جامه دران

مــن خـــــواستــار جام مى از دست دلبرم         اين راز با كه گويم و اين غم كجا برم؟

جــــان باختم به حسرت ديدار روى دوست         پــــــروانه دور شمعـــم و اسپند آذرم

پــرپـر شـــدم ز دورى او، كنج اين قفـــس          ايـــن دام باز گير تا كه معلّق زنان پرم

ايــن خــــرقه ملــــوّث و سجـــــّاده ريـــــا          آيــــا شــــــود كه بر درِ ميخانه بردرم؟

گـــر از سبــــوى عشق، دهد يار جرعه‏اى        مستــانه، جان ز خرقه هستى درآورم

پيرم؛ ولى به گوشه چشمى جوان شوم          لطفــــى كــــــه از سراچه آفاق بگذرم

بهار جان

بهــــار آمد، جوانى را پس از پيرى ز سر گيرم       كنـــار يــــار بنشينم ز عمـــر خــود ثمرگيرم

بــــه گلشن باز گردم، با گل و گلبن در آميزم       بـــه طرف بوستان دلدار مهوش را به برگيرم

خــــزان و زردى آن را نهم در پشت سر، روزى      كـــه در گلـزار جان از گل‏عذار خود خبر گيرم

پَـــر و بالــــم كه در دىْ از غم دلدار، پرپر شد       بـــه فـروردين  به ياد وصل دلبر بال و پر گيرم

بـــه هنگام خـزان در اين خراب آباد، بنشستم      بهـــار آمــد كـــه بهـــر وصل او بار سفر گيرم

اگر ساقى از آن جامى كه بر عشاق افشاند        بيفشـــاند ، به مستى از رخ او، پرده بر گيرم

محفل رندان

آيـــد آن روز كــــه خــــاك سر كويش باشم         تــــرك جـــان كرده و آشفته رويَش باشم

ســـــــاغر روح‏فـــــــزا از كــــف لطفش گيرم        غافل از هر دو جهان، بسته مويش باشم

ســـر نهــم بر قدمش، بوسه زنان تا دم مرگ       مست تـــا صبح قيـامت ز سبويش باشم

همچـو پروانه بسوزم برِ شمعش، همه عمر        محـــو چـون مى‏زده در روى نكويش باشم

رســـد آن روز كه در محفل رندان، سرمست        راز دار همـــــــه اســـرار مگــــويش باشم

يــــوسفـم، گـــــر نـــــزند بر سر بالينم سر         همچــــو يعقـوب، دل آشفته بويش باشم

انتظار

از غــــم دوست، در اين ميكده فــــرياد كشم      داد رس نيست كـه در هجر رخش داد كشم

داد و بيــــداد كه در محفل مــــا رندى نيست       كــــه بــــرش شكوه بــرم، داد ز بيداد كشم

شاديــــم داد، غمم داد و جفـــــــــا داد و وفا       بــا صفـــا مـــنّت آن را كـه به من داد، كشم

عـــــاشقم، عــــاشق روى تو، نه چيز دگرى       بــــار هجــــــران و وصالت به دل شاد، كشم

در غمت اى گل وحشىِ من، اى خسرو من       جــــور مجنــــون ببـــــرم، تيشه فرهاد كشم

مُـــــردم از زنـــدگىِ بى تو كه با من هستى      طــــرفه ســرّى است كه بايد برِ استاد كشم

سالهــــا مـــــى گــــــذرد، حادثه ها مى آيد       انتظـــــار فـــــــرج از نيمـــــه خــــــرداد كشم

بوى نگار

آن نـــــالـــــــه ها كه از غم دلـــدار مى‏كشم        آهــــى‏است كــــــز درون شـــرربار مى‏كشم

بــــــــا يـــــار دلفريب بگـــــــو: پــــرده برگشا        كــــــز هجــــــــر روى مــــاه تو، آزار مى‏كشم

منصـــــــور را گـــــذار كـــه فرياد او به دوست       در جمـــــع گلــــــرخــــــان به سرِدار مى‏كشم

ســـــاقــــى، بريز بــــاده به جامم كه هجر يار       بــــــارى‏است بس‏گــــران به سربار مى‏كشم

گفتــى كه دوست، باز كند در به روى دوست       اين حســــرتى است تازه كه بسيار مى‏كشم

كـــــوچك مگيــــــر كلبـــــه پيـــر مغان كه من       بــــــوى نگــــار زان در و ديــــــوار مــــى‏كشم

ســـــالك در اين سـلــــوك به دنبال كيستى؟      مـــــن يــــــــار را بــــــه كوچه و بازار مى‏كشم

