آمده در گذرش باز کسی آلوده
عاشقی در به دری،مستحقی فرسوده
مراهانید مرا از در او بیهوده
کار من بوده گدائیش فقط،تابوده
بی جهت نیست که شد خاطر من آسوده
چونکه هاتف سحرِ روز ازل فرموده:
بنشین بر سر این سفره اگر گمراهی
راه گم کرده بیا،بر درباب اللهی
دستمان از جگر نخل ثمر می چیند
پر پرواز بده،عشق که پر می چیند
نقشه های است که تقدیر سحر، می چیند
پای مان را علی از کوی و گذر می چیند
روزی سائل خود را دم در می چیند
نان و خرما به سر سفره، پدر می چیند
بنشین با پدر خاک،ندارد راهی
راه گم کرده بیا،بر درباب اللهی
منم و چشم وی و جام،بده دستم می
تا فراموش کنم غیر، به لب بستم می
با وجود تب شوقش نکند مستم می
کرده پاگیر شرابش، نه که پابستم می
تا که ساقی است علی پای تو پا هستم می
قابل التوبه خود اوست، مکن پستم می
نذر کن بر در این میکده سالی ماهی
راه گم کرده بیا،بر درباب اللهی
شب این طایفه بی دوست،مگر سر شدنی است
او جمیل است و نوشتند که اظهر شدنی است
مالک خاک درش مالک اشتر شدنی است
کاسهء پس زده اش بادهء کوثر شدنی است
چون ترازوست گناهان، همه کمتر شدنی است
چون صراط است، ورود تو به محشر، شدنی است
سعی کن با مدد شاه،نمانده راهی
راه گم کرده بیا،بر درباب اللهی
فکر کن محشر کبراست،علی هست و بتول
روضه برپا شده با رخصت چشمان رسول
می کند شور مصیبت کمی از عُرف،عدول
می کشد چند دقیقه،سپس این مرثیه طول
اشکها می کند از روزنهء چشم،حلول
تا شود روضهء برپا شده در عرش، قبول
ای که تا صبح قیامت پی ثاراللهی
راه گم کرده بیا،بر درباب اللهی
بعد آن روز که شد،روضهء محرابی، سر
عمرها می شود از غربت اربابی،سر
می شود محفل این جمع،به بی تابی،سر
می کند مادر تشنه به کفِ آبی ، سر
می رسد بعد به سرنیزه،ز هر بابی، سر
می شود وارد محشر تنی امّا، بی سر
می کشند آه،ملائک پی زهرا آهی
راه گم کرده بیا، بر باب اللهی
صحنه ای باز مجسم شده است از گودال
کاش می داد یکی بر تن ارباب، مجال
پشت هم نیزه پران بود که می زد در خال
ضربه می خورد لبی تشنه و می رفت از حال
خنجری سر به هوا خورد به سر از دنبال
بعد شد بر سر انگشتر و کاکل جنجال
مادرش گفت چه از پیرهنش می خواهی
راه گم کرده بیا،بر درباب اللهی
شاعر: رضا دین پرور
