كاروان عشق

پـــــريشان‏حالــــــى و درماندگىّ ما نمــى‏دانى        خطا كارى ما را فاش بى پروا نمى‏دانى

به مستى، كـــاروان عاشقان رفتند از اين منزل          برون رفتند از "لا "جانب "الّا"، نمى‏دانى

تهـــى‏دستى و ظالــــم پيشگــىّ ما نمى‏بينى          سبكبارى عاشق پيشه والا، نمى‏دانى

بــــــرون رفتند از خــــود تــــا كه دريابند دلبر را            تو در كنج قفس منزلگه عنقا نمى‏دانى

زجــا برخيز و بشكن اين قفس، بگشاى غلها را           تو منزلگـــــاه آدم را ورأ "لا" نمــــى‏دانى

نبــــردى حاصلــى از عمر، جز دعواى بى‏حاصل           تو گويى آدميّت را جز اين دعوا نمى‏دانى

گلزار جان

با كه گويم غم دل، جز تو كه غمخوار منى؟        همـــه عالـــــم اگرم پشت كند، يــار منى

دل نبندم بـــــه كسى، روى نيارم بــــه درى       تا تو رويــــــاى منى، تــــا تو مدد كار منى

راهى كـــــوى توام، قافله ســـالارى نيست        غم نباشد كــــه تو خود، قافله سالار منى

بــــه چمن روى نيارم، نــــــــروم در گلـــــزار        تــــو چمنزار من استـــىّ و تـــو گلزار منى

دردمنــــدم، نه طبيبى، نه پرستارى هست         دلخوشم، چون تو طبيب و تو پرستار منى

عــاشقم، سوخته ام، هيچ مددكارى نيست         تـــــو مــــــددكار منِ عاشق و دلدار منى

محرم دل

بـــــاز گـــــــويم غم دل را كــــه تــــو دلدار منى     در غم و شــــــــادى و اندوه و اَلَم، يار منى

جــــز گل روىِ تــوام در دو جهان، يــارى نيست      چهــــره بگشاى به رويم كه تو غمخوار منى

چشم بيمار تـــــو اى مــــــى زده، بيمــارم كرد      پـــــاى بگــــــذار به چشمم كه پرستار منى

محرمـــــى نيست كــــه مــرهم بنهد بر دل من     جز تو، اى دوست كه خود محرم اسرار منى

زارى از غمــــزه غمــــــــزاى تو، پيش كه كنم؟       بـا كــــــه گويم كه تو، سرچشمه آزار منى؟

بر گشا موى خم اندر خم و دست افشان باش        بـــــه خدا، يـــــــار منى، يار منى، يار منى

محراب انديشه

بايد از آفــــــــاق و انفس بگذرى تا جـــان شوى      و آنگه از جان بگذرى تا در خور جـــانان  شوى

طُـــــــرّه گيســـــــــوى او، در كف نيايد رايـــگان       بايد اندر اين طريقت، پاى و سر چوگان شوى

كـــــى توانــــــى خواند در محراب ابرويش نماز؟       قـــــرنها بايد در اين انديشه، سرگردان شوى

در ره خــــــال لبش، لبـــــــريز بــــــايد جــام درد       رنج را افـــزون كنى، نى در پى درمان، شوى

در هواى چشم مستش، در صف مستان شهر         پاى كوبى، دست افشانى و هم‏پيمان شوى

اين ره عشق است و اندر نيستى حاصل شود          بايدت از شـــــوق، پروانه شوى؛ بريان شوى

غمزه دوست

جــــــــز سر كوى تــــــو اى دوست، نـــــــدارم جايى           در سرم نيست، بجز خاك درت سودايى

بـــــــر در ميكـــــــــده و بتكــــــــــده و مسجد و دير            سجــــده آرم كه تو شايد، نظرى بنمايى

مشكلى حــــــل نشد از مـــــدرسه و صحبت شيخ            غمـــــزه اى تا گره از مشكل ما بگشايى

اين همـــــه مــــــــا و منـــــى، صـوفى درويش نمود          جلــــــــوه اى تا من و ما را ز دلــم بزدايى

نيستم، نيست، كه هستى همه در نيستى است            هيچم و هيچ كـــــه در هيچ نظــر فرمايى

پـــــى هـــــر كس شـــدم، از اهل دل و حال و طرب          نشنيدم طــــــــرب از شــــاهد بزم آرايى

عـــــــاكف درگـــــــــــه آن پرده نشينم، شب و روز             تا به يك غمزه او، قطـــــره شود دريايى

خلوت مستان

در حلقــــــه درويش، نــــــــديديـــــم صفـــــايى       در صــــومعــــــــــــــه، از او نشنيديم ندايــــى

در مــــــدرسه، از دوست نخـــــــــوانديم كتابى        در مــــــــاذنه، از يار نديديــــــم صدايـــــــــى

در جمـــــع كتب، هيچ حجـــــــابى نـــــــدريديم        در درس صحف، راه نبـــــرديــــــم به جــــايــى

در بتكـــــده، عمــــــــرى به بطـــالت گــذرانديم        در جمع حـــــريفــــــان نــــه دوايـى و نه دائى

در جـــــرگه عشــــــــّاق روم، بلكـــــــــه بيــابم        از گلشن دلــــــدار نسيمـــــى، رد پــــــــايـــى

اين ما و منى جمله ز عقل است و عقال است          در خلوت مستان، نه منى هست و نه مايى