شبِ وصل

يــــك امشبــــى كه در آغوش مـــــاه تابانم       ز هر چه در دو جهان است، روى گردانم

بگيـــــر دامن خورشيد را دمــــــى، اى صبح       كــــه مــه نهاده سر خويش را به دامانم

هــــزار ساغـــــر آب حيــــات خــــوردم از آن       لبـــــان و همچـــو سكندر هنوز عطشانم

خـــــداى را كـه چه سرّى نهفته اندر عشق       كــــه يــــار در بر من خفته، من پريشانم؟

نـــــدانــم از شب وصل است يا ز صبح فراق      كـــه همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم؟

هــــــزار سال، اگـــر بگذرد از اين شب وصل       ز داستــــان لــــطيفش، هـــــــزار دستانم

مخوان حديث شب وصل خويش را، "هندى"      كـــــه بيمنـــــاك ز چشــــمِ بــــدِ حسودانم

سرا پرده عشق

بـــــايد از رفتن او جــــامه به تن، پاره كنم        درد دل را بـــه چه انگيزه توان چــاره كنم؟

در ميخــــــانه گشـــاييد به رويم كـــه دمى      درد دل را به مى و ساقى ميخـــواره، كنم

مگـــــذاريد كه درد دل مـــــن فـــاش شود       كه دل پيــــر خـــــــرابـــات ز غم، پاره كنم

ســــر خُم بـاد سلامت كه به غمخوارى آن       ذرّه در پـــــرده عشق تــو، چو خمپاره كنم

از ســـراپــــــرده عشقِش به در آيم، روزى       ساكنـــــان ســــــر كـــويش همه آواره كنم

رخ نمــــا، اى بت هر جايى بى نام و نشان      تـــــا ز سيلـى دل خود همسر رخساره كنم

شمع وجود

آيــد آن روز كه من، هجرت از اين خــانه كنم؟        از جهــــــان پرزده، در شـــاخ عدم لانه كنم؟

رسد آن حــــــال كـــه در شمعِ وجـــود دلدار         بــــال و پـــــر سوخته، كارِ شب پروانه كنم؟

روى از خـــــانقـــــه و صومعــــــه بـــرگردانم         سجــــده بـــــر خاك در ساقى ميخانه كنم؟

حال، حـــاصل نشد از موعظه صوفى و شيخ        رو به كـــــــوى صنمــــى والـــه و ديوانه كنم

گيســــو و خـــــال لبت دانه و دامند، چسان         مـــرغ دل فــارغ از اين دام و از اين دانه كنم؟

شــــود آيــــا كــه از اين بتكده، بر بندم رخت         پــــر زنـــــان، پشت بر اين خانه بيگانه كنم؟

خلوتگه عشاق

فـــــرّخ  آن روز كــــه از اين قفس آزاد شوم     از غـــم دورى دلـــــدار رهــم، شاد شوم

سر نهم بر قـدم دوست، به خلوتگه عشق     لب نهـــم بـــر لب شيرين تو، فرهاد شوم

طـــــى كنـــم راه خرابات و به پيرى برسم      از دم پيـــر خــــرابـــــات دل آبــــــــاد شوم

يــــاد روزى كـــه به خلــــوتگـه عشاق روم      طـــــرب انگيـز و طرب خيز و طرب‏زاد شوم

نــه به ميخـــانه مـــرا راه، نه در مسجد جا     يــــار را گـــــو: سببي ساز كه ارشاد شوم

شرح پريشانى

درد خـــــــواهم، دوا نمى‏خــــــواهم         غصّـــه خواهـــم، نوا نمى‏خواهم

عـــــاشقم، عــــــاشقم، مريض توام         زيـن مرض، من شفا نمى‏خواهم

من جفــــــــايت به جــــان خـــريدارم         از تـــو تـــرك جفــــا، نمى‏خواهم

از تــــو جــــــانا، جفا وفـــــــــا باشد          پس دگـــر، مـــن وفا نمى‏خواهم

تو "صفــــــا"ى منـــــى و "مروه" من          "مــــروه" را بـا "صفا" نمى‏خواهم

صوفى از وصل دوست، بى‏خبر است         صــــوفى بـــى صفا، نمـى‏خواهم

تو دعــــــــــاى منى، تو ذكـــــر منى         ذكــــر و فكـــــر و دعا نمى‏خواهم

هـــر طـــــرف رو كنـــــم، تويى قبله          قبلـــه، قبلــــه نمـــا نمـى‏خواهم

