اشعار مناجات با خدا و ماه رمضان

از نارفیق ها خبری هم بگیر دوست
گاهی همین، قشنگترین شکل گفت و گوست

کارم رسیده است به یک مو کمک کنید
بگذارسینه شرح دهدآنچه موبه موست

چیزی که زود میبری از ما فقط دل است
چیزی که دیر میبری ازما تو آبروست

شرمنده ام از این بغل کرده ای مرا
این روسیاه باچه رویی باتو روبه روست??

من آمدم دوباره که گوش مالی ام دهی
از دوست هرچه میرسد اینجا به ما نکوست

این روسیاه را زکرم روسپید کن
حق همان کسی که عوالم به دست اوست

قربان دختری که به عمه بلند گفت:
این سرکه شد به نیزه زپهلو سر عموست!!

مهدی قاسمی

الهی منم بنده ی پرگنه
ز جرم و خطا گشته ام روسیه

پشیمانم و از تو شرمنده ام
نگر از خجالت سر افکنده ام

ندارم بجز تو پناه دگر
بیا کن کرم بر نگردان نظر

مرا از در لطف خود رد مکن
ره توبه بر این گدا سد مکن

تو سنگم مزن گرچه من عاصیم
نگر امشب از دست خود شاکیم

تو مهر خموشی مزن بر دلم
که از آل طاها سرشتی گلم

اگر من بدم عاشق حیدرم
گدای در خانه ی کوثرم

تو عذرم پذیر و مرا کن قبول
به حق علی و به جان بتول

حسین رضایی(حیران)

مناجات با خدا

پالایش زندگی است ماه رمضان

رزمایش بندگی است ماه رمضان

تشبیه به باران که کنی رحمت را

فصل بارندگی است ماه رمضان

غلامرضا آقاسی

مناجات با خدا

دو دستم خالی، از خون دیده‌ام پر

به سویت آمدم دلخون‌تر از حر

گنه‌کار آمده «یا غافرَ الذَنب»

پشیمان آمده «یا کاشفَ الضُّر»

یوسف رحیمی

به لطف شاه کرم ، باز روزه میگیرم
شکسته بال و پرم ، باز روزه میگیرم

اگر شود برسم کربلا در این رمضان
کنار تاج سرم ، باز روزه میگیرم

کنار صحن اباالفضل ، سفره ی افطار
به پا کند پدرم ، باز روزه میگیرم

و تا سحر… دو سه دفعه زیارت ارباب
بهشت در نظرم ، باز روزه میگیرم

دو چشم خسته و بی حال من کنار ضریح
ز گریه کرده ورم ، باز روزه میگیرم

روم به سوی شلوغی شارع العباس
شده دم سحرم ، باز روزه میگیرم

“دهین” و “چای” عراقی ، نگاه بر گنبد
اذان صبح حرم… باز روزه میگیرم

پوریا باقری

مناجات با خدا

باز هم باران بسم الله الرحمن الرحیم

سفره ی احسان بسم الله الرحمن الرحیم

خواندن آیات سرخ گل ز قرآن چمن

در بهارستان بسم الله الرحمن الرحیم

لقمه ای نان و نیایش در حضور آسمان

بر لب ایوان ِ بسم الله الرحمن الرحیم

خوردن سیبی بهشتی از درخت باغ نور

با لب و دندان ِ بسم الله الرحمن الرحیم

شب نشینی با ملائک در شبستان دعا

خواندن قرآن ِ بسم الله الرحمن الرحیم

همنشینی با خدا در زیر نور ماه عشق

در شب چشمان ِ بسم الله الرحمن الرحیم

مثل مولانا شقایق ، سوختن از داغ عشق

از تب سوزان ِ بسم الله الرحمن الرحیم

تو شب قدری و شیطان می شناسد قدر تو

بندگی کن ، جان بسم الله الرحمن الرحیم

بندگی کن تا بمیرد در تو شیطان رجیم

تا شوی انسان ِ بسم الله الرحمن الرحیم

رضا اسماعیلی

دادند براتم که گدایی بکنم
در پیش کریم خود نمایی بکنم
بر حال دل خویش دعایی بکنم
وقتش شده تا خدا خدایی بکنم

