بندرعباس از شهرهای جنوب ایران و مرکز استان هرمزگان است. بندرعباس بزرگترین بندر ایران هست به همین دلیل یکی از مهم‌ترین مراکز تجاری دریایی کشور محسوب می‌شود.
بندرعباس که در گذشته با نام بندر گمبرون شناخته می‌شد، یکی از مراکز مهم فعالیت‌های تجاری و اقتصادی در کشور است. از این رو افراد زیادی به منظور یافتن کار به این شهر مهاجرت می‌کنند. اما آیا در مورد سفر به بندرعباس و بازدید از جاذبه‌های گردشگری آن فکر کرده‌اید؟ زمستان‌ها این شهر بوی بهار می‌دهد و بهترین زمان برای سفر به بندرعباس است. شاید به جاذبه‌های گردشگری بندرعباس کمتر پرداخته شده و اکثر هموطنان نمی‌دانند چه بناها و جاذبه‌هایی در این دل این شهر نهفته است. در ادامه همراه ما باشید تا دیدنی‌های بندرعباس را به شما معرفی کنیم.
معبد هندوها (پرستشگاه بت‌گوران)
معبد هندوها که با نام پرستشگاه بت گوران نیز شناخته می‌شود، یکی از بناهای تاریخی بندرعباس است که در خیابان امام خمینی این شهر، روبه روی بازار روز قرار دارد. این معبد در سال ۱۲۱۰ هجری قمری، در دوران حکومت محمدحسن خان اسعدالملک (حاکم وقت بندرعباس)از محل جمع‌آوری هدایای هندوها توسط تاجران هندی ساخته شده است. از سال ۱۳۰۰ شمسی تا ۱۳۴۴، برخی از هندوها در بندرعباس سکوت داشته و تجارت می‌کردند. این معبد برای نیازهای آن‌ها ساخته شد و آن را می‌توان یکی از نقاط مهم ارتباط فرهنگی و هنری بین ایران و هند برشمرد.
این بنا با تمامی بناهای تاریخی بندرعباس تفاوت دارد و در همان ابتدا نظر هر گردشگری را به خود جلب می‌کند. طرح ساختمان معبد هندوها کاملا از پرستشگاه‌های هندی الهام گرفته شده و از لاشه سنگ، ملات گل و ساروج، سنگ‌های مرجانی خاک و گچ‌های ضخیم ماده و گچ لویی ساخته شده است. در سال ۱۳۷۷ توسط سازمان میراث فرهنگی و گردشگری با شماره ۱۹۹۹ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
چشمه آبگرم گنو
چشمه آبگرم گنو در کوه گنو، در فاصله ۳۴ کیلومتری از شمال شرقی بندرعباس قرار دارد. این چشمه و بخش‌های اطراف آن مکانی مناسب برای استراحت و تفریح خانواده‌ها است. این منطقه چون در میان کوه‌ها قرار گرفته است، آب و هوای معتدل‌تری نسبت به بندرعباس و دیگر شهرهای استان هرمزگان دارد. همچنین کوه گنو که ارتفاع ۲۳۴۷ متری دارد، مانع از عبور بخارات آب دریا می‌شود و این امر سبب شده استان هرمزگان هواره رطوبت و شرجی بالایی داشته باشد.
آبگرم گنو حاوی هیدروژن سلفوره و کلر است و دمای بالای اب نیز سبب شده که فقط گیاهان و حیوانات کمی در آن زندگی کنند. با این حال نوعی ماهی خاص به نام آوینیوس گینویس در این چشمه آبگرم یافت می‌شود که جز اینجا، هیچ کجای دیگر نمی‌توانید پیدا کنید.
آوینیوس گینویس را به جز چشمه‌ی آبگرم گنو، در هیچ کجای جهان نمی‌توانید پیدا کنید.
این ماهی بسیار کوچک و سریع است و در جریان تند آبگرم گنو نمی‌توان آن را مشاهده کرد. مهرخوش، بادام وندلیو و پامچال صخره‌ای گیاهانی هستند که در این منطقه از ایران می‌روند.