هـــر كـــه را بنگرى، فدايى تو است         مــــن فـــــدايم، فـــدا نمى‏خواهم

همــه آفــــاق، روشن از رُخ تو است         ظاهــــرى، جــــاى پا نمى‏خواهم

جام جان

در دلم بـــود كه جان در ره جانان بدهم      جان ز من نيست كه در مقدم او، جان بدهم

جام مى ده كه در آغوش بتى جا دارم       كــــه از آن جـــــــايزه بر يوسف كنعان بدهم

تـــــا شدم خادم درگاه بت باده فروش      به اميــــــران دو عـــــــالم همـه فرمان بدهم

از پريشانى جانم ز غمش، باز مپرس       ســـر و جـــــــان در ره آن زلف پريشان بدهم

زاهد، از روضه رضوان و رخ حور مگوى       خَـــــم زلفش نـــه به صد روضه رضوان بدهم

شيخ محراب ، تو و وعده گلزار بهشت      غمــــزه دوست نشــــايد كه من ارزان بدهم

صاحب درد

مــــا زاده عشقيم و فــــــــــزاينده درديم      بــــــــا مدّعىِ  عاكفِ مسجد، به نبرديم

با مـــــــــدعيان، در طلبش عهد نبستيم      با بــــــــى‏خبران، ســازش بيهوده نكرديم

در آتش عشق تــــــو، خليلانه خــــزيديم      در مسلخ عشــــــــّاق تو، فرزانه و فرديم

در ميكده با مى‏زدگان، بيهش و مستيم        در بتكــــده با بت زده، هم‏عهد چو مرديم

در حلقه خود باختگان، چون گل سرخيم        در جــــــرگه زالـــــــوصفتان، بـا رخِ زرديم

در زمــــــــره آشفته دلان، زار و نـــزاريم        در حوزه صـــــــاحبنظران، چون يخ سرديم

با صوفـــى و درويش و قلندر به ستيزيم        با مــــــى زدگان، گمشدگان، باديه گرديم

بــــــا كس ننماييم بيان، حال دل خويش        ما خانه به دوشان، همگى صاحب درديم

كعبه دل

تا از ديــــــار هستى، در نيستى خزيديم            از هــــر چه غير دلبر، از جان و دل بريديم

با كــــــــــاروان بگوييد: از راه كعبــه برگرد           ما يار را به مستى، بيــــــرون خانه ديديم

لبّيك از چـــــــه گوييد، اى رهروان غافل ؟           لَبيّك او به خلـــــوت، از جامِ مى شنيديم

تا چنــــد در حجابيد، اى صوفيان محجوب؟           ما پرده خـــــــــودى را در نيستى دريديم

اى پـــــرده دار كعبـــــه، بردار پرده از پيش           كــــــــز روى كعبه دل، ما پرده را كشيديم

ســــــــاقى، بــــريز باده در ساغر حريفان            ما طعم باده عشق، از دست او چشيديم

سرّ عشق

مـــــــا ز دلبستگى حيله گران، بى‏خبريم       از پــــــريشانى صاحبنظران، بى‏خبريم

عــــــــــاقلان از سر سودايى ما بى‏خبرند       ما ز بيهــــــودگى هوشوران بى‏خبريم

خبرى نيست ز عشاق رُخش در دو جهان      چه توان كرد كه از بى‏خبران بى‏خبريم؟

سرّ عشق از نظر پرده دران پوشيده است      ما ز رســوايى اين پرده دران بى‏خبريم

 راز بيهــــوشى و مستى و خراباتى عشق     نتـــــــوان گفت كه از راهبران بى‏خبريم

ســـاغرى از كف خود بازده، اى مايه عيش     ما كه از شادى و عيش دگران بى‏خبريم

محرم راز

در غــــم هجر رخ مـــاه تو، در سوز و گدازيم        تا به كى زين غم جانكـاه بسوزيم و بسازيم؟

شب هجــــــــــران تو آخر نشود، رُخ ننمايى        در همــــه دهــــر تــو در نازى و ما گرد نيازيم

آيد آن روز كه در بــــــــاز كنى، پرده‏گشايى؟       تا به خـــــاك قدمت جـان و سر خويش ببازيم

به اشارت، اگرم وعــــــده ديــــــــدار دهد يار       تا پس از مـــرگ به وجد آمده در ساز و نوازيم

گر به انديشه بيايد كه پناهى است به كويت      نـــه ســـوى بتكده رو  كرده، نه راهى حجازيم

ساقى از آن خُمِ پنهان كه ز بيگانه نهان است     بـــــاده در ســـاغـــــر ما ريز كه ما محرم رازيم