یا محسن و یا مُجمِل یا ربّ، الله
من بنده ی راه نابلد، من گمراه

با کاسه ی خالی آمدم پُر بشود
تا کی نمک و نان من آجر بشود
وقتش شده سنگ فرش دل، دُر بشود
ای کاش که آخرش گدا، حُر بشود

تا درک حضور خویش، فهمی بده ام
از سفره ی اعتکاف سهمی بده ام

ای وای اگر فقیر برگردم من
در دام غرور اسیر برگردم من
یا اینکه از این مسیر برگردم من
به سمت کریم، دیر برگردم من

قولی بده که هوای من را داری
در محضر خویش جای من را داری

به حق علی مرتضی ادرکنی
به فاطمه، ام الشهدا ادرکنی
به حق امام مجتبی ادرکنی
یا رب به حسین سر جدا ادرکنی

می آورم آخرین قسم را بر لب
دریاب مرا بحق بی بی زینب

محمد کاظمی نیا

استقبال از ماه مبارک رمضان-مناجات با خدا

وقتی هلال ماه خدا آشکار شد

ماه خدا، امام زمان روزه دار شد

طوبای خیر و برکت شعبان به گل نشست

قرآن شکوفه داد و زمان بهار شد

ماه ضیافت است بیایید بندگان

امروز سمت بنده خدا بیقرار شد

فرمود مصطفی که در این ماه بندگی

شیطان به دست حضرت رحمان مهار شد

دست کریم، در رمضان عبد می خرد

سی روز روزه ضامنت از دست نار شد

خمس عشر، دعای ابوحمزه و سحر

بنده چقدر محرم پروردگار شد

با ذکر یاعلی و عظیم پس از نماز

ذکر علی علی دلم بیشمار شد

شکر خدا به سفره ی افطار شیعیان

وقت غروب دست حسن نان بیار شد

داغ حسین با عطش روزه گر گرفت

عطشان شدیم، سینه ی ما داغدار شد

لب تشنه بود از فرس افتاد و بعد از او

زینب به روی ناقه ی عریان سوار شد

امیرعظیمی

مناجات با خدا-اعتکاف

دنیا دوباره دنیا، دنیا و مشغله

سر می رود دوباره در این شهر حوصله

این اعتکاف هم به سر آمد، تمام شد

پا می نهم به دشت هیاهو، به ولوله

فردا دوباره معصیت آغاز می شود

می گیرد این دل از نفسِ عشق، فاصله

فردا دوباره دغدغه، آشوب، اضطراب

گم می شویم در هیجان مجادله

سهم من از خدا فقط این چند روزه بود

گنجانده ایم آن همه را در مخیّله

این پنج وعده هم که برات بهشت نیست

مقدار آن کم است برای معامله!

من را به خویش وامگذار ای خدای خوب!