عمارت کلاه‌فرنگی بندرعباس
عمارت کلاه‌فرنگی بندرعباس در بخش مرکزی این شهر قرار دارد و در گذشته گمرک و محل تجارتخانه‌ی داخلی و خارجی بود. قدمت این بنای تاریخی به دوران حکومت صفویان بازمی‌گردد. این عمارت چون به شکل معماری اروپایی آن دوره ساخته شده، مانند بسیاری از عمارات و بناهای دوران قاجار، با عنوان «عمارت کلاه‌فرنگی» نامیده می‌شود. عمارت کلاه فرنگی بندرعباس در نزدیکی اسکله‌ی قدیمی این شهر، در بلوار طالقانی قرار دارد.
حمام گله داری
حمام گله‌داری در بخش مرکزی بندرعباس قرار دارد و در گذشته یک حمام عمومی بود. این حمام تنها حمام قدیمی بندرعباس است که از گذشتگان به یادگار مانده است. قدمت حمام گله‌داری به اواخر قرن ۱۳ هجری قمری برمی‌گردد و امروزه آن را به موزه‌ی مردم‌شناسی تبدیل کرده‌اند. در زمان قاجار، این حمام از سوی مسجد گله‌داری وقف شده و تجارتخانه‌ی حاج شیخ احمد گله‌داری واقف آن بود.
این حمام دو بار مرمت شده است. حمام گله‌داری در حاشیه‌ی خلیج فارس، در بلوار ساحلی شهر قرار دارد؛ بستر این منطقه رسی است که قابلیت نفوذپذیری آن به علت اشباع شدن از آب دریا بسیار زیاد است. سنگ‌های دریایی، اسفنجی و ساروج محلی و گچ دستکوب مصالح مورد استفاده در ساخت این حمام است. معماری حمام گله‌داری مثل دیگر حمام‌های نواحی کویری، دارای فضای بینه، سربینه، گرمخانه و خزینه است. در سقف حمام نیز ۵ گنبد بزرگ و کوچک به چشم می‌خورد.
محله باستانی سورو
محله باستانی سورو در غرب شهر بندرعباس قرار دارد. در کتب تاریخی هرجا نامی از بندر گمبرون (بندرعباس) آمده، نامی از سورو هم برده شده و نام سورو با تاریخ این خطه گره خورده است. محله قدیمی سورو (در شمال محله‌ی سوروی فعلی) قرار دارد و در گذشته نخلستان‌های وسیعی داشت و درختان دیگری مثل کنار، کرت، کهور، گز و خرگ در آن وجود داشت.
از این محله سکه‌های متعددی مربوط به دوران مختلف مخصوصا دوران ساسانی، صفویه و قاجاریه به دست آمده است. این سکه‌ها امروزه در موزه‌ی بندعباس نگه داشته می‌شوند. محققان از این سکه‌های کشف شده حدس می‌زنند که ملوک هرمز ( حکومتی پادشاهی در خلیج فارس بود که از قرن سوم تا قرن دهم هجری در طول تنگه هرمز حکومت می‌کردند) ضرابخانه داشتند و علاوه بر سکه‌های مس و نقره، مسکوکات طلا هم ضرب می‌کردند.
موزه مردم شناسی خلیج فارس
موزه مردم‌شناسی خلیج فارس یکی از بزرگترین موزه‌های مردم‌شناسی در جنوب کشور است که در محوطه‌ی تاریخی برکه‌های باران ساخته است. این موزه در ۳ طبقه و با زیربنای ۲۴۰۰ متر مربع، در اسفند سال ۱۳۸۶ افتتاح شد. معماری ساختمان موزه یکی از ارزشمندترین نمونه‌های معماری در جنوب ایران بوده و از معماری سنتی هرمزگان ریشه گرفته است. در این ساخت این بنا خلاقیت به کار گرفته شده و ارزش‌های هنری، معماری و فرهنگی منطقه‌ای کاملا در آن حفظ شده است.
طبقه‌ی همکف آن فضای عمومی، خدماتی، کتابخانه تخصصی و نمایشگاه دارد. طبقه‌ی دوم نیز به بخش مردم‌شناسی اختصاص داده شده است که شامل بخش بازار سنتی، آزادسازی قلعه هرمز از چنگال پرتغالی‌ها، صید و صیادی می‌شود. در طبقه‌ی سوم بخش‌های باستان‌شناسی قرار دارد که به غنای فرهنگی و تاریخی استان هرمزگان پرداخته است. در موزه مردم‌شناسی خلیج فارس بخش‌های دیگری مانند باستان‌شناسی، دوره‌ی تاریخی، دوره‌ی اسلامی، بخش سکه و نگارخانه هم وجود دارد .
