرگشته و حيرانش نيست

مستى عاشق

دل كـه آشفته روى تو نبـــــاشد، دل نيست         آنكـــــــــه ديوانه خال تو نشد، عاقل نيست

مستــــى عاشق دلباخته از باده تــــوست           بجــز اين مستيم از عمر، دگر حاصل نيست

عشق روى تــــــــو دريـــن باديه افكنــــد مرا          چه تــوان كرد كه اين باديه را ساحل نيست

بگــــــــــذر از خـــويش اگر عاشقِ دلباخته‏اى         كه ميـــان تو و او، جز تو كسى حايل نيست

رهرو عشقى اگر، خــرقـــه و سجــــــّاده فكن        كه بجــز عشق، تو را رهرو اين منزل نيست

اگر از اهل دلــــى صــــوفى و زاهـــــــد بگذار         كه جـــز اين طايفه را راه درين محفل نيست

برخَمِ طــــــــــــــــــرّه او چنگ زنـم، چنگ زنان        كه جز اين حـــــــــاصل ديوانه لايعقل نيست

دست مـــن گير و از اين خرقه سالوس، رهان         كه در اين خــــرقه بجز جايگــه جاهل نيست

علم و عــــــــــرفان به خــــــرابات ندارد راهى         كه به منزلگـــــــــه عشّاق ره بــاطل نيست

حسرت روى

امشب از حسرت رويت، دگر آرامم نيست          دلم آرام نگيــــــرد كــــــــــــه دلاَّرامم نيست

گــــــردش بــاغ نخواهم،  نروم طَرْف چمن          روى گلــــــــزار نجويـــــم كه گلندامم نيست

مـــــــــن از آغاز كــــه روى تو بديدم گفتم:         در پـــــى طلعت اين حوروش، انجامم نيست

من به يك دانـــه، به دام تو به خود افتادم          چه گمان بود كه در ملك جهان دامم نيست؟

خـــــــاك كويش شوم و كامْ طلبكار شوم           گــرچه دانم كه از آن كامْ طلب، كامم نيست

همـــــه ايّام چو "هندى" سر راهش گيرم           گــــــر چــــه توفيقِ نظر در همه ايامم نيست