می ترسم از تباهی فردای فاصله

پروانه نجاتی

بیش از این کاش با خدا باشیم

بیش از این با تو آشنا باشیم

می شود عاشق تو اهل سحر

باید اهل شب و دعا باشیم

ای خوش آن قدر که کنار شما

تا سحر مست ربنا باشیم

تو می آیی اگر که از ته دل

ما بخواهیم با شما باشیم

حسرت چشم های مانده به راه

عصر جمعه بگو کجا باشیم؟

در کنار تو می شود آیا

یک شب جمعه کربلا باشیم!؟

کربلا با تو کاش گریان

تن از هم جدا جدا باشیم

روضه اکبر است پس باید

باز در فکر یک عبا باشیم

وحید محمدی

گرچه من را میتوانی زود از سر وا کنی
تا سحر این پا و آن پا میکنم در وا کنی

آمدم دیگر بمانم پس مرا بیرون نکن
مشت خاک آورده ام که کیسه ی زر وا کنى

اول مهمانی از تو خواهشی دارم فقط
می شود زنجیر را از پای نوکر وا کنی

من خودم رسوای این و آن شدم با معصیت
پیش چشم خلق لازم نیست دفتر وا کنی

افتضاحی که به بار آورده ام شد دردسر
اصلاً اینجا آمدم که از سرم شر وا کنی

واسطه چه بهتر از این نام زهرا هست که
آنقدر می کوبم این در را که آخر وا کنی

گریه از نان شبی که می خورم واجب تر است
کاشکی بر چشم خشکم نحر کوثر وا کنی

من گرفتاری خود را میبرم امشب نجف
تا گره های مرا با دست حیدر وا کنی

هرشبى که روزه ام وا مى شود با یاحسین
مى شود رویم حسابى صد برابر وا کنى

دست و پا کمتر بزن خیلى اذیت مى شوم
مى شود زیر لگد چشمى به خواهر وا کنى

بى حیا آهسته تر، آهسته تر خنجر بزن
کاشکى از گریه هاى مادرش پَروا کنى

رضا دین پرور

می کنم از تو فرار اما صدایم می کنی

من غریبم با تو اما آشنایم می کنی

مهربانتر هستی از مادر برای بنده ات

اشتباه است این هراس اینکه رهایم می کنی

می گریزم از تو تنها سوی دامان خودت(عایذ بفضلک هارب منک الیک)

بس که از فضل زیاد خود عطایم می کنی

گرچه رسوای تمام عالمم اما تو باز

چشم پوشی بر همه جرم و خطایم می کنی

بس که کردم معصیت جنس دلم از سنگ شد

با شبی العفو گفتن، پر بهایم می کنی

از دروغ و غیبت و تهمت زبان بیمار شد

لایق داروی ذکر یا رضایم می کنی

غرق گنداب گنه، در ناامیدی غوطه ور

غرق در خوفم تو جاری در رجایم می کنی

تو کریم دایم الفضلی گناهم را ببخش

گرچه من کردم جفا، اما عطایم می کنی

از دلم عشق حسین بن علی لبریز شد

لطف داری راهی کربوبلایم می کنی
قاسم احمدی

مناجات با خدا-شکرگذاری

آن روز که چشم اشک ریزم دادند

از  داغ  تو  آه شعله خیزم  دادند

من هیچ نداشتم به کف، شکر خدا

از عشق محمد همه چیزم دادند

سید رضا موید خراسانی

استقبال از ماه مبارک رمضان-مناجات با خدا

ای نام تو شَهد سخنم یا الله

آرام دل و جان و تنم یا الله

ای لطف تو چاره‌ساز هر بیچاره

بیچاره‌تر از همه منم یا الله

سید رضا نریمانی

ماه مبارک رمضان

بوی ملکوت، بوی عرفان آمد

گلبانگ خوش رحیم و رحمان آمد

گلعطر فرشته منتشر شد در خاک

ای دل شدگان! بهار قرآن آمد

***

آمد رمضان و حال خوبی دارم

سرسبزم و اعتدال خوبی دارم

پرواز ، پرنده ، بال و پر ، آزادی ...

من مطمئنم ، خیال خوبی دارم

***

ماه رمضان و شوق شب بیداری

از بودنِ بی تو، هر نَفس بیزاری

تنگ است دلم برای «یارب! العفو»

تنگ است خدا دلم برایت، آری

***

آمد رمضان، مُفسّرِ «احسان» باش

همسایه ی غربت تهیدستان باش

در شهر بساط عشق را برپا کن

در فکر دل شکسته ی انسان باش

***

آمد رمضان ، هَلا ! ز عادت برخیز

گل کرد سپیده ی سعادت ، برخیز

همپای سحر، به سمت بیداری رو

ای بنده ی تن! ز خواب غفلت برخیز

***

آمد رمضان و سفره ها رنگین تر

دنیا به مذاق ما و من شیرین تر

از کوچه صدای سائلی می آید

انگار شدست گوش مان سنگین تر !

