عيد نوروز

باد نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا      جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گد

بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست       نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نم

صوفى و عارف ازين باديه دور افتـادند       جــام مى گير ز مطــرب، كه رَوى سوى صف

همه در عيد به صحرا و گلستان بروند       من ســرمست، ز ميخـــانه كنـــم رو به خد

عيد نوروز مبارك به غنــــى و درويش       يــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگش

گر مرا ره به در پير خــــــرابات دهى          بــه سر  و جان به سويش راه نوردم نه به پ

سالها در صف اربــــــاب عمائم بودم          تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــط

حسن ختام

الا يا ايها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را      كه از جـــانم فــــرو ريزد، هواى ننگ و نامم را

از آن مى ريز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد     برون سازد ز هستى، هسته نيرنگ و دامم ر

از آن مى ده كه جانم را  ز قيد خود رها سازد      به خود گيـــرد زمـــــامم را، فرو ريزد مقامم را

از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بيحرمت     به هم كــوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم را

نبـــــودى در حـــريمِ قدسِ گلــــرويان ميخــانه      كه از هـــر روزنـــى  آيم، گلى گيرد لجامم را

روم در جـــرگه پيران از خــــــود بى‏خبر، شايد      برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را

تـــو اى پيــــك سبكباران دريــــاى عدم، از من     به دريادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را

به ســـاغر ختم كردم اين عدم اندر عدم نامه       به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را

جان جهان

به تو دل بستم و غير تو كسى نيست مرا    جُز تو اى جان جــــهان، دادرسى نيست مرا

عاشق روى تــوام، اى گل بى مثل و مثال     به خدا، غير تو هــرگز هــــوسى نيست مرا

بـــا تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى      چه توان كرد كه بانگ جــــرسى نيست مرا

پــــرده از روى بينداز، به جان تـــــو قســم      غيـــر ديــــدار رخت مـــلتمسى نيست مرا

گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــايى      ارزش قدس چـــو بـــال مگسى نيست مرا

مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبرى      جز رخ دوست نظر سوى كسى نيست مرا

شرح جلوه

ديــــــــــده‏اى نيست نبيند رخ زيبــــــــــــاى تو را            نيست گـوشى كه همى‏نشنود آواى تو ر

هيچ دستـــــــــى نشـــــــــود جز بر خوان تو دراز           كـــس نجويد به جهـــــــان جز اثر پاى تو ر

رهرو عشقـــــــــم و از خــــــــــرقه و مسند بيزار           به دو عالـــــــــــم ندهم روى دل آراي تو ر

قامت ســــــــرو قـــــــــــــدان را به پشيزى نخرد            آنكه در خــــــــــــواب ببيند قد رعناى تو ر

به كجا روى نمـــــــايد كـــــــــه تواش قبله نه‏اى؟           آنكه جويد به حـــــــرم، منزل و ماواى تو ر

همه جـا منزل عشق است؛ كه يارم همه جاست          كور دل آنكــــه نيابد به جهـــان، جاى تو ر

بــــــا كـــــه گويم كه نديده است و نبيند به جهان           جــــــز خم ابـــــرو و جز زلف چليپاى تو ر

دكـــــــه علـــــــم و خرد بست، درِ عشق گشود            آنكه مى‏داشت به سر علّت سوداى تو ر

بشكنــــــم اين قلـــــــم و پـــــــاره كنم اين دفتر            نتـــــوان شـــــرح كنم جلـــــوه والاى تو ر

درياي جمال

ســـــــر زلفت به كنارى زن و رخسارگشا         تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فن

به سر كوى تو اى قبله دل، راهى نيست         ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ "مِنا"

از صفـــاى گل روى تو هر آن كس برخورد          بَـــــــركَند دل  ز حريم و نكُند رو به "صفا"

طاق ابروى تو محراب دل و جان من است         مــــــن كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟

ملحد و عارف و درويش و خراباتى و مست        همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرم

خرقــه صوفى و جام مى و شمشير جهاد          قبله‏گاهى تو و اين جمله، همه قبله نم

رَسَـــم آيا به وصـــــال تو كه در جان منى؟         هجر روى تو كه در جان منى، نيست رو

ما همه موج و تو درياى جمالى اى دوست         مــــــوج درياست، عجب آنكه نباشد دري

مسلك نيستي

جزعشق تو، هيچ نيست اندر دل ما        عشق تـو سرشته گشته اندر گلِ م

"اسفار" و "شفاء" ابن سينا نگشود         بـــــا آن همـه جرّ و بحثها مشكل م

بــا شيخ بگو كه راه من باطل خواند         بـــر حـــــــــــقّ تو لبخند زند باطل م