***

یک ماه اگرچه آب و نان شد تعطیل

بر سفره، ضیافت دهان شد تعطیل

تعطیل نشد بساط دنیاداری

هر چند که دکه ی جهان شد تعطیل !

***

در مکتب روزه ، روی من پا بگذار

بر جلوه فروشی بدن ، پا بگذار

از خواهش َنفس خود بزن بیرون تو

بر فرصت اهرمن شدن پا بگذار

***

هر چند که روزه معرفت آواز است

آیینه ی فطرت است و انسان ساز است

شک نیست ، فقط ریاضتی جسمانی ست

وقتی که دهان نفسِ انسان باز است

***

ماه رمضان و سفره ی افطاری

هنگام سحر ، َنفَس َنفَس ، بیداری

از روزه اگر همین َقدَر می فهمی

مصداق ریاضت است و خود آزاری !

***

آمد رمضان و دست بابا خالی ست

از شادی روزه ، قلب سارا خالی ست

شرم ست نصیب سفره ی ما ، زیرا

افطار و سحر ، ز نان و خرما خالی ست !

***

ای کاش به راز عشق پی می بردیم

در بندگی خدا، مَحَک می خوردیم

ماه رمضان به شیوه ی حیدر ما

اندوه دلِ گرسنه را می خوردیم !

***

ما شیعه ی حیدریم و غافل از او

بر سیره ی دیگریم و غافل از او

دنیا َنسبیم و عافیت آبادیم

با َنفس برادریم و غافل از او !

***

حال دل خویش را کمی بهتر کن

ماه رمضان ، به نان و خرما سر کن

با غربت سفره‌های خالی بنشین

افطار و سحر، به شیوه ی حیدر کن

***

ماه رمضان ، شروع « حّوِل حال » ست

روی دل ما ، تبسمی از بال ست

همبال فرشته ها شدن آسان ست

در ماه خدا ، که سیب شیطان کال ست

***

در فصل سحر نشسته ام، خوشحالم

از ظلمت تن گسسته ام، خوشحالم

آمد رمضان و همنشین نورم

از فتنه ی َنفس رسته ام، خوشحالم

***

بی روی تو، ماه رمضانم ...؟ هرگز

وارستگی از هر دو جهانم ...؟ هرگز

بی جلوه ی آفتاب روی ماهت

یک روز به روزه می توانم ؟ هرگز !

***

ماه رمضان ، فروغ یک آغاز ست

در آبی آسمان ، پر پروازست

درهای زمین به روی شیطان بسته ست

درهای بهشت ، باز ِ باز ِ بازست

***

آمد رمضان و آسمان آبی شد

شب های زمین ، دوباره مهتابی شد

هستی ، به نماز عاشقی قامت بست

عالَم ، غزل خجسته ی نابی شد

***

ماه رمضان و بندگی یعنی این

آیینگی و پرندگی ، یعنی این

افطار و سحر کلاس آدم سازی ست

برنامه و سبک زندگی ، یعنی این

***

در پرتو روزه ، بیکران را دیدیم

تصویر حیات جاودان را دیدیم

از پیله ی تن چو سر برون آوردیم

از روزن روزه ، آسمان را دیدیم

***

بر مرکب روزه ، تا فراسو رفتیم

با بار گناه ، «رَبَنا» گو رفتیم

در لیله ی قدر ، روسیاه و تائب

سمت ملکوت رحمت او رفتیم

***

ماه رمضان، شوق سبکباری را ...

از لذت نَفسِ فتنه، بیزاری را ...

ای حضرت عشق! قسمت روحم کن

شب های قشنگ قدر، بیداری را

رضا اسماعیلی