گــــــــــر سالك او منازلى سير كند         خــــــود مسلك نيستى بود منزل م

صـــد قافله دل، بار به مقصد بستند         بر جــــاى بمانـــد اين دل غافـــل م

گر نوح ز غرق سوى ساحل ره يافت         اين غرق شدن همى بود ساحل م

لب دوست

گـــــرچه از هر دو جهان هيچ نشد حاصل ما      غــــم نباشد، چـــــــو بـــــود مهر تو اندر دل م

حاصل كونْ و مكان، جمله ز عكس رخ توست     پس همين بس كه همه كوْن و مكانْ حاصل م

جملـــــــه اسرار نهان است درونِ لب دوست     لب گشا! پـــــــرده بــــــــرانداز ازين مشكل م

يـــــــــــا بكش يــا برَهان زين قفس تنگ، مرا     يا بــــــــرون ساز ز دل، ايـــــن هــوس باطل م

لايـــــق طوْف حــــــــــريم تو نبـــــــــوديم اگر     از چــــــه رو پس ز مــــحبت بسرشتى گِل ما؟

خانقاهِ دل

الا يــــا ايها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها      كــه جامت حل نمايد يكسره اسرار مشــكلها

بــــــه مــــى بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل     كــــه اين دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها

اگر دل بسته‏اى بر عشق جانان، جاى خالى كن     كه اين ميخانه هــرگز نيست جز ماواى بيدلها

تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آيى      بـــــــرون شـو بيد رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها

چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم ديدى      جـــدا گشتى ز بــاغ دوست درياها و ساحلها

تــــــــو راه جنت و فردوس را در پيش خود ديدى      جـــدا گشتى ز راه حـق و پيوستى به باطلها

اگـــــــر دل داده‏اى بر عـــــــالم هستى و بالاتر        به خود بستى ز تار عنكبوتى بس سلاسلها

آفتاب نيمه شب

اى خوب رخ كه پـــــرده نشينى و بى‏حجاب       اى صـــــــــدهزار جلـــــــوه‏گـر و باز در نقاب

اى آفتــــــــــابِ نيمــــه شب، اى ماهِ نيمروز        اى نجم دوربين كـــــه نـــه ماهى، نه آفتاب

كيهان طلايه دارت و خــــــورشيد ســـايه‏ات       گيســـــــــوى حــــــور خيمــه ناز تو را طناب

جانهاى قدسيــان همه در حسرتت به سوز       دلهــــــاى حوريـــــــان همـه در فرقتت كباب

انمـــــــوذج جمــــالى و اسطــــــوره جــلال       درياى بيكــــــــرانى و عالـــــم همــــه سراب

آيــــــا شــــود كه نيم نظر ســـــــوى ما كنى      تا پــــــــر گشــــــوده كوچ نماييم از اين قِباب

اى جلــــــــوه ات جمـــــــــالْ دهِ هرچه خوبرو        اى غمزه ات هلاكْ كنِ هر چه شيخ و شاب

چشـــــم خرابِ دوست خــــرابم نموده است       آبــــــــــادى دو كـــــــوْن به قربـــان اين خراب

دريا و سراب

مــــا را رهـــــا كنيد در اين رنج بى‏حساب       بــــــــــا قلب پاره پاره و با سينه‏اى كباب

عمرى گذشت در غم هجران روى دوست      مــــــــــرغم درون آتش، و ماهى برون آب

حــــالى، نشد نصيبم از اين رنج و زندگى       پيــــرى رسيد غرق بطالت، پس از شباب

از درس و بحث مدرسه ام حــاصلى نشد       كـــى مى‏توان رسيد به دريا از اين سراب

هــــــــرچه فراگرفتم و هــــــرچه ورق زدم      چيـــــــزى نبود غير حجابى پس از حجاب

هـــــان اى عزيز، فصل جوانى بهوش باش      در پيـــــــرى، از تو هيچ نيايد به غير خواب

اين جـــــاهلان كه دعوى ارشاد مى كنند       در خرقه شان به غير "منم" تحفه‏اى مياب

ما عيب و نقص خويش، و كمال و جمال غير    پنهــــــــان نموده‏ايم، چو پيرى پس خضاب

دم در نــــــى‏آر و دفتــــــــر بيهوده پاره كن       تا كــــــى كلام بيهده گفتــــــــــار ناصواب

درگاه جمال

هــــر كجا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست        هــــركجــــــــا سر بنهى سجده‏گه آن زيباست

همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند        در غم هجــر رُخش، اين همه شور و غوغاست

جملــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند         اين چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست؟

عاشقــــــــــان، صدرنشينانِ جهانِ قدسند         ســــرفــــــراز آنكــــه به درگاه جمال تو گداست

فارغ از ما و من است آنكه به كوى تو خزيد        غافل از هر دو جهان، كى به هواى من و ماست؟

بـــــــر كن اين خرقه آلوده و اين بت بشكن        بــــه در عشق فرود آى كـــه آن قبلـــه نمــــاست

سخن دل

عـــاشق دوست ز رنـــــگش پيداست          بيدلــــــــــى از دل تنگـــش پيداست

نتــــــــــوان نــــــرم نمودش به سخن          ايــــن سخن، از دل سنگش پيداست

از در صلح بــــــــــرون نـــــايد دوست           ديگـــــــر امـــــروز، ز جنگش پيداست

مَى زده است، از رُخ سرخش پرسيد           مستـــى از چشم قشنگش پيداست

يار، امشب پى عاشق كشى است           مـــــن نگويـــــــم؛ ز خَدَنگش پيداست

رازِ عشـــــق تــــــــو نگــويد "هندى"          چـــه كنـــــم من كه ز رنگش پيداست

مكتب عشق

آنكه دامن مى زند بر آتش جانـــم، حبيب است       آنكـــه روز افزون نمـــايد درد من، آن خود طبيب است

آنچه روح افزاست، جام باده از دست نگار است       نى مدرّس، نى مــربّى، نى‏حكيم و نى خطيب است

سرّ عشقم، رمز دردم در خم گيسوى يار است        كـــى به جمع حلقــه صوفىّ و اصحــاب صليب است؟

از "فتـــوحاتم" نشد فتحىّ و از "مصباح"، نورى         هــــر چــــه خواهم، در درون جامــه آن دلفريب است

درد مـــى جـــويند اين وارستگان مكتب عشق         آنكه درمان خواهد از اصحــاب اين مكتب، غريب است

جرعه‏اى مى خواهم از جام تو تا بيهوش گردم         هــــوشمند از لـــذّت اين جرعه مى، بى نصيب است

مـــوج لطف دوست، در درياى عشق بى كرانه         گــــاه در اوُج فـــراز و گــــاه در عمــــــق نشيب است

رخ خورشيد

عيب از ما است، اگر دوست ز ما مستور است       ديده بگشاى كـــــه بينى همــه عالم طور است

لاف كـــم زن كـــــــــه نبيند رخ خـورشيد جهان       چشــم خفــاش كـــــه از ديدن نــورى كور است

يــــــــــا رب، ايــن پرده پندار كه در ديده ماست       بـــاز كن تــــا كــــه ببينم همــــه عالم نور است

كــــــــــاش در حلقه رندان خبرى بود ز دوست        سخن آنجا نه ز "ناصر" بــــــود از "منصـور" است

واى اگـــــر پــــــــرده ز اســــرار بيفتــــــد روزى      فاش گردد كه چه در خرقــــه اين مهجــــور است

چــــــه كنــــــــم تا به سر كوى توام راه دهند؟      كاين سفر توشه همى‏خواهــد و اين ره دور است

وادى عشق كه بى هوشى و سرگردانى است     مــــــدعى در طلبش بـــــوالهوس و مغــرور است

لـــب فرو بست هر آن كس رخ چون ماهش ديد      آنكــــه مـــــدحت كنـد از گفته خود مسرور است

وقت آن است كــــــــه بنشينم و دم در نـــــزنم       به همــــه كــون و مكان مدحت او مسطور است

عاشق سوخته

پــــــــرده بردار ز رخ، چهره‏گشا ناز بس است     عــــــاشق ســوخته را ديدن رويت هوس است

دست از دامنت اى دوست، نخواهم برداشت     تا مــــــن دلشـده را يك رمق و يك نفس است

همــــــــه خوبان برِ زيبايى‏ات اى مايه حُسن،     فى‏المثل، در برِ درياى خروشان چو خس است

مـــــرغ پــــر سوختــه را نيست نصيبى ز بهار     عـــرصـه جولانگه زاغ است و نواى مگس است

داد خواهـــــم، غم دل را به كجا عرضه كنم؟      كه چو من دادستان است و چو فرياد رس است

اين همـــــــه غلغل و غوغـــا كه در آفاق بوَد      ســـوى دلـــــدار، روان و همه بانگ جرس است